Ο άθλος της Ρόζα Παρκς

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ήταν η 1^η Δεκεμβρίου του 1955, όταν μία 42χρονη Αφροαμερικανή μοδίστρα πήρε το λεωφορείο στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα των Η.Π.Α., για να επιστρέψει στο σπίτι της μετά από μία πολύ κουραστική ημέρα. Η πολιτική των φυλετικών διακρίσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες όριζε ότι οι έγχρωμοι θα έπρεπε να στέκονται όρθιοι στο πίσω μέρος των μέσων μεταφοράς, παραχωρώντας όλες τις θέσεις καθήμενων σε λευκούς. Ήταν τόσο μεγάλη, ωστόσο, η κούραση της μαύρης γυναίκας, όσο να την οδηγήσει σε μία αποφασισμένη ανυπακοή. Η εξαντλημένη εργαζόμενη κατέλαβε ένα κάθισμα και όταν της ζητήθηκε να σηκωθεί προκειμένου στη θέση της να καθίσει ένας λευκός επιβάτης, αυτή αρνήθηκε κατηγορηματικά. Η Ρόζα Παρκς (όπως ήταν το όνομά της) δεν το γνώριζε, αλλά εκείνη ακριβώς τη στιγμή έγραφε ιστορία.

Ο άθλος των νέων του «ματωμένου» Νοέμβρη.

 

Η εξέγερση του Νοεμβρίου του ’73 συσπείρωσε το λαό, αφύπνισε πολλές συνειδήσεις που έως τότε αποδέχονταν τη δικτατορία ή είχαν συμβιβαστεί με αυτήν, ανέδειξε την υποκρισία της δήθεν «φιλελευθεροποίησης» παρουσιάζοντας το «ωμό» - στυγνό πρόσωπο του καθεστώτος, ακύρωσε την «ομαλή» μετάβαση προς τη συνταγματική τάξη (που θα λειτουργούσε σαν «Κολυμβήθρα του Σιλωάμ» για τους «Απριλιανούς») και επιτάχυνε τις εξελίξεις προς τη «μεταπολίτευση».

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Η φετινή 50^η επέτειος της εξέγερσης της νεολαίας και της κορύφωσής της με την κατάληψη του Πολυτεχνείου αποτελεί ένα σημαντικό ορόσημο. Όχι γιατί συμπληρώθηκε ακριβώς μισός αιώνας από εκείνες τις αλησμόνητες ημέρες (14-17 Νοεμβρίου 1973) αλλά, κυρίως, επειδή το μήνυμά της εξακολουθεί να εμπνέει και να καθοδηγεί, παρά τη φυσιολογική φθορά που, μοιραία, ο χρόνος επιβάλλει. Όσο απομακρυνόμαστε από τα ιστορικά γεγονότα εκείνης της κρίσιμης εποχής, τόσο πιο δυνατά προβάλλει από το παρελθόν ο συμβολισμός αλλά και η διαχρονικότητα του άθλου που πέτυχε τότε η ελληνική νεολαία. Η οποία, λόγω της συμμετοχής της στα κοινά (μέσω της διεκδίκησης των αυτονόητων που άλλα κοινωνικά στρώματα δεν τολμούσαν καν να επιχειρήσουν) άνοιξε το δρόμο για την αποκατάσταση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η τελευταία αυτή διαπίστωση ίσως να φαντάζει ουτοπική για κάποιους, ωστόσο  δεν παύει να αποτελεί ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με την ορθή σειρά.

Όχι στον πόλεμο, ναι στην Ειρήνη!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Αργά χθες το απόγευμα πραγματοποιήθηκε στο Πνευματικό Κέντρο Αιγάλεω «Γιάννης Ρίτσος» η εκδήλωση συμπαράστασης στον Παλαιστινιακό λαό που οργάνωσαν επτά συμπολίτες μας με στόχο αφενός την οικονομική βοήθεια στους πληγέντες Παλαιστινίους αμάχους αλλά και τη γενικότερη ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στη μαρτυρική Μέση Ανατολή, εκεί όπου οι φλόγες του πολέμου συνεχίζουν να καταπίνουν αδίστακτα χιλιάδες ψυχές, μισές από τις οποίες ανήκουν σε ανήλικα παιδιά. Όπως μάλιστα δήλωσε εκπρόσωπος της Παλαιστινιακής πρεσβείας στην Ελλάδα, ο οποίος ήταν παρών στην εκδήλωση, 5.000 μικρά παιδιά ηλικίας μέχρι 12 ετών έχουν χάσει ήδη τη ζωή τους στην πολύπαθη Λωρίδα της Γάζας, ενώ ο αριθμός των νεκρών αυξάνει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς.

Σαν σήμερα: Ο ιστορικός άθλος του ελληνικού στρατού.

 

Ελεύθερη η Θεσσαλονίκη μετά από οθωμανική σκλαβιά σχεδόν 5 αιώνων!

(του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Στις 26 Οκτωβρίου του 1912 τμήματα του ελληνικού στρατού εισήλθαν στη Θεσσαλονίκη, ο μεικτός πληθυσμός της οποίας αποτελούνταν κυρίως από χριστιανούς Έλληνες, μουσουλμάνους Τούρκους και Εβραίους. Τη «νύμφη του Θερμαϊκού» κατείχαν από τα τέλη Μαρτίου του 1430 (επί Μουράτ Β’) οι Οθωμανοί, που, αφού την απέσπασαν -ύστερα από πολύμηνη πολιορκία- απ’ την εξουσία των Βενετών, εγκαθίδρυσαν εκεί τις δικές τους διοικητικές και στρατιωτικές αρχές. Μάλιστα είχαν καταφέρει να εντάξουν το σημαντικότατο αυτό λιμάνι της Μεσογείου στην τεράστια αυτοκρατορία τους 23 ολόκληρα χρόνια πριν αλώσουν (29-5-1453) και την βυζαντινή «βασιλεύουσα» πόλη, την ίδια την Κωνσταντινούπολη. Η Θεσσαλονίκη αποτελούσε για αυτούς το δεύτερο πιο σημαντικό οικονομικό, εμπορικό, πολιτικό και στρατιωτικό κέντρο μετά από τη νέα πρωτεύουσά τους. Στους αιώνες που κύλησαν, οι πληθυσμοί της Μακεδονίας επιχείρησαν να επαναστατήσουν αρκετές φορές, ωστόσο οι προσπάθειές τους καταπνίγηκαν στο αίμα, μετά από επέμβαση των πάνοπλων και καλά οργανωμένων σουλτανικών στρατευμάτων. Επιπλέον, η σχετικά δυσχερής αναλογία μεταξύ των διαφόρων πληθυσμιακών ομάδων εκεί, έκανε το εγχείρημα ακόμη πιο ανέφικτο.

Πιο ψηλά απ’ όλους στον κόσμο!

Χρ. Παπανικολάου (1966)

Σαν σήμερα σημειώθηκε το εκπληκτικό επίτευγμα του μεγάλου Χρήστου Παπανικολάου.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ήταν μία ημέρα σαν σήμερα 24 Οκτωβρίου αλλά πριν από 53 ακριβώς χρόνια (1970) όταν 10.000 φίλαθλοι του στίβου αποθέωσαν τον επί 13 φορές πρωταθλητή Ελλάδας Χρήστο Παπανικολάου, μετά την ιστορική κατάρριψη του παγκόσμιου ρεκόρ στο άλμα επί κοντώ. Εκείνο το Σαββατιάτικο απόγευμα στο Νέο Φάληρο ο σπουδαίος Θεσσαλός άλτης (γεννημένος στα Τρίκαλα στις 25 Νοεμβρίου 1941) πέτυχε το δικό του, κορυφαίο άθλο! Ήταν άλλωστε ο πρώτος Έλληνας αθλητής στα χρονικά του στίβου, που πετύχαινε κάτι τέτοιο.

Στη μνήμη του αξέχαστου Σπύρου Ζαγοραίου

 

(του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Σαν σήμερα πριν από εννέα ακριβώς χρόνια (20 Οκτωβρίου 2014) έφυγε από κοντά μας ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Σπύρος Ζαγοραίος, σε ηλικία 86 ετών. Και μία ημέρα πριν συμπληρωθεί ένα 6μηνο από το θάνατό του, τον ακολούθησε στην αιωνιότητα η αγαπημένη του σύζυγος, Ζωή Μοσχονησιώτη-Ζαγοραίου, με την οποία αποτέλεσαν ένα πολύ αξιόλογο καλλιτεχνικό δίδυμο από το ξεκίνημα κιόλας της θρυλικής δεκαετίας του ’60. Από το γάμο τους είχαν αποκτήσει έναν γιο, που όμως δυστυχώς απεβίωσε πολύ νέος. 

Ο «άθλος» του Κάπτεν Κερκ!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Στις 13 Οκτωβρίου του 2021 ο Καναδός ηθοποιός Γουίλιαμ Σάτνερ - γνωστός για τον εμβληματικό ρόλο του στην επική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας Star Trek του Gene Roddenberry (1921-1991)-  επιβιβάστηκε στο διαστημικό λεωφορείο New Shepard της εταιρείας Blue Origin του επιχειρηματία Τζεφ Μπέζος (που δηλώνει φανατικός οπαδός της σειράς) με ακόμη τρία άτομα (τον Chris Boshuizen, συνιδρυτή της δορυφορικής εταιρείας Planet Labs, το στέλεχος λογισμικού Glen de Vries και την Audrey Powers, αντιπρόεδρο αποστολή και πτήσεων της Blue Origin) και έγινε έτσι ο γηραιότερος άνθρωπος (σε ηλικία 90 ετών) που ταξίδεψε ποτέ στο διάστημα ! Το προηγούμενο ρεκόρ κατείχε ο Αμερικανός αστροναύτης Τζον Γκλεν  (1921-2016) από τον Οκτώβριο του 1998.

Θρίαμβος του κ. Λάμπρου Σκλαβούνου και στο β’ γύρο των Δημοτικών Εκλογών του Αιγάλεω.

 

Θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του από 1-1-2024 και για την επόμενη 5ετία.

 (Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Καθολική ήταν η επικράτηση του επικεφαλής της παράταξης ΑΙΓΑΛΕΩ-ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ (που στηρίχθηκε επίσημα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ.) κ. Λάμπρου Σκλαβούνου και στη Β’ Κυριακή των Δημοτικών Εκλογών (15 Οκτωβρίου 2023) καθώς ο Αιτωλοακαρνάναςστην καταγωγή εκπαιδευτικός έλαβε 13.113 ψήφους και ποσοστό 75,31%, ένα από τα μεγαλύτερα όλων των εποχών στην πόλη του Αιγάλεω. Ο κ. Σκλαβούνος θα διαθέτει από 1^ης Ιανουαρίου 2024 (όταν και θα αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του) μία πολύ ισχυρή πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο, όπου εκτός από τον ίδιο θα βρίσκονται 20 δικοί του σύμβουλοι (21 έδρες). Στον αντίποδα, ο απερχόμενος δήμαρχος κ. Γιάννης Γκίκας (που είχε την επίσημη στήριξη της Νέας Δημοκρατίας) πέτυχε να λάβει μόλις 4.300 ψήφους (έναντι 6.105 που πήρε στον α’ γύρο) και ποσοστό 24,69%, γεγονός που του εξασφαλίζει μόνο 6 θέσεις στο νέο δημοτικό συμβούλιο.

James Doohan: Ένας ήρωας στον 20ο αιώνα, καθώς και στον… 23ο!

 

Ως Μοντγκόμερι Σκοτ

(Γράφει: ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ο Τζέιμς Μοντγκόμερι Ντούχαν (3 Μαρτίου 1920 – 20 Ιουλίου 2005) ήταν ένας ιδιαίτερα δημοφιλής Καναδός ηθοποιός και συγγραφέας, περισσότερο γνωστός για τον εμβληματικό του ρόλο στην τηλεοπτική και κινηματογραφική σειρά Star Trek στην οποία ερμήνευε με μεγάλη επιτυχία τον χαρακτήρα Μοντγκόμερι «Σκότι» Σκοτ, ενός Σκώτου αρχιμηχανικού που υπηρετεί στο γήινο διαστημόπλοιο Έντερπραϊζ (Starship Enterprise)​​. Η συγκεκριμένη ερμηνεία του, έχει αναγνωριστεί σαν ένα από τα πλέον αναγνωρίσιμα στοιχεία της σειράς και μάλιστα αποτέλεσε το έναυσμα για πολλούς θαυμαστές της, ώστε και οι ίδιοι να ακολουθήσουν σταδιοδρομία στη μηχανική επιστήμη αλλά και σε άλλους, παρεμφερείς τεχνικούς επαγγελματικούς τομείς. Επιπρόσθετα, ο Ντούχαν συνεισέφερε και σεναριακά, βοηθώντας να συνταχθούν τα αρχικά πρότυπα των «εξωγήινων» γλωσσών (Klingon και Vulcan). Ωστόσο, υπάρχουν αρκετές πτυχές της προσωπικής του ζωής, που είναι ελάχιστα γνωστές.

Ο «άθλος» της Ηλεκτρικής!

 

Η κηδεία των Ελλήνων πεσόντων στη μάχη.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Η μάχη της Ηλεκτρικής έλαβε χώρα στις 13 Οκτωβρίου του 1944 στο Κερατσίνι μεταξύ μαχητών των αντιστασιακών οργανώσεων του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ (σε συνεργασία με ένοπλους πολίτες, εργάτες και τακτικούς αστυνομικούς) και της γερμανικής φρουράς του εργοστασίου της Ηλεκτρικής Εταιρείας. Αποτελεί την τελευταία ένοπλη σύγκρουση της Εθνικής Αντίστασης του λαού μας (1941 – 1944) και παράλληλα τη μοναδική φορά μετά το 1943 που επιτεύχθηκε η εθνική συμφιλίωση στην κατεχόμενη Αθήνα.

Ο «άθλος» του μεγάλου Γιώργου Ζαμπέτα!

 

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Αν η πόλη του Αιγάλεω είναι πανελλήνια γνωστή το οφείλει σε έναν άνθρωπο, πέρα από τη (συνολική) συνεισφορά των μελών της ποδοσφαιρικής της ομάδας, που μεγαλούργησε κατά τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80, αλλά και πιο πρόσφατα. Ο άνθρωπος αυτός ονομάζεται Γιώργος Ζαμπέτας (1925 – 1992) και είναι ο... «ανάδοχος» αυτής της περιοχής χάρις στην έμπνευσή του να της προσδώσει το τόσο επιτυχημένο προσωνύμιο «Σίτι» (κατά τη διάρκεια μίας συνέντευξής του στην Αγγλία) και έτσι να καταστεί, με τον τρόπο αυτό ο «πρεσβευτής» της, ανά τον κόσμο!

Ένας γνήσια λαϊκός καλλιτέχνης.

Το παράδοξο είναι πως ο αείμνηστος μουσικοσυνθέτης δεν ήταν γηγενής. Γεννήθηκε στο Βοτανικό, ωστόσο δέθηκε με αυτή τη γωνιά της Δυτικής Αθήνας και με τους ανθρώπους της (από τους οποίους λατρεύεται στην κυριολεξία) όσο ελάχιστοι «γκάγκαροι» Αιγαλιώτες. Κι αυτό διότι παρέμεινε σε αυτήν και δεν την εγκατέλειψε ποτέ, ούτε καν στις περιόδους της μεγάλης του δόξας, ούτε αργότερα. Ήταν ένας σπάνιος καλλιτέχνης με πηγαίο ταλέντο, αγνός, ντόμπρος και αυθεντικός, που έλεγε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη». Θα λέγαμε ότι συχνά «ακροβατούσε» ανάμεσα στη λεβέντικη μαγκιά και στον τρυφερό λυρισμό με έναν τρόπο μοναδικό. Γιαυτό και αγαπήθηκε με πάθος από όλους. Το ότι το Αιγάλεω αποκαλείται, επίσης, «Ζαμπετοχώρι», δεν είναι τυχαίο!

Keith Woolfolk (1957 – 2022)

 

(γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ο Κιθ Γούλφοκ (Keith Woolfolk) ήταν ένας σπουδαίος Αμερικανός μπασκετμπολίστας, ιδιαίτερα γνωστός και στη χώρα μας. Γεννηθείς στο Σικάγο του Ίλινοϊ στις 18 Νοεμβρίου του 1957, φοίτησε στο Γυμνάσιο Providence St. Mel (απόφ.1975) και ακολούθως σπούδασε στο Πανεπιστήμιο Upper Iowa (απόφ 1979).

Έξι χρόνια μετά επέστρεψε εκεί, ώστε να ολοκληρώσει τις σπουδές του).

Nikola Radosevic: Ο νεαρός που έκανε έξαλλο τον Αδόλφο Χίτλερ!

Μια γενναία πράξη!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Είδαν ποτέ οι ναζί τον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάρλι Τσάπλιν; Η απάντηση είναι καταφατική. Διαβάστε για τον απίστευτο άθλο ενός έφηβου (τότε μόλις 16-17 ετών) Σέρβου πατριώτη, που τόλμησε να κάνει έξαλλο ακόμη και τον ίδιο τον Αδόλφο Χίτλερ! Γιουγκοσλαβία, Οκτώβριος 1942: Ο νεαρός ερασιτέχνης κινηματογραφιστής Νίκολα Ραντόσεβιτς αποφασίζει να δώσει στους Γερμανούς κατακτητές ένα «μάθημα», που δεν θα ξεχάσουν. Αυτή είναι η αρχή μίας παράτολμης όσο και εκπληκτικής ιστορίας αντίστασης κατά των ναζί, που ελάχιστοι γνωρίζουν.

Στήβεν Καραμπάτσος, ένας Έλληνας (;) στο Star Trek!

 

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ανάμεσα στους πολλούς συντελεστές της διάσημης τηλεοπτικής σειράς επιστημονικής φαντασίας Star Trek (την οποία εμπνεύστηκε ο Gene Roddenberry) περιλαμβάνεται ένα πρόσωπο, του οποίου το επώνυμο παραπέμπει, σαφέστατα, σε Έλληνα. Πρόκειται για τον σεναριογράφο και σύμβουλο επεισοδίων Steven W. Carabatsos, ο οποίος αναφέρεται ως μέλος της ομάδας παραγωγής του σίριαλ κατά την πρώτη σεζόν (1966-67) της αρχικής σειράς (N.B.C. 1966-69, Star Trek_The Original Series).

Κούβα, Οκτώβριος 1962: Ο Πυρηνικός όλεθρος προ των πυλών!

Εφημ. "Ελευθερία" (πρωτοσέλιδο της 23ης Οκτωβρίου 1962)

Η κρίση των πυραύλων και ο άθλος της αποτροπής ενός παγκόσμιου ολοκαυτώματος.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Τον Οκτώβριο του 1962 και επί δύο εβδομάδες η παγκόσμια κοινότητα κρατούσε την ανάσα της με αγωνία, αφού η πιθανότητα μίας γενικευμένης σύγκρουσης με τη χρήση πυρηνικών όπλων μεταξύ των δύο υπέρ-δυνάμεων της εποχής (Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής – Σοβιετική Ένωση) φάνταζε πιθανότερη από ποτέ άλλοτε! Η αφορμή για τη μεγάλη εκείνη κρίση στις σχέσεις μεταξύ των δύο αντιπάλων συνασπισμών είχε δοθεί όταν ένα Αμερικανικό κατασκοπευτικό αεροπλάνο εντόπισε και φωτογράφισε βάσεις εκτόξευσης πυραύλων με βαλλιστικές κεφαλές, οι οποίες βρίσκονταν εγκατεστημένες στην Κούβα, ένα νησί της Καραϊβικής το οποίο απείχε ελάχιστη απόσταση από τα Αμερικανικά εδάφη. Τότε σήμανε ο πρώτος συναγερμός στις υπηρεσίες ασφαλείας των Η.Π.Α., ενώ η κοινή γνώμη βρισκόταν, ακόμη στο σκοτάδι.

Μία γυναίκα που πέτυχε τόσα πολλά!

 

Η Nichelle Nickols (ως Nyota Uhura)

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Κατά τη διάρκεια του τρίτου κύκλου της σειράς επιστημονικής φαντασίας με τίτλο Star Trek, που πρόβαλλε η Αμερικανική τηλεόραση προς στα τέλη της δεκαετίας του ’60 και που είδαμε σχεδόν αμέσως μετά στην Ελλάδα, μία έμπνευση των σεναριογράφων θα έκανε βαθιά εντύπωση στο κοινό. Στις 22 Νοεμβρίου του 1968, μία εποχή που οι Η.Π.Α. μαστίζονταν από τις φυλετικές συγκρούσεις και διαδηλώσεις, ενώ το διεθνές προσκήνιο ήταν ταραχώδες, ο παραγωγός Gene Roddenberry (1921 – 1991) αποφάσισε να «ταράξει τα νερά». Με τη συνεργασία των βοηθών του Meyer Dolinsky, Athur H. Singer και τη σύμφωνη γνώμη του σκηνοθέτη David Alexander, παρουσίασε στους τηλεθεατές μία εμβληματική σκηνή, η οποία «άγγιζε» ένα πολύ ευαίσθητο θέμα.

Ο άθλος της Μπίλι Τζιν Κινγκ!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Όταν μιλάμε για το γυναικείο τένις το μυαλό των παλαιότερων φίλων του αθλήματος μάλλον πηγαίνει αυτόματα στην πρώην Τσεχοσλοβάκα Μαρτίνα Ναβρατίλοβα, την Αμερικανίδα Κρίς Έβερτ, τη Σέρβα Μόνικα Σέλες ή τη Γερμανίδα Στέφι Γκραφ. Ωστόσο υπάρχει μία κορυφαία-εμβληματική φυσιογνωμία του σπορ, που ονομάζεται Μπίλι Τζιν Κινγκ (Billie Jean King) και είναι γεννημένη πριν από σχεδόν 80 χρόνια. Παγκόσμια Πρωταθλήτρια και επαγγελματίας από νωρίς, όσο και διάσημη, όμως ο δρόμος της για την κορυφή ήταν κατάσπαρτος από τα «αγριόχορτα» του ρατσισμού, της αδικίας και των διακρίσεων. Συνειδητοποιώντας με καθυστέρηση τον προσωπικό της σεξουαλικό προσανατολισμό, έδωσε έναν τιτάνιο αγώνα για να εξαλείψει τις κάθε λογής αντιξοότητες σε βάρος των γυναικών της εποχής της, όχι μόνο στον αθλητισμό αλλά και γενικότερα. Ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια της περίφημης «Μάχης των Φύλων», μίας διεμφυλικής αναμέτρησης αντισφαίρισης που διεξήχθη σαν σήμερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του 1973.

Η όμορφη δίοπος και ο μεγαλύτερος άθλος της!

Δίοπος Janice Rand

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Την 1^η Απριλίου του 1930, στο Ann Arbor του Michigan ήρθε στον κόσμο ένα όμορφο κοριτσάκι. Ήταν η Mary Ann Chase, που όμως γρήγορα δόθηκε για υιοθεσία στην οικογένεια Whitney. Εκείνοι της άλλαξαν το μικρό όνομα σε Grace Elain, το οποίο με δική της πρωτοβουλία, όταν ανεξαρτητοποιήθηκε, το μετέτρεψε σε Grace Lee, με το οποίο και έγινε ευρύτερα γνωστή. Τη γνωρίσαμε κι εμείς στην Ελλάδα, από τον χαρακτηριστικό της ρόλο στην Αμερικανική τηλεοπτική σειρά επιστημονικής φαντασίας του Gene Roddenberry με τίτλο Star Trek (1966-1969), που προβλήθηκε και από τη δική μας τηλεόραση. Ήταν η γοητευτική Janice Rand, μία δίοπος (δηλαδή κάτι σαν βοηθός-γραμματέας ή επιμελήτρια) του πλοιάρχου James Tiberius Kirk (τον οποίο ενσάρκωνε ο Καναδός ηθοποιός William Shatner) του διαστημόπλοιου Enterprise, μία υπαξιωματικός δηλαδή, που υπηρετούσε στον... αστροστόλο της Ενωμένης Ομοσπονδίας Πλανητών, κατά τον (μελλοντικό φυσικά) 23ο αιώνα. Σήμερα, όμως θα γνωρίσουμε τον αληθινό, μεγάλο της άθλο!

«Άγνωστοι» Φιλέλληνες: Ναύαρχος Χάμιλτον.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Ο Βρετανός ναύαρχος Gawen William Rowan Hamilton (Παρίσι, 1783- Killyleigh Caste Επαρχία Down, Β. Ιρλανδία[1], 1834), γνωστός και ως Commodore Hamilton, ήταν διοικητής μιας μοίρας του Βρετανικού Βασιλικού Ναυτικού στις ελληνικές θάλασσες την εποχή του Ελληνικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας (1821 – 1829), λαμβάνοντας μέρος, μεταξύ άλλων, στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου (20 Οκτωβρίου 1827). Ο Χάμιλτον υπήρξε ένας από τους εκατοντάδες επιφανείς Ευρωπαίους φιλέλληνες που μετείχαν εθελοντικά στην Ελληνική Επανάσταση κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και που τα ονόματά τους, δυο αιώνες μετά, έχουν «ξεθωριάσει» αρκετά, δεν έχουν, όμως, ξεχασθεί. Αυτό το άρθρο αποτελεί έναν ελάχιστο φόρος τιμής, στη μνήμη του.

«Έφυγε» ο Πάνος Σπηλιόπουλος

Πάνος Σπηλιόπουλος (1939 - 2023)

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Συγκίνηση στην πόλη του Αιγάλεω

Έφυγε από τη ζωή στα 84 του χρόνια ο πρώην δήμαρχος Αιγάλεω Πάνος Σπηλιόπουλος, σκορπώντας θλίψη στην τοπική κοινωνία. Έχοντας εκλεγεί ανώτατος άρχοντας της πόλης για τρεις τετραετίες (οι δύο πρώτες συνεχόμενες) ο εκλιπών άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στα κοινά του δήμου μας. Έμπειρος δικηγόρος, συνέχισε να εργάζεται μέχρι σχεδόν το τέλος της ζωής του, ενώ το πέρασμά του από τα κοινά ταυτίστηκε με την άνοδο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. (υπό τη σκέπη του οποίου πολιτεύθηκε) στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Ο λόγος στον αξιότιμο κ. Γιώργο Καφετζή

Μία συνέντευξη με τον ιδρυτή και επί 37 ολόκληρα χρόνια εκδότη της ιστορικής εφημερίδας  της πόλης μας, ΑΙΓΑΛΕΩ.

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Η κουβέντα μαζί του, πάντοτε ήταν απολαυστική. Θες γιατί λέει αυθόρμητα αυτό που σκέφτεται, θες διότι παραμένει ένας αγνός ιδεαλιστής ή ακόμη γιατί του αρέσει να πετάει ευθέως τα «βέλη» του, πάνω ακριβώς στο στόχο που επιλέγει! Ο φίλος μου, παλαιός Αιγαλιώτης Γιώργος Καφετζής, γιος δύο σπάνιων, καλλιεργημένων και -τολμώ να πω- ασυνήθιστων ανθρώπων, που του μεταλαμπάδευσαν από νωρίς τα πνευματικά και καλλιτεχνικά τους «φώτα», είναι ένας έντιμος και ειλικρινής συμπολίτης, με οξυδέρκεια και πολιτικό αισθητήριο. Θα μπορούσα να τον αποκαλέσω και «Δον Κιχώτη», αλλά προτιμώ να κρατήσω για μένα αυτό τον χαρακτηρισμό. Εκδότης της μηνιαίας, τοπικής εφημερίδας ΑΙΓΑΛΕΩ από το Φεβρουάριο του 1985, δε δίσταζε ποτέ να γράφει «τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη». Γι’ αυτό και στεναχωρούσε αρκετούς... Δεν πειράζει, για εμάς τους υπόλοιπους (που άλλωστε είμαστε οι περισσότεροι) η εφημερίδα του ήταν μία όαση ανεξάρτητης πληροφόρησης, μέσα σε ένα «θολό» τοπίο. Στο τέλος της περσινής άνοιξης το Αιγάλεω φάνηκε να κλείνει έναν κύκλο. Πωλήθηκε στον επίσης Αιγαλιώτη και φίλο μας εκδότηΣτέλιο Βασιλειάδη, που συνεχίζει την πορεία της, σε 15θήμερη, πλέον βάση.

Αιγάλεω City, όνομα και πράγμα!

Όταν μία έμπνευση του Γιώργου Ζαμπέτα, μετατράπηκε σε πραγματικότητα! 

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Το καλοκαίρι του 1980 η ομάδα μας προερχόταν από μία δύσκολη χρονιά. Τη σεζόν 1979/80 είχε υποχρεωθεί να αγωνισθεί στο Νότιο Όμιλο της (τότε) Β'  Εθνικής, αφού την προηγούμενη χρονιά (1978-79) έχασε άδοξα την παραμονή στην Α΄ Εθνική και μαζί την ευκαιρία να 'ντεμπουτάρει' στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα. Τα πράγματα, όμως, μόνο εύκολα δεν ήταν. Αποδυναμωμένο από μία πλειάδα ικανών και έμπειρων συναδέλφων τους, που αποχώρησαν λόγω του υποβιβασμού, οι παίκτες μας προσπάθησαν να προσαρμοστούν στις αντίξοες συνθήκες που επικρατούσαν στη Β' Κατηγορία, ωστόσο η αδυναμία να χρησιμοποιήσουν τη φυσική τους έδρα, λόγω έργων τοποθέτησης χλοοτάπητα στο δημοτικό γήπεδο της πόλης, παραλίγο να στοιχίσουν πολύ ακριβά!

Θλίψη στο Αιγάλεω: «Έφυγε» ο Λάκης Αλεξίου

 

Ο Λάκης Αλεξίου (Ιούνιος 2022)

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Έφυγε από τη ζωή ο παλαιός διοικητικός παράγων του Αιγάλεω Α.Ο. Νίκος («Λάκης») Αλεξίου, έξι μήνες μετά την απώλεια της αγαπημένης του συζύγου. Ο εκλιπών διατέλεσε επί πολλές δεκαετίες σημαντικό στέλεχος της ομάδας, ιδιαίτερα του ποδοσφαιρικού της τμήματος, το οποίο υπηρέτησε από διάφορες θέσεις, μεταξύ των οποίων και εκείνης του γενικού αρχηγού. 

Συνεργάστηκε με όλες τις διοικήσεις του σωματείου από τα μέσα, περίπου, της δεκαετίας του ’70 μέχρι και τις αρχές του ’90, προσφέροντας με ανιδιοτέλεια τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Αγαπητός σε όλους ανεξαιρέτως, ο Λάκης είχε μόνο φίλους στην πόλη μας, ενώ τύγχανε της εκτίμησης όλων όσων τον είχαν γνωρίσει και συναναστραφεί.

Χρόνια σου πολλά, Γιάνναρε Πιλάβη !

 

Γιάννης Πιλάβης (Σεπτέμβριος 2016)

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Γενέθλια είχε χθες ο "καγκελάριος" - "ετζεβίτ" του Αιγάλεω Α.Ο., ο χαλκέντερος πρώην κεντρικός αμυντικός Γιάννης Πιλάβης. Έκλεισε αισίως τα 75 έτη ζωής και όντας συνταξιούχος πια, αλλά και παππούς, ο Γιάνναρος εξακολουθεί να ενδιαφέρεται για το "Σίτι", το οποίο υπηρέτησε επί οκτώ συνεχόμενα χρόνια (1973 - 1981) σε Α' και Β' Εθνική. Όπως άλλωστε και τον Αίαντα Σαλαμίνας, τη σπουδαία ομάδα της γενέτειράς του. Με το Αιγάλεω ξεπέρασε τις 200 επίσημες συμμετοχές στο Πρωτάθλημα. Άλλες τόσες, περίπου, είχε και με τον Έλληνα "Άγιαξ" το διάστημα 1966-1973. 

Για τον Κώστα Μαρίνο, τον αφανή εργάτη του Αιγάλεω...

Κώστας Μαρίνος

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Πέντε μήνες συμπληρώνονται σήμερα από το θάνατο του παλαιού διοικητικού παράγοντα και αγνού φιλάθλου της ομάδας του Αιγάλεω Α.Ο., Κώστα Μαρίνου. Που παρότι μη Αιγαλιώτης (γεννήθηκε στην Ηλεία, το 1947) αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του (από το 1970 που ήρθε στην Αθήνα) στο ποδοσφαιρικό Αιγάλεω. Ήταν η "ψυχή" του Τμήματος επί πολλές δεκαετίες, υπηρετώντας κυρίως στις θέσεις του Εφόρου και του Γενικού Αρχηγού.

Έφυγε από τη ζωή στις 6 Οκτωβρίου του 2022 σε ηλικία 75 ετών, το σίγουρο είναι όμως, ότι δεν θα ξεχαστεί ούτε η προσφορά του, ούτε ο αγνός και αυθόρμητος χαρακτήρας του. 

"Έφυγε" στα 82 του χρόνια, ο Χρήστος Ζαντέρογλου

Ο Χρήστος Ζαντέρογλου (αριστερά) και ο Αλέκος Ιορδάνου (επίσης αείμνηστος)
αποτέλεσαν ένα απροσπέλαστο"δίδυμο" στην άμυνα του Αιγάλεω
την περίοδο 1970-71

Ένας από τους σπουδαιότερους διεθνείς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Αιγάλεω και δεν ήταν Αιγαλιώτες, ο Βολιώτης Χρήστος Ζαντέρογλου, απεβίωσε χθες σε ηλικία 82 ετών, γεμίζοντας θλίψη του Έλληνες φιλάθλους. 

Ο αείμνηστος κεντρικός οπισθοφύλακας είχε υπογράψει στο "Σίτι" το καλοκαίρι του 1970, ύστερα από πολυετή και επιτυχή θητεία σε Νίκη Βόλου και Ολυμπιακό Πειραιά. 

Στα τρία χρόνια που φόρεσε την κυανόλευκη φανέλα (1970-71 έως και 1972-73) διακρίθηκε ιδιαίτερα στο Πρωτάθλημα της Α'  Εθνικής, κατακτώντας την 4η θέση το 1971. Έλαβε μέρος μάλιστα σε 81 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος, επιτυγχάνοντας και 2 γκολ.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.

• Το "Αθλόμετρο" απευθύνει θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του και εύχεται καλό παράδεισο στην ψυχή του. 

Τα εγκαίνια του γηπέδου μας

Στις 4 Φεβρουαρίου του 1968 ο τότε δήμαρχος Αιγάλεω Ορφέας Τζανετόπουλος πραγματοποίησε τα εγκαίνια του νέου Δημοτικού Σταδίου της πόλης που είχε θεμελιώσει ο προηγούμενος δήμαρχος Σταύρος Μαυροθαλασσίτης. Η τελετή, στην οποία παρέστησαν χιλιάδες φίλαθλοι και πολλοί επίσημοι, συνδυάστηκε με τη μεγάλη νίκη της ομάδας του "Σίτι" επί του Π.Α.Ο.Κ. με σκορ 1 - 0 (σκόρερ ο Πρόδρομος Κυριακίδης) για την πρώτη αγωνιστική του β΄γύρου στο πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας.

"Έφυγε" ο Δημήτρης Ρεμούνδος

Αιγάλεω Α.Ο. (1976-77)

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Θλίψη στον κόσμο του ποδοσφαίρου μας προκάλεσε η είδηση για την απώλεια του βετεράνου επιθετικού άσου Δημήτρη Ρεμούνδου, που έφυγε σήμερα από τη ζωή λίγες μέρες πριν συμπληρώσει τα 76 του χρόνια. Στη φωτογραφία που επισυνάπτουμε διακρίνεται πρώτος στους καθιστούς, αριστερά όπως κοιτάμε.

Γιος του προπολεμικού παίκτη του Ολυμπιακού Πειραιά Αυγουστή Ρεμούνδου, ο εκλιπών (γνωστός στους φιλάθλους και με το παρατσούκλι "Μπούλης") φόρεσε τη φανέλα του Φωστήρα από το 1970 έως το 1976.