Η «κατάρα» της Formula 1

 

Μ. Σουμάχερ

Μοιραία παιχνίδια της τύχης σκιάζουν τον ορίζοντα του πιο δημοφιλούς μηχανοκίνητου σπορ.

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Σαν σήμερα, στις 19 Αυγούστου του 2001 ο εμβληματικός Γερμανός οδηγός ταχύτητας της Formula 1 Μάικλ Σουμάχερ, με τη νίκη του στο Grand Prix της Ουγγαρίας ισοφάρισε το ρεκόρ νικών (51) που μέχρι τότε κατείχε ο τετράκις παγκόσμιος πρωταθλητής (1985, 1986, 1989, 1993) Γάλλος Αλαίν Προστ. Ο -γεννημένος στις 24 Φεβρουαρίου του 1955- Προστ είχε αγωνιστεί στις κορυφαίες πίστες του μηχανοκίνητου σπορ επί 14 χρόνια (1980-1993) και δικαίως θεωρείται μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στο χώρο. Επιπλέον, ήταν ένας από τους -μάλλον λίγους- τυχερούς, που κατάφεραν να συνδυάσουν τη μεγάλη διάκριση στο βολάν, με την… επιβίωση!

Μάικλ Σουμάχερ: Ο απόλυτα άτυχος σταρ!

Ο –γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου του 1969- Σουμάχερ, αντιθέτως, δεν είχε την ίδια, τελικά, εύνοια της μοίρας. Από το ζενίθ των θριάμβων του, με 7 τίτλους παγκόσμιου πρωταθλητή (1994, 1995, 2000-2004) στη 19χρονη θητεία του (1991-2006, 2010-2012) βρέθηκε απότομα στο σκοτάδι! Ο οδηγός που το 2020 (με την ευκαιρία συμπλήρωσης 70 ετών διοργάνωσης) ψηφίστηκε στην επίσημη ιστοσελίδα της F1 σαν ο πλέον επιδραστικός αθλητής στα χρονικά, είναι καθηλωμένος εδώ και σχεδόν έντεκα χρόνια, μετά από το απροσδόκητο ατύχημα που του συνέβη κάνοντας σκι στις Γαλλικές Άλπεις (29 Δεκεμβρίου 2013).

Αντίστοιχες περιπτώσεις.

Ο Σουμάχερ στάθηκε ασφαλώς πολύ άτυχος, ωστόσο δεν έχασε τη ζωή του. Ακόμη πιο σκληρή ήταν στον αντίποδα, η μοίρα πολλών άλλων συναδέλφων του, πρωταθλητών. Έχουμε και λέμε: Ο πρώτος κάτοχος τίτλου στην ιστορία του θεσμού (πρωταθλητής του 1950) Ιταλός οδηγός Τζουζέπε Φαρίνα (1906-1966) σκοτώθηκε σε τροχαίο δυστύχημα. Ένας λίγο μικρότερος στην ηλικία συμπατριώτης του, ο γεννημένος το 1918 Αλμπέρτο Ασκάρι (παγκόσμιος πρωταθλητής της διετίας 1952-1953) είχε την ίδια πρόωρη κατάληξη οδηγώντας στην «καταραμένη» πίστα της Μόντσα, το 1955. Ο κάτοχος του παγκόσμιου τίτλου του 1958 Βρετανός Μάικ Χόθρον σκοτώθηκε κι αυτός στα τριάντα του χρόνια σε τροχαίο (1959). 

Η διαδρομή της Μόντσα (δορυφορική λήψη, 2018)

Ο Αυστραλός Τζακ Μπράμπαμ, νικητής τριών διοργανώσεων (1959, 1960, 1966) και ιδρυτής (1962) της ομώνυμης εταιρείας αγωνιστικών αυτοκινήτων, αποσύρθηκε από το χώρο γεμάτος χρέη (1992). Ο Βρετανός Γκράχαμ Χιλ, δις πρωταθλητής (1962, 1968) βρήκε το θάνατο σε αεροπορικό δυστύχημα το 1975 (ήταν μόλις 46 ετών). Δεν έζησε να καμαρώσει πρωταθλητή, στα 1996, το γιο του, Ντέιμον Χιλ. Ο επίσης Βρετανός πρωταθλητής (1963, 1965) Τζιμ Κλαρκ σκοτώθηκε στην πίστα το 1968 (32 ετών). Ο Νεοζηλανδός Ντένι Χιουλμ (θριαμβευτής του 1967) υπέστη ανακοπή και άφησε την τελευταία του πνοή οδηγώντας, το 1992. Ήταν μόνο 56 ετών. Ο Αυστριακός Γιόχεν Ριντ δεν πρόλαβε να χαρεί τον τίτλο, που του απονεμήθηκε μετά θάνατον! Σκοτώθηκε κι αυτός στη Μόντσα, στα 28 του χρόνια (1970). Ο παγκόσμιος πρωταθλητής του 1976, Βρετανός Τζέιμς Χάντ, «έφυγε» από καρδιακή ανακοπή το 1993 (46 χρονών).

Νίκι Λάουντα

Κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις.

Το 1975 ο τότε 26χρονος Αυστριακός οδηγός Νίκι Λάουντα, κέρδισε τον πρώτο από τους τρεις συνολικά, παγκόσμιους τίτλους του στη F1. Ωστόσο, το καλοκαίρι του επόμενου έτους ο Λάουντα είδε κυριολεκτικά το χάρο με τα μάτια του, οδηγώντας μία Φεράρι στην πίστα του Νίρμπουργκρινκ της Γερμανίας. Το όχημα ξέφυγε από τον έλεγχό του και ύστερα από πρόσκρουση στα κιγκλιδώματα, άρπαξε φωτιά! Ο Λάουντα σώθηκε εκ του θαύματος, με πολύ σοβαρά εγκαύματα, που παραμόρφωσαν το πρόσωπό του. Επίσης οι πνεύμονές του υπέστησαν σημαντικές βλάβες που δεν αποκαταστάθηκαν ποτέ πλήρως. Ως αποτέλεσμα υπήρξε ο σχετικά πρόωρος θάνατό του από επιπλοκές, σε ηλικία 70 ετών (2019). Ο Νίκι όμως, έμεινε παράδειγμα θάρρους και αποφασιστικότητας, καθώς πέτυχε να επιστρέψει στις πίστες πολύ γρήγορα, κατακτώντας τα πρωταθλήματα του 1977 (!) και του 1984.

Μία από τις πλέον τραγικές περιπτώσεις συνιστά εκείνη του αδικοχαμένου Βραζιλιάνου πρωταθλητή Άιρτον Σένα (1960-1994). Φέρελπις, προικισμένος με σπάνιο ένστικτο και πολύ δημοφιλής, ο αρρενωπός οδηγός είχε θα έλεγε κανείς ολόκληρο τον κόσμο της F1 στα… πεντάλ του, με τρεις κατακτήσεις στα 1988, 1990 και 1991. Όμως, την Πρωτομαγιά του ’94 το νήμα της ζωής του κόπηκε ξαφνικά στην πίστα της Μπολόνια, προκαλώντας παγκόσμια συγκίνηση στα εκατομμύρια των θαυμαστών του.

Άιρτον Σένα.

Στους «τυχερούς» περιλαμβάνεται σίγουρα ο Φινλανδός πρωταθλητής Μίκα Χέκινεν. Γεννημένος το 1968, επέζησε από σοβαρό τραυματισμό στο Αυστραλιανό G.P. του 1995, για να κερδίσει εν-συνεχεία δύο τίτλους (1998 και 1999). Αντίθετα, ο Καναδός Ζιλ Βιλνέβ (1950-1982) που βρήκε το θάνατο στο Βελγικό G.P., δεν έζησε ώστε να χαρεί την επιτυχία του γιου του, Ζακ Βιλνέβ (1997).