Στη μνήμη του αξέχαστου Σπύρου Ζαγοραίου

 

(του Νίκου Δ. – Θ. Νικολαΐδη)

Σαν σήμερα πριν από εννέα ακριβώς χρόνια (20 Οκτωβρίου 2014) έφυγε από κοντά μας ο σπουδαίος λαϊκός τραγουδιστής Σπύρος Ζαγοραίος, σε ηλικία 86 ετών. Και μία ημέρα πριν συμπληρωθεί ένα 6μηνο από το θάνατό του, τον ακολούθησε στην αιωνιότητα η αγαπημένη του σύζυγος, Ζωή Μοσχονησιώτη-Ζαγοραίου, με την οποία αποτέλεσαν ένα πολύ αξιόλογο καλλιτεχνικό δίδυμο από το ξεκίνημα κιόλας της θρυλικής δεκαετίας του ’60. Από το γάμο τους είχαν αποκτήσει έναν γιο, που όμως δυστυχώς απεβίωσε πολύ νέος. 

Ένας πολύ ξεχωριστός καλλιτέχνης.

Ο Ζαγοραίος υπηρέτησε πιστά το τρίπτυχο της λαϊκής μουσικής, ως συνθέτης και στιχουργός αλλά και σαν υπέροχος ερμηνευτής. Δικαίως λοιπόν κατέχει μία περίοπτη θέση τόσο στην επετηρίδα των μεγάλων δημιουργών του ελληνικού πενταγράμμου, όσο και στην καρδιά των ακροατών οι οποίοι τον λάτρευαν όταν ανέβαινε στο πάλκο. Αφτιασίδωτος, αγνός, αυθεντικός και με ιδιαίτερη χροιά στη φωνή του, αποτέλεσε μία από τις πλέον εμβληματικές μορφές της εγχώριας δισκογραφίας για περισσότερο από μισόν αιώνα.

Το τυφλό χτύπημα της μοίρας!

Ο Σπύρος είδε για πρώτη φορά το φως στις 23 Ιουνίου του 1928 στη συνοικία «Γούβα» (Άγιος Αρτέμιος) της Αθήνας και η ζωή του έμελλε να σημαδευτεί με αναπάντεχα τραγικό τρόπο, από την τρυφερή κιόλας ηλικία των 13 ετών. Τότε ήταν που, συμμετέχοντας σε μία παρέα μικρών παιδιών τα οποία «εξερευνούσαν» μία αλάνα της Αγίας Παρασκευής κατά τον πρώτο χρόνο της κατοχής (1941), μία έκθετη χειροβομβίδα του ακρωτηρίασε το αριστερό χέρι! Ο μικρός ωστόσο, δεν πτοήθηκε από εκείνη την αναπάντεχη αναπηρία. Μεγαλώνοντας σε καλλιτεχνικό περιβάλλον (ο πατέρας του αλλά και αρκετοί ακόμη συγγενείς ήταν ερασιτέχνες μουσικοί) ο Ζαγοραίος κατάλαβε από πολύ νωρίς ποιον δρόμο έπρεπε να ακολουθήσει.

Λατρεία για τη λαϊκή μουσική.

Εξαιτίας των πολλών συναναστροφών του με τους κύκλους της λαϊκής μουσικής, ο Ζαγοραίος γρήγορα στράφηκε και ο ίδιος στο χώρο αρχίζοντας την μεγαλειώδη του πορεία στο ξεκίνημα της δεκαετίας του ’50, όταν άκμαζαν τα κάθε λογής κέντρα διασκέδασης στην πρωτεύουσα. Πολύ γρήγορα ξεκίνησαν και οι διάφορες συνεργασίες του με τους ήδη καταξιωμένους συνθέτες της εποχής όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης, αλλά και με τους Γεράσιμο Κλουβάτο και Απόστολο Χατζηχρήστο, που πρώτοι τον εμπιστεύθηκαν. Σταδιακά το πηγαίο ταλέντο του τον οδήγησε σε πολλές μεγάλες λαϊκές επιτυχίες που άφησαν εποχή, ενώ παράλληλα ξετυλίχθηκε το γαϊτανάκι των συναυλιών που έδινε, τόσο στην Ελλάδα όσο και για την ελληνική ομογένεια του εξωτερικού. Μέχρι τα τελευταία χρόνια του βίου του στο Αιγάλεω εμφανιζόταν μαζί με τη Ζωή στο Κέντρο «Εντελαμαγκέν», που είχαν δημιουργήσει οι δυο τους και το οποίο αποτελούσε το μουσικό τους καταφύγιο.