(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)
Όταν μιλάμε για το
γυναικείο τένις το μυαλό των παλαιότερων φίλων του αθλήματος μάλλον πηγαίνει αυτόματα
στην πρώην Τσεχοσλοβάκα Μαρτίνα
Ναβρατίλοβα, την Αμερικανίδα Κρίς
Έβερτ, τη Σέρβα Μόνικα Σέλες ή τη
Γερμανίδα Στέφι Γκραφ. Ωστόσο υπάρχει
μία κορυφαία-εμβληματική φυσιογνωμία του σπορ, που ονομάζεται Μπίλι Τζιν Κινγκ (Billie Jean King) και είναι γεννημένη πριν από σχεδόν 80 χρόνια. Παγκόσμια
Πρωταθλήτρια και επαγγελματίας από νωρίς, όσο και διάσημη, όμως ο δρόμος της
για την κορυφή ήταν κατάσπαρτος από τα «αγριόχορτα» του ρατσισμού, της αδικίας
και των διακρίσεων. Συνειδητοποιώντας με καθυστέρηση τον προσωπικό της
σεξουαλικό προσανατολισμό, έδωσε έναν τιτάνιο αγώνα για να εξαλείψει τις κάθε
λογής αντιξοότητες σε βάρος των γυναικών της εποχής της, όχι μόνο στον
αθλητισμό αλλά και γενικότερα. Ήταν η μεγάλη πρωταγωνίστρια της περίφημης «Μάχης των Φύλων», μίας διεμφυλικής
αναμέτρησης αντισφαίρισης που διεξήχθη σαν σήμερα, στις 20 Σεπτεμβρίου του
1973.
Τα πρώτα χρόνια.
Η Κινγκ ήρθε στον
κόσμο ως παιδί μίας φτωχής, αθλητικής οικογένειας. Ο μεθοδιστής πυροσβέστης
πατέρας της και η οικοκυρά μητέρα της ασχολούνταν με τα σπορ σε ερασιτεχνική
βάση, ενώ ο αδελφός της προοριζόταν για επαγγελματίας παίκτης του μπέιζμπολ.
Στα 11 της χρόνια πήρε μέρος σε ένα ερασιτεχνικό τουρνουά τένις, φορώντας ένα
σορτ που είχε ράψει η μαμά της, αντί για το τυπικά καθιερωμένο ντύσιμο των
τενιστριών. Το αποτέλεσμα ήταν οι υπεύθυνοι της διοργάνωσης να μην της
επιτρέψουν να φωτογραφηθεί μαζί με τα υπόλοιπα κορίτσια! Η μικρή Μπίλι συνέχισε
με πείσμα την ενασχόλησή της, ενώ στα 21 της ερωτεύθηκε τρελά έναν άνδρα, τον
οποίο και παντρεύτηκε. Σταδιακά όμως, άρχισε να έχει αμφιβολίες για την επιλογή
της, νοιώθοντας ότι της άρεσαν οι γυναίκες. Μετά το διαζύγιό της, όμως, δεν
τόλμησε να μιλήσει ανοικτά για την ομοφυλοφιλία της, έως ότου υποχρεώθηκε να το
πράξει εκ των συνθηκών, στα 1981, προκαλώντας πολλές αντιδράσεις.
Βιώνοντας πολλά
προβλήματα από τη σεξιστική συμπεριφορά αρκετών ανδρών συναθλητών της, θέλησε
να κάνει κάτι για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα των τενιστριών, ιδρύοντας το
1973 την Women’s Tennis Association (WTA) της οποίας υπήρξε
και η πρώτη πρόεδρος. Με δεδομένη την τεράστια άνοδό της (από το 1966, στα 23
της χρόνια είχε γίνει νούμερο 1 στον κόσμο) και τη δημοφιλία που είχε
αποκτήσει, πέτυχε να προωθήσει το στόχο της που ήταν, μεταξύ άλλων, να υπάρξει
ισότητα μεταξύ των ανδρών και των γυναικών αθλητών στα ποσά που εισέπρατταν από
το σπορ. Πάλεψε σε ένα ανδροκρατούμενο περιβάλλον, που επιδεινώθηκε από το
πολιτικά και κοινωνικά φορτισμένο κλίμα της ταραχώδους δεκαετίας του ’60. Συνολικά
στην καριέρα της κέρδισε 39 τίτλους Grand Slam και 20 Wimbledon. Περισσότερο όμως υπήρξε έως και σήμερα μία πολύ δραστήρια ακτιβίστρια που
αγωνίζεται για την άρση των ανισοτήτων και τη δικαιοσύνη για όλους, ανεξαρτήτως
του σεξουαλικού προσανατολισμού ή του χρώματος του δέρματος.
Η είσοδος της Κινγκ στο Αστροδρόμιο
«The Battle of the Sexes»
Στις 20 Σεπτεμβρίου του 1973 η Μπίλι αποφάσισε να τα δώσει όλα, αντιμετωπίζοντας σε δημόσιο αγώνα τένις έναν άνδρα, κάτι έως τότε αδιανόητο. Ήταν η ευκαιρία να αποδείξει σε ολόκληρο τον κόσμο ότι οι γυναίκες μπορούσαν να τα καταφέρουν! Ρίσκαρε, διότι όπως έγραψε στην αυτοβιογραφία της που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2021 με τίτλο All In, αν έχανε, όλα όσα είχε πετύχει πριν θα γκρεμίζονταν. Αντίπαλος της ήταν ο πρώην επαγγελματίας τενίστας Bobbie Riggs (1918-1995), ένας βετεράνος του σπορ ηλικίας τότε 55 ετών. Η 29χρονη Κινγκ είχε μελετήσει το παιχνίδι του, κάτι που διαπίστωσαν άμεσα οι 30.000 θεατές στο Αστροδρόμιο του Χιούστον (Τέξας). Η Κινγκ δεν έπαιζε για τα χρήματα (είχε αθλοθετηθεί μία αμοιβή 100.000 δολαρίων) αλλά για τις γυναίκες! Η αναμέτρηση μεταδόθηκε ζωντανά μέσω της τηλεόρασης σε όλο τον πλανήτη, με εκτιμήσεις ότι την παρακολούθησαν 50-100 εκατομμύρια άνθρωποι!
Τιμητικές διακρίσεις
Το 1987 εκλέχθηκε για μέλος του International Tennis Hall of Fame. Το 2006 το όνομά της δόθηκε τιμητικά στο National Tennis Center της Νέας Υόρκης, ενώ το 2009 της
απονεμήθηκε το Προεδρικό Μετάλλιο
Ελευθερίας των Η.Π.Α., ως επιβράβευση για το συνολικό της έργο σαν πρόμαχος
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Πηγές
Μάρω Βασιλειάδου,«Πλέον αναπνέω ελεύθερα»
Ξανθίππη Δασκαλάκη, «Η μαχήτρια που πάτησε κάτω το σεξισμό»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου