Η αποθέωση του… κιτς!

(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)

Κανονικά δεν θα έπρεπε να ασχοληθώ, όπως και δεν ασχολήθηκα. Δεν κάθισα χθες να δω την Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Παρισιού, διότι εδώ και πολλά χρόνια δεν με ελκύει το υπερφυσικό, το υπερβολικό, το καταχρηστικό… Όμως τα παιδιά μου με παρακίνησαν να παρακολουθήσω το θέαμα σε βίντεο, από τα κινητά τους. Κοινό συμπέρασμα και των τριών μας, ήταν ότι αυτή τη φορά το… παράκαναν! Δε μου φταίνε φυσικά οι Γάλλοι διοργανωτές, ούτε ο κόσμος που έσπευσε παρά τον άσχημο καιρό να βρεθεί στις εξέδρες του Σταδίου. Αν μία Τελετή έναρξης μίας διοργάνωσης δεν είναι γιορτή, τι άλλο θα μπορούσε να είναι, ίσως θα έπρεπε να σκεφτώ. Όμως εδώ θα πρέπει να θέσω τη δική μου «κόκκινη γραμμή». Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μία εκδήλωση υγιούς άμιλλας, συναδέλφωσης των λαών και αποθέωσης των αθλητικών ιδεωδών, της Ειρήνης και της συνύπαρξης. Τουλάχιστον αυτό μας δίδαξαν οι εμπνευστές τους, που τυχαίνει να είναι οι πρόγονοί μας, κάτι που δεν αλλάζει και δεν είναι διαπραγματεύσιμο.

Φιέστα κακόγουστης επίδειξης.

Είναι γεγονός πως τα τελευταία (πολλά) χρόνια, κάθε χώρα η οποία αναλαμβάνει τη διοργάνωση αυτού του παγκοσμίως κορυφαίου αθλητικού γεγονότος, κάνει ότι μπορεί για να εντυπωσιάσει περισσότερο και να υπερκαλύψει τις όποιες εντυπώσεις προηγουμένων προσπαθειών. Η Τελετή έναρξης προσφέρεται για να χαρίσει πλούσιο θέαμα και απαστράπτουσα λάμψη στο κοινό ολόκληρης της υφηλίου. Εδώ είναι λοιπόν που λέω ότι το μέτρο χάθηκε! Θυμάμαι πολύ έντονα την Τελετή έναρξης στη Μόσχα το 1980 και την αντίστοιχη του 1984 στο Λος Άντζελες. Ενώ οι Σοβιετικοί, με μία εξαιρετικά προσεγμένη παρουσίαση προσέδωσαν στην εκδήλωση ακριβώς εκείνο το χαρακτήρα που της ταιριάζει, αντιθέτως οι Αμερικανοί μας έδειξαν ένα πολύχρωμο, πομπώδες υπερθέαμα με στόχο την προβολή της δικής τους ιστορίας, δίχως την παραμικρή αναφορά στην αρχαία Ελλάδα. Η εξέλιξη σταδιακά υπαγορεύτηκε από την αμερικανική εκδοχή, της οποίας οι μιμητές όλο και αυξάνονταν και έτσι σιγά-σιγά φτάσαμε στο χτεσινό κατάντημα. Αυτό που αδυνατούν να αντιληφθούν ακόμη και οι πιο μορφωμένοι ευρωπαίοι σε σχέση με τους υπερπόντιους συνανθρώπους τους είναι ότι μερικά πράγματα ούτε αγοράζονται, ούτε πωλούνται. Το αρχαιοελληνικό πνεύμα που χάρισε στην ανθρωπότητα τόσα φώτα, ήταν αυτό που γέννησε και τους Ολυμπικούς Αγώνες (όπως ορθά θα έπρεπε να ονομάζονται) για να διδάξουν σε όλους τον τίμιο συναγωνισμό, την υπερήφανη σεμνότητα και τη λιτή υπεροχή.  

Ποια είναι η «απάντηση».

Η Ελλάδα, κάποτε, πρότεινε, με αφορμή την πολιτικοποίηση των Αγώνων (ας μην ξεχνάμε τι έγινε με τις δύο προαναφερόμενες διοργανώσεις του 1980 και 1984) την μόνιμη Τέλεση στη χώρα μας, αίτημα το οποίο απορρίφθηκε, ίσως όχι άδικα. Οι Έλληνες πικράθηκαν και το 1990 στην ψηφοφορία του Τόκυο, όταν η διοργάνωση του χρυσού Ιωβηλαίου (1896 – 1996) δόθηκε στην Ατλάντα των Η.Π.Α. Το 2004, ωστόσο, η εν-γένει διοργάνωση από την Αθήνα υπήρξε άψογη από κάθε πλευρά, όπως όλοι παραδέχθηκαν. Ίσως πλέον να έχει φτάσει η ώρα να διαχωρίσουμε τη θέση μας, καθιστώντας σαφές στη διεθνή κοινότητα ότι δίκαια οι προπάτορές μας αναγνωρίζονται σαν εμπνευσμένοι φωτοδότες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες απώλεσαν προ πολλού το χαρακτήρα τους. Έχουν γίνει πρόσφορο πεδίο απόκτησης κέρδους, δημοφιλίας και δημοσίων σχέσεων. Οι παράγοντες των Ομοσπονδιών, οι διαφημιστές και οι χορηγοί των αθλητών κανονίζουν τα πάντα και επωφελούνται από την παραμικρή λεπτομέρεια. Οι διαγωνιζόμενοι επιτυγχάνουν απίστευτες επιδόσεις, εξωπραγματικές για την ανθρώπινη δυνατότητα. Δεν υπάρχει πλέον όριο, πουθενά… Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι… Γιουροβίζιον!!!

Η Ελλάδα οφείλει την τιμή στους προγόνους της (και δικαιούται χωρίς να ζητήσει άδεια από τον οποιοδήποτε) να διοργανώνει η ίδια κάθε τέσσερα χρόνια, Ολυμπικούς Αγώνες στην Ολυμπία, με συμμετοχή ερασιτεχνών και όχι επαγγελματιών αθλητών και μόνο στα βασικά αθλήματα του στίβου. Παράλληλα, στην Επίδαυρο θα λαμβάνει χώρα ένα διεθνές φεστιβάλ Αρχαίας Τραγωδίας, στο οποίο θα μπορούν ελεύθερα να λάβουν μέρος θεατρικοί θίασοι από όλο τον κόσμο, με την προϋπόθεση ότι τα έργα που θα παρουσιάζουν θα σέβονται το χώρο και το πνεύμα των σπουδαίων μας τραγωδών.

Ας αφήσουμε επιτέλους τους άλλους να χαίρονται τις φιέστες τους και να συναγωνίζονται για όλο και μεγαλύτερα κέρδη. Η Ελλάδα είναι μικρή, αλλά υπερήφανη!