Ο Ανδρέας κάνει υπομονή!

Με το φίλο μου, Ανδρέα Οικονομόπουλο.

Επισκέφθηκα πολύ πρόσφατα έναν αγαπημένο, "ξενιτεμένο" φίλο μου σε έναν οίκο ευγηρίας στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν εκεί ο Ανδρέας, όπως πάντα στωϊκός και υπομονετικός και όλο αγωνία με ρώτησε "Νίκο πως πάει το Αιγάλεω;" Στενοχωρήθηκε πολύ μόλις του είπα ότι η ομάδα υποβιβάσθηκε στην Α΄ Αθηνών.

Παρά τα προβλήματα που ο Ανδρέας αντιμετωπίζει τα τελευταία χρόνια, δεν ξεχνά τις "ρίζες" του. Προσπάθησα να τον κάνω να αφήσει τα ποδοσφαιρικά και γύρισα τη συζήτηση στα παλιά. Τον ρώτησα σχετικά με τη "χούντα", τι θυμόταν από εκείνη την ταραγμένη περίοδο, αλλά δεν είχε διάθεση να πει πολλά. "Νίκο η αποδοχή του κόσμου ήταν γενικά μοιρασμένη. Στο Αιγάλεω και στο Περιστέρι ο κόσμος ήταν στην πλειοψηφία του Αριστερών πεποιθήσεων. Αντίσταση ενεργή δεν υπήρξε οπότε. Ο Τζανετόπουλος, ο εδώ δήμαρχος ήταν πολιτευόμενος πριν το πραξικόπημα, αλλά δεν είχε καταφέρει να βγει... Τον διόρισαν οι χουντικοί. Από τα λίγα που μου έρχεται στο μυαλό είναι τα εγκαίνια του γηπέδου μας στα 1968, εναντίον του ΠΑΟΚ που τον κερδίσαμε με 1-0"

Ο Ανδρέας, στα 1937.

Δεν παρέλειψα να τον ευχαριστήσω που μου δώρισε το πλούσιο αρχείο του, ιστορικών εφημερίδων. "Είμαι ευχαριστημένος που κατέληξαν στα σωστά χέρια" μου απάντησε. Όσο για τον επιστήθιο φίλο του, τον ποιητή Δημήτρη Μυτιληναίο που του συμπαραστάθηκε στην τελευταία περιπέτεια της υγείας του, έσταζε μέλι "Δεν έχω λόγια να πω για το Δημήτρη, δεν έφυγε στιγμή από κοντά μου. Με άφησε με ανοικτό στόμα η στάση του".

Μια γλυκύτατη αφιέρωση της μητέρας του.

Έτσι είναι Ανδρέα φίλε μου καλέ. Ότι εισπράτεις σε αυτή τη ζωή είναι οι καρποί της δικής σου συμπεριφοράς. Κι εσύ εξέπεμπες πάντα γλυκύτητα κι ευγένεια. Οι παλιοί σου φίλοι, όπως ο Αλέκος Σταυρόπουλος σε θυμούνται πάντα, έστω κι αν η μοίρα τα έφερε να μην βλεπόσαστε πια. Κουράγιο φίλε μου...