Αντίο, Αλέκο Κοτσάκη

Ο Αλέκος Κοτσάκης με τον κουνιάδο του και πρόεδρο του
Αιγάλεω, Γιάννη Παλτόγλου στο "Ι.Λ.Ο.Α" (14-6-2017)
Πίσω διακρίνονται οι αείμνηστες μητέρα και θεία μου.

Έφυγε από τη ζωή ο τελευταίος εμβληματικός παίκτης του "Σίτι" μας...

(Γράφει ο Νίκος Δ. - Θ. Νικολαΐδης)

Ο τελευταίος -μέχρι πριν λίγες ώρες- εν ζωή ποδοσφαιριστής από την αρχική ομάδα του Αιγάλεω Α.Ο., που δημιουργήθηκε το φθινόπωρο του 1946, ο Αλέξανδρος Κοτσάκης έφυγε σήμερα από κοντά μας, πλήρης ημερών, μία είδηση που σκόρπισε θλίψη στο φίλαθλο κόσμο αλλά και σε ολόκληρη την πόλη του Αιγάλεω. Γεννημένος στις 6 Απριλίου του 1925, ο "Αλέκος" (όπως τον φώναζαν όλοι) συμμετείχε ως βασικός μέσος στα πρώτα δύσκολα, μεταπολεμικά χρόνια όταν το "Σίτι" -αμέσως μετά την ίδρυσή του έπειτα από συγχώνευση μεταξύ τεσσάρων τοπικών σωματείων- πήρε μέρος στα χαμηλότερα πρωταθλήματα των Αθηνών (Γ' και Β'  Κατηγορίας) και με τη συνεχή του ανοδική πορεία έδειχνε τι θα ακολουθούσε. Ο Κοτσάκης λόγω των πολιτικών ανωμαλιών της εποχής, όπως ο ίδιος μου είχε εκμυστηρευτεί και το αναφέρω στα βιβλία μου, ήταν αναγκασμένος συχνά να αγωνίζεται με ψευδώνυμο σε αρκετούς αγώνες, για να αποφεύγει δυσάρεστες περιπλοκές. Τον διαβάζουμε λοιπόν, στις συνθέσεις κάποιων παιχνιδιών του Αιγάλεω, ως "Βοντράκη", ενώ σημειωτέον ότι ποδοσφαιριστής υπήρξε και ο αδελφός του.

Πρώτη γνωριμία με τον Αλέκο

Γνώρισα τον αξέχαστο Αλέκο στο γουστόζικο κατάστημά του, με υαλικά και είδη δώρων, που διατηρούσε έως και τα πρώτα χρόνια των '2000ς σε έναν πεζόδρομο κοντά στη συμβολή της Ιεράς Οδού με τη Λεωφόρο Θηβών. Με είχε προτρέψει να τον επισκεφτώ ο κοινός μας φίλος, αείμνηστος αθλητικογράφος Ανδρέας Οικονομόπουλος (1931 - 2016), σε μία προσπάθεια να συλλέξω στοιχεία για την ιστορία του Αιγάλεω Α.Ο., που τότε ετοίμαζα, γύρω στο 1995. Πρόθυμα και με πολύ ευγένεια, τόσο ο Αλέκος όσο και η εξαίρετη σύζυγός του Ναυσικά (αδελφή του σημερινού προέδρου της ομάδας Γιάννη Παλτόγλου) με υποδέχθηκαν και ο Αλέκος μου δάνεισε μία σειρά σπανίων φωτογραφιών από το αρχείο του, που πήραν την αρμόζουσα θέση, εν-συνεχεία, στα περιεχόμενα των δύο σχετικών πονημάτων μου, που εξέδωσα το 1998 και το 2007. Τον ευγνωμονώ για αυτή την ανιδιοτελή βοήθειά του. Σημειώνω ότι ήταν παρών και στην παρουσίαση του τελευταίου μου βιβλίου για την ομάδα, στο "Ιστορικό Λαογραφικό Οικομουσείο Αιγάλεω" ("Ι.Λ.Ο.Α.") του συνδημότη Γιάννη Περράκη, που έλαβε χώρα στις 14 Ιουνίου του 2017, όταν και προσφωνήθηκε.

Ο τελευταίος των "σκαπανέων" της ομάδας μας.

Ο Αλέκος υπήρξε ο μεγαλύτερος σε ηλικία από τους αρχικούς παίκτες της ομάδας (παρέμεινε σε αυτήν τις πρώτες τρεις σεζόν) και ο τελευταίος που φεύγει από κοντά μας. Ένας σημαντικός κύκλος ολοκληρώθηκε με το θάνατό του, μία ακόμη οδυνηρή απώλεια ύστερα από εκείνες του Νικόλαου Λυρόπουλου που απεβίωσε το περασμένο καλοκαίρι σε ηλικία 84 ετών και του Μιχάλη Ιωσηφόγλου που μας αποχαιρέτησε στα τέλη του φετινού Ιανουαρίου έχοντας συμπληρώσει τα 91 του χρόνια. Η οικογένεια του Αιγάλεω δεν θα τους ξεχάσει ποτέ.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει. Απευθύνω τα προσωπικά και πιο θερμά μου συλλυπητήρια στις οικογένειες των οικείων του (Κοτσάκη και Παλτόγλου) και εύχομαι καλή Ανάπαυση στην ψυχή του.