Από τα 13 μου χρόνια, εδώ και περίπου 4,5 δεκαετίες παρακολουθούσα με φανατική προσήλωση την αγαπημένη μου ομάδα. Μοιράστηκα μαζί με τον αείμνηστο πατέρα μου πολλές χαρές, αλλά και πάμπολλες απογοητεύσεις, όμως, πιστός στο δικό του παράδειγμα, παρέμεινα προσηλωμένος στο σύλλογο της γειτονιάς μου, της πόλης που γεννήθηκα και αγαπώ, ως γνήσιος "τοπικιστής" (δική του η έκφραση). Κύλησαν οι εποχές και είχα την τύχη (και την τιμή) να γίνω ο καταγραφέας της πορείας του πάλαι ποτέ πανίσχυρου (αλλά και πάντα ένδοξου) συλλόγου του Αιγάλεω Α.Ο., γεγονός που με γέμισε με ικανοποίηση. Αφενός λόγω της αναγνώρισης αυτής μου της προσφοράς από πάρα πολλούς φίλους, αλλά και μίας αίσθησης πως κάτι προσέφερα κι εγώ, στην διατήρηση της ιστορικής μνήμης του θρυλικού "Αιγάλεω Σίτι" στο πέρασμα αυτών των ετών. Δέθηκα συναισθηματικά, με ποδοσφαιριστές, προπονητές, παράγοντες και φιλάθλους με δεσμούς διαχρονικούς, που κρατάνε έως τώρα και που δε διαγράφονται.
Ωστόσο εδώ και λίγο καιρό, νοιώθω πως οι καταστάσεις μεταβλήθηκαν (ίσως και να με ξεπέρασαν οι εξελίξεις, ποιος να ξέρει) και πια, δεν έχω την ίδια ανάγκη και ζέση για τη συνέχεια της προσπάθειάς μου. Πήρα την απόφαση να μπει ένα τέλος στο όποιο έργο μου. Όλο το αρχειακό υλικό που έχω συγκεντρώσει, όμως, είναι κρίμα να πάει χαμένο, και κάποια στιγμή, όταν κι εγώ θα έχω εκλείψει, να πεταχθεί ως άχρηστη σαβούρα... Διατηρώ πάντα την ελπίδα πως ίσως κάποιο νέο παιδί, που εμφορείται από παρόμοια με εμένα αγάπη για το σωματείο της περιοχής μας, να ενδιαφέρεται να παραλάβει τη σκυτάλη... Με ιδιαίτερη χαρά θα του την έδινα, αρκεί να πεισθώ πως οι προθέσεις του είναι αγνές. Η πόρτα μου παραμένει ανοικτή για όποιον ενδιαφέρεται.
Σας ευχαριστώ, που διαβάσατε μέσω του "Αθλόμετρου" τις παραπάνω σκέψεις και σας εύχομαι:
Καλή Ανάσταση με υγεία για εσάς και τις οικογένειές σας και ειρήνη σε όλο τον κόσμο.
Νίκος Δημ. Νικολαΐδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου