"Έφυγε" ο Κούλης Σαγιάκος!

Θλίψη στο Αιγάλεω για την απώλεια του σπουδαίου αθλητικού και οικονομικού παράγοντα της πόλης.

(Του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)

Έφυγε από τη ζωή ανήμερα του Πάσχα (19 Απριλίου) και σε ηλικία 72 ετών ο γνωστός έμπορος και αθλητικός παράγοντας του Αιγάλεω Κούλης Σαγιάκος, σκορπίζοντας θλίψη σε όλη την τοπική κοινωνία. Σαν φόρο τιμής στη μνήμη του παραθέτω παλαιότερη συνέντευξη, που μου είχε παραχωρήσει. Θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του.

Ένας από τους γνωστότερους Αιγαλιώτες, είναι αναμφίβολα ο κ. Κούλης Σαγιάκος, έμπορος από τους πιο παλιούς της πόλης μας, ασχολούμενος από το 1971 με ένδυση και υπόδηση. Υπό την ιδιότητά του αυτή, φυσικά, τον ξέρουν και σήμερα οι περισσότεροι, ωστόσο ο κ. Σαγιάκος διετέλεσε και πετυχημένος παράγοντας της ποδοσφαιρικής ομάδας του Αιγάλεω, στην οποία προσέφερε τις υπηρεσίες του ως αντιπρόεδρος αλλά και από άλλες θέσεις, για περισσότερα από πέντε έτη (1976-81).

Τον επισκεφθήκαμε πρόσφατα στο κατάστημά του στην οδό Σμύρνης και με την ευγένεια και τη  σεμνότητα που τον διακρίνουν πάντοτε, δέχθηκε να μοιραστεί μαζί μας τις πλούσιες αναμνήσεις του από εκείνη την εποχή, όπου όπως λέει, τα πάντα ήταν διαφορετικά.

«Οπωσδήποτε εκείνα τα χρόνια ήταν πιο αγνά και πιο “καθαρά”» θα μας πει με νόημα. Για να συνεχίσει: «Κάθε Πέμπτη κάναμε Συμβούλιο και όσοι είμαστε παρόντες συνεισφέραμε από 25.000 δραχμές ο καθένας για ενίσχυση του συλλόγου. Έτσι λειτουργούσαμε τότε και αυτά το χρήματα ουδέποτε τα ζητήσαμε πίσω. Προσωπικά εγώ μιλώντας, δεν πήρα πίσω ούτε δραχμή. Είμαστε θυμάμαι, όλοι οι τότε παράγοντες, σα μια οικογένεια. Όσο για το παρόν, το ποδόσφαιρο είναι 100% επαγγελματικό και δεν έχει καμία σχέση με την τότε κατάσταση».

“Θυμάστε ονόματα;”

«Βεβαίως. Ήταν ο πρόεδρος ο αείμνηστος Γιώργος Καραμπατέας, ο Παντελιάδης επίσης συχωρεμένος από χρόνια, ο Κώστας Βασιλειάδης, ο Μανόλης Μήλας, ο Γιάννης Μυστακόπουλος ο μετέπειτα δήμαρχος, ο Νίκος Μακρίδης, για ένα διάστημα ο γιατρός ο Γιώργος Γούβαλης, ο Αντώνης Παργανάς, ο Ανδρέας Αναστασόπουλος, ο Μανόλης Ζώης, ο Κώστας Μπαλαρίνης, ο Χρήστος Κανελλόπουλος, ο οδοντίατρος Κώστας Κωνσταντινίδης που είναι γιος του ιδρυτή της Ένωσης Αγίου Σπυρίδωνος Πατέρα Παναγιώτη Κωνσταντινίδη, ο Γιάννης Μαρκόγιαννης και άλλοι που ας με συγχωρέσουν αν ξέχασα να τους αναφέρω. Προπονητή είχαμε το Γιουγκοσλάβο Μπέλα Πάλφυ, που είναι (καλή του ώρα όπου και να βρίσκεται) ένας εξαιρετικός κύριος.

Από τους ποδοσφαιριστές τώρα, που θυμάμαι ότι ήταν όλοι αγαπημένοι μεταξύ τους, θα ξεχωρίσω ιδιαίτερα το Μιχάλη Χάσταλη, ο οποίος σαν Ρόδιος που ήταν, σήμερα ζει στο νησί και τον οποίο φιλοξενούσα στο σπίτι μου. Επίσης τον Άρη Δαμιανίδη που του είχα παραχωρήσει και ένα Ι.Χ. για να μετακινείται το παιδί, το Μιχάλη Μυλωνά, ένα από τα καλύτερα παλικάρια που πέρασαν, τον οδοντογιατρό τον Πέτρο Βενέτη που τότε τελείωνε τις σπουδές του, το Στέλιο Αναστασιάδη, ένα «χρυσό» παιδί, το Μιχάλη Κωνσταντίνου ή “Μαγούλα” λόγω της καταγωγής του, το Γιάννη Πιλάβη ή “καγκελάριο” όπως τον φώναζαν, το Γιάννη Τριπολιτσιώτη, το Μπάμπη  Αξιώτη, τον Τόλη Τσιρογιάννη που είχαμε πάρει από τον Πανιώνιο, αλλά και τους πιο παλιούς, τον Τσαλαμάγκα, το Μαρτίνο, τον Πηγαδίτη κ.α». Επίσης θυμάμαι έντονα τον αδικοχαμένο τον Κώστα Πετσόγλου, που ήταν η ψυχή της ομάδας και ο εκφωνητής του γηπέδου, που πέθανε δυστυχώς πολύ νέος, μόλις 37 χρονών, την 1η Ιουνίου του 1981.»

«Από παιχνίδια, ποιο σας έχει μείνει στη μνήμη;».

«Το Καβάλα-Αιγάλεω, που ήταν κάτι σαν …Τελικός για το ποια ομάδα θα έμενε στην Α’ Εθνική, το 1979, τελευταία αγωνιστική. Είχαμε πάει αρκετός κόσμος και θυμάμαι ότι την ίδια Κυριακή, το βράδυ, θα μίλαγε εκεί ο Αντρέας (Παπανδρέου). Μου είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση η συμπεριφορά τους, είχαν ξηλώσει τα κιγκλιδώματα του γηπέδου και μας κυνηγούσαν! Χάσαμε, φυσικά, παρότι είχαμε προηγηθεί στο πρώτο ημίχρονο, και υποβιβαστήκαμε. Μου έχει μείνει η πικρία από τη στάση των παραγόντων της Καβάλας, διότι εμείς ως διοίκηση τουλάχιστον, στην έδρα μας είμαστε κύριοι. Επίσης, έντονες αναμνήσεις έχω και από τον αγώνα -μπαράζ με τη Ρόδο στο γήπεδο του Ο.Φ.Η., για την άνοδο στην Α’ Εθνική. Σαν να τα βλέπω μπροστά μου τα βαπόρια που κατέφθαναν από τη Ρόδο κατάμεστα κόσμο και από  την άλλη, οι Ηρακλειώτες φίλαθλοι που ήταν οι περισσότεροι εναντίον μας. Όλη τη νύχτα πριν το ματς, Ροδίτες και Κρητικοί δε σταμάτησαν να θορυβούν με μηχανάκια και κόρνες γύρω από το ξενοδοχείο μας, για να μην αφήσουν τους παίκτες μας να κοιμηθούν! Τρομερή κατάσταση…»

«Κάποιο άλλο ευτράπελο στιγμιότυπο;»

«Το 1977, παραμονές του τελευταίου παιχνιδιού με αντίπαλο την Κόρινθο, για την άνοδο στην Α’ Εθνική πάλι. Είχαμε πληροφορίες ότι ο πρόεδρος της Κορίνθου σκόπευε να δωροδοκήσει το βασικό μας τερματοφύλακα, το Βαγγέλη Συρίγο, όπως μας είχε καταγγείλει ο ίδιος ο παίκτης. Στήθηκε τότε μια παγίδα, με το ραντεβού να έχει δοθεί σε μια πάροδο της οδού Αιγαίου στη Νέα Σμύρνη. Πράγματι, υπό την επιτήρηση τη δική μου και ενός-δυο ακόμη προσώπων ο Συρίγος πήγε στη συνάντηση για να τους πιάσουμε “στα πράσα”. Κάτι υποπτεύθηκαν εκείνοι, πήγαν να φύγουν, άρχισε ένα κυνηγητό στα στενά και τους χάσαμε τελικά… Την άλλη μέρα, που είχαν μαθευτεί τα συμβάντα, έγινε χαμός στο γήπεδό μας. Νικήσαμε τελικά με γκολ του Χάσταλη και πήραμε το πρωτάθλημα.»

«Κάτι άλλο;»

«Ναι, κάτι ακόμα που είναι χαρακτηριστικό της εποχής. Το καλοκαίρι του ’77, μετά την άνοδό μας, είχαμε βολιδοσκοπήσει το σπουδαίο μέσο του Ατρόμητου Πειραιώς Κατσαρό, όμως για κάποιους εξωαγωνιστικούς λόγους η μετεγγραφή του χάλασε. Έτσι στραφήκαμε στον «ψηλό», το Χρήστο Χατζησκουλίδη που ήταν φοβερός γκολτζής. Αφού υπέγραψε στο Αιγάλεω, του κάναμε δώρο ένα «Φιατάκι 127», το οποίο ίσα-ίσα που χωρούσε τα ψηλά του πόδια!...».

«Σας ευχαριστώ θερμά».

«Κι εγώ Νίκο μου. Να είσαι καλά».