(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)
«Δηλαδή;»
«Να, ξέρεις, με κάποιους που καίνε τις σημαίες και όλα αυτά... Του απάντησα
ότι έχει γίνει μια μεγάλη παρανόηση. Για μας τότε, η σημαία ήταν ένα σύμβολο,
εθνικό αν θέλεις, αλλά πάντως ένα σύμβολο αντίστασης, πατριωτισμού. Όταν ο
Μανώλης Γλέζος και ο Λάκης Σάντας, αυτά τα δύο παλικάρια κατέβασαν από την
Ακρόπολη τη μισητή σβάστικα, όλοι νοιώσαμε υπερηφάνεια. Όταν βλέπω και
ξαναβλέπω στην επέτειο του
Πολυτεχνείου τη γαλανόλευκη να πέφτει
μετά την είσοδο του άρματος αισθάνομαι ρίγη συγκίνησης. Στον ίδιο όμως αυτό
χώρο πριν μερικά χρόνια κάποια Ελληνόπουλα έβαλαν φωτιά και έκαψαν τη σημαία,
αντιδρώντας σε μία καταπιεστική καθημερινότητα που τους έχει γκρεμίσει τα
οράματα και τις ελπίδες. Δεν ξέρω τι άλλο να πω παιδί μου, έχω μπερδευτεί κι
εγώ ο ίδιος...»
«Χτες όμως, στην Πλατεία Συντάγματος, είχε πάρα πολλές ελληνικές σημαίες
παππού. Τις ανεμίζαμε και νοιώθαμε υπερήφανοι. Και είμαστε πολλοί, πλησιάσαμε
το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους, ανακοίνωσαν οι διοργανωτές»
«Λες για το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία, που μίλησε ο Μίκης. Ναι παιδί
μου, τα είδα στην τηλεόραση και πραγματικά ένοιωσα συγκίνηση»
«Αλλά, σε διέκοψα. Τι άλλο σε ρώτησε εκείνος ο δημοσιογράφος;»
«Μου ζήτησε κάποιο μήνυμα για τους νέους. Του αποκρίθηκα πως το μοναδικό
που είχα να τους πω, έχει σχέση με όλα όσα ανέδιδε σαν ‘αύρα’ το ανάγνωσμα του
μακαρίτη του Ανεμοδουρά. Ας μείνουμε ενωμένοι, ας πούμε όχι στον πόλεμο, όχι
στη βία, όχι στο διχασμό, όχι στο ρατσισμό, όχι στην ξενοφοβία. Όλοι μας
δικαιούμαστε μερίδιο απ’ την ειρήνη και την ευτυχία. Για όλα αυτά αγωνίσθηκε η
γενιά μου και γι’ αυτά οφείλετε να παλέψετε και εσείς, Γιώργο μου».
Την άλλη μέρα το
πρωΐ ο Αιμίλιος Θαλασσινός βρίσκει νεκρό στο κρεβάτι τον πατέρα του.
Στην κηδεία, ο
εγγονός του ήδη έχει πάρει την απόφασή του. Υπόσχεται στον εαυτό του να
συνεχίσει εκείνος την παρακαταθήκη, που του άφησε ο παππούς του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου