Ο Τάκης Λαλούσης μιλάει στο "ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ"

Ο Παναγιώτης (ή Τάκης όπως χαϊδευτικά τον προσφωνούσαν οι φίλαθλοι) Λαλούσης είναι ένας από τους πιο αγαπητούς ποδοσφαιριστές που φόρεσαν τη φανέλα του Αιγάλεω. Γεννημένος στα Παλούκια Σαλαμίνας τον Ιούνιο του 1952, έδειξε από νωρίς το σπουδαίο ταλέντο του, καθώς σε ηλικία μόλις 14 ετών έκανε την πρώτη του επίσημη εμφάνιση στο πρωτάθλημα της Β΄ κατηγορίας Πειραιά με τα χρώματα του Αμπελακιακού. 

Η αγωνιστική του καριέρα διήρκεσε συνολικά 22 έτη, από τις μακροβιότερες που έχουν καταγραφεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μάλιστα, στα περισσότερα από τα χρόνια αυτά έπαιξε σε υψηλό επίπεδο, κατακτώντας τίτλους πρώτου σκόρερ (παρότι η αγαπημένη του θέση ήταν εκείνη του αριστερού ακραίου οπισθοφύλακα πέτυχε περισσότερα από 150 γκολ!) και ανόδους, ενώ χρίσθηκε διεθνής στα1974 με την τότε Εθνική Ομάδα Ερασιτεχνών, μετέπειτα Ολυμπιακή Ομάδα.

Το «ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ» αναζήτησε και βρήκε, μέσω της εργασίας του, τον παίκτη, για μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη, «από τα παλιά». Ευγενής και γλυκομίλητος, ο Παναγιώτης Λαλούσης δέχθηκε να απαντήσει σε μερικά ερωτήματα που του θέσαμε τηλεφωνικά.

• Κύριε Τάκη, ποια ήταν η θέση που σας άρεσε περισσότερο να αγωνίζεσθε;

Σίγουρα ήταν αυτή του αριστερού μπακ, παρότι έπαιξα και στην επίθεση. Μου άρεσε καλύτερα διότι μου έδινε τη δυνατότητα να προωθούμαι ταχύτατα και να σκοράρω συχνά.

• Από τους προπονητές που κατά καιρούς είχατε, ποιος ή ποιοι σας βοήθησαν περισσότερο να εξελιχθείτε ως παίκτης;

Θα αναφέρω πρώτα δυο τεχνικούς που είχα στον Αμπελακιακό, το Νικήτα Κανάκη και τον αείμνηστο Βασίλη Κουλουριώτη. Πάρα πολλά πράγματα πήρα και από τον γυμναστή Μητσιώνη, που είχα προπονητή στο Αιγάλεω τη δεύτερή μου χρονιά εκεί. Επίσης το συχωρεμένο το Μπάμπη Σεραφείδη, το Νταν Γεωργιάδη που πίστευε πολύ σε μένα, το Μπέλα Πάλφυ και τον κάτι παραπάνω από κύριο, τον Ανδρέα Σταματιάδη. Ακόμη, τον Παύλο Γρηγοριάδη, που είχα την τελευταία μου χρονιά στο «Σίτι».

• Τι θυμάστε πιο έντονα από τα χρόνια που παίξατε στο Αιγάλεω;

Οπωσδήποτε το «μπαράζ» που δώσαμε με αντίπαλο τη Ρόδο για την άνοδο στην Α΄ Εθνική το 1981, στο γήπεδο του ΟΦΗ. Ήμουν, φυσικά, στην αποστολή, αποφασισμένος να δώσω τα πάντα για να βοηθήσω το Αιγάλεω να πάρει τον τίτλο. Όμως, με ταλαιπωρούσε ένα διάστρεμμα, αφού είχα στραμπουλήσει τον αστράγαλό μου στο τελευταίο ματς πρωταθλήματος με το Διαγόρα Ρόδου, όπου και αντικαταστάθηκα. Παρακάλεσα τον κύριο Ανδρέα να με βάλει να παίξω, με ένεση, έστω για 20 λεπτά στο τέλος, αφού πίστευα ότι θα σκοράρω γιατί εναντίον των Ρόδιων είχα βάλει γκολ και στα δυο ματς που παίξαμε. «Τους είχα» δηλαδή, όπως λέμε, έτσι ένοιωθα. Όμως, ο Σταματιάδης  μου είπε ότι τέτοιο πράγμα, να βάλει δηλαδή σε κίνδυνο την υγεία και τη μετέπειτα σταδιοδρομία μου με μια ενδεχόμενη υποτροπή δε θα το έκανε ποτέ. Τότε ήταν που πραγματικά έκλαψα, όταν χάσαμε τελικά το παιχνίδι στην παράταση. Θυμάμαι ακόμη, έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του 1982 ένα περιστατικό. Είχαμε πάρει την ακριβώς τελευταία ημέρα των μεταγραφών από τον Ηλυσιακό το Δαυΐδ Μαύρο, έναν πολύ δυνατό παίκτη που θα μας ενίσχυε, ενώ ο κος Σταματιάδης είχε επιστρέψει και εγώ είχα συμφωνήσει με τη διοίκηση του Βίκτωρα Μητρόπουλου από το προηγούμενο βράδυ να υπογράψω νέο συμβόλαιο, αφού συμπλήρωνα 8ετία, όπως ίσχυε τότε. Έκπληκτος, την επόμενη μέρα πληροφορήθηκα από τις …εφημερίδες ότι το Αιγάλεω με αποδέσμευσε, κάτι που με λύπησε πολύ…

• Για το φίλαθλο κόσμο της ομάδας μας τι είδους συναισθήματα τρέφατε;

Όταν αγωνίζεσαι σε μια ομάδα σαν το Αιγάλεω, πας να παίξεις στις Σέρρες και έρχονται να σου συμπαρασταθούν φίλαθλοι κάνοντας …ωτοστόπ (για την επιστροφή βάλαμε όλοι μας «ρεφενέ» χρήματα για να μπορέσουν να επιστρέψουν), τότε τι μπορείς να πεις, με τι λόγια να περιγράψεις αυτούς τους ανθρώπους. Μας αγαπούσαν πάρα πολύ και εμείς το ίδιο. Γι’ αυτό και προσωπικά, δεν τους πρόδωσα ποτέ, πάντα επιδίωκα να κερδίζω με τίμιο τρόπο και δε μου άρεσαν κάποιες «βρωμιές» που γίνονταν μερικές φορές.

• Με ποιους από τους τότε συμπαίκτες σας είσαστε πιο «δεμένος»;

Αυτή η ομάδα, στα οκτώ χρόνια που βρισκόμουν με τα άλλα παιδιά, είμαστε όλοι σαν ένας άνθρωπος, «μια μπουνιά» όπως λέμε. Όλοι είχαμε φιλικά αισθήματα ο ένας για τον άλλον και όποτε μπορούμε, ακόμη και σήμερα, αραιά και που συναντιόμαστε και τα λέμε. Για μένα είναι δύσκολο λόγω της εργασίας μου στη Σαλαμίνα, αλλά προσπαθώ να κρατήσω επαφή. Παρέα έκανα περισσότερο με τον Τάκη Κατσικογιάννη, με τον οποίο βρίσκομαι συχνά.

• Παρακολουθείτε καθόλου το Αιγάλεω τώρα;

Από τις εφημερίδες ενημερώνομαι καθημερινώς. Πριν κάποια χρόνια μάλιστα ήρθα, μαζί με άλλους παλαίμαχους, να παρακολουθήσουμε έναν αγώνα στο Αιγάλεω, αλλά στην πόρτα μας έβαλαν  να πληρώσουμε εισιτήριο και μάλιστα ήταν ανένδοτοι, θεωρώ πως ούτε καν μας γνώριζαν. Δεν ήταν για τα λεφτά, αλίμονο, αλλά ήταν προσβλητική τέτοια αντιμετώπιση για εμάς, που τόσα προσφέραμε στην ομάδα. Μου έκανε πάρα πολύ άσχημη εντύπωση αυτή η συμπεριφορά, μου κακοφάνηκε πολύ.

• Τελειώνοντας και σας ευχαριστώ θερμά, ποια είναι η γνώμη σας για το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα;

Ωχ… Δυστυχώς, οι ομάδες πια έχουν μετατραπεί σε αμείλικτες εταιρείες. Ο συναισθηματισμός της δικής μας εποχής δεν υπάρχει, έχει εκλείψει οριστικά και τα πάντα γίνονται με στόχο το κέρδος και το συμφέρον, με οποιονδήποτε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο. Ο κακώς εννοούμενος επαγγελματισμός έχει διαβρώσει τα πάντα, με όλα τα άσχημά του και δε μας επιτρέπει να χαρούμε πηγαίνοντας στο γήπεδο.

Παναγιώτης Λαλούσης (Βιογραφικό)
(από το σχετικό λήμμα μου στη Βικιπαίδεια)

Ξεκίνησε τον αθλητισμό το 1966(σε ηλικία μόλις 14 ετών) από τον τοπικό ποδοσφαιρικό σύλλογο "Αμπελακιακό", ο οποίος μετείχε στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα της Ε.Π.Σ. Πειραιώς. Αγωνίσθηκε σε αυτή την ομάδα για οκτώ συνολικά σεζόν και το καλοκαίρι του 1974 μετεγγράφηκε στο Αιγάλεω, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο του στην Α΄ Εθνική κατηγορία.
Έπαιξε στο σύλλογο της δυτικής Αθήνας επί οκτώ συνεχόμενες περιόδους, αναδεικνυόμενος σε έναν πολύ γνωστό σκόρερ των πρωταθλημάτων και της πρώτης (39 συμμετοχές-9 γκολ), αλλά κυρίως της δεύτερης εθνικής κατηγορίας (120 συμμετοχές-28 γκολ).
Το καλοκαίρι του 1982 μεταπήδησε στον Αίαντα Σαλαμίνας και έξι χρόνια αργότερα τερμάτισε την πλούσια ποδοσφαιρική του σταδιοδρομία, φορώντας τα χρώματα της Φλόγας Περιστερίου.
Την πρώτη του σεζόν στον Αμπελακιακό (1967-68) και παρά το νεαρό της ηλικίας του, έλαβε μέρος σε 11 αγώνες επιτυγχάνοντας 12 γκολ, χάρις στα οποία η ομάδα κατόρθωσε να παραμείνει στη β' τοπική κατηγορία. Τις τρεις επόμενες σεζόν ήταν πρώτος σκόρερ πρωταθλήματος, με 24, 26 και 24 γκολ αντίστοιχα. Την περίοδο 1971-1972 αναδείχθηκε (με τον Αμπελακιακό) και πάλι 1ος σκόρερ της Β΄ Κατηγορίας ΕΠΣΠ, με 18 γκολ, βοηθώντας την ομάδα του να κατακτήσει την άνοδο για την Α΄ τοπική κατηγορία. Είναι από τους ελάχιστους έλληνες ποδοσφαιριστές που, παίζοντας στη θέση του ακραίου οπισθοφύλακα, έχουν καταφέρει να σκοράρουν περισσότερα από 150 γκολ στην καριέρα τους. To 1977 ήταν πρωταθλητής Β΄ Εθνικής (στο Νότο) με το Αιγάλεω.
Κατοικεί μόνιμα στη γενέτειρά του.

Διεθνής

Το 1973-74 αγωνίστηκε με την Εθνική ερασιτεχνική ομάδα ποδοσφαίρου Ελλάδας στοΚύπελλο Ερασιτεχνών ΟΥΕΦΑ στους αγώνες της προκριματικής φάσης με Ισπανία καιΤουρκία.

Καριέρα

Οι ποδοσφαιρικοί σύλλογοι που αγωνίστηκε ο Παναγιώτης Λαλούσης στην 22χρονη καριέρα του είναι:

• Από το 1966-67 έως και το 1973-74: Αμπελακιακός Σαλαμίνας (Ε.Π.Σ. Πειραιώς)
• 1974-1975: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Εθνική-15 συμμετοχές, 4 γκολ
• 1975-1976 & 1976-1977: Αιγάλεω Α.Ο.-Β΄ Εθνική-37 συμμετοχές, 8 γκολ
• 1977-1978 & 1978-1979: Αιγάλεω Α.Ο.-Α΄ Εθνική-24 συμμετοχές, 5 γκολ
• 1979-1980 έως και 1981-1982: Αιγάλεω Α.Ο.-Β΄ Εθνική-83 συμμετοχές, 20 γκολ
• 1982-1983 & 1983-1984: Αίας Σαλαμίνας-Εθνικό Ερασιτεχνικό Πρωτάθλημα
• 1984-1985: Αίας Σαλαμίνας-Γ΄Εθνική ποδοσφαίρου αντρών
• 1985-1986: Φλόγα Περιστερίου-Β΄κατηγορία Ε.Π.Σ. Αθηνών
• 1986-1987 & 1987-1988: Φλόγα Περιστερίου-Α΄κατηγορία Ε.Π.Σ.Α.

Πηγές

• «50 Χρόνια Αιγάλεω»-Νίκος Δημ. Νικολαΐδης (1998)
• Γεώργιος Παγιωτέλης, "Το Έπος της Α΄ Εθνικής", περιοδικό "Οι Παγκόσμιοι" (Έκδοση "Κλεομένης Γεωργαλάς Ε.Π.Ε."), τεύχη ετών 1994-95
• Ηλεκτρονικό αρχείο "ΑΘΛΗΤΙΚΗΣ ΗΧΟΥΣ"