Ο αέναος κύκλος της βίας...

Βανδαλισμοί στο Στάδιο Ζωγράφου

Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στο ποδοσφαιρικό (κι όχι μόνο) τμήμα του Αιγάλεω Α.Ο. είναι άνευ προηγουμένου. Ενώ οι εκάστοτε διοικήσεις που ανέλαβαν την τύχη του συλλόγου μετά την οριστική αποχώρηση των αδελφών Μητρόπουλου - ύστερα απ' το ναυάγιο της διαβόητης 'συγχώνευσης' με τον Ηλυσιακό το καλοκαίρι του 2010 εγκαταλείποντας την ομάδα στο Περιφερειακό Πρωτάθλημα - πασχίζουν να οδηγήσουν το Αιγάλεω σε ασφαλή αγωνιστικά μονοπάτια, έρχονται κάποιοι λίγοι, δήθεν 'φίλοι' του σωματείου να του "βγάλουν τα μάτια" με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους.

Προχθές, στο εκτός έδρας παιχνίδι με τον Ιάσονα Αγίου Φανουρίου το σκηνικό της ντροπής επαναλήφθηκε για πολλοστή φορά. Όλοι ανεξαιρέτως οι πρόεδροι που πήραν τα 'ηνία' του Δ.Σ. από το 2010 και  μετά (Τριδήμας, Γιανναράκης, Παλτόγλου) κλήθηκαν και καλούνται ακόμη να επωμιστούν το δυσβάσταχτο βάρος πληρωμής πολλαπλών προστίμων που επεβλήθησαν στην ομάδα λόγω κακής νοοτροπίας των οπαδών, που μοναδικό τους στόχο έχουν να αποδείξουν σε όλους τον 'πατροπαράδοτο' τσαμπουκά τους (λες και το Αιγάλεω των 23 συμμετοχών στην Α΄ Εθνική κατηγορία και των τόσων διακρίσεων έχει ανάγκη προβολής...)

Και το κάνουν σπάζοντας και καταστρέφοντας ακόμη και τις αθλητικές εγκαταστάσεις του ίδιου του γηπέδου Αιγάλεω (όπως έγινε στον περσινό αγώνα με την ΑΕΚ), μη σεβόμενοι ούτε τους φόρους που καταβάλουν οι συνδημότες τους (το γήπεδο είναι Δημοτικό), ούτε το όνομα του ένδοξου Ομίλου μας, ούτε τους υπόλοιπους σωστούς φιλάθλους δίπλα τους, ούτε φυσικά τον κόπο των ποδοσφαιριστών, την αγωνία των προπονητών και τις ελπίδες των διοικούντων για ένα καλύτερο μέλλον. Και όλα αυτά, παρά τα κατά καιρούς σχετικά "καλοπιάσματα"...


Και επειδή, όπως μαθαίνω, πολύς ντόρος γίνεται σχετικά με το ότι "αυτά πάντα γίνονταν στο Αιγάλεω", θα θυμίσω (σε όσους από τους παλαιότερους οπαδούς διαθέτουν ασθενή ή επιλεκτική μνήμη) συγκεκριμένες καταστάσεις, προκειμένου να μην λένε ότι τους κατέβη στο κεφάλι, παρασύροντας τους μικρότερους σε αυτό τον ατελείωτο κύκλο βίας, που δυστυχώς έχουν παρασυρθεί...

Και τις δεκαετίες του '70, του '80 και του '90 γίνονταν (κατά καιρούς) επεισόδια, ωστόσο τότε προέκυπταν κατόπιν συγκεκριμένης αφορμής και όχι χωρίς λόγο και αιτία. Εκείνη την εποχή η πλειονότητα των οπαδών ερχόταν στο γήπεδο για να δει ποδόσφαιρο και όχι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- για να ανοίξει κεφάλια "αντιπάλων" οπαδών. Έχουμε και λέμε:

Αιγάλεω-ΑΕΚ 2-4 (1977-78)

• Το πρώτο πολύ σημαντικό γεγονός καταγράφηκε μετά τον αγώνα Αιγάλεω - ΑΕΚ (2-4) το Φεβρουάριο του 1978, όταν αγανακτισμένοι οπαδοί της ομάδας μας, θεωρώντας εύλογα ότι κάτι υπόπτο υπήρχε στην όλη εξέλιξη του ματς (το Αιγάλεω προηγήθηκε στο πρώτο ημίχρονο με 2-0, για να χάσει με "κάτω τα χέρια" στην επανάληψη...) έκαναν 'γιαλιά - καρφιά' τα γραφεία της ομάδας στην Ιερά Οδό, προπηλάκισαν τους ποδοσφαιριστές και απειλούσαν "θεούς και δαίμονες". Αποτέλεσμα: Αποκλεισμός δυο αγωνιστικών ημερών για το γήπεδό μας και η ομάδα υποχρεώθηκε να αντιμετωπίσει στο ουδέτερο γήπεδο Ορχομενού τους Απόλλωνα Αθηνών (από τον οποίο ηττήθηκε) και ΟΦΗ (τον οποίο νίκησε).

Αιγάλεω-Ρόδος 3-2 (1980-81)

• Τον Απρίλιο του 1981, η φοβερή ένταση που επικρατούσε πριν τη συνάντηση Αιγάλεω-Ρόδου (για το πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής) οδήγησε σε συμπλοκή μεταξύ των ποδοσφαιριστών και τραυματισμό του Νίκου Πια ο οποίος δεν κατάφερε να αγωνισθεί καν. Παράλληλα, οι (αρκετοί) οπαδοί των φιλοξενούμενων που είχαν πάρει θέση στη μικρή εξέδρα υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν κακήν κακώς στο ημίχρονο, ξυλοκοπούμενοι άγρια από δικούς μας φανατικούς. Σαν επακόλουθο ήρθαν τα λυπηρά συμβάντα του 'μπαράζ' στο γήπεδο Ηρακλείου Κρήτης λίγους μόνο μήνες μετά, εκεί όπου το Αιγάλεω έχασε και τη μάχη της εξέδρας και την άνοδο.

Αιγάλεω-Ηρακλής 2-3 (1984-85)

• Την περίοδο 1984-85, τέσσερα ολόκληρα χρόνια δηλαδή μετά το δεύτερο σοβαρό κρούσμα, η ανεκδιήγητη διαιτησία ενός Μέγα, πυροδότησε μεγάλης έκτασης αντίδραση του φίλαθλου κόσμου στη λήξη της αναμέτρησης με τον Ηρακλή Θεσσαλονίκης (2-3) που αποτέλεσε  'ταφόπλακα' στην προσπάθεια παραμονής μας για τρίτη συνεχή χρονιά στο Επαγγελματικό Πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής κατηγορίας. Θυμίζω ότι επρόκειτο για προμελετημένο 'έγκλημα' αφού μεταξύ των (ορθίων τότε) φιλάθλων της 'θύρας 12' είχαν παρεισφρύσει 'ασφαλίτες' με την εντολή να συλλαμβάνουν όποιον φίλαθλο αντιδρούσε στα σφυρίγματα του διαιτητή. Έφαγαν βέβαια "της χρονιάς τους" από τους οπαδούς μας και έφυγαν σα "βρεγμένες γάτες". Ήταν η εποχής της 'κόντρας' του τότε Γ.Γ.Α. Κίμωνα Κουλούρη με τον τότε πρόεδρο της ΠΑΕ Αιγάλεω Βίκτωρα Μητρόπουλο, της οποίας τις συνέπειες πλήρωσε η ομάδα μας με δυο υποβιβασμούς μέσα σε 3 χρόνια (!)

Αιγάλεω-Αθηναϊκός 0-1 (1986-87)

• Το 1986-87 (που η ομάδα μας κυνηγιόταν ΑΙΣΧΡΑ από τη διαιτησία (κι όχι για "ψύλλου πήδημα") συνέβησαν πολύ σοβαρά επεισόδια, κυρίως εντός αγωνιστικού χώρου από τους αγανακτισμένους ποδοσφαιριστές μας- στα εντός έδρας παιχνίδια με Αθηναϊκό (0-1) και Καστοριά (1-3) όταν ξυλοκοπήθηκε ο διαιτητής Προβατάς, με αποτέλεσμα να μηδενισθεί η ομάδα και να της αφαιρεθούν επιπλέον 2 βαθμοί. 

• Τέσσερα χρόνια αργότερα και όχι "κάθε τρεις και λίγο" όπως γίνεται τώρα, ήρθε το διαβόητο ματς Αιγάλεω - Καλαμάτας (3-1) που θα έκρινε ποια από τις δυο ομάδες θα ακολουθούσε την πρωταθλήτρια Δόξα Βύρωνα στη Β΄ Εθνική. Η διοίκηση Μητρόπουλου απαγόρευσε την είσοδο των τηλεοπτικών συνεργείων και οι οπαδοί της ομάδας της Καλαμάτας κυνηγήθηκαν ανηλεώς, με αποτέλεσμα να αποκλεισθεί το "Σταύρος Μαυροθαλασσίτης" για τέσσερις αγωνιστικές ημέρες, κάτι που κόστισε πολύτιμους βαθμούς την αμέσως επόμενη χρονιά (1991-92). Οι συνέπειες της 'βεντέτας' ήρθαν δυο χρόνια μετά, όταν το Αιγάλεω αρνήθηκε να αγωνιστεί στο τελευταίο ματς της χρονιάς στο γήπεδο Καλαμάτας και έτσι απώλεσε τη δυνατότητα να γυρίσει 'αμεσα στη Β΄ Εθνική (1992-93).

• Τελευταίο επεισόδιο σε αυτό το θλιβερό 'γαϊτανάκι' ήταν η αναβολή της συνάντησης Αιγάλεω - Α.Ο. Θηβών για την τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος Δ΄ Εθνικής (1995-96), η ταλαιπωρία 2 και πλέον μηνών στους διαδρόμους των αρμόδιων πειθαρχικών και δικαστικών οργάνων και τελικά η δικαίωση στο γήπεδο των Ιωαννίνων, όπου το "Σίτι" απέσπασε την ισοπαλία (1-1) και επέστρεψε στη Γ΄ Εθνική.

Από τότε μέχρι και το καλοκαίρι του 2010 (και ενώ είχαν μεσολαβήσει 6 χρόνια στην Α΄ Εθνική - 'Σούπερ Λίγκα' την τελευταία χρονιά) ουδέν αξιοσημείωτο συνέβη, με εξαίρεση ένα παιχνίδι της περιόδου 1999-2000 στο Στάδιο "Καραϊσκάκης" με τον Εθνικό (ηττηθήκαμε 2-0), όταν σημειώθηκαν συμπλοκές οπαδών. Εντός δηλαδή μιας χρονικής περιόδου 33 ολόκληρων ετών, τα περιστατικά βίας μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού!!!

Εικόνες ντροπής...

Έκτοτε όμως, ο έλεγχος χάθηκε. Η παρακμή του συλλόγου ελευθέρωσε ένστικτα που ουδόλως συνάδουν με την παραδοσιακή Αιγαλιώτικη Λεβεντιά. Επί 5 χρόνια (3 σεζόν στο Περιφερειακό, μια χρονιά στην ερασιτεχνική Γ΄ Εθνική και φέτος στο τοπικό πρωτάθλημα της Α΄ κατηγορίας Αθηνών) οι αθλητικοί δικαστές δεν προλαβαίνουν να εκδίδουν αποφάσεις σε βάρος του δύσμοιρου Αιγάλεω Α.Ο. Περιττό είναι να αναφερθούμε αναλυτικά αφού όλοι γνωρίζουν ότι τα ποσά που πληρώθηκαν (λόγω προστίμων) όλα αυτά τα τελευταία χρόνια θα αρκούσαν για να αποκτηθούν τουλάχιστον 2-3 μεγάλης αξίας ποδοσφαιριστές που θα ενίσχυαν την ομάδα και θα της επέτρεπαν να ορθοποδήσει μια ώρα γρηγορότερα.

ΔΙΠΛΟ λοιπόν το κακό!!!

Εύλογα, κάθε υγιώς σκεπτόμενος φίλαθλος του Αιγάλεω αναρωτιέται:
Ποιος είναι ο λόγος να γίνονται αυτά τα πράγματα, που εκθέτουν ανεπανόρθωτα το όνομα της ομάδας μας σε όλο το φίλαθλο κοινό της χώρας;;;