Αρτοποιία-Ζαχαροπλαστική αδελφών Βαζάκα: Όνομα βαρύ, σαν ιστορία!

(Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Θυμάμαι τον εαυτό μου από πολύ μικρό, να διασχίζει άπειρες φορές και με ταχύ βήμα την ηλιόλουστη Πλατεία «Εσταυρωμένου» (κατά κόσμο Ελευθερίου Βενιζέλου) με κατεύθυνση ένα συγκεκριμένο κατάστημα.  Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος «Βαζάκας», κάθε αιγαλιώτης φέρνει στο μυαλό του μία από τις πλέον ιστορικές επιχειρήσεις της πόλης μας.

Την επισκεπτόμουν σε καθημερινή σχεδόν βάση, είτε για να αγοράσω τον απαραίτητο «επιούσιο άρτο» της οικογένειας, είτε ακόμη-ακόμη (νωρίς τα πρωινά της Κυριακής) φορτωμένος ένα αρκετά βαρύ ταψί, γεμάτο με το γεύμα που είχε ετοιμάσει η μητέρα μου. Όφειλα να το παραδώσω σώο σε πολύπειρα χέρια, που, αφού πρώτα έγραφαν με μαρκαδόρο πάνω στο αλουμίνιο το επίθετο του πελάτη, το προωθούσαν για ψήσιμο στην πύρινη θαλπωρή του φούρνου.

Μόλις περιέγραψα μια εικόνα που μπορεί να δείχνει παρωχημένη, ωστόσο στο θυμικό ενός μικρού παιδιού όπως ήμουν, έχει καταγραφεί σχεδόν ανεξίτηλα. Πλάι σε εκείνες τις άλλες, θολές πια, παραστάσεις του γαλατά της γειτονιάς, του παγωτατζή, του φωτογράφου αλλά και τόσων άλλων «θρυλικών» μορφών, αποτελώντας ένα πλούσιο μωσαϊκό αναμνήσεων.

Οι τρεις υιοί των αείμνηστων Στέφανου και Ευτυχίας Βαζάκα, οι αξιότιμοι κύριοι Δημήτρης (Μίμης), Ζαφείρης και Ευάγγελος, συνεχίζουν μια παράδοση 75 ολόκληρων ετών. Εκείνης της παρακαταθήκης, που ήθελε τον πατέρα τους να έχει δημιουργήσει απ’ το 1936 έναν από τους πιο γνωστούς φούρνους του Πειραιά, επί της εκεί οδού Αιγάλεω, για να μεταφερθεί τελικά στο ίδιο το Αιγάλεω, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1952.

Τα τρία αγόρια (υπάρχει και μία αδελφή) εργάσθηκαν φιλότιμα όσο ελάχιστοι συνάδελφοί τους και με τον τίμιο μόχθο τους πέτυχαν να κερδίσουν την αναγνώριση του αιγαλιώτικου κόσμου, τόσο για τα προϊόντα αρτοποιίας, όσο και για τα εκλεκτά γλυκά τους.

Ας δούμε όμως πως αντιμετωπίζει τη σημερινή κατάσταση, σε σχέση με τα χρόνια που πέρασαν, ο κ. Ζαφείρης Βαζάκας:

«Συγκρίνοντας το χθες με το τώρα, όλα είναι τελείως διαφορετικά, είτε όσον αφορά στην ηθική, είτε στις ανθρώπινες σχέσεις. Κάποτε θυμάμαι, είμαστε όλοι μας σαν μια οικογένεια. Να φανταστείτε ότι τρεις φορές στο παρελθόν, είχαμε ξεχάσει ανοικτό το μαγαζί και οι πελάτες μας περίμεναν από τα ξημερώματα έξω, για να μας το πουν. Σήμερα τι συμβαίνει: Κλειδώνουμε-αμπαρώνουμε και παρόλα αυτά μας έχουν κλέψει 4-5 φορές!»

Ζητήσαμε και από τον κ. Μίμη Βαζάκα κάποιο σχόλιο, ωστόσο δε θέλησε να προσθέσει κάτι παραπάνω στα λεγόμενα του αδελφού του, αφού είναι γνωστή η μετριοφροσύνη και η σεμνότητά του. Εντούτοις, αντί για εκείνον θα μιλήσει ο γράφων, μεταφέροντάς σας κάτι που μου είχε εκμυστηρευτεί παλιότερα: «Κάποιος γνωστός, επισκέφθηκε πριν μερικά χρόνια το μαγαζί και ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά γύρω, ρώτησε: “Μα καλά, τόσα χρόνια και ...μόνο αυτά έχετε φτιάξει; ”. Τότε...», συμπλήρωσε ο κ. Μίμης, «...του έκανα μια κίνηση με την έξω πλευρά της παλάμης, σκουπίζοντας συμβολικά το μέτωπό μου. Με τον ιδρώτα μας και μόνο...»