Τα «πέτρινα» χρόνια

Ξαναγράφοντας την ιστορία του Αιγάλεω «Σίτι»

(γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

 

Οκτώ μόλις χρόνια από την ίδρυσή του το φθινόπωρο του 1946, το Αιγάλεω αποτελούσε ήδη, στα 1954, μέλος της κορυφαίας κατηγορίας της Ένωσης Αθηνών. Ήταν η πρώτη ομάδα από λαϊκή περιοχή που κατόρθωνε να σπάσει το κατεστημένο και να εισέλθει στην «ελίτ» του Αθηναϊκού φουτμπόλ, κάτι για το οποίο οι οπαδοί του ένοιωθαν απέραντη ικανοποίηση. Ωστόσο, η πρόγευση που τους είχε αφήσει στα χείλη όλη η προηγούμενη αναταραχή έως ότου η αγαπημένη τους ομάδα δικαιωθεί και ανέβει στην Α’ Αθηνών, δεν ήταν τίποτα μπροστά σε ότι θα ακολουθούσε την «πέτρινη» πενταετία 1955-1959. Αν μια φορά χρειάσθηκε οι παράγοντες του σωματείου «να κινήσουν γη και ουρανό» έως ότου γίνουν δεκτές απ’ τις αρμόδιες αθλητικές αρχές οι δίκαιες διαμαρτυρίες τους σχετικά με όσα απαράδεκτα είχαν συμβεί στη «διαβάθμιση» με τον Αστέρα Αθηνών, φανταστείτε τι κόπος θα χρειαζόταν για να ριζώσει ο σύλλογος στα ψηλά.

Πρώτο απ’ όλα τα κρίσιμα θέματα που έπρεπε να ρυθμιστούν, ξεχώριζε το γηπεδικό. Οι «λαμαρίνες» δεν ήταν δυνατό να φιλοξενήσουν τους σπουδαίους άσσους της αφρόκρεμας του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου και ως εκ τούτου, το Αιγάλεω θα είχε να αντιμετωπίσει ισχυρότατους συλλόγους χωρίς να διαθέτει την  πολυτέλεια μιας «έδρας», με όσα αρνητικά αυτό συνεπαγόταν. Το χειρότερο ήταν πως συνήθως και οι δυο συναντήσεις διεξάγονταν στο γήπεδο του διάσημου αντιπάλου (π.χ. με τον ΠΑΟ και τα δυο ματς θα δίδονταν στη Λεωφόρο) κάτι το οποίο δημιουργούσε συχνά ανυπέρβλητες δυσκολίες διάκρισης. Κι όμως... Ήταν τέτοιο το ταλέντο εκείνων των ποδοσφαιριστών που διέθετε η ομάδα μας, ώστε τα κατορθώματά τους να φαντάζουν απίθανα, ακόμη και σήμερα.

Το Αιγάλεω τα κατάφερε μια χαρά παρά τις τόσες αντιξοότητες, μεταξύ των οποίων περιλαμβανόταν φυσικά και ο κατατρεγμός που υπέστη από τη διαιτησία, την ασπίδα προστασίας των εκάστοτε προνομιούχων. Κάποτε, σε συνέντευξη που μου παραχώρησε ο μεγάλος άσσος Γιάννης Μαρδίτσης, είχε δηλώσει πως η ομάδα μας θα μπορούσε να φτάσει ακόμη ψηλότερα τότε, αν όμως διέθετε ένδεκα ξένους παίκτες (!!!) Με τις συνθήκες που επικρατούσαν τη δεκαετία του ’50, όχι μόνο στο χώρο του ποδοσφαίρου αλλά στην ελληνική κοινωνία γενικότερα, η λέξη «άθλος» σχετικά με αυτά που πέτυχε τότε αγωνιστικά το «Σίτι», θεωρείται αρκούντως εύγλωττη. 

Και βέβαια τεράστιο μερίδιο συνεισφοράς για εκείνη την ιστορική πορεία εκτός των διοικούντων (με επικεφαλής κατά σειρά προεδρίας τους Γεώργιο Μαρτίνη, Γεώργιο Αρώνη και Ιωάννη Τρέσσο) δικαιούται ο ακούραστος φίλαθλος κόσμος της πόλης. Εκείνος, που υπήρξε ο βασικός στυλοβάτης για όσες επιτυχίες γράφτηκαν στο ενεργητικό της ομάδας, ο άξιος συμπαραστάτης που με τις ενθουσιώδεις του εκδηλώσεις από τις κερκίδες χάριζε «φτερά» στα πόδια των αθλητών.

Θυμίζουμε τα ονόματα όλων των παικτών που φόρεσαν έστω και για ένα μόνο αγώνα την κυανόλευκη φανέλα του Αιγάλεω στην Α’ Κατηγορία Αθηνών 1955-59. Ήταν οι Ρουμελιώτης, Γεώργ. Τριανταφυλλίδης, Αντ. Λιβανός, Τάκης Αρώνης, Τούσης, Μπαϊρακτάρης, Μπλάνας, Μαρδίτσης, Ιωσηφόγλου, Κόλλιας, Μπαλαξίδης, Ζουμπούλης, Χατζητσοπάνης, Σπ. Τσικνάκος, Παπαποστόλου, Αντύπας, Παντ. Τσάπος, Αποστολίδης, Μαραμενίδης, Γράφας, Σταμπούλογλου, Μιχαλόπουλος, Κρέστας, Αχτσόγλου, Ματάκης, Αναστ. Θεοδωρίδης, Εμμ. Τσάπος, Αλιμπέρτης, Ποταμιάνος, Δημοσθενιάδης, Ξένος, Τσάγκος, Κανελλόπουλος, Κουνής, Μοντεσάντος, Μπύτης, Κεφαλάς, Φραγκιαδάκης, Μπαλαρίνης, Καραβοκυράκος, Μπάκας, Τσαγγάρης, Κουλίδης και Οικονομίδης.

Παράλληλα όμως με τον όμιλο που μεγαλουργούσε στα αθηναϊκά «τερέν» και η πόλη δυνάμωνε, αποκτώντας σιγά-σιγά τις απαραίτητες υποδομές χάρις στις προσπάθειες του ακάματου δημάρχου της Σταύρου Μαυροθαλασσίτη. Όπως όμως οι ενέργειες των ποδοσφαιριστών μέσα στους αγωνιστικούς χώρους σκόνταφταν πάνω στα στεγανά των προκατάληψης, έτσι και οι προτάσεις της δημοτικής αρχής αντιμετωπίζονταν με πρωτοφανή εχθρότητα από τις υπηρεσίες του μετεμφυλιακού κράτους.

Χρειάσθηκε αρκετές φορές ο κομμουνιστής δήμαρχος Αιγάλεω να «σπάσει τα μούτρα του» χτυπώντας ο ίδιος και οι συνεργάτες του τις πόρτες αρμοδίων παραγόντων, έως ότου εξασφαλίσουν με πολύ κόπο την οικονομική στήριξη και τη χρηματοδότηση έργων που θα μετέβαλλαν άρδην το πρόσωπο της πόλης.

Ο θρίαμβός του με ποσοστό 40,8% από την Α’ Κυριακή των εκλογών του Νοεμβρίου 1954, δεν ήταν απλά ο θεμέλιος λίθος μιας αναμφισβήτητης πλέον υστεροφημίας, αλλά και η έναρξη της τεράστιας συμβολής του δημοτικού συμβουλίου των ημερών του στα κοινά

Κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’50 υλοποιήθηκε ένα φιλόδοξο σχέδιο ριζικής αναβάθμισης που περιελάμβανε αναμόρφωση του συστήματος ύδρευσης, οργάνωση της καθαριότητας σε πιο τακτική βάση, παιδική μέριμνα, τακτοποίηση σε κατάλληλους τομείς των υπηρεσιών του δήμου, σχολική ανασυγκρότηση, ίδρυση φιλαρμονικής, οδοποιία και κατασκευή γεφυρών, βελτίωση του υπάρχοντος ηλεκτροφωτισμού, εγκατάσταση δημόσιων τηλεφωνικών συσκευών, αλλά και δικαιότερη ανακατανομή των δημοτικών φορολογικών βαρών. Κατά το ίδιο χρονικό διάστημα έγινε επίσης μια γενναία επέκταση του σχεδίου της πόλης στις περιοχές Λιούμη, Νταμαράκια, Κάτω Αιγάλεω και Άγιο Σπυρίδωνα, με αποτέλεσμα την άρση των όποιων εκκρεμοτήτων πολεοδομικού χαρακτήρα.

Όλες αυτές οι εξαιρετικές πρωτοβουλίες εξακόντισαν στα ύψη τη δημοτικότητα του Μαυροθαλασσίτη, που επιπλέον έδινε πρώτος το καλό παράδειγμα ανιδιοτέλειας και προσφοράς τόσο στα μέλη της διοίκησης όσο και στον απλό Αιγαλιώτη.

Στις δημοτικές εκλογές του 1959 εκείνη η δημοφιλία μετατράπηκε σε λευκή εντολή, με ένα ποσοστό που ξεπέρασε το 53% (!).

Και όπως τα παλικάρια του Τζανετή και του Τσιμπίδη «κεντούσαν» μέσα στα γήπεδα, φέρνοντας το Αιγάλεω στην 6^η θέση της βαθμολογίας το 1955, στην 7^η το 1956, στην 5^η το 1957, στην 8^η το 1958 ( τη μοναδική πραγματικά άσχημη χρονιά όταν γνώρισαν εκ νέου την περιπέτεια της «διαβάθμισης», μονομαχώντας με το γειτονικό Ατρόμητο Περιστερίου σε τρία απίθανης σκληρότητας παιχνίδια) και στην 5^η ξανά το 1959, έτσι και ο Μαυροθαλασσίτης έπλεκε στις καρδιές των συνδημοτών του τον καμβά της αφιλοκερδούς μεγαθυμίας.

Γιαυτό περισσότερο από ποτέ σήμερα, με την ραγδαίως εξαπλούμενη οσμή σκανδάλων και παρακμής να δηλητηριάζει τον πολιτικό και κοινωνικό ορίζοντα, τέτοιες συμπεριφορές είναι όχι μόνο δυσεύρετες, αλλά και σπανίως προβαλλόμενες.