(Πρώτη δημοσίευση στο www.egaleocity.gr, την περίοδο 2004-05)
Ο πρώτος ήταν ένας εξαίρετος μέσος αλλά και δεινός σκόρερ (κάτι πολύ ασυνήθιστο για ποδοσφαιριστή που αγωνίζεται στη μεσαία γραμμή) ο οποίος άφησε εποχή στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Ήρθε στο Αιγάλεω τον καιρό που η ομάδα επιχειρούσε τα πρώτα της δειλά βήματα στην Α’ Εθνική κατηγορία, αγωνίστηκε με τη φανέλα της 11 συναπτά έτη και αναδείχθηκε σε μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του συλλόγου μας.
Ο δεύτερος ήταν ο αμυντικός «ογκόλιθος», ο σκληροτράχηλος σέντερ-μπακ που δέσποζε στην οπισθοφυλακή του Αιγάλεω για μια ολόκληρη δεκαετία, το φόβητρο των αντίπαλων κυνηγών. Σημειώνουμε εδώ ότι τους δύο αυτούς συμπαίκτες και πολύ καλούς φίλους χωρίζει μόλις μία συμμετοχή (!): Ο Νίκος Τσιαμπουρής κατέχει το ρεκόρ των περισσότερων παρουσιών με την ομάδα του Αιγάλεω σε αγώνες της Α’ Εθνικής κατηγορίας. Έχει συνολικά παίξει σε 239 αγώνες, έναντι 238 του Τάκη Μαρκόπουλου.
Και οι δύο τους ανταποκρίθηκαν με μεγάλη ευγένεια στην πρόσκλησή μας και δέχθηκαν με προθυμία να απαντήσουν στις ερωτήσεις μας.
-Κύριε Τάκη, ας αρχίσουμε με σας. Στο Αιγάλεω ήρθατε με μετεγγραφή από τη Δράμα. Θυμίστε μας πότε έγινε αυτό και τι κλίμα συναντήσατε εδώ.
Μαρκόπουλος: Είχα έλθει το καλοκαίρι του 1962, Αύγουστος πρέπει να ήταν, άγνωστος μεταξύ αγνώστων (κοινωνικά εννοώ, αφού ως ποδοσφαιριστή οι περισσότεροι με γνώριζαν ήδη), σε μία νέα πόλη. Ήμουν ένας νέος 19 ετών από τον Άρη Δράμας και πολύ «κουμπωμένος» όπως λέμε, σχετικά με το τι θα συναντούσα στην πρωτεύουσα. Με αγκάλιασαν όμως όλοι από την πρώτη στιγμή και με τη συνδρομή του αείμνηστου του Χρήστου Ματάκη υπέγραψα το συμβόλαιό μου εκεί στις «λαμαρίνες», μέσα σε κλίμα ζεστασιάς. Θυμάμαι ότι την επόμενη της άφιξής μου χρησιμοποιήθηκα για δοκιμή σε φιλικό αγώνα με τη Χαλκηδόνα. Ο προπονητής, ο κ. Ρίμπας τότε, με παρουσίασε λέγοντας υπό κλίμα άκρας μυστικότητας (αφού δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί η μετεγγραφή) πως «σήμερα έχουμε μαζί μας ένα νέο πολύ καλό ποδοσφαιριστή. Είναι από την...Αίγυπτο (ήμουν...κατάμαυρος από τα μπάνια!) και ονομάζεται...Χριστοδούλου»! Δεν ξέρεις πως μου ήρθε όταν τον άκουσα... Τέλος πάντων ξεκίνησε το παιχνίδι, έβαλα 3-4 γκολ στο πρώτο ημίχρονο και με αντικατέστησαν άρον-άρον! «Τι να τον δοκιμάζουμε, ο άνθρωπος είναι παικταράς», είπαν όλοι.
-Εσείς κύριε Νίκο πότε ξεκινήσατε να παίζετε ποδόσφαιρο;
Τσιαμπουρής: Τα πρώτα μου ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανα στον Εθνικό Πειραιώς. Ο παλαιός παίκτης Θεόδωρος Κατέβας με είχε εντοπίσει να παίζω σε κάποιο στενάκι και με πήγε στον Πειραιά, τότε που στην ομάδα αγωνίζονταν «τρανταχτά» ονόματα (Μανταλόζης, Κοζομπόλης, Λαιμός), ήταν στα 1957 και ήμουν μόλις 14 ετών! Στη συνέχεια έπαιξα για μια τετραετία στην Ιεράπολη -με ψευδώνυμο, γιατί το δελτίο μου ήταν στον Εθνικό-μέχρι το 1963 και μετά τη στρατιωτική μου θητεία εντάχθηκα επίσημα στο Αιγάλεω.
-Η τριάδα Μαρκόπουλου-Γιαννακόπουλου-Κυριακίδη έγραψε τη δική της ιστορία στη μεγάλη κατηγορία. Που οφείλετο η τεράστια επιτυχία σας;
Μαρκόπουλος: Το σωστό ποδόσφαιρο δεν έχει ανάγκη από χρόνους προσαρμογής. Από την πρώτη στιγμή παίζαμε «με κλειστά τα μάτια», γιατί μεταξύ μας υπήρχε σύμπνοια και αγάπη και φυσικά διότι γνωρίζαμε καλή μπάλα. Λίγο πιο δυνατός αμυντικά ήταν ο Γιαννακόπουλος, ενώ ο Πρόδρομος (σ.σ. Κυριακίδης) και εγώ, περισσότερο οργανωτές και σκόρερ. (σ.σ. ο Μαρκόπουλος παρότι μέσος, σημείωσε πάνω από 50 τέρματα με τα χρώματα του Αιγάλεω!)
-Και οι δύο σας είχατε την τύχη να ζήσετε τη λεγόμενη «χρυσή δεκαετία» του Αιγάλεω στην Α’ Εθνική, το χρονικό δηλαδή διάστημα 1965-75. Που όφειλε η ομάδα τις πάμπολλες επιτυχίες της τότε;
Τσιαμπουρής: Κατ’αρχήν είχαμε τόσο μεγάλη αγάπη μεταξύ μας, τόσο δέσιμο που δε φαντάζεσαι. Και βέβαια διαθέταμε πολύ καλούς ποδοσφαιριστές σε όλες τις θέσεις.
Μαρκόπουλος: Είχαμε άμυνα σφιχτοδεμένη, με δύο πολύ ικανούς τερματοφύλακες, τον Πουπάκη και τον Ντουντούμη, με γερούς ακραίους αμυντικούς (Λυκουρίνο, Μπαλαρίνη, Γρίμμα) και «αχτύπητο» κεντρικό δίδυμο το Νίκο (σ.σ. Τσιαμπουρής) και το Σταύρο (σ.σ. Μακρής). Επίσης, το κέντρο και η επιθετική γραμμή ήταν παραγωγικότατες. Και όταν εμείς σκοράραμε, ύστερα αναλάμβανε η άμυνα και «καθάριζε» τον αγώνα.
-Ποια ήταν κατά την άποψή σας η κορυφαία στιγμή του Αιγάλεω εκείνο το διάστημα;
Τσιαμπουρής: Οπωσδήποτε η χρονιά που βγήκαμε τέταρτοι στο πρωτάθλημα, το 1970-71. Μπορούσαμε και παραπάνω, όμως έτυχαν κάποιες συγκυρίες, σκοντάψαμε σε 1-2 εύκολα παιχνίδια, ενώ και με τον Πανιώνιο που κατέλαβε τη δεύτερη θέση και τον είχαμε νικήσει στην Νέα Σμύρνη στον πρώτο γύρο, χάσαμε πολύ άδικα εντός έδρας.
Μαρκόπουλος: Είχε προηγηθεί βέβαια και η εξαιρετική πορεία μας και στο κύπελλο, που όμως μας όριζαν όλα τα παιχνίδια εκτός έδρας (σ.σ. μονοί τότε οι αγώνες). Ηττηθήκαμε πολύ δύσκολα στην Τούμπα από τον ΠΑΟΚ, με 1-0, αλλιώς θα παίζαμε εμείς στον Τελικό με τον Άρη τότε, το δικαιούμαστε.
-Τι θυμάστε πιο έντονα από την πλούσια καριέρα σας;
Μαρκόπουλος: Σα πιο ευχάριστη στιγμή θεωρώ τον αγώνα που δώσαμε με το Βύζα στα Μέγαρα, που κερδίσαμε 3-1 και χάρις κυρίως σε αυτό το αποτέλεσμα ανεβήκαμε στην Α’ Εθνική. Το πλέον δυσάρεστο γεγονός ήταν ο θάνατος του αδελφού μου, που συνέβη ενώ βρισκόμουν στην Τουρκία για αγώνα του Βαλκανικού κυπέλλου, τον Αύγουστο του ’70.
-Κύριε Νίκο είσθε ο σκόρερ της μοναδικής μέχρις στιγμής νίκης που έχει πετύχει το Αιγάλεω στα χρονικά επί του Ηρακλή μέσα στο Καυτανζόγλειο. Τι σας έχει μείνει από εκείνη τη συνάντηση;
Μαρκόπουλος: Απλά να αναφέρω ότι ο Κώστας ο Αϊδινίου, που είναι πολύ καλό παιδί, εκείνη τη μέρα μου είχε πει επί λέξει: «Πες σ’αυτόν τον Τσιαμπουρή, να μη μας κάνει σήμερα καμία...εγχείρηση». Τον φοβόντουσαν το Νίκο!
Τσιαμπουρής: Ήταν τότε η χρονιά της ανανέωσης, που είχαν φύγει οι περισσότεροι παλαιοί παίκτες. Στο παιχνίδι εκείνο θα έπρεπε κανονικά να χάναμε με 4-0, να φανταστείς ότι είχα πάθει σχεδόν...διάσειση από τα πολλά διωξίματα με το κεφάλι! Στο 88ο λεπτό και μετά από κόρνερ του Ηρακλή, φύγαμε για αντεπίθεση. Ο Βενέτης πήρε τη μπάλα, μπήκε στην περιοχή και ο τερματοφύλακας του Ηρακλή ο Δινόπουλος, τον ανέτρεψε και δόθηκε πέναλτι. Είχαμε φθάσει στο τελευταίο λεπτό μέχρι να αποφασισθεί ποιος θα το χτυπούσε, ο Σταύρος ο Μακρής που εκτελούσε χρέη προπονητή εκείνη τη μέρα δεν ήξερε ποιον να βάλει, ώσπου εγώ σαν παλαιότερος και με καλύτερη ψυχολογία ανέλαβα και με αυτό το γκολ πήραμε τη νίκη!
-Κύριε Τάκη έχετε αγωνισθεί σε 238 ματς της Α’ Εθνικής κατηγορίας με το Αιγάλεω. Θα ξεχωρίζατε κάποιον από αυτούς τους αγώνες ως ιδιαίτερο;
Μαρκόπουλος: Θυμάμαι ένα παιχνίδι στη Θεσσαλονίκη, με τον Απόλλωνα Καλαμαριάς το 1962-63 που ακόμα και με ισοπαλία θα πέφταμε κατηγορία. Θέλαμε μόνο νίκη για να σωθούμε και την πήραμε με ένα γκολ που έβαλα στον Αυγητίδη με σουτ από 40 μέτρα! Όταν επιστρέψαμε στο Αιγάλεω, ο Δήμος είχε οργανώσει μεγάλο γλέντι στα «Ολύμπια»
-Πόσο έχουν αλλάξει οι ρυθμοί στο σημερινό ποδόσφαιρο; Ή μάλλον πόσο διαφορετικό είναι σήμερα το ποδόσφαιρο από ότι στην εποχή σας;
Τσιαμπουρής: Νίκο, το ποδόσφαιρο σήμερα είναι σχεδόν «μηχανοποιημένο». Τότε υπήρχαν πολλά ταλέντα και στις αλάνες μάθαινες το σωστό ποδόσφαιρο. Σήμερα οι τρόποι ανάδειξης του ποδοσφαιριστή (με τις βιταμίνες και τα διάφορα άλλα βοηθήματα) θα έλεγα ότι είναι «τεχνητοί».
Μαρκόπουλος: Σήμερα το ποδόσφαιρο προσφέρει τα πάντα στους παίκτες, κάτι που δεν είχαμε εμείς. Γήπεδα, σωστή διατροφή, τεράστια οικονομικά μεγέθη και βέβαια εμείς δεν είχαμε ούτε την πολυτέλεια των προπονήσεων με τα σημερινά μέσα που υπάρχουν.
-Διαθέτει το σημερινό Αιγάλεω παίκτες της δικής σας κλάσης, ή βασίζεται περισσότερο στο ομαδικό παιχνίδι;
Μαρκόπουλος: Το σημερινό Αιγάλεω το παρομοιάζω με τη δική μας την ομάδα. Είναι άρτιο σε όλες τις γραμμές, με μεγαλύτερο όπλο τη δυνατή άμυνα. Αλεξόπουλος και Ψωμάς μου θυμίζουν πάρα πολύ το αντίστοιχο δίδυμο Τσιαμπουρή-Μακρή, της εποχής μας. Το κέντρο πάλι είναι ισχυρότερο στα ανασταλτικά του καθήκοντα, με το Σκοπελίτη που είναι δυνατός ποδοσφαιριστής. Υστερεί κάπως επιθετικά η ομάδα.
-Κύριε Νίκο ποια ήταν τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα στον τρόπο του παιχνιδιού σας;
Τσιαμπουρής: Είχα μεγάλη αντίληψη και «διάβαζα» κυριολεκτικά από την προηγούμενη ημέρα τον παίκτη που θα είχα αντίπαλο. Έπαιζα τον καθένα αναλόγως των προσόντων του. Αλλιώς φερ’ειπείν θα αντιμετώπιζα το Σιδέρη, αλλιώς το Γιούτσο και με άλλο τρόπο τον Παπαϊωάννου.
-Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλεψε περισσότερο και με ποιο συμπαίκτη σας είχατε την καλύτερη συνεργασία στον αγώνα;
Τσιαμπουρής: Λόγω των θέσεων που αγωνιζόμουν, καλύτερη συνεργασία είχα με τους συμπαίκτες μου στην άμυνα. Τους δύο γκολκίπερ (όποιος έπαιζε κάθε φορά, Πουπάκη ή Ντουντούμη) αλλά και τους κεντρικούς, το Μακρή ή αργότερα το Ζαντέρογλου. Απ’ τους χαφ, με τον Τάκη (σ.σ. Μαρκόπουλος) συνεργαζόμασταν άψογα.
Μαρκόπουλος: Ναι, ο Νίκος αγωνιζόταν για να κερδίσει τη μπάλα, να μου τη δώσει για να τη χάσω εγώ! (αστειεύεται).
Τσιαμπουρής: Από τους αντιπάλους τώρα, επειδή έτυχε να αντιμετωπίσω στην καριέρα μου τους κορυφαίους εκείνη την εποχή, αυτός που με δυσκόλευε περισσότερο ήταν ο Αλεξιάδης, του Άρεως Θεσσαλονίκης, που ήταν ψηλό παιδί και με μεγάλο εκτόπισμα. Αλλά και ο συγχωρεμένος ο Αριστείδης Παπάζογλου, που στο παιχνίδι ήταν τελείως απρόβλεπτος.
-Πόσο νοσταλγείτε τον καιρό που βρισκόσαστε σε ενεργή ποδοσφαιρική δράση;
Μαρκόπουλος: Πραγματικά τα νοσταλγώ εκείνα τα χρόνια, τότε που ποδοσφαιριστές-διοίκηση-φίλαθλοι είμασταν μία γροθιά. Το μόνο που έλλειπε ήταν η οικονομική ευχέρεια, αλλά και ο καημός μας που δεν είχαμε τους κατάλληλους αγωνιστικούς χώρους. Τι «τάκλιν» μπορείς να κάνεις στο χώμα;
Τσιαμπουρής: Σε «μπετόν» και σε «μωσαϊκά» παίζαμε τότε. Και γεμίζαμε τραύματα.
-Θυμίστε μας σε ποιες άλλες ομάδες (εκτός του Αιγάλεω) εργασθήκατε ως προπονητές.
Μαρκόπουλος: Ξεκίνησα στον Αστέρα Αμαλιάδας, μετά πήγα στην Αταλάντη, όπου έμεινα 6 χρόνια γιατί είχε και καλό λάδι και τέλος στο Αιγάλεω (1979).
Τσιαμπουρής: Σε πολλές ομάδες. Στο Χαραυγιακό, στον Ορφέα Αιγάλεω, στον ΑΟ Περιστερίου, στην Κηφισιά, στο Παλαιό Φάληρο, στην Ιεράπολη κ.α. Στο Αιγάλεω δούλεψα το 1986.
-Τι είναι πιο δύσκολο; Να ακούς τον προπονητή ή να σε υπακούν οι παίκτες σου;
Μαρκόπουλος: Και με τις δύο ιδιότητες τα πήγαινα πολύ καλά. Ως παίκτης είχα προπονητές που με εμπιστεύονταν και με άφηναν να αυτοσχεδιάζω. Αλλά και σαν τεχνικός, που έπρεπε και ήθελα πολύ να περνάω τη γραμμή μου, όλοι με σέβονταν.
-Στα δικά σας τα χρόνια τα γήπεδα γέμιζαν. Τι φταίει και σήμερα ο κόσμος-ειδικά του Αιγάλεω-δεν ανταποκρίνεται τόσο πολύ;
Μαρκόπουλος: Αυτό είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα για την ομάδα μας και παράλληλα ένα μεγάλο ερωτηματικό. Προσωπικά δε βλέπω τι παραπάνω, τι καλύτερο μπορεί να πετύχει αυτή η ομάδα, για να προσελκύσει τους φιλάθλους. Το Αιγάλεω βρίσκεται στην 4η με 5η θέση της βαθμολογίας και όμως κόβει όλα κι όλα 200-300 εισιτήρια! Όμως αυτό δε συμβαίνει μόνο στην ομάδα μας, αλλά σε όλες ανεξαρτήτως.
-Παρακολουθείτε αυτή την εποχή την ομάδα;
Τσιαμπουρής: Την παρακολουθώ, όχι πολύ τακτικά, αλλά στα κρίσιμα παιχνίδια είμαστε κοντά οι παλαίμαχοι όσο μπορούμε.
-Τι θα συμβουλεύατε τους τωρινούς παίκτες;
Μαρκόπουλος: Επειδή παρακολουθώ πολύ κοντά την ομάδα του Αιγάλεω, θέλω να τους συγχαρώ που αγωνίζονται σκληρά και επίμονα και τους συνιστώ να μην πτοούνται και να συνεχίσουν έτσι δυνατά.
-Και ένα μήνυμα προς το φίλαθλο κόσμο της ομάδας μας;
Τσιαμπουρής: Εκείνο που θέλω να τους πω είναι ότι πρέπει να βρεθούν πιο κοντά στην ομάδα. Είναι ανεπίτρεπτο σύλλογος σαν το Αιγάλεω και με όλες αυτές τις επιτυχίες τα τελευταία χρόνια να κόβει 200-300 εισιτήρια! Είναι κρίμα πραγματικά για αυτά τα παιδιά...
-Κύριοι σας ευχαριστώ πολύ για την όμορφη συζήτηση που είχαμε.
Η καριέρα του Τάκη Μαρκόπουλου στο Αιγάλεω με αριθμούς.
Περίοδος/Κατηγορία/Συμμετοχές/Γκολ
1962-63/Α’ Εθνική/23 3
1963-64/Α’ Εθνική/29 2
1964-65/Β’ Εθνική/35 16
1965-66/Α’ Εθνική/28 10
1966-67/Α’ Εθνική/23 5
1967-68/Α’ Εθνική/30 6
1968-69/Α’ Εθνική/32 5
1969-70/Α’ Εθνική/32 4
1970-71/Α’ Εθνική/25 -
1971-72/Α’ Εθνική/7 -
1972-73/Α’ Εθνική/9 -
ΣΥΝΟΛΟ: 273 συμμετοχές-51 γκολ
Η καριέρα του Νίκου Τσιαμπουρή στο Αιγάλεω με αριθμούς.
Περίοδος/Κατηγορία/Συμμετοχές/Γκολ
1964-65/Β’ Εθνική/28 -
1965-66/Α’ Εθνική/28 -
1966-67/Α’ Εθνική/24 -
1967-68/Α’ Εθνική/30 -
1968-69/Α’ Εθνική/32 –
1969-70/Α’ Εθνική/25 -
1970-71/Α’ Εθνική/25 -
1971-72/Α’ Εθνική/31 -
1972-73/Α’ Εθνική/27 -
1973-74/Α’ Εθνική/17 1
ΣΥΝΟΛΟ: 267 συμμετοχές-1 γκολ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου