Η δεκαετία του ’50 ήταν, με αρκετή καθυστέρηση για την Ελλάδα, η εποχή της ανοικοδόμησης. Ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη είχε από τα τέλη του 1945 ξεκινήσει δειλά-δειλά να επουλώνει τις ανείπωτες πληγές που της άφησε ο Β’ Παγκόσμιος πόλεμος, εδώ η «αιμορραγία» εξακολούθησε για σχεδόν μια ακόμη πενταετία. Ο Εμφύλιος σπαραγμός, που ήρθε σαν αναπόφευκτη απότοκος των έντονων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών αντιθέσεων του μεσοπόλεμου, έριξε την υπανάπτυκτη ακόμη χώρα μας σε μια φριχτή δίνη γεγονότων που την οδήγησαν, αντί για εμπρός, πολλά βήματα πίσω. Η συντριβή των δυνάμεων της Αριστεράς το θερμό καλοκαίρι του ΄49, έμελλε να καθορίσει δραματικά και τις επόμενες εξελίξεις. Η «εθνικόφρων Ελλάς» θα προσδίδονταν έκτοτε, οριστικά στο άρμα των ΗΠΑ, καθώς το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» του Κωνσταντίνου Καραμανλή του πρεσβύτερου απέκτησε, κυριολεκτικά, έναν καταναγκαστικό χαρακτήρα.
Αφού πρώτα, πιστή στα κελεύσματα των υπερπόντιων δήθεν προστατών της, η μικρή χώρα μας θα έστελνε τα στρατευμένα της παιδιά ακόμη και στη μακρινή Κορέα (!), είχε πια έρθει και γιαυτήν επιτέλους, η στιγμή της ανασυγκρότησης. Όλοι κλήθηκαν να βάλουν στην άκρη τις διαφορές που τους χώριζαν και να σηκώσουν τα μανίκια για σκληρή δουλειά. Για κάποιους βέβαια αυτό, δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση. Με τις φυλακές και τα ξερονήσια γεμάτα αγωνιστές, με τα στρατοδικεία να συνεχίζουν ακόμη και το 1954 (πέντε ολόκληρα χρόνια μετά το τέλος της σύγκρουσης!) να στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα παλιά μέλη της Εθνικής Αντίστασης («ΕΑΜ-ΕΛΑΣ») και μαχητές του «Δημοκρατικού Στρατού» («Δ.Σ.Ε.»), οι εξαγγελίες περί «μέτρων κατευνασμού» και «λήθης» που έδειχναν να επιδιώκουν οι συντηρητικοί κυβερνώντες (στην ηγεσία του τόπου βρισκόταν το φιλελεύθερο «Κέντρο» με τους Γ. Παπανδρέου, Ν. Πλαστήρα και Σοφ. Βενιζέλο) φάνταζαν χοντροκομμένο ανέκδοτο...
Στις συνοικίες της πρωτεύουσας, ιδιαίτερα στις πιο λαΐκές, κυριαρχούσε ακόμη το επαναστατικό πνεύμα των πρώτων μετακατοχικών ετών. Δήμαρχος του Αιγάλεω, μετά τις εκλογές της 14ης Απριλίου του 1951 και την υποστήριξη όλων των προοδευτικών δυνάμεων, ορκίστηκε ο ανεξάρτητος Απόστολος Στίγγας, που επιχείρησε το έργο της αναμόρφωσης της πόλης. Δυστυχώς δεν έζησε πολύ, «έφυγε» αιφνίδια πριν καν προλάβει καλά-καλά ν’ αφήσει το δικό του στίγμα στα κοινά και αφού το Νοέμβριο του 1954 είχε παραδώσει τη δημοτική σκυτάλη στο Σταύρο Μαυροθαλασσίτη, ο οποίος θριάμβευσε με ποσοστό 40,8% από την πρώτη Κυριακή.
Η διοίκηση της ομάδας του Αιγάλεω Α.Ο. είχε προσλάβει ως νέο τεχνικό το Ρωμύλο Φρονιμίδη, έναν από τους πλέον εμβληματικούς παίκτες της προπολεμικής εποχής και αντιμετώπιζε τώρα την πρόκληση των νέων καιρών. Η τετραετία 1951-54 σηματοδοτήθηκε, σε αθλητικό επίπεδο, από τις έντονες προσπάθειες ενός σωματείου προερχόμενου από εργατική γειτονιά να σπάσει το κατεστημένο και να εισέλθει στην «ελίτ» του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου, την περίφημη Α’ κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών, εκεί όπου δέσποζαν τα «μεγαθήρια» του Παναθηναϊκού, της Α.Ε.Κ., του Απόλλωνα Σμύρνης, του Πανιωνίου, του Αστέρα Αθηνών (Γκύζη) και του Φωστήρα.
Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Στην Α2 κατηγορία, ακριβώς ένα σκαλοπάτι πιο κάτω, όπου και θα μετείχε η ομάδα ύστερα από την αναδιάρθρωση του 1950, οι αντίπαλοι μόνο ευκαταφρόνητοι δεν έδειχναν. Κάθε περιοχή διέθετε το καμάρι της, που με βάση τον ταξικό χαρακτήρα της κοινωνίας εξέφραζε και την ιδιαίτερη φυσιογνωμία της. Το Περιστέρι είχε τον «Ατρόμητό» του, η Καισαριανή τον «Εθνικό» της «Αστέρα», η Νέα Ελβετία τον «Αθηναϊκό» και την «Αθλητική Ένωση» (όπως και οι Αμπελόκηποι), ενώ υπήρχαν ακόμη η Α.Ε. Χαλανδρίου, η Δάφνη και ο Άρης Αθηνών κ.α. Ένας ολόκληρος κόσμος «πόνταρε» τότε στο ποδόσφαιρο, προκειμένου να αποδείξει στους «γαλαζοαίματους» των πολυτελών περιοχών ότι άξιζε μια θέση στον ήλιο του αθλητικού γίγνεσθαι. Οι μονομαχίες λοιπόν, στα «ξερά» γηπεδάκια της εποχής, αναμένονταν και θα ήταν ιδιαίτερα σκληρές.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)
Πηγές:
• Νίκος Στεφ. Μιχιώτης «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω» (1996).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «50 Χρόνια Αιγάλεω» (1998).
• Ευγενία Μπουρνόβα «Από τις Νέες Κυδωνίες στο Δήμο Αιγάλεω» (2002).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «Απ’ τις λαμαρίνες στα σαλόνια της Ευρώπης» (Εκδόσεις «Έμβρυο», 2007).
• Αρχεία Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου