Ιστορία ομάδας και πόλης του Αιγάλεω (Μέρος 4ο)

Ο αιγαλιώτης ιατρός-συγγραφέας και αντιστασιακός κ. Νίκος Στεφάνου Μιχιώτης

Το Αιγάλεω του 1950 ήταν μια πόλη περίπου 40.000 κατοίκων που καθένας τους, είτε πρόκειτο για εργάτη, νοικοκυρά, έμπορο η και επιστήμονα (από τους λίγους που διέθετε) αγωνιζόταν με πείσμα και υπομονή για την εξασφάλιση του «επιούσιου».

Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν βλέπετε, από κάθε άποψη, «τριτοκοσμικές». Κι αυτό διότι, στην άμεση προτεραιότητα της «ανάπηρης» Δημοκρατίας μας (όπως πολύ επιτυχημένα την έχει χαρακτηρίσει ο ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος στο πόνημά του «Πολιτική & Πολιτικοί») εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια δεν περιλαμβανόταν, προφανώς, το «Αριστερό» Αιγάλεω (με δημάρχους σαν τον Απόστολο Στίγκα ή το Σταύρο Μαυροθαλασσίτη), αλλά άλλες «εθνικόφρονες» περιοχές.

Έτσι, η βιομηχανική ανάπτυξη αφέθηκε εντέχνως (και με το δέλεαρ του μεροκάματου) να «αγκαλιάσει» με τις ρυπογόνες μονάδες της πρωτίστως τη Δυτική Αττική (με ένα από τα βασικότερα «θύματά» της την πόλη μας), την ίδια στιγμή που σε άλλες συνοικίες δινόταν ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπλαση ή την εξ’ αρχής δημιουργία «κηπουπόλεων», όπως π.χ. στου Παπάγου, στη Φιλοθέη και αλλού.

Σημαντικές υποδομές δεν υπήρχαν λοιπόν, ούτε καν ολοκληρωμένο αποχετευτικό σύστημα, ενώ ο νερουλάς ήταν ακόμη τότε μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες που κυριαρχούσαν στους λασπώδεις (χωρίς πεζοδρόμια ...) χωματόδρομους της κάθε γειτονιάς.

Όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του ιατρού κ. Νίκου Μιχιώτη (ΦΩΤΌ) «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω»:

«...ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ. ΝΕΡΟ: Ήταν ένα είδος σε πλήρη ανεπάρκεια. Μια λαϊκή παροιμία λεει: “Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά”, οι κάτοικοι του Αιγάλεω είχαν και αρχοντιά και καθαριότητα, αλλά τους έλειπε ένα βασικό στοιχείο, το ΝΕΡΟ. Μπορούμε να πούμε πως η κύρια φροντίδα κάθε νοικοκυριού ήταν η αντιμετώπιση του προβλήματος ΝΕΡΟ. Αυτό γινόταν ή με το άνοιγμα πηγαδιών ή με την προμήθειά του από τους υπαίθριους νερουλάδες που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους ...Η τραγική αυτή κατάσταση συνεχίσθηκε μέχρι το 1955-61... Αποχέτευση δεν υπήρχε. Κάθε 2 οικόπεδα είχαν κοινό βόθρο και αυτό συνεχίσθηκε μέχρι το 1982 (!)...». Κι ακόμη: «...Μέχρι το 1955 το 99% των δρόμων του Αιγάλεω βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, χωματόδρομοι χωρίς κράσπεδα, σκόνη το καλοκαίρι και λάσπη το χειμώνα...» Όσο για τον ηλεκτροφωτισμό, γράφει ο Νίκος Μιχιώτης: «...Η κατάσταση του δημοτικού φωτισμού ήταν εξίσου τραγική, λίγα κεντρικά μόνο σημεία είχαν φωτιστικές λάμπες. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση συνεχίσθηκε έως το 1955...»

Μέσα από αυτό το απογοητευτικό σκηνικό (που έμοιαζε θαρρείς βγαλμένo μέσα απ’ το μεταπολεμικό νεορεαλιστικό Ιταλικό σινεμά...) ελάχιστες ήταν οι διέξοδοι για να ξεφύγει κάποιος από τη σκληρή καθημερινότητα. Μια βόλτα στην Πλατεία Εσταυρωμένου ή στην Ιερά Οδό από Θηβών μέχρι Περγάμου, λουκουμάδες στου «Μπαλατσούρα» και βέβαια ποδόσφαιρο τις Κυριακές, στις γραφικές «λαμαρίνες», το πρόχειρα φτιαγμένο γηπεδάκι δίπλα στους ευκαλύπτους του παλαιού Δημαρχείου (εκεί που σήμερα βρίσκεται το Κολυμβητήριο και το Κλειστό Γυμναστήριο της πόλης).

Ένας λόγος παραπάνω για τους Αιγαλιώτες να αγαπήσουν με πάθος την ομάδα τους, αφού η συνεχώς ανοδική της τροχιά, που πιστοποιούσαν οι αλλεπάλληλες επιτυχίες της, εξέφραζε κατά βάθος τη δική τους σφοδρή επιθυμία και τις ελπίδες για μια καλύτερη ζωή, στο δεύτερο μισό του 20ου Αιώνα, που μόλις ξεκινούσε...

Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, οι τρεις αγώνες-ορόσημα που κλήθηκε να δώσει τότε ο σύλλογος (όλους στο γήπεδο της Ριζούπολης) αποκτούσαν για τους φιλάθλους, μεταφορικά φυσικά, το χαρακτήρα δυναμικής διεκδίκησης ενός μεριδίου στην ευτυχία, που και εκείνοι αισθάνονταν ότι δικαιούνταν. Πρώτο ήρθε το παιχνίδι κατάταξης της 11ης Ιουνίου του 1950, με αντίπαλο την ομάδα της Α.Ε. Χαλανδρίου για τον τίτλο του πρωταθλητή της Β’ κατηγορίας. Κατάκοποι αλλά εμφανώς ικανοποιημένοι, οι ένδεκα ήρωες εκείνης της ιστορικής ημέρας απαθανατίζονται νικητές (2-0) μετά τη λήξη, σε πασίγνωστο στιγμιότυπο των «Ηνωμένων φωτορεπόρτερ» που δημοσιεύθηκε στις αθλητικές εφημερίδες.

Ένα μήνα αργότερα οι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου μας αποφασίζουν να επαναφέρουν τον απαρχαιωμένο θεσμό της «διαβάθμισης», βάσει του οποίου, ο πρωταθλητής της Β’ κατηγορίας Αθηνών θα διεκδικούσε την πρόκρισή του για την κορυφαία κατηγορία της Ένωσης Αθηνών σε δύο, ή τρεις αγώνες. Μονομιάς ξεπρόβαλλε εκείνη τη στιγμή η μοναδική πρόκληση για τον αθλητισμό της πόλης μας. Από τα πόδια και το μυαλό των άξιων αθλητών του, εξαρτιόταν αν θα κατόρθωναν την τρομερή υπέρβαση: Να εκτοπίσουν -αγωνιζόμενοι μέσα στο «σπίτι» του- από την Α’ κατηγορία τον «αριστοκράτη» και φορτωμένο με πλούσιες «περγαμηνές» Απόλλωνα Αθηνών και να πάρουν εκείνοι τη θέση του, περιλαμβανόμενοι πλέον ως η πρώτη ομάδα από λαϊκή περιοχή, στην κορυφαία εξάδα, στην «αφρόκρεμα» του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου (ελέω αναδιάρθρωσης των τοπικών πρωταθλημάτων που είχε σχεδιασθεί).

Οι «λεβέντες» του Αιγάλεω, όπως πολύ εύστοχα είχαν αποκληθεί από τον Τύπο της εποχής, τα έδωσαν όλα, με αποτέλεσμα, ειδικά στην πρώτη αναμέτρηση (στις 12 Ιουλίου του 1950, τελικό σκορ 3-3), ο Απόλλων των τόσων σπουδαίων άσσων να αισθανθεί έντονα στον καλομαθημένο του κορμό, τις «γρατσουνιές» τους. Αρνούμενοι να υποκύψουν στα προγνωστικά και τη λογική που τους ήθελε εκ των προτέρων χαμένους, έφθασαν και σε δεύτερο ματς, τέσσερις μέρες αργότερα, μαζί με την κορυφή των αντοχών τους (0-4). Οι «μπαταρίες» τους ωστόσο, είχαν πια γεμίσει με πλούσιες εμπειρίες, ενόψει της συμμετοχής τους στη νεοπαγή Α2 κατηγορία Αθηνών, όπου και θα πάλευαν για διακρίσεις την τετραετία που ακολούθησε (1951-54).

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ)
Πηγές:


• Νίκος Στεφ. Μιχιώτης «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω» (1996).

• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «50 Χρόνια Αιγάλεω» (1998).

• Ευγενία Μπουρνόβα «Από τις Νέες Κυδωνίες στο Δήμο Αιγάλεω» (2002).

• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «Απ’ τις λαμαρίνες στα σαλόνια της Ευρώπης» (Εκδόσεις «Έμβρυο», 2007).

• Αρχεία Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας.