Ξαναγράφοντας την ιστορία του Αιγάλεω Σίτι! (3ο μέρος)

Ο Μαθιός Βιτάλης (πεσμένος) στο ιστορικό παιχνίδι ΠΑΟ-Ιεραπόλεως, στην Κατοχή

Δήμαρχος του Αιγάλεω στα τέλη της δεκαετίας του ’40 ήταν ο «αρχοντάνθρωπος» Άγγελος Κούβελος, ένας αποδεδειγμένος λάτρης του αθλητισμού, ο οποίος συνεισέφερε, είναι αλήθεια, πάρα πολλά στην ανερχόμενη πορεία της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης.


Ακόμα και τα «μαύρα» εκείνα χρόνια, με τον ανταρτοπόλεμο να μαίνεται τόσο στα βουνά, όσο και στις παρυφές των αστικών κέντρων, τα νιάτα έβρισκαν το κουράγιο να παίζουν μπάλα, κάτι που φάνταζε σαν μια από τις ελάχιστες απολαύσεις για έναν ολόκληρο κόσμο. Εκείνον, της μεταπολεμικής Ελλάδας που δοκιμαζόταν σκληρά, αφενός από τις στερήσεις της -ούτως ή άλλως δύσκολης- εποχής, αφετέρου εξαιτίας του αδελφοκτόνου Εμφύλιου που έκανε τη χώρα να αιμορραγεί απ’ άκρου εις άκρον! Ας μη ξεχνάμε άλλωστε, πως ένας φιλικός αγώνας ο οποίος διεξήχθη στην καρδιά της κατοχής (Σεπτέμβριος 1943) μεταξύ Παναθηναϊκού και της ιστορικής Ιεράπολης (1-0 υπέρ των «πρασίνων») στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας (φωτό) είχε ανοίξει το δρόμο για την μετεγγραφή των αείμνηστων Ματθαίου («Μαθιού») Βιτάλη και Γιάννη Πετσανά στο «τριφύλλι», όπου και έκαναν -στη συνέχεια- σπουδαία καριέρα.

Πίσω στο Αιγάλεω, η ομάδα που μόλις είχε δημιουργηθεί ξεκίνησε αναγκαστικά τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις από τη χαμηλότερη διοργάνωση της Ένωσης Αθηνών, αυτή της Γ’ τοπικής κατηγορίας. Στις τάξεις της περιλαμβάνονταν τόσο αριστεροί όπως ο ποδοσφαιριστής Αλέξανδρος Κοτσάκης, που σαν τον αγωνιστή Στέλιο Τριανταφυλλίδη διώκονταν για τα φρονήματά τους, όσο και πρόσωπα που ιδεολογικά τοποθετούνταν στην απέναντι όχθη, όπως π.χ. ο συμπαίκτης του Πέτρος Τελάλης. Μάλιστα, σε αρκετά παιχνίδια και προκειμένου να αποφευχθούν δυσάρεστες εμπλοκές, ο Κοτσάκης υποχρεωνόταν να εμφανίζεται στα φύλλα αγώνος σαν «Βοντράκης», χρησιμοποιώντας δηλαδή ψευδώνυμο για ευνόητους λόγους.

Το «Πυριτιδοποιείο» έκανε ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία του στα χωμάτινα (και από κάθε άποψη «πρωτόγονα», χωρίς περίφραξη ή εξέδρες κ.λ.π.) γήπεδα εκείνων των καιρών και στα 1947, που απώλεσε τον τίτλο ακριβώς την τελευταία στιγμή από τον Καλλιθαϊκό, αλλά και την επόμενη χρονιά που τον κατέκτησε με πανηγυρικό τρόπο και ανήλθε στη Β’ κατηγορία Αθηνών (1948).

Αυτό ήταν το πρώτο σημαντικό επίτευγμα για το νεοσύστατο σύλλογο, ο οποίος ακόμη τότε ονομαζόταν «Ένωση Πυριτιδοποιείου» και φορούσε τα χρώματά της (κίτρινο-μαύρο) εναλλάξ στους αγώνες που έδινε, με εκείνα της Ιεράπολης (κυανόλευκα), του έτερου βασικού «κρίκου» της επιτυχούς όπως εξελισσόταν ποδοσφαιρικής συνένωσης. Άλλωστε, η νέα ομάδα είχε «κληρονομήσει» και χρησιμοποιούσε αυτοδικαίως όλα τα στοιχεία της Ιεράπολης, όπως έτος ίδρυσης (1931), ιδρυτικούς τίτλους, σφραγίδα, μητρώο κ.λ.π. Ακόμα και το σήμα της καινούριας ομάδας (που είχε σχεδιάσει ο Αιγαλιώτης εικαστικός καλλιτέχνης Γιάννης Ρουσινέλης), ένας θυρεός που απομιμούταν την Ελληνική σημαία, έδειχνε σχεδόν πανομοιότυπος με τον αντίστοιχο της Ιεράπολης.

Ο άξιος προπονητής Δημήτρης (Μίμης) Σέλτσικας, ένας βετεράνος άσσος της ΑΕΚ, από την οποία κατά παράδοση το Αιγάλεω έπαιρνε τεχνικούς, είχε πετύχει με σκληρή δουλειά να «χτίσει» ένα πολύ αξιόμαχο σύνολο, αποτελούμενο από τον «ανθό» της αθλητικής νεολαίας της περιοχής, που οι αλάνες της, κάθε Κυριακή, έσφυζαν από ζωή σε μια απόλυτη αποθέωση της «στρογγυλής» Θεάς!

Αλλά και η επόμενη διετία έφερε παρόμοιες επιτυχίες. Έπειτα από μια αναγνωριστική πρώτη χρονιά στη δεύτερη κατηγορία, ήρθε νέα σπουδαία στιγμή για τη ζωή του σωματείου, που μόλις τέσσερα έτη από την ίδρυσή του είχε καταφέρει να γίνει γνωστό στους κύκλους των φιλάθλων σαν «η νέα δύναμη» του ποδοσφαίρου μας. Διαβάζουμε χαρακτηριστικά σε δημοσίευμα της εποχής από την «Αθλητική Ηχώ»:

«Αιγάλεω Α.Ο.: Το λαμπρόν σωματείον της πρωτευούσης μας που προχωρεί αλματωδώς προς τα εμπρός. Που οφείλονται αι μεγάλαι επιτυχίαι της πανισχύρου ομάδος του. Τι λέγουν ο πρόεδρός του κ. Μαρτίνης και ο γ. Αρχηγλος του κ. Βούρτσης.


Με το κλείσιμο της παρελθούσης ποδοσφαιρικής περιόδου 1948-49 δώσαμε από των στηλών της εφημερίδος μας μίαν εικόναν της προσπαθείας την οποίαν καταβάλει ο Αιγάλεω Α.Ο. δια την οργάνωσιν του ποδοσφαίρου εντός του περιβάλλοντός του ομωνύμου Δήμου.


Επανερχόμεθα σήμερα διότι η προοδευτική προσπάθεια του σωματείου αυτού ενετάθη στην περίοδο που τερματίζεται (σ.σ. το κείμενο είναι γραμμένο την άνοιξη του 1950) και διότι τα πλεονεκτήματα της συγχωνεύσεως, τα οποία εκθέσαμεν στο περασμένα φύλλο μας του Σαββάτου, καταφαίνονται από την αγωνιστική επίδοσι και την οργάνωσιν αυτού. Το γήπεδον του Αιγάλεω Α.Ο. όπως διεμορφώθη τελευταίως, δύναται να καταστή υπόδειγμα τόσον δια τα πέριξ της πρωτευούσης σωματεία, όσον και δια τα επαρχιακά. 2.831 εισιτήρια επωλήθησαν στον αγώνα με τον Ατρόμητο. Δεν εχρειάσθησαν σχετικώς πολλά, αλλά πολλή προσωπική εργασία και επιμονή ανεξάντλητος. Ο όμιλος διοικείται από ενδεκαμελές Διοικητικόν Συμβούλιον αποτελούμενον από τους κ.κ. Γ. Μαρτίνην πρόεδρον, Ν. Μελέα και Γ. Ρεγκλίτην αντιπροέδρους, Γ. Δούκαν γενικόν γραμματέαν, Κ. Τελάλην έφορον, Γ. Βούρτσην γενικόν αρχηγόν, Κ. Γκρίνην ταμίαν και Π. Ιωαννίδην, Μ. Πατρινόπουλον, Γ. Αρώνην, Ν. Περιβόλαν συμβούλους.


Ερωτήσαμεν τον πρόεδρον κ. Μαρτίνην να μας γνωρίσει τον τρόπον της διοικήσεως του ομίλου και που οφείλεται η αύξουσα πρόοδος αύτου. Οι συνάδελφοί μου και εγώ, μας απάντησε, ασχολούμεθα έκαστος αποκλειστικώς με την ειδικήν εργασίαν που ανελάβομεν. Η διοίκησις ενός ποδοσφαιρικού σωματείου είναι δύσκολος και δια να κατεβή μια ομάς του στο γήπεδον χρειάζονται πολλές φροντίδες και αρκετά μέσα. Απαιτείται καταμερισμός εργασίας και αυτό αποτελεί την αρχήν μας την οποίαν εφαρμόζομεν κατά το δυνατόν απαρεγκλήτως. Είμεθα συγχρόνως και τυχεροί διότι ο Δήμαρχός μας κ. Άγγελος Κούβελος εμφορείται από φίλαθλα αισθήματα ...»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)