Άδοξα ολοκλήρωσε τις υποχρεώσεις της η Εθνική ομάδα μπάσκετ των ανδρών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Τουρκίας. Με πολλά σύννεφα να σκιάζουν ήδη τον ορίζοντα, παράπονα, μουρμούρες και ενστάσεις κύρια για τον τρόπο που επέλεξαν οι διεθνείς μας και το προπονητικό τιμ να διεκδικήσουν τη διάκριση, αλλά και προβληματισμό για το μέλλον.
Είναι γεγονός ότι η Εθνική ομάδα κουβαλούσε μαζί της πολλά, φθάνοντας στη γείτονα. Πρώτα απ’ όλα ήθελε να διατηρήσει τα σκήπτρα της από τη δεύτερη θέση που κατέκτησε στην Ιαπωνία το 2006. Αλλά και να αποδείξει ότι είναι ομάδα με παρόν και συνέχεια, καθώς σε όλες σχεδόν τις κορυφαίες διοργανώσεις των τελευταίων ετών κατάφερνε να βρίσκεται στο προσκήνιο. Πράγματι, οι εμφανίσεις της στα φιλικά αυτό έδειχναν, τουλάχιστον μέχρι τον επεισοδιακό αγώνα με τη Σερβία στο ΟΑΚΑ. Από κει και πέρα κάτι στράβωσε στην ομάδα και άρχισαν οι περιπλοκές. Χωρίς να πείσει η Εθνική πέτυχε να αποφύγει την ήττα στις δυο πρώτες αναμετρήσεις της με Κίνα και Πουέρτο Ρίκο, αλλά λύγισε από την ισχυρή Τουρκία, αφήνοντας να διακριθούν αρκετές αδυναμίες της.
Λάθη όμως δεν έγιναν μόνο μέσα στο παρκέ, αλλά και στο σχεδιασμό για τη συνέχεια. Οι έλληνες εκπρόσωποι άρχισαν ξαφνικά τους ψυχρούς υπολογισμούς, προκειμένου να «διαλέξουν» αντίπαλο για τη συνέχεια. Έτσι μετά την άνετη επικράτηση κατά της Ακτής Ελαφαντοστού, η Ελλάδα έχασε με κάτω τα χέρια από τη Ρωσία, προκαλώντας τη μήνη του προπονητή των αντιπάλων Ντέϊβιντ Μπλατ, των τούρκων Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, αλλά και τα ειρωνικά σχόλια ξένων δημοσιογράφων και οπαδών.
Με τον τρόπο αυτό η ελληνική αποστολή πίστεψε ότι απέφυγε τη δεύτερη θέση που θα την έφερνε αντιμέτωπη με ΗΠΑ και Ισπανία. Ωστόσο αυτά είναι επικίνδυνα παιχνίδια και αν μπεις σε τέτοιου είδους χορό, δύσκολα γλυτώνεις από τα απρόοπτα. Ιδιαίτερα ενδιαφερόμενη για την περαιτέρω τύχη της ήταν και η Γαλλία, η οποία ακολούθησε τον ίδιο δρόμο (εσκεμμένη ήττα) με αποτέλεσμα η Ελλάδα να βρει μπροστά της τον κακό δαίμονα των «φούριος ρόχας» σε μια επανάληψη του Τελικού της Σαϊτάμα πριν από τέσσερα χρόνια.
Αναστατωμένοι από τα όσα προηγήθηκαν, με ηθικό εμφανώς πεσμένο και χωρίς την υπερ-συγκέντρωση που ήταν απαραίτητος για έναν τέτοιο αγώνα, οι παίκτες μας για μια ακόμη φορά δεν τα κατάφεραν απέναντι στους αυτοματοποιημένους ισπανούς. Είναι αλήθεια πως οι διεθνείς προσπάθησαν, πάλεψαν το παιχνίδι με όσες δυνάμεις διέθεταν, όμως τελικά υπέκυψαν στην ανωτερότητα των αντιπάλων.
Ίσως να έχει φτάσει η στιγμή για κάποιες σημαντικές αποφάσεις, ίσως και όχι. Το βέβαιο είναι πως η ομάδα χρειάζεται στήριξη, ηρεμία και επαναφορά του κλίματος ομοψυχίας, κάτι που ανέκαθεν αποτελούσε το σήμα-κατατεθέν της. Ταλέντο, όπως πάντα, υπάρχει. Παρά την απουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη, του οποίου ο κύκλος έκλεισε, θα συνεχίσει να στοχεύει ψηλά. Αρκεί να επικρατεί το καθαρό μυαλό και να παίρνονται οι σωστές αποφάσεις στις κρίσιμες στιγμές. Όλα τα άλλα είναι φθηνή παρά-φιλολογία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου