Ο δημοφιλής Εδεσσαϊκός, η ομάδα των καταρρακτών της όμορφης πρωτεύουσας του νομού Πέλλης, δεν είναι χθεσινός στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί σήμερα να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής, όμως η ιστορία του στα εθνικά μας πρωταθλήματα φαντάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.
Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1959 και από το 1963 έως και το 1975 συμμετείχε ανελλιπώς στη διοργάνωση της Β’ Εθνικής. Μάλιστα, στα 1963 και 1965 παρότι αναδείχθηκε πρωταθλητής ομίλου, απώλεσε στη συνέχεια την πρόκριση για την Α’ Εθνική, καθώς ατύχησε στους αγώνες μπαράζ που ακολούθησαν.
Το 1978 επέστρεψε στη Β’ Εθνική για να υποβιβασθεί εκ νέου το 1981. Το 1983 κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του, στην «πειραματική» Γ’ Εθνική που διοργάνωσε η Ε.Π.Ο. Τα επόμενα χρόνια ανεβοκατέβαινε μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής, έως ότου η μεγάλη στιγμή για τους οπαδούς του ήρθε, επιτέλους, την περίοδο 1991-92.
Με προπονητή το Μάκη Κατσαβάκη, η διοίκηση του συλλόγου προχωρά στην απόκτηση του Τσέχου Τόμας Άμπριχ, του έμπειρου τερματοφύλακα Ναούμ Τάκου (από την Καστοριά), του Θόδωρου Τσολερίδη (από την Καλαμαριά), του ταλαντούχου Πέτρου Πασσαλή (από το Σαμψώντα Γιαννιτσών) και του Μιχάλη Ουζουνίδη από τους ερασιτέχνες του Άρη. Αντίθετα, στην ομάδα της Θεσσαλονίκης μετεγγράφεται ο Μανώλης Μητσόπουλος.
Το πρωτάθλημα ξεκινά με θρίαμβο επί του ισχυρού Ιωνικού εντός έδρας (3-0). Την τέταρτη αγωνιστική ο Εδεσσαϊκός αποσπά πολύτιμη ισοπαλία στην Καλαμαριά από τον Απόλλωνα που προηγείται στη βαθμολογία. Την 11η ημέρα η ομάδα παίρνει την πρώτη της νίκη εκτός έδρας με 2-1 μέσα στα Γιαννιτσά επί της Αναγέννησης, στο τοπικό ντέρμπι. Δυο Κυριακές αργότερα επικρατεί και στη Ρόδο επί του Διαγόρα, όμως αμέσως μετά, μια ήττα (η πρώτη στο γήπεδό της) από τη Νάουσα (που εντυπωσίαζε στο πρωτάθλημα) προσγειώνει ανώμαλα τους ποδοσφαιριστές.
Ο δεύτερος γύρος επιφυλάσσει μεγάλες συγκινήσεις και ο Εδεσσαϊκός αθόρυβα αλλά σταθερά, αποσπά πολύτιμους βαθμούς, ακολουθώντας κατά πόδας την τριάδα της κορυφής. Σημειώνει σπουδαίες νίκες στο Βόλο επί του Ολυμπιακού και στην Ηλιούπολη επί του Χαραυγιακού, έως ότου τα παίζει «όλα για όλα» στη ρεβάνς με τη Νάουσα. Έχοντας κορυφαίο παίκτη σ’ εκείνο το ματς τον Τσολερίδη αρπάζει τους δύο βαθμούς, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους γηπεδούχους (1-2). Στη συνέχεια κατορθώνει να περάσει με ισοπαλία από την Καστοριά, αλλά την προτελευταία αγωνιστική αποτυγχάνει να κερδίσει εντός έδρας την ΕΑΡ που κινδυνεύει με υποβιβασμό και η αγωνία των οπαδών του κορυφώνεται.
Απομένει το παιχνίδι μέσα στο Αιγάλεω, όπου η τοπική ομάδα θέλει οπωσδήποτε τη νίκη για να μείνει στη Β’ Εθνική, με την προϋπόθεση ότι τα Γιάννενα (που με ισοπαλία σώζονται) θα ηττηθούν στο γήπεδό τους από τη Νάουσα που βρίσκεται στην τρίτη προνομιούχα θέση, πίσω απ’ το βέβαιο πρωταθλητή Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον δεύτερο Ιωνικό. Τους ίδιους βαθμούς με τη Νάουσα έχει και ο Εδεσσαϊκός, αλλά υστερεί στην ισοβαθμία.
Τα δυο παιχνίδια κυλούν παράλληλα και όταν γίνεται γνωστό το αποτέλεσμα των Ιωαννίνων (ο-ο), στο δημοτικό γήπεδο Αιγάλεω απομένουν ελάχιστα λεπτά, με σκορ ακόμη να μην υπάρχει. Σαν από μηχανής Θεός τότε, ο Αντώνης Σαπουντζής εκτελεί από πολύ πλάγια αριστερά με αριστοτεχνικό τρόπο ένα φάουλ, αιφνιδιάζει το γκολκίπερ των αθηναίων Δεσσύλα και στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα (0-1) και στα ουράνια τους συμπαίκτες του!
Ίσως πολλοί να συνοφρυώθηκαν (και δικαίως) από αυτή την απρόοπτη έκβαση, ωστόσο η ιστορία φαίνεται πως κάτι χρωστούσε στον Εδεσσαϊκό, από το 1965. Τότε που ένα ματς μεταξύ Αιγάλεω και Σερρών, του οποίου το αποτέλεσμα (1-1) συζητήθηκε επίσης έντονα, είχε στερήσει με παρόμοιο τρόπο την άνοδο από την ομάδα της Πέλλης.
Στην επιτυχημένη πορεία του Εδεσσαϊκού συνεισέφεραν, πλην των προαναφερομένων και οι Νεοφώτιστος, Τομπάζης, Χαραλάμπους, Στόϊος, Ζουμπούλης, Σταφυλίδης, Κότσυφας, Πολυζωϊδης, Λαδιάς, Καραϊσαρίδης, Μπέτας, Μαλουμίδης, Τζούρτζος, Χατζηλαμπρινός και Πέτκος.
Ο Αντώνης Σαπουντζής ήταν ο πρώτος σκόρερ με 10 τέρματα και τον ακολούθησε με επτά ο Πάρις Ζουμπούλης.
Μια νέα εποχή ξεκινούσε, αφού την επόμενη πενταετία η ομάδα θα γράψει χρυσές στιγμές στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας.
Πηγές: Σχετικό αφιέρωμα του αείμνηστου αθλητικογράφου Γιώργου Νικ. Παγιωτέλη και προσωπικό αρχείο συντάκτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου