Η συγκινητική ιστορία του Χρήστου Πάτση

(Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Στις 17 Αυγούστου του 1944, λίγους μόνο μήνες πριν την Απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής, οι βρυχηθμοί του γερμανικού κτήνους αντήχησαν με φρικτό τρόπο στην προσφυγική συνοικία της Κοκκινιάς του Πειραιά. Τότε, τρεις χιλιάδες βαριά οπλισμένοι άνδρες της Βέρμαχτ, σε αγαστή συνεργασία με στελέχη της κατοχικής ειδικής ασφάλειας, μέλη των προδοτικών ταγμάτων ασφαλείας του Ιωάννη Ράλλη και κουκουλοφόρους δοσίλογος-καταδότες, βασάνισαν απάνθρωπα και εν-συνεχεία εκτέλεσαν ομαδικά σε μία μάντρα δίπλα στην Πλατεία Οσίας Ξένης, συνολικά 350 πατριώτες, με το αιτιολογικό πως ήταν κομμουνιστές. Μεταξύ των μαρτύρων ήταν ένα 17χρονο αγόρι, ο Χρήστος Πάτσης, μέλος της Ε.Π.Ο.Ν.

Τα χρόνια κύλησαν και στις 10 Φεβρουαρίου του 1955 γεννήθηκε στο Περιστέρι ο ανιψιός του. Η οικογένεια, τιμώντας τη μνήμη του αδικοχαμένου νεαρού, χάρισε το όνομά του στο νεογέννητο. Ο μικρός έδειξε από νωρίς την αγάπη του για τον αθλητισμό και συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο. Σε ηλικία 14 ετών γράφτηκε στον Α.Ο. Περιστερίου και είχε αλματώδη εξέλιξη. Με γερό σκαρί και καλό μπόι για την εποχή (1,77 μ.), δυνατό δεξί πόδι, μεγάλο άλμα και πείσμα στο παιχνίδι του, ο Χρήστος Πάτσης γρήγορα ξεχώρισε, παίζοντας στην επίθεση. Το 1973 ο Μίλτος Παπαποστόλου τον ήθελε στο σπουδαίο Αιγάλεω, όμως τελικά ο Χρήστος υπέγραψε στον Απόλλωνα Καλαμαριάς , που επίσης έπαιζε στη μεγάλη κατηγορία.  

Η χρονιά τον βρήκε βασικό, με 24 σερί συμμετοχές και τρία γκολ, παρότι ήταν ακόμη «ξεπεταρούδι», μόλις 17 ετών! Όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά για την ομάδα, που, μετά την επεισοδιακή εντός έδρας ήττα από την Καβάλα (1-0) έχασε την κατηγορία. Ο Χρήστος πρόλαβε να παίξει και ορισμένα παιχνίδια στη Β΄ Εθνική με τους Πόντιους, έως ότου,το καλοκαίρι του 1975 μεταπήδησε στον αγαπημένο του Ατρόμητο. Την επόμενη διετία η ομάδα του Περιστερίου αγωνίζεται στο Πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής, όπου ο Χρήστος έχει συνολικά 31 συμμετοχές και 8 γκολ. Παρά τις εντυπωσιακές του εμφανίσεις, αλλά και το νεαρό της ηλικίας του, οι υπεύθυνοι των Εθνικών Κλιμακίων τον αγνοούν επιδεικτικά, λόγω των πολιτικών του φρονημάτων. Παράλληλα, έρχεται και η στρατιωτική του θητεία με δυσμενή μετάθεση στο Κιλκίς, όπου υπηρετεί 31 μήνες (!), περιλαμβανομένων 7 μηνών φυλάκισης για «κοπάνες» προκειμένου να έρθει στην Αθήνα να βοηθήσει τον Ατρόμητο, που το 1977 υποβιβαζόταν.

Κλήθηκε στην Εθνική των Ερασιτεχνών, ενώ συμμετείχε σε προπονήσεις και φιλικά παιχνίδια με την Εθνική Ενόπλων. Το 1979 ανακηρύσσεται πρωταθλητής Νοτίου Ομίλου Β΄ Εθνικής με το Περιστέρι και το καλοκαίρι του ίδιου έτους υπογράφει στον Εθνικό Αστέρα Καισαριανής, όπου θα αγωνισθεί ως αμυντικός μέσος. Επόμενος σταθμός του ήταν το Αιγάλεω (1980-81),στο οποίο αναίτια, παρότι ξεκίνησε με 2 γκολ εκτός έδρας (στην «πρεμιέρα», στο ματς Ηλυσιακού – Αιγάλεω 0-2) και παρότι πάντα μακριά από το «Σίτι» του ανέθεταν να «βγάζει τα κάστανα από τη φωτιά», δε βρήκε θέση βασικού από τον Ανδρέα Σταματιάδη, με την αστεία δικαιολογία πως δεν ήταν... Αιγαλιώτης. Κι όμως, ο φίλαθλος κόσμος τον αγαπούσε και τον επευφημούσε με την ιαχή «Πάτση, Πάτση, όρμα σαν... Απάτσι !!!»

Το καλοκαίρι του 1981 γυρίζει στον Ατρόμητο, όπου και κλείνει την καριέρα του, σε ηλικία μόλις 27 ετών (1982).

Ο Χρήστος είναι ένας καλόκαρδος άνθρωπος, ευθύς και ειλικρινής, με «μπέσα» και λόγο. Αγαπητός στους κύκλους των παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της γενιάς του, μετέχει συχνά στις συναντήσεις τους. Δηλώνει πάντοτε κομμουνιστής, χωρίς πικρία που δεν αγωνίσθηκε σε Εθνική Ομάδα. Η δικιά του Εθνική, όπως συνηθίζει να λέει εύστοχα, είναι η Εθνική Αντίσταση. Μάλιστα τώρα που είδε τον εγγονό του να βαφτίζεται κι εκείνος, Χρήστος Πάτσης, χαίρεται για τη διαιώνιση του ονόματος του θείου του, για τον οποίο είναι τόσο περήφανος.