Πιο φτωχό το ποδόσφαιρο: Απεβίωσε ο Αλέκος Ιορδάνου

Νέα θλιβερή είδηση, με το άγγελμα του θανάτου του παλαιού διεθνή (με την Εθνική Ομάδα της Τουρκίας) κεντρικού οπισθοφύλακα, Αλέκου Ιορδάνου που έφυγε απ' τη ζωή σήμερα το μεσημέρι σε ηλικία 81 ετών. Η Νεκρώσιμη Ακολουθία θα τελεστεί αύριο στις 10:00 π.μ. από τον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος, στην Ιτέα Φωκίδας. Ο αείμνηστος παίκτης ήταν βασικό μέλος της ομάδας του Αιγάλεω τη διετία 1970 - 1971, όταν ο σύλλογος κατέκτησε τις μεγαλύτερες διακρίσεις της ιστορίας του.



Προηγούμενα και επί μία 7ετία είχε αγωνιστεί στην Α.Ε.Κ. Ήταν ένας αξιοπρεπής και αγαπητός από όλους άνθρωπος που τίμησε το χώρο του ελληνικού αθλητισμού, αφού εργάσθηκε και ως τεχνικός στο Φωκικό Άμφισσας, τον Αστέρα Ιτέας κ.α. ομάδες. Τα τελευταία χρόνια ζούσε με την οικογένειά του στην Κίρρα. Το ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ εκφράζει τα θερμά συλλυπητήρια στους οικείους του και εύχεται να είναι ελαφρύ το χώμα. Παραθέτω αυτούσια τη συνέντευξη που του είχα πάρει το καλοκαίρι του 2012:

(Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Με μεγάλη μου χαρά, επεδίωξα να συναντήσω τον παλαίμαχο διεθνή άσσο και πρώην προπονητή ποδοσφαίρου κ. Αλέκο Ιορδάνου, που εδώ και χρόνια έχει εγκατασταθεί στα μέρη μας, "θαμπωμένος" απ΄ τις ομορφιές του Κρισσαίου. Η ενασχόλησή μου με την καταγραφή της ιστορίας του Αιγάλεω Α.Ο. με είχε αρκετά παλαιότερα φέρει σε μια πρώτη επαφή μαζί του, αλλά τούτη τη φορά, είχαμε την ευκαιρία να πούμε πολλά περισσότερα. Αγναντεύοντας τα καταγάλανα νερά απ΄το μπαλκόνι του σπιτιού του στην Κίρρα, θυμηθήκαμε ουκ ολίγες στιγμές της πλούσιας καριέρας του.

Γεννημένος στην Πόλη από Έλληνες γονείς το Γενάρη του 1938, ξεκίνησε να παίζει επαγγελματικά στο σύλλογο του "Πέρα", από μικρός στα βαθιά, 16 μόλις ετών στο πρωτάθλημα της Α΄κατηγορίας Τουρκίας! Στα 18 του κλήθηκε -και για μια διετία- στην Εθνική Ομάδα της γειτονικής χώρας, όντας ήδη παίκτης της Μπεϊκόζ. Στην Εθνική Ομάδα (όπου λόγω καταγωγής πραγματοποίησε μόνο τρεις επίσημες συμμετοχές) θα έχει συμπαίκτη τον τεράστιο Λευτέρη Αντωνιάδη, τον κορυφαίο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε η γειτονική χώρα και έναν από τους σπουδαιότερους παγκοσμίως εκείνη την εποχή. Κι ακόμη, τον περίφημο τερματοφύλακα Τουργκάι της Γαλατά Σαράι, το σπουδαίο μέσο Τζαν Μπαρτού της Φενέρ Μπαχτσέ και προπονητή τον Ιταλό τεχνικό Πούντο Σάντρο.

Οι εξαιρετικές εμφανίσεις του στο πρωτάθλημα της Τουρκίας με τα χρώματα της Μπεϊκόζ κίνησαν το ενδιαφέρον της Φενέρ, αλλά τελικά τον κέρδισε η ΑΕΚ, που παραινέβη και "εκμεταλλεύτηκε" την επιθυμία του να γνωρίσει από κοντά και την Ελλάδα, αλλά και το Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Ο Ιορδάνου υπέγραψε στην 'Ένωση" στα τέλη του 1962, όμως ήταν υποχρεωμένος να μείνει σε αγωνιστική απραξία επί 9 μήνες, αποκλεισμός που του επιβλήθηκε αναγκαστικά λόγω των ισχύοντων κανονισμών της Ε.Π.Ο., επειδή προερχόταν από επαγγελματικό σύλλογο.

Στη συνέχεια και για μια ολόκληρη εξαετία, θα αποτελέσει έναν από τους βασικότερους συντελεστές των κιτρινόμαυρων επιτυχιών, με αποκορύφωμα το πρωτάθλημα της περιόδου 1967-68. Επόμενος σταθμός στη σταδιοδρομία του ήταν το Αιγάλεω, όπου μαζί με το Χρήστο Ζαντέρογλου θα αναδειχτούν σε ένα απροσπέλαστο δίδυμο κεντρικών αμυντικών, φτάνοντας στα ημιτελικά του Κυπέλλου Ελλάδας (1970), παίζοντας παράλληλα στο βαλκανικό κύπελλο και κατακτώντας την 4η θέση στο πρωτάθλημα Ελλάδας το 1970-71. "Είχαμε φανταστική ομάδα" θα θυμηθεί με ενθουσιασμό. "Με Γιαννακόπουλο, Κυριακίδη, στο τέρμα τους Πουπάκη-Ντουντούμη, αλλά και τόσους άλλους, ήταν ένα εξαιρετικό σύνολο! Πολύ ευχάριστες είναι οι αναμνήσεις μου από εκεί!"

Στα 1972 επιχειρεί να εγγραφεί στη Σχολή προπονητών της Κολωνίας, αλλά δεν γίνεται δεκτός διότι δεν γνώριζε ...γερμανικά! Παρά τις εκκλήσεις του να παρουσιασθεί και να σπουδάσει με τη βοήθεια διερμηνέα (καθώς τον ενδιέφερε να ασκήσει το επαγγελμα του προπονητή στην Α΄ Εθνική) δεν άλλαξε κάτι και έτσι, τον επόμενο χρόνο δέχτηκε μια ενδιαφέρουσα πρόταση από τον Φωκικό, μέσω του παράγοντα κ. Παναγιωτόπουλου, την οποία και αποδέχτηκε.

Στην ομάδα της Άμφισσας θα εργασθεί με υπομονή και μεράκι, βάζοντας τα θεμέλια για τις επιτυχίες του συλλόγου, ενώ από το 1976 και μετά θα εγκατασταθεί οικογενειακώς στην Ιτέα, αναλαμβάνοντας το χτίσιμο του τοπικού Αστέρα, τον οποίο μια δεκαετία αργότερα, οδηγεί στο πρωτάθλημα της Εθνικής Ερασιτεχνικής για πρώτη φορά στην ιστορία του (1986). Μάλιστα, θα ανοίξει στην πόλη και μια επιχείρηση (πιτσαρία) η οποία για 4 χρόνια ήταν πραγματικό σημείο αναφοράς όλης της περιοχής.

Ευγενικός, απλός, προσηνής, ο Αλέκος Ιορδάνου αγαπήθηκε από τις τοπικές κοινωνίες, τόσο για την αξία του σαν ποδοσφαιριστής και τεχνικός, όσο και για το χαρακτήρα του. Τιμήθηκε επανειλημμένα με σπουδαίες διακρίσεις, βραβεία και επαίνους και έχει καθιερωθεί στη συλλογική συνείδηση ως ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, που προσέφερε ότι μπορούσε στον αθλητισμό του τόπου μας.

Σήμερα, απολαμβάνει μαζί με την αγαπημένη του οικογένεια τους κόπους μιας ζωής και χαίρει της εκτίμησης των συγχωριανών του. Του ευχόμαστε να είναι πάντα καλά!