Το «κύκνειο άσμα» των... «Τελικών» της Β΄ Εθνικής.

(γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Το πρωτάθλημα της ελληνικής Β΄ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου, έως ότου βρει την οριστική του μορφή, πέρασε «από σαράντα κύματα». Αρχικά, οι ιθύνοντες της Ε.Π.Ο., παράλληλα με τη δημιουργία της μόνιμης Εθνικής κατηγορίας (με έναρξη από την αγωνιστική σεζόν 1959-60) επιχείρησαν να εφαρμόσουν κάτι αντίστοιχο σε δεύτερο επίπεδο, ωστόσο το ημίμετρο που διάλεξαν κατά τη διάρκεια της  επόμενης τριετία ( 1960 – 1962), γρήγορα οδήγησε σε αδιέξοδο.

Οι διοργανώσεις («τύπου Β΄ Εθνικής») που έλαβαν χώρα εκείνο το χρονικό διάστημα δε συνιστούσαν εθνική κατηγορία, καθώς η συμμετοχή σε αυτές ήταν άμεσα εξαρτώμενη από τις τοπικές διοργανώσεις της κάθε επιμέρους Ένωσης, που πάντα προηγούνταν χρονικά. Έτσι, χρειάσθηκε να φτάσουμε, εντέλει, στο φθινόπωρο του 1962, όταν  ξεκίνησε το πρώτο πρωτάθλημα της Β΄ Εθνικής που διέθετε  τακτικό χαρακτήρα, σε τέσσερις ομίλους.

Αιγάλεω - Βύζας 1-0 (τουρνουά 1965)

Με τη λήξη του, ωστόσο, χρειάσθηκε να υπάρξει μια «τελική φάση» αγώνων, στην οποία οι τέσσερις πρωταθλητές των ομίλων θα αγωνίζονταν μεταξύ τους σε διπλές αναμετρήσεις (εντός και εκτός έδρας), έτσι ώστε να προκύψουν οι δύο τελικοί πρωταθλητές που θα ανέβαιναν στην Α΄ Εθνική κατηγορία. Οι όμιλοι, όπως είπαμε, αρχικά και για τις τρεις πρώτες σεζόν ήταν τέσσερις, για να μειωθούν σε τρεις από την περίοδο 1965-66. Το «τουρνουά των πρωταθλητριών ομάδων της Β΄ Εθνικής» όπως χαρακτηριστικά ονόμαζαν τους τελικούς αγώνες, είχε εμφανισθεί για πρώτη φορά το 1961 (μετά το πέρας των τοπικών διοργανώσεων και της φάσης των προκριματικών ομίλων) ενώ το επόμενο έτος (1962) έλαβε χώρα με ελαφρά διαφορετική μορφή, φιλοξενώντας σε δύο «τελικούς ομίλους» (Νότου – Βορρά) τους δέκα, συνολικά, πρωταθλητές των αρχικών ομίλων (ανά πέντε σε κάθε τελικό όμιλο) Μύλος δηλαδή, με μία λέξη...

Το καλοκαίρι του 1967 το διαβόητο «τουρνουά» έπνεε ήδη τα λοίσθια... Είχαμε φτάσει στις αρχές Ιουλίου και οι τρεις πρωταθλητές ομίλων ισοβάθμησαν στην πρώτη θέση, μετά και τον τελευταίο αγώνα μεταξύ Καβάλας – Πανελευσινιακού (1-1). που έγινε στην έδρα της πρώτης. Οι αρμόδιοι ποδοσφαιροπαράγοντες αποφάσισαν τότε, να διεξαχθούν και πάλι οι αναμετρήσεις μεταξύ των τριών διεκδικητών της ανόδου στη μεγάλη κατηγορία (που ήταν οι δυο προαναφερόμενες ομάδες και ο Ολυμπιακός Βόλου), αυτή τη φορά σε ουδέτερο γήπεδο και ως τέτοιο επιλέχθηκε το γήπεδο της Λαμίας.

Έπειτα από νέο εξαντλητικό μαραθώνιο αγώνων εν μέσω θέρους (!) τα δύο «εισιτήρια» κέρδισαν ο Πανελευσινιακός και ο Βόλος, με την Καβάλα να μένει έξω απ’ το... χορό! Η νέα αθλητική ηγεσία του στρατιωτικού καθεστώτος προχώρησε τότε, στην οριστική κατάργηση του «τουρνουά», μειώνοντας παράλληλα, τους ομίλους της Β΄ Εθνικής από τρεις σε δύο, με δικαίωμα απευθείας ανόδου για τους πρωταθλητές ομίλων στην Α΄ Εθνική. Θέσπισε όμως μια παρόμοια διαδικασία, που θύμιζε την αλήστου μνήμης «διαβάθμιση» της προπολεμικής και της πρώτης μεταπολεμικής εποχής, μεταξύ ουραγών της μεγάλης κατηγορίας και δευτεραθλητών των ομίλων της Β΄ Εθνικής!

Οι πρώτοι αγώνες αυτού του νέου «τουρνουά» δόθηκαν στα τέλη της σεζόν 1967-68, αλλά με αυτούς θα ασχοληθούμε σε άλλο σημείωμά μας...