Αναζητείται ο... 20ος !

Θωμάς Γράφας: κατάφερε να μείνει για 1,5 σεζόν

(του Νίκου Δημ. Νικολαϊδη)

Ολοκληρώθηκε λοιπόν, η κανονική περίοδος στην ερασιτεχνική Γ΄ Εθνική, με τους χθεσινούς αγώνες και προς γενική απογοήτευση η ομάδα της πόλης μας θα υποχρεωθεί εκ νέου να συμμετάσχει για ακόμη μια σεζόν στην κατηγορία αυτή, καθότι η πρώτη θέση στον Όμιλό της κατακτήθηκε ΔΙΚΑΙΑ από τον Ηρόδοτο Ηρακλείου (κάποια πράγματα είναι "ηλίου φαεινότερα" και δεν χρειάζεται να εθελοτυφλούμε). Η ομάδα μας, φορτωμένη από το βάρος της ένδοξης ιστορίας της (με 23 παρουσίες στην Α΄ Εθνική - Σούπερ Λίγκα) λύγισε κάτω από την ευθύνη που έλαχε στους σημερινούς της παίκτες να αποδείξουν πως είναι το απόλυτο φαβορί, ξεκίνησε μέτρια τις υποχρεώσεις της, αναθάρρησε στη συνέχεια κι ο φίλαθλος κόσμος πίστεψε ότι τελικά θα έφτανε στο στόχο (να πάρει τον τίτλο και να διεκδικήσει έτσι στα "μπαράζ" την επιστροφή της στη Β΄ Εθνική) αλλά κάπου εκεί έμεινε από δυνάμεις και μοιραία εγκατέλειψε την προσπάθεια.

Γιώργος Σουρλής: Αισθητό ήταν το πέρασμά του

Προσωπικά πάντως μου προκαλεί ερωτηματικά η απόφαση της ηγεσίας του συλλόγου να δαπανήσει έναν "πακτωλό" χρημάτων κατά τις μετεγγραφές του Ιανουαρίου προκειμένου να ενισχύσει το ρόστερ με ποδοσφαιριστές (εκ των οποίων ο Βαγγέλης Μάντζιος δε στάθηκε δυνατό να αγωνιστεί) αλλά από την άλλη να εμφανισθεί αναποφάσιστη στην επιλογή ενός έμπειρου τεχνικού που θα έδενε και θα σχηματοποιούσε σε σταθερές βάσεις την προσπάθεια, αλλάζοντας ... τέσσερις προπονητές κατά τη διάρκεια μιας σεζόν που διήρκεσε μόλις 22 αγωνιστικές μέρες (μαζί με τα "ρεπό" των ομάδων). Πέρα από το ότι ο Ηρόδοτος εμφανίσθηκε πιο συγκροτημένος και μάλιστα επικράτησε και στα δυο μεταξύ μας παιχνίδια, τα αίτια της αποτυχίας μας ίσως θα έπρεπε να αναζητηθούν όχι τόσο στην αγωνιστική μετριότητα που παρουσίασαν κάποια έμπειρα στελέχη του "Σίτι", όσο στον παράγοντα που προανέφερα.

Εδώ θα κάνω μια παρένθεση και θα πω ότι με ενόχλησε η απόφαση του Γιάννη Σκοπελίτη να εγκαταλείψει το "καράβι" δυο αγωνιστικές πριν την λήξη της περιόδου και μόλις λίγο καιρό μετά την τιμητική του βράβευση από το Σύνδεσμο Παλαιμάχων του συλλόγου για τη συνολική, τεράστια όντως προσφορά του στο σωματείο. Ότι κι αν άκουσε από την εξέδρα (και το ξέρω, οι οπαδοί είναι ανελέητοι...) εκείνος δεν θα έπρεπε να λυγίσει, αλλά να μείνει στις "επάλξεις" μέχρι το τέλος, ως αληθινός αρχηγός που δεν αφήνει έρμαιο στις "φουρτούνες" τους συμπαίκτες του.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα της "ηλεκτρικής καρέκλας" του Αιγαλιώτικου "πάγκου". Η ομάδα ξεκίνησε με τον Ηλία Καλοπήτα ο οποίος άντεξε μόνο οκτώ αγωνιστικές, συνέχισε με το Θανάση Κιούπκιολη που προφανέστατα ήταν βεβιασμένη επιλογή ανάγκης, καθώς ο άνθρωπος δεν πρόλαβε καν να προσαρμοστεί, φάνηκε ωστόσο η διοίκηση εν συνεχεία να "κατασταλάζει" με την επιλογή του Γιώργου Αρχοντάκη με τον οποίο όντως το Αιγάλεω έδειξε ότι θα κέρδιζε το πρωτάθλημα. Ήρθε όμως η μοιραία (και ντροπιαστική) ήττα από την... προτελευταία στην τελική κατάταξη Α.Ε. Μυλοποτάμου στην Κρήτη για να τον οδηγήσει κι αυτόν επίσης στην... έξοδο και να επιστρατευθεί ο Λευτέρης Βασιλειάδης στα τελευταία τρία ματς. Πως όμως θα ήταν ποτέ δυνατόν να εμφανισθεί ένα αξιόμαχο Αιγάλεω μέσα στον αγωνιστικό χώρο, όταν ο προπονητής αλλάζει με αυτή τη συχνότητα;

Και δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, αφού από το καλοκαίρι του 2010 που η ομάδα έπαιξε στη Δ΄ Εθνική μετά την περίοδο της διοίκησης Μητρόπουλου, από τα "ηνία" της τεχνικής ηγεσίας της πέρασαν, ούτε λίγο, ούτε πολύ, 19 διαφορετικοί προπονητές!!! Σημειώστε δε, πως μόνο δύο εξ' αυτών, κατάφεραν να "βγάλουν" όλη τη χρονιά, ο Θωμάς Γράφας την περίοδο 2010/11 (επί προεδρίας Γιώργου Τριδήμα) κι ο Γιώργος Σουρλής το 2015/16. Οι υπόλοιποι έφυγαν μάλλον ως... αποτυχημένοι, αφού τόσο η διοίκηση του Γιώργου Γιανναράκη, όσο και αυτή της οικογένειας Παλτόγλου φάνηκε πως δεν διέθεταν την απαραίτητη υπομονή να τους στηρίξουν (γιατί άραγε;) Να φταίει η πίεση των φιλάθλων; Να ήταν ζήτημα οικονομικό; Ποιος ξέρει...

Μετρήστε πάντως ονόματα και βγάλετε τα συμπεράσματά σας: Το Γράφα διαδέχθηκε ο Θωμάς Κουρκούνας που έκατσε ελάχιστα, ακολούθησε ο άπειρος (προπονητικά) Κρίστο Βαζέχα που κι αυτός θα φύγει σύντομα. Μετά ήρθε ο Μάρκος Μαυρομάτης (για πρώτη φορά) αλλά δεν κρίθηκε επαρκής παρά τις "περγαμηνές" του. Ακολούθησε ο Πάρης Βάλβης, αντικατασταθείς από το Λουτσιάνο Ντε Σόουζα (ο οποίος κέρδισε τον τίτλο και ανέβασε το Αιγάλεω στην Γ΄ Εθνική, αλλά την άλλη χρονιά απομακρύνθηκε!!!) Συνεχίζουμε με το Γιώργο Αθανασιάδη, έναν αποδεδειγμένα ικανό τεχνικό που επίσης δεν στηρίχθηκε. Μετά ήρθε ο Γιώργος Σουρλής, όπως προείπαμε, ο Μανώλης Παπαδόπουλος (κι αυτός έμεινε ελάχιστα), ο Χρήστος Τάσσης (τον οποίο προσέλαβε η διοίκηση Κούγια), ο Τάκης Μανδραφλής (τη δεύτερη φορά ως υπηρεσιακός με βοηθούς τον Κώστα Κατσαρό και το Δημήτρη Διαμάντη), ο Άγγελος Πυρένης που επίσης δεν εδέησε να στεριώσει, ο Πάντος Τζανετάκος (υπηρεσιακός) και ο Κώστας Αρζένης. Για σημαντικό χρονικό διάστημα την ευθύνη της ομάδας είχε ο κι ο γυμναστής Πέτρος Κωνσταντινίδης, με την κάλυψη του διπλωματούχου Θεόφιλου Καλύβα.

Ας ελπίσουμε ότι οι υπεύθυνοι του ποδοσφαιρικού τμήματος, όποιοι κι αν είναι, καθώς έγιναν δηλώσεις που προμηνύουν αλλαγή, θα αντιληφθούν την αναγκαιότητα της παραμονής ενός τεχνικού για εύλογο διάστημα (ας μην περιμένουμε από την αρχή τεράστιες επιτυχίες) έτσι ώστε και η ομάδα να οργανωθεί και οι παίκτες να αφομοιώσουν τη φιλοσοφία και τον ιδιαίτερο τρόπο σκέψης που τον χαρακτηρίζει και να έχουμε σε βάθος χρόνου (όσος χρειαστεί) τα επιθυμητά αποτελέσματα.