Ορφέας Τζανετόπουλος: Από το δημαρχείο στο γήπεδο!

Εγκαίνια Δημ. Σταδίου Αιγάλεω (Φεβρουάριος 1968)

Συνέντευξη με μια χαρισματική προσωπικότητα.

(Γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Ο Ορφέας Τζανετόπουλος ο 83χρονος (γεννημένος στις 5 Αυγούστου του 1934) αειθαλής δικηγόρος που διετέλεσε δήμαρχος της πόλης του Αιγάλεω την κρίσιμη επταετία 1967 – 1974 διορισμένος από τη «δικτατορία των συνταγματαρχών», αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ψηλός, ευθυτενής, σεμνός και προσηνής, αλλά και διαυγέστατος και οξύνους, διατηρεί αναλλοίωτο το προνόμιο της αντικειμενικότητας, κάτι που τον χαρακτηρίζει απ’ τα νεανικά του χρόνια. Αντίθετα με την πλειονότητα των συναδέλφων του επί «χούντας», που οι περισσότεροι ήταν «αλεξιπτωτιστές» της τοπικής αυτοδιοίκησης ή «αχυράνθρωποι» του στρατιωτικού καθεστώτος, εκείνος συμμετείχε στα κοινά του Αιγάλεω από την προ-δικτατορική περίοδο, ως υποψήφιος ανώτατος άρχοντας. Μάλιστα, στο ψηφοδέλτιο της δημοτικής του παράταξης για τις εκλογές του 1964 συναντάμε, μεταξύ άλλων, το όνομα του εμβληματικού Άγγελου Κούβελου (1899 – 1975), ενός από τους δημάρχους της πόλης που σημάδεψαν την περίοδο αμέσως μετά την Απελευθέρωση (1946 - 1949).

Στο διαδίκτυο έχει γραφτεί ότι το όνομα «Ορφεύς» που επιλέχθηκε για την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας, δόθηκε καθ’ υπόδειξη από τον τότε πανίσχυρο γενικό γραμματέα αθλητισμού Κωνσταντίνο Ασλανίδη. Ισχύει αυτό κύριε Τζανετόπουλε;

Όχι ακριβώς. Για την ακρίβεια, εμπνευστής της ονομασίας ήταν κάποιος Κίτσιος, τότε στέλεχος της Γ.Γ.Α. Δεν ήμουν παρών στη συζήτηση όταν αποφασίσθηκε, εμένα απλώς μου ανακοινώθηκε. Η σκέψη και η επιθυμία μου ήταν να αποκτήσει η πόλη μας μια δεύτερη ισχυρή ομάδα μετά τον «Αιγάλεω Α.Ο.», όπως και έγινε τελικά.

Με την ομάδα του «Σίτι» ποια ήταν η σχέση σας;

Με την ομάδα του Αιγάλεω με συνέδεε ένας δεσμός αληθινής εξάρτησης. Τελείωνα την απασχόλησή μου στο δημαρχείο και απευθείας, δίχως να πάω σπίτι μου, βρισκόμουν στο γήπεδο για να παρακολουθήσω την προπόνηση. Οι ποδοσφαιριστές του συλλόγου ήταν όλοι τους εξαιρετικά παιδιά που με αγαπούσαν και με εκτιμούσαν ακριβώς για το λόγο ότι, το ενδιαφέρον μου για αυτούς δεν ήταν επίπλαστο, αλλά ειλικρινές. Θυμάμαι ότι βρέθηκα δίπλα τους σε όλες τις μεγάλες στιγμές και τις επιτυχίες τους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (Βαλκανικό Κύπελλο, Κωνσταντινούπολη κλπ), κατά τη διάρκεια της θητείας μου.

Ως δήμαρχος, για ποιο πράγμα νοιώθετε περισσότερο υπερήφανος;

Μα για την επικοινωνία που μαζί με τους συνεργάτες μου είχαμε εγκαινιάσει, με τους δημότες. Εκδίδαμε σε τακτά χρονικά διαστήματα ένα εμπεριστατωμένο Δελτίο Τύπου, ενέργεια πρωτοποριακή ε  κείνη την εποχή, δια του οποίου παρουσιάζαμε το συντελεσθέν έργο, αλλά (το σημαντικότερο) προτρέπαμε τους συμπολίτες μας να υποδείξουν προβλήματα όπως και προτάσεις επίλυσής τους, για τη βελτίωση της καθημερινότητας.

Πως και δεν ασχοληθήκατε ξανά με τα δημοτικά πράγματα κατά τη μεταπολίτευση;

Αυτό δεν έγινε διότι πίστευα ότι είχα ολοκληρώσει την προσφορά μου και έπρεπε, πλέον, να ασχοληθώ λίγο και με την προσωπική μου αλλά και την επαγγελματική μου ζωή, τις οποίες είχα παραμελήσει. Το 1974 ήμουν ήδη 40 ετών και ακόμη δεν είχα καν δημιουργήσει οικογένεια. Ήθελα να σας τονίσω ότι στην πολιτική εισήλθα με μόνη περιουσία το δικηγορικό μου γραφείο, το οποίο κατείχα από πριν, και με αυτήν αποχώρησα. Κανείς δεν τόλμησε ποτέ να με κατηγορήσει ότι από την δημόσια ενασχόλησή μου αποκόμισα οικονομικά, ή άλλα οφέλη. Παρότι πολλοί επιχείρησαν να «ανακαλύψουν» κάτι, δε βρήκαν τίποτα.

Αισθάνεστε για κάτι, πικρία;

Μου αρκούσε η εκτίμηση του απλού κόσμου, των δημοτών, που όλοι έτρεφαν στο πρόσωπό μου. Γνώριζαν βεβαίως ότι είχα τοποθετηθεί στη θέση μου από την τότε κατάσταση, αλλά ήξεραν επίσης πως δεν ήμουν άνθρωπος του καθεστώτος, άλλωστε ουδέποτε αναφέρθηκα σε αυτούς (σ.σ. τους χουντικούς) κατά τις ομιλίες μου. Μου αρκεί ότι ένας σπουδαίος άνθρωπος όπως ήταν ο Αλέκος Σακελλάριος, με τον οποίο ουδέποτε γνωρίστηκα προσωπικά, είχε αναφερθεί σε μένα και στο έργο μου με άρθρο του, δημοσιευμένο σε καθημερινή εφημερίδα. Από εκεί και πέρα όμως, υπήρξε ένα γεγονός που με ενόχλησε ιδιαίτερα, σχεδόν με εξόργισε, κάτι που δεν το κρύβω. Στο δημαρχείο το όνομά μου απουσιάζει από την αναρτημένη κατάσταση δημάρχων. Δε θα σχολιάσω την έλλειψη (καλώς ή κακώς έγινε), όμως θα αναφερθώ στο λόγο. Ειπώθηκε επανειλημμένως ότι ήταν η Νομαρχία που επέβαλε τη μη αναγραφή, κάτι που ωστόσο δεν ευσταθεί, αλλά συνιστά ασυγχώρητο ψεύδος. Την απόφαση έλαβε προσωπικά ο πρώην δήμαρχος Δημήτρης Καλογερόπουλος, χωρίς καν να φέρει το θέμα προς συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο, ως όφειλε. Έκτοτε βεβαίως, επιμένει να επαναλαμβάνει όπου βρεθεί, την ίδια δικαιολογία. Και λέω δικαιολογία, διότι σε εμένα οφείλει κατά μεγάλο μέρος την ανάρρησή του στο δημοτικό θώκο, αφού με τον πατέρα του υπήρξαμε φίλοι και γείτονες και εγώ ο ίδιος προώθησα, «πόρτα-πόρτα», την υποψηφιότητά του.

Μιλήστε μας λίγο για τις σημερινές σας δραστηριότητες.

Ο Θεός μου χάρισε υγεία, κάτι για το οποίο Του είμαι ευγνώμων. Εξακολουθώ να ασχολούμαι με το δικηγορικό επάγγελμα, ως συνταξιούχος βεβαίως, αλλά συνεπικουρώντας το γιο μου που επίσης είναι δικηγόρος. Ευτύχησα να έχω αποκτήσει δυο εξαιρετικά και μορφωμένα παιδιά, για τα οποία νοιώθω υπερήφανος. Η κόρη μου υπηρετεί στον Ε.Ο.Τ. ως υπεύθυνη χάραξης της τουριστικής πολιτικής της χώρας μας.

Υπήρξε κάποιο άλλο γεγονός του παρελθόντος που θα θέλατε, κλείνοντας, να μας θυμίσετε;

Α, ναι, ασφαλώς. Θυμάμαι το ζήτημα με την Εκκλησία. Είχα επιχειρήσει να δημιουργήσουμε στην πόλη μας Μητρόπολη, η οποία θα συμπεριλάμβανε το Αιγάλεω, το Χαϊδάρι και την Αγία Βαρβάρα, αλλά οι προσπάθειές μας προσέκρουσαν στην παρέμβαση του τότε Μητροπολίτη Νικαίας, ενός κατά τα άλλα, εξαιρετικού ιεράρχη, ο οποίος και με παρακάλεσε να μην προχωρήσω στο εγχείρημα. Παρόλα αυτά, πετύχαμε να θέσουμε τις βάσεις για την ίδρυση του Ιερού Ναού του Αγίου Ελευθερίου, που στάθηκε δυνατή χάρις στην οικονομική συνδρομή του αείμνηστου Ελευθερίου Μουζάκη, του ιδιοκτήτη της κλωστοβιομηχανίας «Πεταλούδα». Το οικόπεδο, που η ιδιοκτησία του ήταν ασαφής, δεσμεύθηκε επί της δημαρχίας μου και ακολούθως, κυριολεκτικά 'εν μία νυκτί', στήθηκε από τα συνεργεία των εργατών και υπό το φως των προβολέων του αυτοκινήτου μου (!) η αρχική κατασκευή. Βλέπετε ο κόσμος του Αιγάλεω μου παραπονιόταν συχνά ότι δεν υπήρχαν αρκετοί λατρευτικοί χώροι στην πόλη, κάτι που συμμεριζόμουν και εγώ. Τελειώνοντας, θα ήθελα να αναφερθώ και στο θέμα του γηπέδου μας, που μπορέσαμε να πραγματοποιήσουμε τα εγκαίνιά του περίπου τέτοιο καιρό, πριν από 50 χρόνια (1968). Αυτό επιτεύχθηκε με πολλή προσπάθεια, αφού ο χρόνος μας πίεζε και υπήρχε κίνδυνος να χάσουμε την ευκαιρία, για μια ακόμη χρονιά. Το δημοτικό στάδιο είναι ένα σπουδαίο έργο για την πόλη, το οποίο θεμελίωσε και το προχώρησε σε πολύ μεγάλο βαθμό ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης. Σε μένα και τους συνεργάτες μου έλαχε ο κλήρος να το ολοκληρώσουμε προσθέτοντας σημαντικές βελτιώσεις, όπως τα αποδυτήρια και τα δημοσιογραφικά θεωρεία. Έτσι διευκολύνθηκαν στο έργο τους και οι αθλητικοί συντάκτες, που έως τότε ήταν υποχρεωμένοι να προβαίνουν στις ραδιοφωνικές τους περιγραφές των αγώνων όρθιοι, δίπλα στον αγωνιστικό χώρο. Τέλος, διαμορφώσαμε την αίθουσα τελετών του σταδίου κάτω από την εξέδρα της Λεωφόρου Θηβών, ενώ φροντίσαμε και για την ενοικίαση των καταστημάτων της, γεγονός που εξασφάλισε σημαντικά έσοδα για τα ταμεία του δήμου.