1968 στιγμές συγκίνησης!

(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)

Αίσθηση προκαλεί η νέα ταινία του Τάσου Μπουλμέτη («Πολίτικη Κουζίνα», «Νοτιάς») που, όπως άλλωστε υποδηλώνει ο τίτλος της («1968») έχει σαν βασικό θέμα τον άθλο της κατάκτησης του ευρωπαϊκού κυπέλλου καλαθοσφαίρισης από την ομάδα μπάσκετ της Α.Ε.Κ., μισό αιώνα πριν. 

Ο σκηνοθέτης, γνωστός για τη συνήθειά του να προβάλλει (και) δικά του βιώματα μέσα από τα έργα του, εστιάζει -όπως είναι φυσικό- στην κορυφαία μέχρι τότε επιτυχία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού, χωρίς όμως διάθεση να προσελκύσει το μονοδιάστατο ενδιαφέρον των θεατών.

Χρησιμοποιώντας εκτεταμένα στιγμιότυπα από την εξέλιξη του μεγάλου τελικού αγώνα ο οποίος δόθηκε στο εμβληματικό Παναθηναϊκό Στάδιο («Καλλιμάρμαρο») στις 4 Απριλίου του 1968 μπροστά σε σχεδόν 80.000 ανθρώπους (αριθμός που αποτέλεσε ρεκόρ και αργότερα εντάχθηκε επίσημα στον κατάλογο «Guinness»), ο Μπουλμέτης βρίσκει παράλληλα την ευκαιρία να φωτίσει σημαντικές πτυχές της σύγχρονης ιστορίας μας. Δεν αγνοεί όμως και τα κοσμοϊστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα εκείνη τη σημαδιακή χρονιά, εντάσσοντάς τα και αυτά, εν είδη σχολιασμού θα λέγαμε, στην εξέλιξη της ταινίας. Η έκπληξη προέρχεται από τον αφηγητή του έργου και παλαίμαχο αθλητικογράφο Βασίλη Γεωργίου, τον άνθρωπο που είχε πραγματοποιήσει από μικροφώνου τη ραδιοφωνική περιγραφή του αγώνα, καθήμενος λίγα μόνο μετρά μακριά από τις γραμμές του (ανοικτού) γηπέδου.

Μέσα από τις συγκινητικές αναμνήσεις των εν ζωή πρωταγωνιστών της ιστορικής βραδιάς, Ελλήνων της Α.Ε.Κ. και Τσεχοσλοβάκων της Σλάβια Πράγας, έρχονται στο φως άγνωστες λεπτομέρειες αλλά και προβάλλονται οι μορφές των δυο μεγάλων απόντων, του Γιώργου Μόσχου και του Γιώργου Αμερικάνου. Η ταινία, ένας συνδυασμός ντοκιμαντέρ και μυθοπλασίας, χωρίς να αποφεύγει ορισμένα στερεότυπα που όμως δεν πλήττουν τη συνολική θετική της εικόνα, αποτελεί έναν ύμνο σε μια ολόκληρη γενιά, αλλά και σε έναν λαό που, παρότι έζησε απίστευτες καταστροφές και στερήσεις, μπόρεσε να σταθεί όρθιος, να μαζέψει τα κομμάτια του και να βαδίσει μπροστά.