ΓΙΑΤΙ;;;

.
Με ιδιαίτερη λύπη αλλά και αγανάκτηση παρακολούθησα από την τηλεόραση τα στιγμιότυπα της κακοποίησης του Ντούσαν Μπάγεβιτς. Για μένα, ο σέρβος τεχνικός είναι μια εμβληματική φιγούρα. Άκουσα γιαυτόν πρώτη φορά το καλοκαίρι του 1977, όταν ο συχωρεμένος ο πατέρας μου αστειευόμενος (λόγω συχνών υποτροπών σε ένα τραυματισμό του παίκτη) μου τον ανέφερε με μια ελαφριά παράφραση του επωνύμου του: τον είπε Μπαγ(ιάτ)εβιτς, υπονοώντας ότι ίσως μέχρι να συνέλθει θα περνούσε καιρός. Ο πατέρας μου διέθετε εκτός από χιούμορ και ανεπτυγμένο αισθητήριο, ωστόσο σε εκείνη την περίπτωση λάθεψε, το παραδέχομαι...

Ο Μπάγεβιτς ήταν βέβαια ήδη ένα καταξιωμένο όνομα στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό προσκήνιο, από τις εξαιρετικές του εμφανίσεις στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 με την ομάδα της Γιουγκοσλαβίας και εκεί έγκειται η τεράστια επιτυχία του Λουκά Μπάρλου να τον εντάξει στην "Ένωση".

Τον θυμάμαι ως αντίπαλο, σκαρφαλωμένος στα κάγκελα των ορθίων του γηπέδου Αιγάλεω, την άνοιξη του 1978. Ήταν αρχοντικός και επιβλητικός. Τεχνίτης, δυνατός, ευθυτενής και αγέρωχος, απέπνεε ένα σεβασμό ως ποδοσφαιριστής. Η μεγάλη του ικανότητα στο σκοράρισμα, ο άψογος αγωνιστικός του χαρακτήρας και το παρουσιαστικό του γρήγορα του χάρισαν τη λατρεία του κόσμου της ΑΕΚ. Έπαιξε τέσσερις ή πέντε χρονιές από ότι θυμάμαι και στη συνέχεια ο "Πρίγκηπας" έφυγε για το Μοστάρ, τον Νερέτβα και την αγαπημένη του Βελέζ, όπου έκανε τα πρώτα του βήματα ως προπονητής. Ήταν ήδη θρύλος!

Στα τέλη της δεκαετίας όμως γύρισε, πλέον σαν προπονητής και ήταν εκείνος που χάρισε στην ΑΕΚ τον πρώτο της τίτλο πρωταθλητή στα χρόνια του επαγγελματισμού (1989). Ο Ντούσαν απολάμβανε ήδη την πάνδημη εκτίμηση, ειδικά όταν βοήθησε το δικέφαλο να χτίσει τη δική του "δυναστεία" με τα τρία πρωταθλήματα που κατέκτησε στη συνέχεια (1992, 1993, 1994) αλλά κυρίως με την κατά γενική ομολογία διαπίστωση, πως η ομάδα του έπαιζε το θεαματικότερο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα!

Μετά, άρχισαν τα δύσκολα. Την άνοιξη του 1996 η φημολογία οργίαζε πως ο Μπάγεβιτς (που δε μπορούσε πλέον να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Τροχανά) από καιρό προετοίμαζε τη φυγή του για το λιμάνι και τα εκατομμύρια του μεγιστάνα Κόκκαλη. Μάλλον ήταν αλήθεια, απλά ο ίδιος δε το παραδεχόταν... Στον Τελικό του Κυπέλλου, οι ποδοσφαιριστές του -που τον λάτρευαν- προσπάθησαν απέλπιδα να τον μεταπείσουν συντρίβοντας με 7-1 τον ατυχή Απόλλωνα, καθώς ο Μπάγεβιτς είχε δηλώσει πως αν έπαιρναν το τρόπαιο, ίσως και να έμενε (!). Ανάπηρα παιδάκια οπαδοί της ΑΕΚ, ακόμη και ομογενείς από την Αυστραλία τον παρακαλούσαν να μείνει, αλλά εκείνος "σφίγγα". Έφτασε στο αμήν ακόμη και τον κολλητό του φίλο, δημοσιογράφο Μιλτιάδη Παναγιωτόπουλο, που τον κατηγόρισε για φθηνή ηθοποιία...

Βεβαίως, ο προπονητής άλλαξε στέγη, ήταν αναμενόμενο για όσους τον γνώριζαν, μάλιστα στον Πειραιά πήρε μαζί και τους στενούς του συνεργάτες:Τη γραμματέα Αγγελική Αρκάδη, το γυμναστή Μπουρουτζίκα και το φυσιοθεραπευτή Πανταζή. Ήταν ένα τεράστιο ΣΟΚ για τους ενωσίτες, που δεν του το συγχώρησαν τότε.

Λίγο πολύ όλοι ξέρουμε τη συνέχεια. Μετά από φουρτούνες ετών, ύβρεις και κατάρες, χυδαία συνθήματα και πανό, ο πρίγκηπας επέστρεψε μετανιωμένος ( Το καράβι του οποίου ανέλαβε και πάλι το πηδάλιο βούλιαζε, αλλά αυτή τη φορά έδωσε πρώτος το παράδειγμα της συνέπειας και της αυτοθυσίας. Οι περισσότεροι φίλαθλοι αντιλήφθηκαν πως η παλιά "αμαρτία" έχει πια ξεχασθεί. Ακόμη και οι φανατικοί της "Original 21" έδειχναν να τον έχουν πια συγχωρήσει...

Και τώρα αυτό: Απρόκλητο, απροκάλυπτο, άνανδρο χτύπημα προς έναν άνθρωπο 62 ετών, από κάποιους ανεγκέφαλους οι οποίοι όταν διέπρεπε στους αγωνιστικούς χώρους ήταν αγέννητοι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που οι κάφροι χτυπούν και δυστυχώς ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ. Ο λόγος απλός: Αυτά τα αυγά του φιδιού που τους γεννάνε, τα ζεσταίνουν στον κόρφο τους οι ηγεσίες των μεγάλων ΠΑΕ, ενθαρρύνοντας τους τραμπουκισμούς και τα επεισόδια με αντάλλαγμα την εξυπηρέτηση των στόχων τους. Επίσης, η ίδια η κοινωνία μας αναπαράγει τη βία, με τα αδιέξοδα στα οποία οδηγεί τα πιο ευαίσθητα κύτταρά της, τη νέα και απελπισμένη γενιά.

Πότε θα μπει επιτέλους ένα τέλος δε το γνωρίζω. Ελπίζω μόνο, το τέλος αυτό να μην είναι του ίδιου του ποδοσφαίρου, που αγαπάμε...