Ο Γιάννης Πιλάβης στο "ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ"

Κανένας δεν έχει, φυσικά, ξεχάσει τον χαλκέντερο αμυντικό άσσο της ομάδας του Αιγάλεω Α.Ο. Γιάννη Πιλάβη που επί μια ολόκληρη οκταετία αγωνίσθηκε στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης μας, αφήνοντας έντονα τα αχνάρια του στο βιβλίο της ένδοξης ιστορίας του συλλόγου.

Γεννημένος στα Αμπελάκια Σαλαμίνας, στις 29 Μαρτίου του 1948, ο Πιλάβης αποτελεί ίσως τον πιο φημισμένο ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ το ποδόσφαιρο του νησιού. Μαζί με τον εκπληκτικό συντοπίτη του, τον Τάκη Λαλούση ήσαν δυο από τις μεγαλύτερες μορφές στην σχεδόν 70χρονη πορεία της ομάδας μας. Ο Πιλάβης ξεκίνησε τον αθλητισμό από την ερασιτεχνική ομάδα τουΑμπελακιακού σε ηλικία μόλις 15 ετών, με τον οποίο αναδείχθηκε 1ος σκόρερ στο πρωτάθλημα Πειραιά. Το καλοκαίρι του 1966 μεταπήδησε στη μεγάλη ομάδα της Σαλαμίνας, τον Αίαντα, που αγωνιζόταν στη Β΄ Εθνική. Αλλά ας αφήσουμε τον ίδιο να μας μιλήσει για τα ποδοσφαιρικά του βιώματα.


: Τι θυμάστε από τη ζωή σας στο Αιγάλεω;

Γ.Π.: Πάρα πολλές αναμνήσεις διατηρώ! Στο Αιγάλεω πέρασα οκτώ υπέροχα χρόνια και αισθανόμουν σαν στο σπίτι μου. Παρότι στον Αίαντα αγωνίσθηκα συνολικά επί 17 χρόνια, το Αιγάλεω το νοιώθω πιο δικό μου!

 Πως ήταν τα πράγματα στην ομάδα του Αίαντα εκείνη την εποχή;

Γ.Π. Παίζαμε στη Β΄ Εθνική, όλες τις χρονιές και έκανα πάρα πολλές παρουσίες, παρότι τα γήπεδα ήταν "τσιμέντα". Παρόλα αυτά, ευτυχώς δεν είχα τραυματισμούς κι έπαιξα σε όλες τις σεζόν γεμάτες που λέμε, με πολλές συμμετοχές. Είχα συμπαίκτες δε, σπουδαίους ποδοσφαιριστές, όπως τους Φραντζή, Γιάννη Χαρτοφύλακα, τους αδελφούς Κουλουριώτη, τον Αντωνάτο κ.α. Ο προπονητής που με βοήθησε πολύ στο ξεκίνημά μου ήταν ο Γιάννης Φερλέμης.

Σε ποια θέση παίζατε τότε;

Γ.Π.: Στον Αμπελακιακό όταν ξεκίνησα ήμουν σέντερ-φορ και μάλιστα βγήκα πρώτος σκόρερ στο τοπικό. Όταν πήγα στον Αίαντα και επειδή εκεί υπήρχε ο Παπασωτηρίου, εγώ μετακινήθηκα δεξί εξτρέμ.

Εμείς σας γνωρίσαμε σαν κεντρικό αμυντικό όμως!

Γ.Π. Όντως! Άκου πως έγινε. Ένα χρόνο μετά την υπογραφή μου στον Αία, παίζαμε ένα πολύ δύσκολο εκτός έδρας παιχνίδι στην Κρήτη με αντίπαλο τον Ηρόδοτο, που τότε είχε πολύ καλή ομάδα. Έπαιζαν εκείνη την εποχή με την ομάδα τους οι Βουζουνεράκης, Βουρδαμής, Λεμονής κ.α. Ο προπονητής με τοποθέτησε σέντερ-μπακ μαζί με το Σταύρο Κουλουριώτη και κατορθώσαμε να μείνουμε στο 0-0. Από τότε, καθιερώθηκα σαν στόπερ.

Και εντέλει, το καλοκαίρι του 1973 ήρθατε στο Αιγάλεω.

Γ.Π.: Ναι, τελευταίο αγώνα που έπαιξα με τον Αίαντα πριν πάω στο Αιγάλεω ήταν το φιλικό που δώσαμε στη Σαλαμίνα με αντίπαλο το φημισμένο Άγιαξ (Αίαντα) του Άμστερνταμ! Χάσαμε 2-0, ήταν μια υπέροχη εμεπειρία και ήμουν ο αρχηγός του Αίαντα. Στο Αιγάλεω ήταν προπονητής ο Μίλτος Παπαποστόλου, ο οποίος και εισηγήθηκε στην τότε διοίκηση την απόκτησή μου. Πριν ένα χρόνο ήταν στην Κόρινθο και με είχε δει σαν αντίπαλο σε παιχνίδι Κορίνθου-Αίαντα, όπου νικήσαμε με 1-0 με γκολ του Στασινόπουλου στο 90ο λεπτό! Κανονικά έπρεπε να είχαμε φάει δέκα γκολ όμως, αλλά κρατήσαμε γερά πίσω στην άμυνα ο Αραβαντινός, πρώην παίκτης του ΟΣΦΠ στο τέρμα και εγώ στην άμυνα.

Τα πολύ γνωστά παρατσούκλια σας πως προέκυψαν;

Γ.Π.: Στη Σαλαμίνα με φώναζαν "Μπόμπι Μουρ" παρομοιάζοντάς με με το μεγάλο άσσο. Στο Αιγάλεω με έλεγαν "καγκελάριο", λόγω του αρχοντικού μου τρόπου παιχνιδιού (αλά Μπεκενμπάουερ), αλλά και "Ετσεβίτ" που ήταν τότε πρωθυπουργός στην Τουρκία, λόγω της σκληρότητάς μου.

Τι θυμάστε πιο έντονα από την παρουσία σας στο "Σίτι";

Γ.Π.: Το ότι είμαστε μια δεμένη παρέα! Έπαιξα οκτώ χρόνια, από το 1973 έως το 1981 και όλα αυτά τα χρόνια ένοιωθα υπέροχα. Με εκτιμούσε και με εκτιμά πάρα πολύ ο κόσμος του Αιγάλεω. Αντιθέτως στην Σαλαμίνα όπου έπαιξα 17 χρονιές όποτε πάω στο γήπεδο πληρώνω πάντα εισιτήριο! Δεν είναι για τα χρήματα, αλλά για την τιμή, που δεν μου έγινε... Καταλαβαίνεις...

Απόλυτα. Από το Αιγάλεω με ποιον προπονητή είχατε την καλύτερη συνεργασία;

Γ.Π.: Θα αναφέρω, μεταξύ άλλων φυσικά, τον Πάλφυ και τον Σταματιάδη, που εκτός από άριστοι προπονητές ήταν και θαυμάσιοι ως άνθρωποι.

Αντωνιάδης και Πιλάβης, σε φανταστική απεικόνιση.

Ποιος αντίπαλος σας δυσκόλευε περισσότερο;

Γ.Π.: Αναμφισβήτητα ο Αντώνης Αντωνιάδης. Μάλιστα το ίδιο έχει δηλώσει κι εκείνος για μένα, στην τηλεόραση. Είχα αντιμετωπίσει πολλούς φοβερούς κυνηγούς που σήμερα δεν αναδεικνύονται ανάλογοι της αξίας τους. Το Μίμη Παπαϊωάννου φερειπείν που στεκόταν μια ώρα στον άερα (!), τον Αλεξιάδη του Άρη, το Γκέσιο του Ηρακλή, το Μπάγεβιτς, τον Ύβ Τριαντάφυλλο και τόσους άλλους. 

Μιας και μιλάμε για τα σέντερ-φορ, τι θυμάστε από τον "ψηλό";

Γ.Π.: Ο Χρήστος (σ.σ. Χατζησκουλίδης) ήταν εκτός από πολύ καλός ποδοσφαιριστής, παικτάρα θα τον έλεγα, και πολύ καλό παιδί. Κρίμα που "έφυγε" τόσο πρόωρα...

Και ένα μήνυμά σας προς τον κόσμο του Αιγάλεω;

Γ.Π.: Λυπάμαι που βλέπουν την ομάδα να βρίσκεται στα χαμηλά. Της εύχομαι με όλη μου την καρδιά να γυρίσει γρήγορα εκεί που της αξίζει!!!