«Εσφαγιάσθη το Αιγάλεω!»

Ξαναγράφοντας την ιστορία του «Αιγάλεω Σίτι».

(γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

«Στις οκτώ παρά είκοσι χθες το βράδυ, την ώρα που τα πρώτα κρέπια τύλιγαν την Αθήνα, έντεκα λεβέντες παρατάχθηκαν σε κάποιο γήπεδο, φώναξαν, σαν πραγματικοί αθλητές ένα “ζήτω” για τους αντιπάλους τους, και χωρίς καμιά διαμαρτυρία έφυγαν. Στα μάτια όμως όλων κύλαγαν μερικά δάκρυα. Δάκρυα της πικρίας που τους είχε ποτίσει μια αδικία, μια κατάφωρη αδικία. Έφυγαν με την καρδιά σφιγμένη, γιατί οι αγώνες τους, οι ωραίες τους προσπάθειες, τα όνειρά τους, που ένα ολόκληρο χρόνο έφτιαναν, γκρεμίστηκαν...»

Έτσι ακριβώς ξεκινάει το ρεπορτάζ της «Αθλητικούς Ηχούς», την επόμενη του δεύτερου αγώνα «διαβαθμίσεως» μεταξύ Αστέρα Αθηνών και Αιγάλεω, που έγινε στο γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας την Τετάρτη 9 Ιουνίου του 1954. Αρκετοί από τους πρωταγωνιστές εκείνου του αλησμόνητου παιχνιδιού δε βρίσκονται πια στη ζωή, καθώς μας χωρίζει από το γεγονός ήδη, περισσότερο από μισός αιώνας! Ωστόσο, η αναδρομή μας συνεχίζεται, με στόχο να διδάξει τους νέους τι εστί να φορά κανένας, ως ποδοσφαιριστής, την τιμημένη φανέλα του ένδοξου σωματείου της πόλης μας.

Στα μέσα του 1954, ακριβώς με τη λήξη της ποδοσφαιρικής χρονιάς, η ομάδα του Αιγάλεω Α.Ο. βρέθηκε για δεύτερη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Όπως και το 1950, της παρουσιάσθηκε ξανά η ευκαιρία να διεκδικήσει την είσοδό της στην Α’ Κατηγορία της Ε.Π.Σ. Αθηνών. Ωστόσο,  ο τίτλος που μόλις είχε κατακτήσει στην Α2 Κατηγορία δεν ήταν αρκετός. Έμενε να ξεπεραστεί το εμπόδιο της διαβόητης «διαβάθμισης», ενός απαρχαιωμένου προπολεμικού θεσμού, που οι υπεύθυνοι της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας είχαν κρίνει σκόπιμο να επαναφέρουν σε ισχύ. Σύμφωνα με εκείνη την απαράδεκτη διαδικασία, ο πρωταθλητής της χαμηλότερης κατηγορίας δεν προκρινόταν αυτοδικαίως όπως ισχύει σήμερα, αλλά υποχρεωνόταν να «διαβαθμιστεί» (σε 2 ή και 3 αλλεπάλληλες αναμετρήσεις) με τον ουραγό της ανώτερης κατηγορίας (!) 

Αυτό πρακτικά σήμαινε πως οι κόποι μιας ολόκληρης σεζόν θα μπορούσαν να πάνε χαμένοι, αφού θα είχαν παιχθεί στη «ρωσική ρουλέτα» δυο-τριών 90λεπτων! Το χειρότερο όμως ήταν πως η «διαβάθμιση» καταντούσε όχι να υπηρετεί τον πιο άξιο, αλλά να προστατεύει τους ισχυρούς, που μέσω αυτής διατηρούσαν τα προνόμιά τους, ακόμη και όταν απειλούνταν από τους λιγότερο ισχυρούς, βάσει των διασυνδέσεων και των συσχετισμών που ήδη είχαν επιβληθεί.

Κεφαλαιώδους σημασίας ρόλο σε αυτό το «αλισβερίσι» κατείχε η διαιτησία, που στο 90% των περιπτώσεων μεροληπτούσε υπέρ του «μεγαλύτερου» συλλόγου. Αυτή ήταν μια πικρή διαπίστωση, την οποία ένοιωσαν στο «πετσί» τους όλοι οι πρωταθλητές της Α2 Κατηγορίας, από το 1951 έως και το 1954. Θυμίζουμε ότι τόσο η Δάφνη, όσο και οι Έσπερος και Άρης Αθηνών είχαν αποτύχει στις αναμετρήσεις τους με το Φωστήρα και τον Αστέρα Αθηνών.

Τώρα λοιπόν, είχε έρθει η σειρά του Αιγάλεω να τα παίξει όλα για όλα, διεκδικώντας το «Χρυσό Σταυρό», ένα πομπώδες τρόπαιο το οποίο είχαν θεσπίσει οι παράγοντες της Ε.Π.Ο., προκειμένου να προσδώσουν επισημότητα στην αχαρακτήριστη έμπνευσή τους. Ο «γαλαζοαίματος» Αστέρας Αθηνών, ένα ιστορικό σωματείο «εθνικοφρόνων» που έδρευε στην περιοχή του Γκύζη και εκπροσωπούσε την ποδοσφαιρική «ελίτ» του κέντρου των Αθηνών, ήταν ο διόλου ευκαταφρόνητος αντίπαλος. Επρόκειτο, ουσιαστικά, για το «χαϊδεμένο» παιδί του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου που θεωρείτο παράρτημα του μεγάλου Παναθηναϊκού, αφού χρησιμοποιούσε το γήπεδο του και οι δεσμοί μεταξύ της διοίκησής του με την αντίστοιχη των «πρασίνων» ήταν ιδιαίτερα στενοί.

Δεν προξενεί λοιπόν μεγάλη εντύπωση στον γράφοντα η αντιμετώπιση την οποία έτυχαν οι ποδοσφαιριστές του Αιγάλεω στα δυο παιχνίδια που διεξήχθησαν με διαφορά μιας εβδομάδας μεταξύ τους. Στις 2 Ιουνίου του ’54, πάνω από 6.000 φίλαθλοι βρέθηκαν στο γήπεδο της Λεωφόρου, για να παρακολουθήσουν την πρώτη αναμέτρηση που ήταν ένας τραχύτατος αγώνας. Από το 29^ο λεπτό ο Αστέρας αγωνίζεται με 10 παίκτες λόγω αποβολής παίκτη του, που λίγο έλειψε να «αποκεφαλίσει» τον Τριανταφυλλίδη! Παρόλα αυτά, το περίφημο γκολ του Μαρδίτση από το 20^ο λεπτό με ανάποδο «ψαλίδι» δεν ήταν αρκετό για τη νίκη, καθώς στο 34’ ο Λουϊζίδης των ουσιαστικά γηπεδούχων, έφερε το ματς στα ίσια (1-1). Είχαν αγωνισθεί για την ομάδα μας οι Μπαϊρακτάρης, Κόλλιας, Ζουμπούλης, Παπαποστόλου, Τούσης, Τριανταφυλλίδης, Γράφας, Μαρδίτσης, Τσάπος, Λιβανός και Ρουμελιώτης.

Στο δεύτερο παιχνίδι (για την επικράτηση απαιτούνταν δυο νίκες, ή μια νίκη και μια ισοπαλία) υπήρξαν αναγκαστικές μεταβολές στη σύνθεση καθώς έλειψαν λόγω τραυματισμού οι Γράφας και Μαρδίτσης και τη θέση κάτω από τα γκολπόστ πήρε ο Αντύπας. Οι υπόλοιποι δέκα (σημειώνουμε ότι εκείνη την εποχή δεν επιτρέπονταν αλλαγές κατά τη διάρκεια του 90λεπτου) ήταν οι Ζουμπούλης, Μπαλακτσίδης, Μπλάνας, Τούσης, Τριανταφυλλίδης, Τσάπος, Αποστολίδης, Παπαποστόλου, Λιβανός και Ρουμελιώτης. 

Διαιτητής είχε οριστεί ο διεθνής Βασίλης Διαμαντόπουλος. Πριν την έναρξη όμως, ήλθε η πρώτη «ψυχρολουσία» αφού ο πρόεδρος της Ε.Π.Σ. Αθηνών Ανδρέας Βγενόπουλος (ο παππούς του μέχρι πρόσφατα μεγαλομετόχου του ΠΑΟ και προέδρου της “MIG”) κατέβηκε στα αποδυτήρια και μπροστά στον εμβρόντητο Τρύφωνα Τζανετή προειδοποίησε τους παίκτες του Αιγάλεω «να ...προσέξουν το παιχνίδι τους, ειδεμή θα τιμωρούνταν» (!). Ήταν ένα προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε στον αγωνιστικό χώρο... Πραγματικά, οι παίκτες του Αστέρα αποθρασύνθηκαν λόγω της άνωθεν προστασίας που απολάμβαναν και μετέτρεψαν το παιχνίδι σε αγώνα «κατς»! Λίγα μόνο λεπτά πριν τη λήξη του πρώτου ημιχρόνου, ο Λουϊζίδης μπροστά στους 10.000 θεατές -οι οποίοι δεν πίστευαν στα μάτια τους- χρησιμοποίησε δυο φορές το χέρι του με εμφανέστατη πρόθεση και έσπρωξε τη μπάλα στα δίχτυα του Αντύπα που είχε αποκρούσει το αρχικό του σουτ. Κι όμως, το γκολ μέτρησε, παρά τη λαϊκή κατακραυγή που δονούσε τις εξέδρες, εκεί όπου οι περισσότεροι από τους οπαδούς του Αιγάλεω έστεκαν αποσβολωμένοι απ’ την πρωτοφανή αδικία!

Σαν να μην έφτανε όμως αυτό το αίσχος, υπήρξε επιπλέον και η προκλητική ανεκτικότητα υπέρ των παικτών του Αστέρα, με αποκορύφωμα ότι συνέβη δέκα λεπτά πριν την εκπνοή της αναμέτρησης. Στο σημείο εκείνο ο Ζουμπούλης δέχθηκε δολοφονικό χτύπημα από τον ...Κοπανάκη μέσα στην περιοχή, χωρίς να υποδειχθεί η εσχάτη των ποινών και χωρίς να τιμωρηθεί ο δράστης, που στη συνέχεια ποδοπάτησε με πρωτοφανή βαναυσότητα τον αιμόφυρτο Αιγαλιώτη (!!!)

Οι καθολικές αντιδράσεις και η γενική αποδοκιμασία που ξεσήκωσε εκείνη η πρωτόγνωρη αυθαιρεσία, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι το Αιγάλεω καθότι δημοφιλές έκοβε πάρα πολλά εισιτήρια οδήγησαν, δυο ολόκληρους μήνες αργότερα, στην ακύρωση του αγώνα και στην αύξηση των ομάδων της Α’ Κατηγορίας από έξι σε οκτώ, ώστε να περιληφθούν σε αυτήν τόσο ο πρωταθλητής της Α2 όσο και ο δεύτερος Έσπερος Καλλιθέας.

Πηγές:

• Νίκος Στεφ. Μιχιώτης «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω» (1996).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «50 Χρόνια Αιγάλεω» (1998).
• Ευγενία Μπουρνόβα «Από τις Νέες Κυδωνίες στο Δήμο Αιγάλεω» (2002).
• Νίκος Δημ. Νικολαΐδης «Απ’ τις λαμαρίνες στα σαλόνια της Ευρώπης» (Εκδόσεις «Έμβρυο», 2007).
• Αρχεία Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας Ελλάδας.