Κόμικς και αθλητισμός: Η απόλυτη σύνδεση!

(του Νίκου Νικολαΐδη)
Αν επιχειρήσουμε ένα συσχετισμό των κόμικς με την αθλητική λογοτεχνία και παραλογοτεχνία, στο μυαλό μας ίσως έλθει ο «Γκρέκο», ο άσσος των γηπέδων, το Ελληνόπουλο που αγωνιζόταν στα στάδια του κόσμου να δοξάσει τη χώρα μας. Πρόκειται για το ανάγνωσμα του Στέλιου Ανεμοδουρά (1959) με λίγα σκίτσα του «Byron» Βύρωνα Απτόσογλου, μια πρωτόγονη μάλλον απόπειρα να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα η σχετική παράδοση. Η προσπάθεια έμεινε όμως ημιτελής, αφού μόλις πολύ πρόσφατα είχαμε την εμφάνιση του Θεσσαλονικιού δημιουργού Βασίλη Γκογκτζιλά, που μας ξάφνιασε ευχάριστα με τον «Δυναμίτη» του, ο οποίος κυκλοφόρησε σε 4-5 άλμπουμ σε πλήρη εικονογράφηση.



Αναζητώντας κάποιες προπολεμικές ρίζες του αθλητικού κόμικς, ανακαλύπτουμε τον ήρωα Pep Morgan, αθλητή του baseball, μια δημιουργία του Greig Flessel, η οποία πρωτοεμφανίσθηκε αρχικά σε δισέλιδη μορφή στο περιοδικό “More fun comics”, στις 12 Αυγούστου του 1938, για να τερματισθεί τον Οκτώβριο του 1941, μέσα από τις σελίδες του “Action Comics”. Αξίζει να επισημάνουμε ότι ο Flessel επικεντρώνει τη θεματολογία του κυρίως στις σχέσεις μεταξύ των αθλητών και τη διαμόρφωση χαρακτήρων.
Τη δεκαετία του ’50 ο σπουδαίος comic artist Paul Trevillion δημιουργεί το strip “You are the Ref” που αναφέρεται σε μαθήματα διαιτησίας ποδοσφαίρου.




Λίγο αργότερα, ο συγγραφέας Brendan Gallagher, στο έργο του “Sporting Supermen: The true stories of our childhood comic heroes” επιχειρεί μια ανασκόπηση των πιο σπουδαίων χαρακτήρων Wilson of the Wizard, Alf Tupper, the Tough of the track, Skil Solo, Johnny Cougar, Raven of the Wing και φυσικά του Roy of the Rovers, στον οποίο θα αναφερθώ στη συνέχεια.



Για να επιστρέψουμε όμως στην Ελλάδα, πρέπει να πούμε ότι «τη μερίδα του λέοντος» στην εγχώρια παραγωγή ιστοριών τέτοιου είδους κατέχουν οι ξενόγλωσσοι τίτλοι.

Απολαύσαμε τα άλμπουμ του χαρακτήρα Eric Castel από τη Γαλλία του Raymond Reding τα οποία κυκλοφόρησαν σε ανεξάρτητη έκδοση από την «STAR COMICS».



Επίσης, στα πολύ δημοφιλή εβδομαδιαία περιοδικά «Μπλεκ» και «Αγόρι» κατά τη διάρκεια του χρονικού διαστήματος 1975-1992 είχαμε τη δημοσίευση πλήθους αθλητικών κόμικς, από τα οποία ξεχωρίζουν το «Τερματοφύλακας-γιατρός», ο «Σταρκ, ο μισθοφόρος ποδοσφαιριστής», το «Κούτσα-κούτσα προς τη δόξα», «ο Υπεράνθρωπος», το «Αερομπόλ» με τους θρυλικούς “Harlems”, το “SpinBall” και τόσα άλλα.



Τη «σπίθα» όμως, είχε ανάψει πρώτο το περιοδικό «Ζαγκόρ», που από το τεύχος του υπ’αριθμόν 53 (του Δεκεμβρίου 1971) ξεκίνησε τη δημοσίευση της σειράς “Roy of the Rovers” της εταιρίας Egmont, σε σχέδιο Joe Colquhoun με τις περιπέτειες του Ρόυ Ρέης, αρχηγού της περίφημης Μέλτσεστερ, ενός πασίγνωστου βρετανού χαρακτήρα ο οποίος δέσποζε σε εβδομαδιαία βάση στην Αγγλία μέσω του “Tiger” και του “Roy of the Rovers” κόμικς για 40 ολόκληρα χρόνια, από το 1954 έως το 1993.




Τη σκυτάλη του Ρόϋ παραλαμβάνει από το 1976 και εντεύθεν το «Αγόρι», που θα δημοσιεύσει τις ιστορίες σε σενάριο Tom Tully και Barrie Tomlinson με σχέδιο κατά σειρά των Yvonne Hutton, David Sque, Michael White και Barrie Mitchel για περίπου 15χρόνια.



Καταλήγοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι εκείνα που μας προσφέρθηκαν απλόχερα μέσω των εντύπων αυτών (τουλάχιστον στη δική μου γενιά) και λογίζονται σαν συνεισφορά στη διαμόρφωση αθλητικής παιδείας είναι οι Αρχές. Του «ευ αγωνίζεσθαι», της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης, της σκληρής δουλειάς, και της προσήλωσης στα αθλητικά ιδεώδη.
Οι χάρτινοι ήρωες μας διδάσκουν ότι η βία, ο ρατσισμός, η βωμολοχία δεν έχουν καμία θέση στους αθλητικούς χώρους. Εκεί είναι το λεπτό σημείο αλλά και όλη η ουσία. Το αθλητικό λοιπόν κόμικς μπορεί να βοηθήσει σημαντικά, έτσι ώστε αυτές οι «γάγγραινες» να εξαφανισθούν τόσο από τα γήπεδα, όσο και από την κοινωνία μας γενικότερα.