Άγις Θέρος (εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 22.4.1961) |
Τα σημερινά
προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος (τρύπα του όζοντος κ.α.), σε
συνδυασμό με την ανάγκη περιορισμού της λεγόμενης «κλιματικής αλλαγής»
(υπερθέρμανση, λειψυδρία, ανεξέλεγκτα καιρικά φαινόμενα, πυρκαγιές κλπ) έχουν
οδηγήσει πολλά κράτη, κυρίως του λεγόμενου δυτικού κόσμου να αναθεωρήσουν
σημαντικά τις απόψεις τους σχετικά με την ανάπτυξη και την τεχνολογική εξέλιξη,
σε πάρα πολλούς επιμέρους τομείς (πρωτογενείς ή μη) της επαγγελματικής,
βιοτεχνικής και βιομηχανικής δραστηριότητας. Η ναυτιλία και η ναυπηγική, η λειτουργία
των εργοστασίων, η αυτοκινητοβιομηχανία, η φαρμακοβιομηχανία, οι
τηλεπικοινωνίες, η υλοτομία, η αλιεία, η κτηνοτροφία, η θήρα, οι κάθε είδους εξορύξεις
μεταλλευμάτων κλπ υλικών, οι στρατιωτικοί εξοπλισμοί, η αεροπλοΐα και η
διαστημική, η γεωργία, οι καλλιέργειες, η άντληση και διάθεση του πετρελαίου
(διυλιστήρια), οι μεταφορές όπως και η
εν γένει επιχειρηματικότητα, όλα πια έχουν τοποθετηθεί σε νέες βάσεις
λειτουργίας και ελέγχου. Σκοπούμενο, πλέον, είναι, με γνώμονα την οικολογική
ευαισθησία αρκετών κυβερνήσεων, όσο και εκατομμυρίων ανθρώπων, η σωτηρία της βιοποικιλότητας
και κατ’ επέκταση, ολόκληρου του πλανήτη. Νέες εναλλακτικές πηγές ενέργειας (αιολική,
ηλιακή -φωτοβολταϊκά τόξα κλπ) έχουν αναπτυχθεί, τη στιγμή που η ηλεκτρική και (ιδιαίτερα)
η πυρηνική εκδοχή, δείχνουν εδώ και καιρό να έχουν αγγίξει το έσχατο όριο
ασφάλειας.