Χρήστος Κωνσταντακόπουλος: ο αιγαλιώτης ρεπόρτερ

Ο Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, στις 4-9-1999 στο Ολυμπιακό Στάδιο του Όσλο, καλύπτει την αναμέτρηση των Εθνικών Ομάδων Νορβηγίας-Ελλάδας

Πασίγνωστη φυσιογνωμία στην πόλη μας, ο δημοσιογράφος Χρήστος Κωνσταντακόπουλος βρίσκεται πάντα κοντά στην ποδοσφαιρική ομάδα του Αιγάλεω από τα παιδικά του χρόνια, έχοντας απουσιάσει από ελάχιστα ματς. Παρότι αρχικά κάτοικος Πατρών, αγάπησε από μικρός το «Σίτι» και δέθηκε συναισθηματικά με μια αγάπη που κρατάει απ΄ το 1970, όταν αντίκρισε για πρώτη φορά την ομάδα να θριαμβεύει με 1-0 επί του Ολυμπιακού στο Δημοτικό μας Στάδιο.


Το "ΑΘΛΟΜΕΤΡΟ" επικοινώνησε μαζί του και σας παραθέτουμε τη συνέντευξη που μας παραχώρησε:

• Χρήστο από πότε δημοσιογραφείς;

Το πρώτο μου παιχνίδι ποδοσφαίρου το έγραψα για τα «Αθλητικά Δυτικής Αττικής» το Δεκέμβριο του 1979, σε ηλικία 15,5 ετών. Την εφημερίδα εξέδιδε ο κ. Νικόλαος Ρούσσος, ο άνθρωπος που μου πρώτο-προσέφερε δουλειά και δε τον ξεχνώ ποτέ! Ήταν λοιπόν ένα ματς το οποίο δόθηκε πρωΐ στο γήπεδο Σκαραμαγκά για τη Β’ κατηγορία της ΕΠΣΑ, μεταξύ του Θεμιστοκλή που προπονούσε ο Κώστας Κιούρκος και του ΠΟ Ψυχικού και έληξε 1-1.

Την ίδια μέρα το μεσημέρι κάλυψα και την αναμέτρηση Αγίας Ελεούσας-Ωρωπού στο ίδιο γήπεδο. Θυμάμαι μάλιστα ότι έγιναν πολλά επεισόδια και ο πρόεδρος του Ωρωπού λιποθύμησε από την ένταση. Ήταν η πρώτη βίαιη σκηνή που αντίκρισα από το χώρο του αθλητισμού και η εικόνα εκείνη με στιγμάτισε. Δυστυχώς, όπως όλοι βλέπουμε, η ιστορία επαναλαμβάνεται.

• Σήμερα είσαι επαγγελματίας δημοσιογράφος.Θύμησέ μας σε ποια έντυπα έχεις εργασθεί.

Δούλεψα κατά καιρούς σε "ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΗΧΩ" (1984-1992), όπου για τέσσερα χρόνια είχα το ρεπορτάζ του Αιγάλεω, στα αθλητικά της ΕΡΤ-2, στην "ΕΣΠΡΕΣΟ", στην "Ομογένεια και Αθλητισμός", μια ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης όπου έχω κάνει και πολύ καλλιτεχνικό ρεπορτάζ και στο "ΡΙΠΛΕΫ". Επίσης ήμουν συνεργάτης του αείμνηστου Πάνου Γεραμάνη στην εκπομπή "Λαϊκοί Βάρδοι". Αυτό τον καιρό εργάζομαι στο εβδομαδιαίο έντυπο "1-2-Χ"

• Ποια είναι ακριβώς η σχέση σου με την ομάδα του Αιγάλεω;

Νομίζω ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος που ενώ δεν γεννήθηκα στο Αιγάλεω και δεν ήμουν ποτέ κάτοικος του, το έχω αγαπήσει τόσο. Είμαι ο πλέον μη γηγενής φανατικός οπαδός του από το 1979 που φτιαχνόταν ο χλοοτάπητας στο γήπεδο και η ομάδα αγωνιζόταν σε ουδέτερες έδρες. Βέβαια από το 1980 έγραφα και όλους τους αγώνες του. Να σημειώσεις ότι έγινα Αιγάλεω όντας κάτοικος Πατρών!

• Πως ακριβώς έγινε αυτό;

Όταν πήγα στην Α’ Δημοτικού θυμάμαι τους συμμαθητές μου να μιλούν για ποδόσφαιρο και αποφάσισα ότι κι εγώ θα έπρεπε να υποστηρίζω μια ομάδα. Μια μέρα λοιπόν επιστρέφοντας απ’ το σχολείο ρώτησα τον πατέρα μου και το συνεταίρο του τον κ. Φίλιππα Φειδάκη, που είχαν μαζί ένα καφεκοπτείο, τι ομάδα να γίνω. Μου πρότειναν την ΑΕΚ, αλλά εγώ είχα αποφασίσει να μην επιλέξω μεγάλο σύλλογο. Τότε μου αντιπρότειναν την Παναχαϊκή. Εγώ αυθόρμητα είπα τη φράση «κουρέλα» που συνηθιζόταν εκείνο τον καιρό. Τότε ο φίλος του πατέρα μου, είπε: «Γίνε Αιγάλεω. Είναι μια πάρα πολύ καλή ομάδα και μέσα στην Πάτρα κέρδισε με 2-0 και καταχειροκροτήθηκε!». Αυτόν ήταν!

• Ποιο ήταν το πρώτο παιχνίδι του Αιγάλεω που παρακολούθησες;

Ως κάτοικος Πατρών δεν είχα αυτή την ευκαιρία, παρά μόνο από το ράδιο. Κάθε Κυριακή άκουγα με αγωνία την αναμετάδοση. Μάλιστα όταν δεν παίζαμε με μεγάλη ομάδα καθυστερούσαν να αναγγείλουν το τελικό σκορ και θυμάμαι ότι περίμενα μέχρι πολύ αργά με λαχτάρα και αγωνία για να το μάθω. Το πρώτο ματς που επιτέλους είδα ζωντανά ήταν στις 20 Σεπτεμβρίου του 1970, Αιγάλεω-ΟΣΦΠ 1-0. Μάλιστα επειδή το γήπεδο ήταν κατάμεστο (έξω περίμεναν περισσότερα από 500 άτομα, μαζί τους κι εγώ) χρειάσθηκε να περιμένουμε να ανοίξουν τις πόρτες. Κάθισα θυμάμαι στην τότε Θύρα 6, πίσω από το ένα γκολπόστ.

Με τον Γιάννη Παπαθεοδώρου (αριστερά) το 1985 (Φωτό: Νίκος Ρούσσος)

• Πως θα έκρινες συνολικά την πορεία της ομάδας όλα αυτά τα 40 χρόνια που την παρακολουθείς;

Δυστυχώς αυτό που αποκόμισα είναι πως το Αιγάλεω δεν διευθύνονταν από τους κατάλληλους παράγοντες με την απαιτούμενη αγάπη. Οι περισσότεροι που πέρασαν ασχολήθηκαν με στόχο την προσωπική τους προβολή και μάλλον θεωρούσαν πως το Αιγάλεω είναι μια μικρή ομάδα, η οποία δεν μπορούσε να ανέβει πολύ ψηλά.

Οι ίδιοι είχαν δώσει στο Αιγάλεω το ρόλο να παραμένει απλά στην Α’ Εθνική και εάν ποτέ έπεφτε στη Β’, να πρωταγωνιστεί. Σε αυτό το πλαίσιο σκεπτόμενοι, διέλυσαν τη μεγάλη ομάδα του 1970-71. Θυμάμαι ακόμη το κλάμα του Πρόδρομου Κυριακίδη, που όπως έγραψε το αθλητικό περιοδικό «ΦΙΛΑΘΛΟΣ» ήθελε να παραμείνει, αλλά τον έστειλαν στη Λάρισα.

Το ίδιο συνέβη και πρόσφατα. Ο Θωμάς Μητρόπουλος γύρω στο 2003 πέρασε από τα γραφεία του Συνδέσμου Φιλάθλων (τότε στην Παλαιάς Καβάλας) και είπε: «Θα κάνουμε μια προσπάθεια να βγάλουμε την ομάδα και μια φορά στην Ευρώπη, αλλά δεν μπορεί να πάει παραπάνω. Αιγάλεω είναι!». Αυτή είναι η νοοτροπία που περιέγραψα πριν. Δυστυχώς, .ότι είπε το έπραξε.

• Πως σχολιάζεις τη φετινή χρονιά;

Η φετινή χρονιά είναι η χειρότερη στα χρονικά. Το Αιγάλεω που μέσα στην προηγούμενη δεκαετία απέκλεισε σε διπλούς αγώνες ΠΑΟ και ΠΑΟΚ και κέρδισε τον Ολυμπιακό με 3-0 στο Κύπελλο, απέκλεισε την Γκενσλερμπιρλιγκί και πέρασε σε όμιλο του ΟΥΕΦΑ μη χάνοντας από την περίφημη Λάτσιο, έφτασε να χάνει από τον … Άγιαξ Ταύρου και τον ΑΟ Περιστερίου.

Και αυτό γιατί ενώ από τον περασμένο Ιούνιο όλοι γνώριζαν πως το Αιγάλεω δε θα συμμετείχε στη Γ’ Εθνική, διότι εκείνο το διάστημα ο Θ.Μ. απομάκρυνε και τους τελευταίους υπαλλήλους από την ΠΑΕ δείχνοντας τις προθέσεις του, ουδείς ενδιαφέρθηκε.

Μεγάλη είναι η ευθύνη του πρώην πια δημάρχου, που θεωρώ ότι κέρδισε τη δημαρχία χάρις στο ότι ήταν παλιότερα πρόεδρος της ομάδας. Θα μπορούσε αν ήθελε να έχει την ομάδα σε πρωταγωνιστική θέση στη Γ’ Εθνική, όπως δημόσια είχε υποσχεθεί στις 19 Μαρτίου του 2009, σε δημοτικό συμβούλιο όπου παρέστησαν και φίλοι του Αιγάλεω.

Ο νέος πρόεδρος κ. Τριδήμας παρότι είναι δεδομένη η αγάπη του για την ομάδα, είναι απόλυτα λογικό να μη διαθέτει την πείρα, καθώς δεν πλαισιώνεται σχεδόν από κανέναν. Και το παράδοξο είναι ότι παραμένει απομονωμένος και δε θέλει να έχει τη βοήθεια κανενός. Βέβαια, ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει ότι θέλει και αυτή τη στιγμή το μόνο που με ενδιαφέρει και νομίζω και όλους όσους αγαπούν την ομάδα, είναι αυτή να παραμείνει στην κατηγορία. Επειδή μου αρέσει να λέω πάντα την αλήθεια, θέλω στο σημείο αυτό να συγχαρώ τους κ. κ. Τριδήμα και Γράφα για την ουσιαστική μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας που τα αποτελέσματά της είναι πλέον ορατά σε όλους.