Γιώργος Κασσάνος, ένας πιστός "εραστής" του μπάσκετ!

Πηγή: http://sportingbc.blogspot.gr

(συνέντευξη στο Νίκο Δημ. Νικολαΐδη)

Ο Γιώργος Κασσάνος (φωτό), πασίγνωστος στο φίλαθλο κόσμο του μπασκετικού Αιγάλεω και όχι μόνο, είναι μια από τις πλέον σημαντικές μορφές του αθλήματος. Αποτέλεσε «σημαία» του τμήματος για συνολικά 13 χρόνια (1989-90 έως και 2001-02) και ταύτισε την παρουσία του με την επιστροφή της ομάδας του «Σίτι» στη Β΄ Εθνική κατηγορία έπειτα από 23 ολόκληρα έτη απουσίας (1976-1999). Με τα «κυανόλευκα» πήρε μέρος σε 294 επίσημους αγώνες πρωταθλήματος, επιτυγχάνοντας 2.225 πόντους. Το «βάπτισμα του πυρός» με την πρώτη ομάδα πήρε στην αναμέτρηση Αιγάλεω – Άρης Νικαίας (75-58) την 18^η αγωνιστική της περιόδου 1989-90, στο πρωτάθλημα της Α’ κατηγορίας ΕΣΚΑ. 

Την τελευταία του σεζόν στη Β΄ Εθνική (2001-02) έπαιξε επιπλέον στους 4 αγώνες Κυπέλλου -που προηγήθηκαν του πρωταθλήματος- με Πειραϊκό, Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης, Δ.Α.Σ. Άνω Λιοσίων και με Μακεδονικό Θεσσαλονίκης (Α2). Τελευταίος αγώνας του με το ‘Σίτι’ ήταν στις 14 Απριλίου του 2002 στη συνάντηση Έσπερου Καλλιθέας – Αιγάλεω (94-72) για την πρό-τελευταία αγωνιστική της σεζόν. Παραθέτουμε την ενδιαφέρουσα συνέντευξη που δέχθηκε να μας παραχωρήσει αυτός ο σπουδαίος αθλητής, αλλά και ιδιαίτερα συγκροτημένος άνθρωπος:

Γιώργο τι σε "τράβηξε" στο άθλημα με την πορτοκαλί μπάλα;

Μου άρεσε να παίζω μπάσκετ από την πρώτη στιγμή που ήρθα σε επαφή με το άθλημα. Μου αρέσει να παίζω ακόμα. Αυτό. Αυτό που μου αρέσει στο μπάσκετ είναι να είμαι μέσα στο παιχνίδι. Είμαι παίκτης. 

Θύμισέ μας όλες τις ομάδες που αγωνίσθηκες έως και σήμερα.

Αιγάλεω, Νίκαια, Παγκράτι, Λαύριο, Σπόρτινγκ, Νέα Πέραμος, Ερμής Πειραιά, Αστέρας Αγίου Δημητρίου

Με ποιους προπονητές συνεργάσθηκες κατά τη διάρκεια της καριέρας σου;

Ποιόν να πρωτοθυμηθώ... Καρβέλας, Μαρίνος, Πανούλιας, Σταθούλης, Καμπούρης (φαντάσου τώρα ο γιός του Καμπούρη είναι προπονητής του γιού μου κι εγώ ακόμα παίζω μπάσκετ), Γιατζόγλου, Μανιάτης, Σερέλης, Γιαννόπουλος, ο Κάσσης που είναι προπονητής μου τώρα στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου, Ζερβουλάκος, Ρουμπελάκης... Ξέρω γω, η λίστα είναι ατελείωτη. Όλοι ήταν πολύ σημαντικοί για μένα και συγνώμη αν ξεχνάω κάποιους. 

Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση που έχεις από την πολυετή του θητεία στον Αιγάλεω Α.Ο.;

Έχω πολλές έντονες αναμνήσεις γιατί έμεινα στο Αιγάλεω πολλά χρόνια -ήταν άλλωστε και η ομάδα στην οποία ξεκίνησα. Χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο, θα αναφερθώ στην άνοδο μας στον αγώνα με το Παγκράτι, τελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος στην έδρα του Παγκρατίου στο Μετς όπου όποιος κέρδιζε, ανέβαινε. Το γήπεδό ήταν κάτι παραπάνω από κατάμεστο, η ατμόσφαιρα ήταν πολύ έντονη, εμείς νικήσαμε και το κλίμα απογειώθηκε. Θυμάμαι γύρισα με τα πόδια στο Αιγάλεω. Περπάτησα Παγκράτι Αιγάλεω με την πορεία.

Τι αισθάνεσαι για το φίλαθλο κόσμο του "Σίτι";

Ο κόσμος του Αιγάλεω με αγάπησε πολύ και με αποθέωσε πολύ. Τον ευχαριστώ και θα τον έχω στην καρδιά μου, πάντα. Δεν υπήρχε, ποτέ, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μένα και το κόσμο του Σίτι. Τα λέγαμε, βγαίναμε, μαζί πηγαίναμε σε αγώνες ποδοσφαίρου στην 12. Μια παρέα ήμασταν όλοι. Απλά κάποιοι έπαιζαν και κάποιοι έβλεπαν.

Πως βλέπεις το μέλλον του σπορ στη χώρα μας;

Βλέπω ότι υπάρχει μια κάποια κινητικότητα στην «παραγωγή» παικτών. Με τα χρόνια τα πράγματα γίνονται καλύτερα. Περισσότερες ακαδημίες, καλύτεροι προπονητές.. Τα παιδιά ξεκινούν νωρίτερα με αποτέλεσμα στα 16, 17 να ειναι, τεχνικά τουλάχιστον, άρτιοι παίκτες. Στην δική μου εποχή κάποιοι ξεκινούσαν σε αυτήν την ηλικία. Σε γενικές γραμμές είμαι αισιόδοξος. Η χώρα μας έχει καλό επίπεδο και θα γίνει ακόμα καλύτερο. Το μόνο που μένει είναι να εμπιστευθούν οι Ελληνικές ομάδες περισσότερο τους Έλληνες παίκτες.

Σε ευχαριστώ πολύ.