Αλέξανδρος Σταυρόπουλος

ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ

 (γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

 Ένας από τους ανθρώπους που έχουν αφήσει έντονα τα «χνάρια» τους στην ιστορία της πόλης μας είναι αναμφίβολα ο κ. Αλέξανδρος Σταυρόπουλος. Ευγενής, προσηνής, καλλιεργημένος, αποτελεί σημείο αναφοράς για τους παλαιότερους και παράδειγμα για τους νέους συνδημότες μας. Από τους πρώτους και νεαρότερους αθλητικούς παράγοντες του Αιγάλεω Α.Ο., ήταν ο ιδρυτής και κύριος χρηματοδότης των τμημάτων μπάσκετ και βόλεϊ του συλλόγου. Διετέλεσε μάλιστα πρόεδρος όλου του σωματείου κατά τη διάρκεια της «χρυσής» του εποχής (δεκαετία του ’70), αλλά και αργότερα, στα 1981, όταν ηγήθηκε πρωτοβουλίας για την αναγέννηση της ομάδας μετά τον υποβιβασμό της στη δεύτερη Εθνική κατηγορία.

Παράλληλα όμως, ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος -παρότι πολυάσχολος και οικογενειάρχης- ασχολήθηκε και με τα κοινά, αφού διετέλεσε υποψήφιος δήμαρχος Αιγάλεω κατά τις πρώτες μεταπολιτευτικές Εκλογές που διεξήχθησαν το1975. Τότε ήταν που συγκέντρωσε ένα ποσοστό προτιμήσεων που μόνο λόγω ατυχών συγκυριών δεν του επέτρεψε να διεκδικήσει τη νίκη, αλλά ήταν απόδειξη της υψηλής αποδοχής και της εκτίμησης που έχαιρε από τον Αιγαλιώτικο κόσμο.

 Πιστεύω ακράδαντα ότι η πείρα και οι απόψεις τέτοιας ποιότητας ανθρώπων είναι πάντοτε χρήσιμες και με γνώμονα αυτό το σκεπτικό μοιράζομαι με εσάς την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα πρόσφατα μαζί του.

 

• Κύριε Αλέξανδρε ας ξεκινήσουμε με μία «κλασσική» ερώτηση, όπως τι σας παρακίνησε να ασχοληθείτε με τον αθλητισμό. Σας έχει ενδεχομένως επηρεάσει το οικογενειακό περιβάλλον στο να αγαπήσετε το αθλητικά πράγματα;

 

Ίσως. Διότι ο πατέρας μου υπήρξε Πρόεδρος της Ενώσεως Αγίου Σπυρίδωνος, μίας δηλαδή εκ των ομάδων που συγχωνεύθηκαν και αποτέλεσαν τον Αιγάλεω ΑΟ. Από 5-6 χρονών λοιπόν ξεκίνησα να έρχομαι σε επαφή με το άθλημα. Ήταν τότε που αγωνίζονταν στην ομάδα εκείνη (την παλαιά Ένωση Αγίου Σπυρίδωνος) οι Τσακίρης, Γιουλντούρης, Παπαλάζαρης, Κόρμαλης, Λαρετζάκης κ.α.

 

• Θυμίστε μας πότε ακριβώς αναμειχθήκατε με την ομάδα του Αιγάλεω ΑΟ για πρώτη φορά και από ποιες διοικητικές θέσεις την υπηρετήσατε κατά καιρούς.

 Η πρώτη μου επαφή με τα Διοικητικά έγινε το 1950, σε ηλικία 19 προς 20 ετών. Συμμετείχα τότε στη Διοίκηση του αείμνηστου Γιώργου Ραλλίδη. Μεσολαβεί στη συνέχεια ένα χρονικό διάστημα σπουδών και στρατιωτικής θητείας και επιστρέφω πλέον το 1956, ως αιρετός πρώτος σύμβουλος, αφού είχα εκλεγεί πρώτος στο ψηφοδέλτιο. Έχω κατά καιρούς χρηματίσει γενικός αρχηγός (επί πολλά έτη), αντιπρόεδρος (1ος, 2ος ή 3ος), γενικός γραμματέας και πρόεδρος. Επίσης να θυμίσω ότι είμαι ο ιδρυτής και κύριος χρηματοδότης του μπάσκετ και του βόλεϊ στην πόλη μας, όταν επί μία ολόκληρη πενταετία ήμουν έφορος και αρχηγός των δύο αυτών τμημάτων του συλλόγου.

 

• Τι συνθήκες επικρατούσαν τότε στο ποδόσφαιρο, έχουν κάποια σχέση με τις σημερινές;

 Οπωσδήποτε όχι. Καμία σχέση δεν υπάρχει. Διότι το τότε ποδόσφαιρο είχε χροιά ερασιτεχνική και το χαρακτήριζε η αγνή αγάπη και των ποδοσφαιριστών προς το σωματείο και των φιλάθλων που ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι στην ομάδα μας. Ο συχωρεμένος ο πατέρας σου Νίκο, ήταν ένας από εκείνους τους αγνούς φιλάθλους. Πολλές φορές μάλιστα καθόμασταν δίπλα-δίπλα στην ξύλινη εξέδρα στις «λαμαρίνες».

 

• Από την ενασχόλησή σας υπάρχει κάποιο ευτράπελο γεγονός;

 Πολλά ήταν τα συμβάντα τέτοιου είδους, λόγω της πολυετούς ενασχόλησής μου. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά ήταν το εξής: Την εποχή της δικτατορίας (στα 1972) επιχείρησα ως αιρετός πρόεδρος του Αιγάλεω (και τονίζω το αιρετός) μετά από μία μεγάλη μας επιτυχία μέσα στη Θεσσαλονίκη επί του ΠΑΟΚ (όταν και «τινάξαμε» το ΠΡΟΠΟ στον αέρα) και επικεφαλής του Διοικητικού Συμβουλίου μας να διεκδικήσω την καταβολή χρημάτων που χρωστούσε η τότε Γενική Γραμματεία Αθλητισμού στο Αιγάλεω λόγω της συμμετοχής μας στο Βαλκανικό Κύπελλο Ποδοσφαίρου (το 1970). Απείλησα λοιπόν τον τότε Γενικό Γραμματέα του καθεστώτος Ασλανίδη ότι εάν δεν εξοφλούμαστε άμεσα, η ομάδα δεν θα κατέβαινε να αγωνισθεί στην Πάτρα την επόμενη αγωνιστική και χαρακτηριστικά του παρέδιδα τα κλειδιά του συλλόγου μας. Εκείνος αρχικά εξερράγη, αλλά τελικά ο «εκβιασμός» μου πέτυχε και η ομάδα δικαιώθηκε! 

 

• Οι τότε ποδοσφαιριστές του συλλόγου τι εντύπωση σας άφησαν ως άνθρωποι, ήταν «βεντέτες» ή απλά παιδιά;

 Έχω την εντύπωση ότι επρόκειτο περί απλών παιδιών, στους οποίους διέκρινα μεγάλη αγάπη προς το σύλλογο. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι σήμερα καλοί οικογενειάρχες αλλά και πετυχημένοι επαγγελματικά. Αλλά και όσοι παίκτες προέρχονταν από άλλες ομάδες, στο Αιγάλεω αφομοιώνονταν πλήρως. Υπήρξε η ομάδα μας επί πολλά χρόνια μια πραγματική οικογένεια.

 

• Κατά τη διάρκεια της θητείας σας ως πρόεδρος ποιο ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίσατε.

 

Θυμάμαι την περίοδο 1971-72 που ενώ είχαμε πολύ καλή ομάδα, εντούτοις συνέβησαν αρκετές αγωνιστικές ατυχίες που με τη λήξη του πρώτου γύρου μας είχαν φέρει στο χείλος του υποβιβασμού. Ρώτησα τους ποδοσφαιριστές τι συνέβαινε και μου απάντησαν ότι ήταν απροπόνητοι. Χρειάσθηκε λοιπόν «εν μία νυκτί» να αντικαταστήσω τον τεχνικό Αλέξι Πέτροβιτς με τον εξίσου επιτυχημένο Ούγγρο Ντέζο Μπούτζακ. Έτσι, στο δεύτερο ήμισυ της περιόδου ανατράπηκε η κατάσταση και πετύχαμε το στόχο μας. Ήταν πραγματικά μία δύσκολη απόφαση (καθώς ο Πέτροβιτς ήταν πολύ καλός προπονητής), αλλά άξιζε τον κόπο όπως αποδείχθηκε.

 

• Κερδίσατε ή χάσατε και τι ακριβώς, από την ποδοσφαιρική σας εμπειρία.

 

Έχασα οπωσδήποτε επαγγελματικά (σ.σ. Ο κ. Σταυρόπουλος εργάσθηκε ως εκτελωνιστής), αφού θα μπορούσα να έχω περισσότερα οφέλη εάν αφοσιωνόμουν μόνο στη δουλειά μου. Από την άλλη όμως, κέρδισα την αγάπη του φίλαθλου κόσμου και ικανοποιήθηκα διότι πιστεύω ότι στην ομάδα που υπηρέτησα, επέτυχα.

 

• Θα θέλατε να κάνετε κάποια κρίση για τις μετέπειτα διοικήσεις του συλλόγου, αλλά και της ΠΑΕ;

 

Εγώ αυτή τη στιγμή είμαι εκτός κλίματος και δεν έχω σχέση με τη σημερινή πραγματικότητα της διοίκησης του ποδοσφαίρου. Ο πλήρης επαγγελματισμός που τώρα ισχύει δε νομίζω ότι με εκφράζει διότι έχει μετατρέψει τα ποδοσφαιρικά πράγματα σε καθαρή επιχείρηση. Άποψή μου είναι πως ο αθλητισμός (όπως τον έζησα εγώ παλαιότερα) πλέον κατέχει ουσιαστικά δευτερεύουσα θέση σε αυτή την ιστορία.

 

• Ας περάσουμε στο δεύτερο «πεδίο» της ενασχόλησής σας με τα κοινά. Τι γεύση σας άφησε η υποψηφιότητα του 1975;

 

Μία γεύση ενός ανθρώπου που έδωσε έναν αγώνα καλό, τίμιο και επέτυχε ίσως περισσότερα από όσα υπολόγιζαν τότε κάποιοι. Και αυτό οφείλεται κυρίως στην ανάμιξή μου με τα αθλητικά της πόλης, όπου είχα αγαστές σχέσεις με τον κόσμο, τους φιλάθλους και οι οποίοι ήταν διακείμενοι ευμενώς απέναντί μου.

 

Σ.Σ.:Υπενθυμίζουμε εδώ ότι την πρώτη Κυριακή των εκλογών ο Σταύρος Μαυροθαλασσίτης, όπως φυσικά αναμενόταν, «σάρωσε» με ένα ποσοστό που άγγιξε το 45%, ενώ σκληρή μάχη διεξήχθη για τη δεύτερη θέση (και την πρόκριση στο β’ γύρο), καθώς ο Νίκος Κυριαζόπουλος, επίσης της Αριστεράς έφθασε το 24,7%, με μόλις 100-125 ψήφους περισσότερους από όσους έλαβε η «Τοπική Δημοκρατική Αναγέννησις» του Αλέξανδρου Σταυρόπουλου που είχε την υποστήριξη της κυβερνητικής παράταξης (24,5%), ενώ ο τέταρτος υποψήφιος Δ. Οικονομίδης συγκέντρωσε σχεδόν το 6% των προτιμήσεων και φυσικά θα αποκλειόταν από τη συνέχεια. Ο Αλέξανδρος Σταυρόπουλος εντούτοις, είχε μία ακόμη ευκαιρία να διεκδικήσει την είσοδο στη δεύτερη Κυριακή, αφού μία ένστασή του για σοβαρές παρατυπίες που είχαν σημειωθεί σε 9 εκλογικά τμήματα, έγινε δεκτή από το Εκλογοδικείο λίγους μήνες αργότερα. Είχε φθάσει πια καλοκαίρι, όταν ορίστηκαν και έλαβαν χώρα οι επαναληπτικές εκλογές κατά τις οποίες ο Κυριαζόπουλος φρόντισε και πέτυχε να εξασφαλίσει κάθε δυνατή ψήφο υπέρ του, ενώ -στον αντίποδα- οι ψηφοφόροι του Σταυρόπουλου (που είχε ήδη υποστεί μία «εκ των έσω» αφαίμαξη αφενός λόγω διαρροής προς τον Οικονομίδη, αφετέρου –και το σημαντικότερο-λόγω δυσαρέσκειας κάποιων τοπικών παραγόντων που είχαν συνταχθεί με τους Απριλιανούς παλιότερα και δεν έγιναν δεκτοί στο ψηφοδέλτιό του) είχαν αρχίσει τα…μπάνια στις παραλίες της Αττικής. Συνέπεια όλων αυτών ήταν η πρόκριση του Νίκου Κυριαζόπουλου (με τελικό ποσοστό Α’ γύρου το 24,52% έναντι 23,58% του αντιπάλου του) για τη Β’ Κυριακή. Εκείνο που πρέπει όμως να επισημάνουμε -και έχει ιδιαίτερη σημασία- είναι το γεγονός πως μετά το αποτέλεσμα του 1975 και με βάση την τότε μάλλον άδικη διάταξη που ίσχυε και σύμφωνα με την οποία μόνο οι υποψήφιοι του β’ γύρου εξασφάλιζαν θέσεις στο δημοτικό συμβούλιο (!), ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των εκλογέων (περίπου 30%) έμενε χωρίς –ουσιαστικά- εκπροσώπηση.

 

• Ποια είναι η γνώμη σας για τον αείμνηστο Σταύρο Μαυροθαλασσίτη;

Υπήρξε για την εποχή εκείνη ένας από τους πολύ καλούς δημάρχους. Ένας άνθρωπος που προερχόταν από το λαό και έδινε ότι μπορούσε από τη θέση που κατείχε στους δημότες.

 

• Για τους υπόλοιπους δημοτικούς άρχοντες (από το 1978 και μετά) τι πιστεύετε;

 

Έκαναν φυσικά όλοι τους προσπάθειες, βελτίωσαν το δήμο μας σε πολλά σημεία, πλην όμως υπήρξαν και ορισμένες ολιγωρίες γύρω από βασικά, κρίσιμα θέματα που θα μπορούσαν να επιλυθούν προ πολλού και εδώ.

 

• Τι λείπει από την πόλη μας και τι περισσεύει κατά τη γνώμη σας.

 

Ξεκινάω από τη διαπίστωση ότι το Αιγάλεω είναι ο πλέον παραμελημένος δήμος πιστεύω σε όλη την Αττική. Ενώ αποτελεί κομβικό σημείο, με πέντε κεντρικούς οδικούς άξονες να διαπερνούν την πόλη μας, ωστόσο δεν έχουμε εκμεταλλευτεί όπως θα έπρεπε αυτό το πλεονέκτημα. Είμαστε δυστυχώς πίσω σε πολλά ζητήματα. Ως παράδειγμα αναφέρω ότι επί μία ολόκληρη εικοσαετία (και δεν ξέρω σήμερα τι κάνουν) δεν έγινε τίποτα, κανένα έργο στον τομέα λ.χ. των αθλητικών εγκαταστάσεων. Παραμένουμε ακόμη με τους τσίγκους του Κλειστού Γυμναστηρίου, ενώ αλλού, σε άλλους δήμους έγιναν σημαντικά αθλητικά έργα.

 

• Είναι οι συνδημότες μας αρκετά ευαισθητοποιημένοι στα προβλήματα του Αιγάλεω;

 

Και ναι και όχι. Ο λόγος είναι διότι επηρεάζονται στην κρίση τους από τις πολιτικές τοποθετήσεις που ο καθένας έχει και δικαιολογεί ή δεν δικαιολογεί, αναλόγως...

 

• Τι έχει ανάγκη άμεσα αυτή η πόλη και γιατί κανένας δε φρόντισε να θέσει εγκαίρως κάποιες προτεραιότητες;

 

Το Αιγάλεω θεωρείται και είναι μία από τις γνωστότερες εργατουπόλεις με κόσμο λαϊκό, εργαζόμενο και ως επί τω πλείστον φτωχό. Πρώτος αυτός ο κόσμος είχε λοιπόν την ανάγκη να εξυπηρετηθεί από το σημαντικό έργο του ΜΕΤΡΟ. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι η προέκταση προς την πόλη μας είχε προγραμματισθεί εδώ και τόσα έτη, μόλις πρόσφατα ολοκληρώθηκε, τη στιγμή που σε άλλες περιοχές είχε φτάσει προ πολλού. Αυτό είναι ενδεικτικό της μεταχείρισης που επιφυλάσσεται στο Αιγάλεω, σε όλα τα επίπεδα και εκεί πρέπει να επικεντρωθεί η προσπάθεια της διοίκησης του δήμου μας.

 

• Πως βλέπετε το πολιτικό τοπίο στη χώρα μας;

 

Μία γενική απαξίωση βλέπω, για την οποία και είμαι ιδιαίτερα προβληματισμένος.

 

• Για τον κόσμο γενικότερα;

 

Ζούμε μία εποχή παγκόσμιας κρίσης σε πολλά επίπεδα και με τρομοκρατικές ενέργειες που έχουν φοβίσει την ανθρωπότητα.

 

• Και κάτι να ευχηθείτε για το μέλλον της κοινωνίας μας;

Η ευχή μου είναι ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί περισσότερο και επιτέλους να πάψει να υπάρχει αυτός ο ατομισμός, που έχει δημιουργήσει μεγάλα προβλήματα στον τόπο μας.

 

• Σας ευχαριστώ πολύ.

 

Κι εγώ Νίκο, να είσαι καλά.