Αθάνατοι σκόρερ της Β' Εθνικής

Στη σχεδόν 50χρονη ιστορία της ελληνικής Β’ Εθνικής κατηγορίας, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες ποδοσφαιριστών χρίσθηκαν σκόρερ, έχοντας τη χαρά να δουν προσπάθειές τους να καταλήγουν στα αντίπαλα δίκτυα, έστω και για μια μόλις φορά. Η αίσθηση της επιτυχίας ενός γκολ είναι μοναδική και χαρίζει πλούσια συναισθήματα σε όποιον τη βιώνει, πόσω μάλλον για παίκτες που είδαν τέρματά τους να συνδέονται με σημαντική συνεισφορά στην ομάδα τους, όπως π.χ. την άνοδο σε ανώτερη κατηγορία ή την αποφυγή ενός υποβιβασμού.

Από την άνοιξη του 1962 που ξεκίνησε επίσημα η διοργάνωση μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το σκοράρισμα σε ματς Β’ Εθνικής ήταν μια υπόθεση κύρια των «κλασσικών» γκολτζήδων. Καθώς οι άμυνες (ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια) ήταν πιο χαλαρές, αρκετοί ικανοί κυνηγοί ή βιρτουόζοι μέσοι είχαν την ευχέρεια να σκοράρουν επανειλημμένα, προσφέροντας πλούσιο θέαμα στους φιλάθλους. Από ποιον να πρωτοξεκινήσουμε άλλωστε. Σάκης Κουβάς, Λεβαντής, Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Φραντζής, Αντώνης Αντωνιάδης, Βουζουνεράκης, Γεωργόπουλος, είναι λίγα χαρακτηριστικά ονόματα των αρχικών χρόνων της κατηγορίας. Μεγάλο ρόλο σ’ αυτή την πανδαισία που επικρατούσε, έπαιξε η κατά καιρούς παρουσία πολλών αδύναμων συλλόγων, στο παθητικό των οποίων καταγράφηκαν μέχρι και διπλάσιου αριθμού τέρματα σε κάποιους αγώνες.

Ήταν οι εποχές των ξερών γηπέδων, του ρομαντισμού και της ερασιτεχνικής ενασχόλησης. Τη δεκαετία του ’70 δυο νέοι αστέρες έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο. Ό ένας ήταν Πειραιώτης και έπαιζε σε ερασιτεχνικές ομάδες του Ρέντη στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣΠ. Τον έλεγαν Χρήστο Χατζησκουλίδη (φωτό), ήταν πανύψηλος, κατάμαυρος και γυμνασμένος όσο λίγοι εκείνο τον καιρό. Γρήγορα τον ανακάλυψε ο Ατρόμητος Πειραιά που μεσουρανούσε τότε στη Β’ Εθνική και τον ενέταξε στο δυναμικό του.

Από την άλλη, στη βόρεια Ελλάδα ξεχώρισε ένας επίλεκτος μέσος με αρχοντικό στιλ. Το όνομά του ήταν Ηλίας Χατζηελευθερίου και έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στο χρονικό της Β’ Εθνικής κατηγορίας.

Ο Χατζηελευθερίου έχει το προνόμιο να κατέχει τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ όλων των εποχών στην κατηγορία, με συνολικά 152 γκολ. Προξενεί εντύπωση το νούμερο, όμως σε αυτό συνέτειναν τόσο οι λόγοι που αναφέραμε πριν, όσο και το ότι ο συνεπής αυτός παίκτης αγωνίσθηκε στα γήπεδα σχεδόν για μια ολόκληρη εικοσαετία, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80. Ήταν ένας διαχρονικός σκόρερ. Πολλοί προσπάθησαν στα κατοπινά χρόνια να φτάσουν την επίδοσή του (Ζντένκο Μουφ, Γιαγκόβλεβιτς, Ροντρίγκεζ Αντεμάρ), όμως ήταν αδύνατο. Στο τέλος της καριέρας του έδωσε την εντύπωση ότι επεδίωκε να πάρει το ρεκόρ από το μοναδικό ανταγωνιστή του. Ίσως και να ήταν έτσι…

Βλέπετε, ο «ψηλός» (Χατζησκουλίδης) που από το 1977 είχε μεταγραφεί στο Αιγάλεω, δεν ευτύχησε να στεριώσει με αυτό στην Α’ Εθνική και το 1979 επέστρεψε στη γνώριμη Β’ κατηγορία. Την επόμενη τετραετία τα δίχτυα των αντιπάλων του «Σίτι» αναστέναξαν ! Ο «κανονιέρης» σέντερ φορ χρίσθηκε δυο συνεχείς περιόδους πρώτος σκόρερ όλης της Β’ Εθνικής και του Νοτίου ομίλου αντίστοιχα(1981-82 με 28 γκολ και 1982-83 με 24 γκολ) ανεβάζοντας την ομάδα του στην επαγγελματική πια Α’ Εθνική. Είχε φτάσει στα 150 γκολ και ήταν ο κυρίαρχος. Από τότε δεν ξανάπαιξε στη Β’ Εθνική, περιοριζόμενoς σε μικρότερες κατηγορίες.

Όμως, ο Χατζηελευθερίου (που είχε αγωνιστεί και το 1981 με τον Ηρακλή στη Β’ Εθνική) καιροφυλακτούσε. Πιο υπομονετικός και πιο μεθοδικός, παρέτεινε τη σπουδαία ούτως ή άλλως σταδιοδρομία του για 3-4 ακόμη χρόνια, αλλάζοντας κάθε σεζόν ομάδα, πάντοτε όμως στην κατηγορία αυτή. Τελικά δικαιώθηκε και για μόλις δυο γκολ άρπαξε το ρεκόρ από το Χατζησκουλίδη, που δε μπορούμε να πούμε ότι τον απασχολούσε ιδιαίτερα η υπόθεση.

Πριν λίγους μήνες άλλωστε έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία μόλις 58 ετών, νικημένος από την επάρατη νόσο…