(Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης)
Η Αθηνά Κοττή – Λάτση δεν είναι
ιστορικός, ούτε καν δηλώνει συγγραφέας όπως εξάλλου η ίδια παραδέχεται. Ωστόσο
ένα σημαντικό πόνημά της, για την ολοκλήρωση του οποίου είχε τη στήριξη
συγγενών και φίλων, φαίνεται ότι τηρεί τις προδιαγραφές ενός ιστορικού
αναγνώσματος που μάλιστα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αυτό φαίνεται πως
αντιλήφθηκαν οι Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή
με την παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Αθηνούλα, που πάνε τον πατέρα σου οι
χωροφύλακες;»
Όταν λοιπόν ο καλός μου φίλος Νίκος Κοττής μου μίλησε για το έργο της εξαδέλφης του, θεώρησα πως θα έπρεπε να το αποκτήσω, διότι η εποχή την οποία περιγράφει είναι για μένα πολύ σημαντική. Από όσα μου έχει διηγηθεί ο αείμνηστος πατέρας μου Δημήτρης Νικ. Νικολαΐδης (1927 – 1990) που μεγάλωσε σε ορφανοτροφείο και στα «Δεκεμβριανά» ήταν ένα παλικάρι 17 ετών, γνωρίζω καλά, μπορώ δηλαδή να φανταστώ, ορθότερα, το κλίμα και τις συνθήκες εκείνων των άγριων καιρών. Η συγγραφέας αποτυπώνει στο έργο της τα δικά της βιώματα, τα βγαλμένα μέσα από τη ζωντανή της μνήμη, που καθώς δείχνει παραμένουν μέσα της άσβεστα, «τροφή» προβληματισμού και σκέψης για κάθε καλόπιστο αναγνώστη. Ένα μικρό κορίτσι που είδε με οδύνη τον πατέρα της να διώκεται άδικα από το μετεμφυλιακό κράτος, όπως τόσοι και τόσοι αγωνιστές της τιμημένης Εθνικής Αντίστασης του λαού μας (1941-1944) δεν ήταν ποτέ δυνατό να μείνει ασυγκίνητο. Μεγαλώνοντας έκανε και η ίδια την υπέρβασή της, εντάχθηκε στο ΔΣΕ και αγωνίστηκε τον ταξικό αγώνα, για μία καλύτερη, πιο δημοκρατική και πιο δίκαια κοινωνία.
Η γνώμη μου.
Να ξεκαθαρίσω ότι
δεν είμαι οπαδός του Κ.Κ.Ε., ούτε το έχω ποτέ ψηφίσει. Είμαι πιστός στην
χριστιανική δικαιοσύνη όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι, αρνούμενος να ενταχθώ σε
κάποια κοινωνική ή πολιτική ομάδα. Για μένα δεν έχει σημασία αν είσαι κομμουνιστής
ή δεξιός, το ζητούμενο είναι να βοηθάς το συνάνθρωπο, να πιστεύεις στην πατρίδα
σου (χωρίς να μισείς τις πατρίδες των άλλων) και να μοχθείς για την πρόοδό της,
δίχως την ξένη εξάρτηση και χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς. Το μήνυμα που
ξεπηδάει μέσα από τις σελίδες του βιβλίου της Αθηνάς Κοττή - Λάτση είναι ένας ύμνος σε κάθε δίκαιο αγώνα, που ο κάθε
έντιμος άνθρωπος οφείλει να δώσει στη ζωή του. Είτε σε περίοδο ειρήνης, είτε σε
ταραγμένες εποχές. Αυτό είναι το στοίχημα που κέρδισε η Αθηνά, που μετά από
τόσες οικογενειακές και προσωπικές αντιξοότητες, εκπλήρωσε το καθήκον της προς τον
εαυτό της, αλλά και προς τη συλλογική μας μνήμη.
Τη συγχαίρω και
εύχομαι το παράδειγμά της να ακολουθήσουν κι άλλοι, πολλοί συνάνθρωποί μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου