Η Οδοντιατρική Σχολή Πρωταθλήτρια!

Τα μέλη της ποδοσφαιρικής ομάδας της Οδοντιατρικής Σχολής της Αθήνας, που κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο στο Πανεπιστημιακό Πρωτάθλημα της σεζόν 1987-88. Το στιγμιότυπο έχει ληφθεί ακριβώς μετά από τη βράβευσή τους, που έγινε στην κεντρική αίθουσα τελετών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.

Παρασκευή 30 Ιουλίου 2010

Άρης σε όλη την Ευρώπη!



Για πολλά χρόνια, ο κυρίαρχος στον ελληνικό μπασκετικό χώρο Άρης του Γιάννη Ιωαννίδη κυνηγούσε μια διάκριση σε διεθνές διασυλλογικό επίπεδο. Από τα μέσα της δεκαετίας του ΄80 η προσπάθεια επικεντρώθηκε στο τότε Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης (σήμερα Ευρωλίγκα), όμως τα πράγματα δεν ήταν εύκολα, καθώς οι ιταλικές (κύρια) ομάδες κυριαρχούσαν στη διοργάνωση. Η πρώτη σοβαρή απόπειρα των «κίτρινων» για διάκριση καταγράφηκε την περίοδο 1985-86.

Ενισχυμένος με τους ακριβοπληρωμένους Αμερικανούς Σέφλερ και Βρόμαν, ο Άρης ήταν αποφασισμένος να διακριθεί στο θεσμό, ωστόσο έφθασε μόνο μέχρι το δεύτερο γύρο, αφού προηγουμένως είχε αποκλείσει στην προκριματική φάση την αλβανική Νεντόρι Τιράνων (νίκησε 95-81 εκτός έδρας και έχασε 80-81 στο κλειστό του Σπόρτιγκ λόγω τιμωρίας του Αλεξάνδρειου) και στον πρώτο γύρο τη γερμανική Μπάγερ Λεβερκούζεν με δύο νίκες, 93-76εκτός έδρας και 89-72 εντός. Επόμενη αντίπαλός του ήταν η γαλλική Λιμόζ. Πέτυχε μια "ισχνή", όπως αποδείχθηκε, νίκη με 89-81 μπροστά στο κοινό του και υπέκυψε έπειτα από τη δραματική ρεβάνς του "Μπο Μπλαν" με 87-105.

Την επόμενη χρονιά (1986-87) ο Άρης έφθασε ένα βήμα από την είσοδό του στην ημιτελική φάση, αλλά δεν τα κατάφερε. Με το Γκάλη σε σπουδαία βραδιά πέτυχε στον πρώτο αγώνα του δεύτερου προκριματικού γύρου (στον πρώτο γύρο είχε αποκλείσει εύκολα τη Βελγική Σουνέρ Οστάνδης με συνολικό σκορ 250-154) μια ανεπανάληπτη νίκη σε βάρος της φημισμένης Τρέισερ στο Αλεξάνδρειο με το εκπληκτικό 98-67 (διαφορά 31 πόντων, ημίχρονο 60-34), ενώ πέντε λεπτά προ της λήξης είχε προηγηθεί ακόμα και με 38 πόντους!

Άρης: Γκάλης 44 (15/20 δίπ.), Γιαννάκης 6, Τζάκσον 6 (2 καρφώματα), Φιλίππου 10, Σούμποτιτς 18, Ρωμανίδης, Λυπηρίδης 4, Δοξάκης 10.
Τρέισερ: Ντ' Αντόνι 16, Πρέμιερ 13, Μάκαντου 26, Μενεγκίν, Μπάρλοου 11, Γκαλινάρι, Μπάρνια 1, Μποζέλι.

Όλα τα ΜΜΕ της εποχής χαρακτήριζαν απίστευτη την ήττα της Ιταλικής ομάδας, η οποία ήταν η βαρύτερη που είχε υποστεί μέχρι τότε σε Ευρωπαϊκό αγώνα της. Το μέγεθος της επιτυχίας αποκτά μεγαλύτερες διαστάσεις, από το γεγονός ότι ο Άρης αγωνίσθηκε ουσιαστικά χωρίς τον Γιαννάκη καθώς ο τελευταίος φορτώθηκε πολύ γρήγορα (7ο λεπτό) με 4 φάουλ και αποσύρθηκε στον πάγκο αντικαθιστώμενος από τον αναπληρωματικό πλει-μέικερ Δοξάκη, που ωστόσο τα πήγε περίφημα τόσο στην οργάνωση του παιχνιδιού, όσο και στο σκοράρισμα.

Το όνειρο, εντούτοις, δεν κράτησε πολύ για τον Άρη. Στον επαναληπτικό του Παλατρουσάρντι και έπειτα από ένα αγωνιώδες 40λεπτο το οποίο παρακολούθησαν εκατομμύρια Έλληνες τηλεθεατές που δεν πίστευαν στα μάτια τους, οι Ιταλοί του Νταν Πήτερσον ανέτρεψαν αρκετά πριν το τέλος της αναμέτρησης τη διαφορά και πέρασαν στην εξάδα, νικώντας με 34 πόντους (83-49, ημίχρονο 44-30).

Τρέισερ:Μπάρνια 8, Μποζέλι 9, Ντ΄Αντόνι 9, Πρέμιερ 20, Μενεγκίν 12, Γκαλινάρι 1,, Μπάρλοου 12, Μάκαντου 12.
Άρης: Λυπηρίδης, Γιαννάκης 15, Γκάλης 16, Σούμποτιτς 7, Φιλίππου 4, Ρωμανίδης 2, Τζάκσον 5, Δοξάκης.

Φημολογία

Στον απόηχο του αποκλεισμού, πολλά ακούστηκαν από διάφορους, χωρίς όμως τελικά να αποδειχτεί κάτι. Φήμες που κυκλοφόρησαν σχολίαζαν την μεγάλη οικονομική ζημία που θα είχε υποστεί η Τρέισερ αν έμενε έξω από τη συνέχεια, σε συνδυασμό με το ότι οι Θεσσαλονικείς -ύστερα απ΄ την αποτυχία της προηγούμενης χρονιάς με τον άδοξο αποκλεισμό από τη Λιμόζ- δεν είχαν στον προγραμματισμό τους την επιπλέον διάκριση.

Για το λόγο αυτό είχαν περιοριστεί στην απόκτηση μόνο ενός ξένου (εκτός του "έλληνα" Σλόμπονταν-Λευτέρη Σούμποτιτς), του "γυρολόγου" Αμερικανού Τζάκσον, που πληρωνόταν με το παιχνίδι, κόστισε ελάχιστα, ωστόσο αποδείχθηκε ένας από τους χρησιμότερους αλλοδαπούς παίκτες που αγωνίστηκαν ποτέ στην Ελλάδα.

Χαρακτηριστικό είναι ότι μόνο η αποζημίωση του βετεράνου Μακάντου της Τρέισερ (με 14 χρόνια θητεία στο NBA) θα ξεπερνούσε κατά πολύ το συνολικό προϋπολογισμό του Άρη εκείνης της χρονιάς!

Ακόμη, ιδιαίτερα αρνητική εντύπωση έκανε η πολύ κακή απόδοση των Γιαννάκη και Γκάλη (που συχνά στον αγώνα υπέπιπταν σε λάθος πάσσες, βήματα κ.λ.π.) πράγμα ασυνήθιστο για παίκτες της δικής τους κλάσης, ακόμη κι αν στην εξέδρα οι Ιταλοί φίλαθλοι είχαν δημιουργήσει ένα αφόρητο για την Ελληνική ομάδα κλίμα.

Τέλος, δεν πέρασε απαρατήρητη ούτε η στάση του προπονητή Ιωαννίδη, ο οποίος παρακολουθούσε χωρίς ιδιαίτερες αντιδράσεις τη δραματική σε βάρος της ομάδας του εξέλιξη του ματς, χωρίς να προβεί σε καμία ενέργεια από εκείνες που συνήθιζε να κάνει σε παρόμοιες καταστάσεις λόγω του έντονου ταμπεραμέντου που τον διέκρινε (βγάλσιμο του σακακιού του, χειρονομίες κ.λ.π.)

Το Φάϊναλ-Φορ της Γάνδης

Τη χρονιά που ακολούθησε, η φάση της τελικής εξάδας καταργήθηκε και καθιερώθηκε έκτοτε το φάϊναλ-φορ. Τη Μεγάλη Τρίτη (των ορθοδόξων) του 1988, αναμετρήθηκαν στους δυο ημιτελικούς του η γιουγκοσλαβική Παρτιζάν με τη Μακάμπι (7:30 μ.μ. ώρα Ελλάδας-διαιτητές ο Τσέχος Κότλεμπα και ο Ισπανός Σαντσίζ) και ο Άρης με την Τρέϊσερ (9:30 μ.μ.-διαιτητές ο Πολωνός Ζιχ και ο Σοβιετικός Νταβίντοφ).

Την πρόκριση για το μεγάλο Τελικό πήραν η Μακάμπι που έκανε την έκπληξη επικρατώντας 87-82 της Παρτιζάν (ημίχρονο 43-44 υπέρ των Γιουγκοσλάβων) και η έμπειρη Τρέϊσερ που υπέταξε τον Άρη με το ίδιο σκορ (πεντάλεπτα με πρώτη την Ιταλική ομάδα: 4-9, 18-15, 30-31, 47-45 ημίχρονο, 59-51, 66-60, 76-72, 87-82 τελικό).

Τρέϊσερ Μιλάνο: Φάουστο Μπάρνια, Μασινιλιάνο Άλντι, Ρικάρντο Πίτις 4, Μάϊκλ Νταντόνι 2, Μάριο Γκοβέρνα, Ρομπέρτο Πρέμιερ 2, Μενεγκίν 7, Μπράουν 28, Φαμπρίτσιο Άμπρασα, Πιέρο Μοντέκι 5 (1), Μακάντου 39 (2).
Άρης: Βασίλης Λυπηρίδης 2, Παναγιώτης Γιαννάκης 15 (4), Γκάλης 28, Λευτέρης Σούμποτιτς 23 (3), Βαγγέλης Αθανασιάδης, Μιχάλης Ρωμανίδης, Πέτρος Σταμάτης, Νίκος Φιλίππου 8, Δημήτρης Μπουσβάρος, Γιώργος Δοξάκης, Γκρεγκ Γουΐλτζερ 6.

Στο μεγάλο Τελικό, δυο μέρες αργότερα, (7 Απριλίου 1988, 9:30 μ.μ.-διαιτητές Ζιχ, Νταβίντοφ) η Τρέϊσερ επανέλαβε το θρίαμβο της Λωζάνης επί της Μακάμπι με 90-84 (ημίχρονο 52-41)

Δυο ώρες πριν, στο μικρό Τελικό, ο Άρης, εμφανώς επηρεασμένος από την αναπάντεχη ήττα του στα ημιτελικά (καθώς φερόταν ως φαβορί με βάση τις εμφανίσεις του στην φάση του προκριματικού ομίλου) υπέκυψε στη νεανική Παρτιζάν με 93-105 (ημίχρονο 39-48).

Στο Μόναχο ο Άρης, παρότι ισχυρότερος από ότι το 1988 στη Γάνδη, έχασε τη μεγάλη ευκαιρία να πάιξει στον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης. Με αντίπαλο τη πανίσχυρη Μακάμπι στον ημιτελικό, οι παίκτες του έδειχναν να ελέγχουν το ρυθμό έως και τα πρώτα λεπτά του β' ημιχρόνου (28') όταν και προηγήθηκαν με οκτώ πόντους, 68-60. Τότε, ο Αμερικανός Μαγκί των Ισραηλινών προκάλεσε το Γιαννάκη που έπεσε στην παγίδα και ανταπέδωσε, με αποτέλεσμα να διακοπεί προσωρινά ο αγώνας. Όπως γίνεται σε παρόμοιες περιπτώσεις, αυτός που επωφελήθηκε ήταν η Μακάμπι (καθώς ο Άρης έχασε το ρυθμό του) και οι παίκτες της ανέτρεψαν την κατάσταση, προκρινόμενοι για τον μεγάλο Τελικό.

Ο Άρης απέδειξε ότι άδικα έμεινε εκτός τελικού, αφού δυο μέρες αργότερα και παρά την απογοήτευση από τον αποκλεισμό, συνέτριψε στο μικρό τελικό την Μπαρτσελόνα. Από την άλλη, η Γιουγκοπλάστικα ξεπέρασε σχετικά εύκολα το εμπόδιο των Καταλανών και υπέταξε μετά από σκληρή μάχη τη Μακάμπι στον τελικό, κατακτώντας το Κύπελλο.

Σαραγόσα 1990

Η Ελληνική ομάδα πραγματοποίησε ικανοποιητική εμφάνιση, καταλαμβάνοντας την τέταρτη θέση στον όμιλό του και αφήνοντας εκτός φάϊναλ-φορ τη φημισμένη Φίλιπς Μιλάνο. Ωστόσο, οι παίκτες του έχουν φρικτά παράπονα από τους Ιταλούς για τη συμπεριφορά τους στο ματς του β΄γύρου, όταν με τη δύναμη της έδρας, τα επεισόδια που προκλήθηκαν και τη συνδρομή της διαιτησίας των Γιούγκεμπραντ-Γκεόργκε που ανέχθηκαν το σκληρό παιχνίδι των γηπεδούχων, η Ελληνική ομάδα υποχρεώθηκε να ηττηθεί, παρότι είχε προηγηθεί στη μεγαλύτερη διάρκεια της αναμέτρησης. Ο Άρης πέτυχε γρήγορα τις 8 νίκες στον όμιλο για να προκριθεί, έχασε όμως τη χρυσή ευκαιρία να κάνει μια ακόμη εναντίον της ΠΟΠ'84 στη Θεσσαλονίκη, μιας και έτσι θα απέφευγε τους καταλανούς στον ημιτελικό του Φάιναλ-Φορ. Από τις ομάδες που πέρασαν, μόνο ο Άρης είχε καταφέρει να δώσει το "παρών" για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Η αντίπαλός του στον ημιτελικό Μπαρτσελόνα ήταν ιδιαίτερα φορμαρισμένη και φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, καθώς έπαιζε σε Ισπανικό έδαφος, κάτι που δυσχαίρενε επιπλέον το έργο των παικτών της Ελληνικής ομάδας. Τελικά, ο Άρης ηττήθηκε και πάλι, τόσο στον ημιτελικό με 83-104, όσο και στο μικρό τελικό από τη Λιμόζ με 91-103, κατατασόμενος στην τέταρτη θέση.

Περίοδος 1990-91

Στο β' προκριματικό γύρο ο Άρης (έχοντας ως δυο ξένους τον Αμερικανό Μπραντ Σέλερς και τον Κροάτη Γκόραν Σόμπιν) αντιμετώπισε τη Φινλανδική Σάαμπ Ουουσικαουπούνκι την οποία κατενίκησε με 116-92 εκτός έδρας (Γκάλης 28 πόντους αλλά και 21 άσιστ) και 140-91 στη ρεβάνς του Αλεξάνδρειου (Γκάλης 23 άσιστ).

Στον όμιλο, έχοντας νέο προπονητή τον αμφιλεγόμενο Λάζαρο Λέσιτς η ομάδα της Θεσσαλονίκης πραγματοποίησε ικανοποιητική εμφάνιση, αλλά τελικά έμεινε στην πέμπτη θέση (με 7 νίκες, ισάριθμες ήττες και 21 βαθμούς) και αποκλείστηκε από τη συνέχεια.

Η απογοήτευση

Για έβδομη συνεχόμενη φορά, ο πρωταθλητής Ελλάδας Άρης θα έπαιρνε μέρος το 1991-92 στη διοργάνωση, αυτή τη φορά όμως με πολλά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα, αλλά και χωρίς τον "ισόβιο" τεχνικό του, Γιάννη Ιωαννίδη που είχε αποχωρήσει. Στη θέση του προσλήφθηκε ο Αμερικανός Τζορτζ Φίσερ, που όμως απέτυχε να προσδώσει ομοιογένεια σε μια αναστατωμένη ομάδα και η συνεργασία των δυο πλευρών έληξε πρόωρα. Παράλληλα, η χρονιά ήταν η τελευταία με το Γκάλη στη σύνθεση των Θεσσαλονικέων έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια.

Στο Β' ημιτελικό όμιλο όπου τοποθετήθηκε μετά τους προκριματικούς γύρους, η ομάδα του Λάζαρο Λέσιτς πραγματοποίησε απογοητευτικές εμφανίσεις. Χωρίς τον Αμερικανό Ουόλτερ Μπέρι που έφυγε δυσαρεστημένος, με τον Γιαννάκη να απέχει διεκδικώντας χρωστούμενα, επιπλέον ελλείψεις λόγω αρκετών τραυματισμών και μόνο ξένο το Μίροσλαβ Πετσάρσκι, τερμάτισε στην έβδομη θέση, με μόλις 17 βαθμούς (3 νίκες-11 ήττες).

Τορίνο 1993

Τον επόμενο χρόνο ο Άρης έμελλε να φτάσει επιτέλους σε ένα τρόπαιο, όχι όμως το πρώτο, αλλά το δεύτερο τη τάξει στην Ευρώπη. Μετείχε στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο και στέφθηκε πρώτος, χάρις στην επικράτησή του στον τελικό του Τορίνο στις 16 Μαρτίου του 1993 επί της τουρκικής Εφές Πίλσεν με 50-48. Στο α' ημίχρονο οι τούρκοι βρίσκονταν μπροστά με 29-32. Το τελικό σκορ ήταν το πιο μικρό που σημειωνόταν ποτέ σε τελικό Ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ενδεικτικό της νευρικότητας που επικράτησε στο ματς. Μάλιστα, το παιχνίδι στιγματίσθηκε από τα έκτροπα που έλαβαν χώρα μετά τη λήξη, μεταξύ ελλήνων και τούρκων φιλάθλων, τα οποία καταγράφηκαν από τις τηλεοπτικές κάμερες.

Έχοντας προπονητή τον ισραηλινό Σβίκαρ Σερφ (ο οποίος στις αρχές του 1993 αντικατέστησε το Στιβ Γιατζόγλου), η ομάδα της Θεσσαλονίκης αντιμετώπιζε πολλά διοικητικά και οικονομικά προβλήματα. Κι όμως, χωρίς πια το Νίκο Γκάλη στη σύνθεσή της, πέτυχε να πραγματοποιήσει το μεγάλο της στόχο, με βαρύ βέβαια τίμημα. Του επιβλήθηκε αρχικά ποινή διετούς αποκλεισμού από τα Κύπελλα Ευρώπης που ωστόσο μετά από έφεση μειώθηκε σε έναν χρόνο για να μετατραπεί τελικά σε κεκλεισμένων των θυρών τιμωρία. Εκείνο βέβαια που είχε πληγεί ανεπανόρθωτα ήταν το διεθνές γόητρο του πάλαι ποτέ "αυτοκράτορα" του ελληνικού μπάσκετ.

Η σύνθεση: Γιαννάκης 2, Άντερσον 15, Τάρπλεϊ 19, Μισούνοφ 10, Αγγελίδης 2, Βουρτζούμης 2, Γάσπαρης, Ιωάννου.

Στα ημιτελικά, ο Άρης είχε αποκλείσει την ισπανική Σαραγόσα και μάλιστα με δυο νίκες, 86-84 εκτός έδρας (παρότι στο ημίχρονο έχανε με 41-51) και 82-66 στη Θεσσαλονίκη.

Μετεγγραφές ΠΟΚ, καλοκαίρι 1992



Το καλοκαίρι του 1992, η πρωταθλήτρια ΑΕΚ δεν αρκέστηκε στις δάφνες του τίτλου της, αλλά κινήθηκε δραστήρια στο μεταγραφικό τοπίο. Έχασε μεν δυο βασικά της στελέχη, όπως ήταν ο κύπριος Γιώργος Σαββίδης (που υπέγραψε στην Ομόνοια) και ο Ντανιέλ Μπατίστα (ο οποίος μεταπήδησε στον Ολυμπιακό), όμως δεν παρέμεινε άπρακτη. Έπειτα από εισήγηση του Ντούσαν Μπάγεβιτς (που βρισκόταν για 5ο συνεχή χρόνο στην τεχνική ηγεσία του «δικεφάλου») ήρθαν στην Ένωση σπουδαίοι παίκτες: Ο Γιώργος Αγορογιάννης από τη Λάρισα, ο σέρβος Ζόραν Σλίσκοβιτς, ο Μανώλης Παπαδόπουλος που έμεινε ελεύθερος απ’ τον Ιωνικό, ο ταλαντούχος τερματοφύλακας της ΑΕ Ποντίων Βέροιας Ατματζίδης και ο Τάσος Μητρόπουλος (φωτό) που άφησε για πρώτη φορά τον αγαπημένο του Ολυμπιακό. Ακόμη υπέγραψε ο βορειοηπειρώτης Πάτσιο, καθώς και οι νεαροί Λουκίνας, Τοσουνίδης. Τον ίδιο καιρό, αποδεσμεύθηκε ο γκολκίπερ Φάνης Κοφινάς, ενώ έμεινε τιμής ένεκεν ο Σπύρος Οικονομόπουλος, ο επονομαζόμενος και σαν «μίστερ πρωτάθλημα 1989», για την τεράστια συνεισφορά του σε εκείνη την επιτυχία.

Στον Ολυμπιακό, ο Όλεγκ Μπλαχίν ανανέωσε την παρουσία του για 3η συνεχόμενη περίοδο. Η διοίκηση των πειραιωτών μπήκε με ορμή στο παιχνίδι και απέκτησε μέσω της δικαστικής οδού τόσο τον Μπατίστα, όσο και το Γιώργο Μητσιμπόνα από τον ΠΑΟΚ. Με επεισοδιακό επίσης τρόπο πήρε και το Γιώργο Μίρτσο, ένα ιδιαίτερα προικισμένο πορτιέρο, με αρκετά όμως προβλήματα συμπεριφοράς. Για να τον εντάξουν στο δυναμικό τους, οι παράγοντες του ΟΣΦΠ χρειάσθηκε να ζητήσουν τη συνδρομή του …Ιωνικού, που τον απέκτησε απ’ την Παναχαϊκή και στη συνέχεια τους τον έδωσε. Ως αντάλλαγμα για την εξυπηρέτηση αυτή, στον Ιωνικό δόθηκε ο Θεολόγης Παπαδόπουλος, που τότε αγωνιζόταν στον Πανιώνιο. Παράλληλα, στο λιμάνι βρέθηκε και ο ανερχόμενος κεντρικός αμυντικός του Παναιτωλικού Μιχάλης Κούσουλας, αλλά και ο ομογενής εξ’ Αυστραλίας Ρεφίνης. Συγκίνηση προκάλεσε στους οπαδούς του «θρύλου» τον ίδιο καιρό η αποχώρηση τόσο του Μητρόπουλου, όσο και του Νίκου Αναστόπουλου, που υπόγραψε στον Ιωνικό.

Ο ΠΑΟ είχε πλέον τον κροάτη Ίβιτσα Όσιμ στον πάγκο του, στη θέση του Βασίλη Δανιήλ ο οποίος θα συνέχιζε στην Καλαμαριά. Είχε όμως και προβλήματα με τον αργεντινό μέσο Χουάν Χοσέ Μπορέλι που ακόμη δεν είχε προσαρμοσθεί στην ομάδα, αλλά και τον Πάρι Γεωργακόπουλο, που σύντομα θα σταματούσε δυστυχώς τη μπάλα. Οι «πράσινοι» κινήθηκαν για την προσθήκη "νέου αίματος" στη σύνθεσή τους με την απόκτηση τεσσάρων ελπιδοφόρων ποδοσφαιριστών από ομάδες της περιφέρειας. Από την Ξάνθη (όπου ως αντάλλαγμα παραχωρήθηκε ο Γιώργος Αθανασιάδης) ήρθε ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Από την Κατερίνη και τον Πιερικό ο Αστέριος Γιώτσας, από τη Νάουσα ο Δημήτρης Μάρκος και απ’ την Πτολεμαΐδα ο υψηλόσωμος Γιάννης Θωμαΐδης, που έπαιζε στον τοπικό Εορδαϊκό. Αντίθετα, αποχώρησαν ο Γιώργος Τσιφούτης με το Λύσανδρο Γεωργαμλή (υπέγραψαν αμφότεροι στον ΟΦΗ), ο Βαγγέλης Βλάχος (που κατηφόρισε στην Κόρινθο) και ο Καλπάκης στη Δόξα Δράμας.

Τέλος, απώλειες είχε και ο ΠΑΟΚ, που έχασε δυο έμπειρους παίκτες. Το Γιώργο Σκαρτάδο (που πήγε στον Ηρακλή) και το Μητσιμπόνα. Ακόμη, αποδέσμευσε το βετεράνο τερματοφύλακα Γιάννη Γκιτσιούδη που παραχωρήθηκε στον Πανηλειακό, ομάδα τότε της Γ’ Εθνικής. Ο νέος μαυροβούνιος τεχνικός του συλλόγου Λιούπκο Πέτροβιτς στήριζε πολλές ελπίδες στους νεοαποκτηθέντες Μάκη Χάβο (από τον Πανσερραϊκό), Ηλιάδη και Θανάση Δημόπουλο (του Ηρακλή) και Δημήτρη Καπετανόπουλο (Άργους), αλλά και τον Παύλο Δερμιτζάκη από την Καβάλα.

Σε ένα προοίμιο των αναμετρήσεων της περιόδου, στις 29 Αυγούστου του 1992 δόθηκε στο ΟΑΚΑ ο Τελικός του «Σούπερ Καπ» και ο Ολυμπιακός υπερίσχυσε της ΑΕΚ με σκορ 3-1. Ήταν η δεύτερη κατάκτησή του σε εκείνο το θεσμό (1987: ΟΣΦΠ, 1988: ΠΑΟ, 1989: ΑΕΚ)

Επαγγελματικό πρωτάθλημα ΕΣΑΚΕ (β μέρος)



Με τη λήξη της κανονικής περιόδου 1992-93, καθορίσθηκαν τα ζευγάρια των Play-off με βάση τα τότε ισχύοντα. Στη 2η λοιπόν φάση, οι τέσσερις πρώτοι της κατάταξης (ΠΑΟΚ-ΠΑΟ-Πανιώνιος-ΟΣΦΠ) είχαν ρεπό. Την αυλαία των αγώνων (με ζητούμενο τις δυο νίκες) άνοιξαν οι αναμετρήσεις Ηρακλή-Παγκρατίου (8ος-9ος), Άρη-Γυμναστικού (5ος-12ος), ΑΕΚ-Δάφνης (7ος-10ος) και Περιστερίου-Απόλλωνα (6ος-11ος). Το 13ο στη βαθμολογία Σπόρτιγκ και ο ουραγός Πειραϊκός υποβιβάσθηκαν στην Α2 ανδρών.

Στο «Ιβανόφειο» ο Ηρακλής επικράτησε εύκολα του Παγκρατίου με 76-60, στο «Αλεξάνδρειο» ο Άρης δεν είχε πρόβλημα να φτάσει σε μια άνετη νίκη (96-69) επί των λαρισινών, στο «Γεώργιος Μόσχος» Η ΑΕΚ υπέταξε τη Δάφνη (85-70) και στο κλειστό Περιστερίου ο ΓΣΠ έπειτα από δραματικό αγώνα υπερίσχυσε των πατρινών με 87-86.
Τα δεύτερα παιχνίδια ήταν αρκετά για να περάσουν στην επόμενη φάση δυο ομάδες. Ο Άρης που θριάμβευσε και στη Λάρισα με 77-59 και η ΑΕΚ που νίκησε στο κλειστό της Δάφνης με 106-94. Αντίθετα, ο Ηρακλής ηττήθηκε στου ΜΕΤΣ με 76-87 και το Περιστέρι στην Πάτρα με 72-88. Έτσι, απαιτήθηκαν τρίτοι αγώνες, στους οποίους οι έχοντες το πλεονέκτημα έδρας προκρίθηκαν (Ηρακλής 70-59, Περιστέρι 95-68).

Στην τρίτη φάση είχαμε τα ζευγάρια ΠΑΟΚ-Ηρακλής, ΟΣΦΠ-Άρης, ΠΑΟ-ΑΕΚ και Πανιώνιος-Περιστέρι. Ο ΠΑΟΚ ήταν η μόνη ομάδα που «καθάρισε» με δυο ματς (100-73 και 88-80). Στις υπόλοιπες τρεις περιπτώσεις απαιτήθηκαν τρία παιχνίδια. Ο Ολυμπιακός νίκησε στη Χαλκίδα τον Άρη με 87-81, για να ηττηθεί στο «Αλεξάνδρειο» 69-78 και να προκριθεί τελικά με 77-74 στο ΣΕΦ. Ο Παναθηναϊκός επικράτησε στη Γλυφάδα 78-61 της ΑΕΚ, αλλά έχασε με 67-74 στη ρεβάνς και χρειάσθηκε να ξανά-νικήσει με 73-61 για να πάρει το εισιτήριο.
Τέλος, ο Πανιώνιος άρχισε με νίκη στη Νέα Σμύρνη (85-71), αλλά συντρίφτηκε στο «Ανδρέας Παπανδρέου» με 58-80! Τα χαμόγελα για τους οπαδούς του επέστρεψαν ωστόσο, μετά το 79-58 του τρίτου αγώνα.

Στα ημιτελικά (για τρεις νίκες) είχαμε τις συναντήσεις ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού και ΠΑΟ-Πανιωνίου. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε σπάζοντας την έδρα του ΠΑΟΚ (48-57), ενώ ο Παναθηναϊκός έκανε «περίπατο» στη Γλυφάδα (72-46). Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας οι πειραιώτες διπλασίασαν τις επιτυχίες τους (54-62) και απέκτησαν σαφέστατο προβάδισμα έναντι των θεσσαλονικέων. Αντίθετα, στη Νέα Σμύρνη ο Πανιώνιος κατόρθωσε να ισοφαρίσει τις νίκες (89-86). Αποφασισμένος να ανατρέψει την σε βάρος του κατάσταση, ο ΠΑΟΚ φθάνει στη νίκη στο Παλέ ντε Σπορ με 70-64, μειώνοντας το σκορ σε 1-2. Στη Γλυφάδα επίσης ο Παναθηναϊκός περνάει μπροστά με 75-66.
Στα τελευταία ματς ο Ολυμπιακός κερδίζει στο ΣΕΦ με 59-49 ολοκληρώνοντας την ανατροπή του και ο ΠΑΟ επικρατεί στη Νέα Σμύρνη (65-57) περνώντας στον Τελικό.

Στο μεγάλο Τελικό, ο ΠΑΟ αρχίζει με νίκη στη Γλυφάδα (62-51) , για να απαντήσει ο Ολυμπιακός στο Περιστέρι με 89-74. Όλα κρίθηκαν στο τρίτο παιχνίδι, καθώς η ομάδα του Γιάννη Ιωαννίδη πέρασε «δια πυρός και σιδήρου», νικώντας 77-72 και κάνοντας το 1-2 στις νίκες. Φοβούμενοι πιθανά έκτροπα στον Πειραιά, ο ΠΑΟ ανακοίνωσε τη μη κάθοδό του σε άλλο αγώνα και έτσι ο Ολυμπιακός αναδείχθηκε πρωταθλητής Ελλάδας, για πρώτη φορά μετά από 15 ολόκληρα χρόνια! (για τις θέσεις 3-4 είχαμε ΠΑΟΚ-Πανιώνιος 70-67, 82-71 και 77-71).

Μια νέα δυναστεία λοιπόν, ξεκινούσε στο χώρο του ελληνικού μπάσκετ…



Το δράμα του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς
Την εξέλιξη της σειράς των Play-Off του πρωταθλήματος 1992-93 επισκίασε ο σοβαρότατος τραυματισμός του φόργουορντ του Πανιωνίου Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς, οκτώ λεπτά πριν το τέλος του τέταρτου αγώνα της σειράς μεταξύ Πανιωνίου και ΠΑΟ στο κλειστό της Νέας Σμύρνης, στις 28 Απριλίου του 1993. Καθώς τα πνεύματα ήταν ιδιαίτερα οξυμένα από δημοσιεύματα των προηγούμενων ημερών (λόγω της κρισιμότητας της αναμέτρησης και των διαφόρων επιχειρηματικών, οικονομικών και άλλων συμφερόντων στο νεοπαγές επαγγελματικό πρωτάθλημα μπάσκετ), τους παίκτες των δυο ομάδων διακατείχε μεγάλη νευρικότητα αλλά και προκατάληψη εναντίον των διαιτητών.

Στη μοιραία επίθεση των γηπεδούχων, ο Γιάνκοβιτς επιχείρησε μπάσιμο και λέϊ απ μπροστά στο Φραγκίσκο Αλβέρτη, όμως ο Κουκουλεκίδης υπέδειξε ένα αμφισβητούμενο επιθετικό φάουλ που για τον σέρβο παίκτη ήταν το πέμπτο. Εκνευρισμένος από την απόφαση του διαιτητή, ο Γιάνκοβιτς χτύπησε δυνατά το κεφάλι του στην καλυμμένη από μουσαμά βάση του ταμπλό, με πρόθεση να διαμαρτυρηθεί υποθέτοντας προφανώς ότι η μεταλλική επιφάνεια καλύπτετο από προστατευτικό φελιζόλ. Κάτι τέτοιο όμως δυστυχώς δε συνέβαινε, κάτι απαράδεκτο για επίσημο αγωνιστικό χώρο γηπέδου καλαθόσφαιρας.

Αστραπιαία, ο παίκτης κατέρρευσε στο παρκέ και ο γιατρός του Πανιωνίου κ. Κατσιφαράκης που έσπευσε άμεσα από πάνω του, τον άκουσε να λέει ότι δεν αισθανόταν τα χέρια και τα ποδια του! Το σοκ ήταν μεγάλο για όλους, καθώς σύντομα διαπιστώθηκε ότι ο άτυχος αθλητής είχε υποστεί κάταγμα και διατομή του νωτιαίου μυελού στο ύψος των αυχενικών σπονδύλων, γεγονός που τον υποχρέωσε να παραμείνει σε αναπηρικό καροτσάκι για το υπόλοιπο της σύντομης ζωής του. Ο γεννημένος στις 15-12-1963 Μπόμπαν "έφυγε" τελικά πριν συμπληρώσει καν τα 43 του χρόνια, στις 28-6-2006 ξεχασμένος σχεδόν από όλους.

Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010

Το χρονικό της ντροπής



Ένα τεράστιο θέμα που η έκβασή του απειλεί να δυναμιτίσει την ομαλή εξέλιξη των ελληνικών πρωταθλημάτων ποδοσφαίρου ανέκυψε προ διετίας και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, χωρίς να έχει δοθεί ακόμη η απαιτούμενη λύση.

Ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Αιγάλεω Θωμάς Μητρόπουλος απέκτησε το 2008 το πλειοψηφικό πακέτο της ΠΑΕ Ηλυσιακός (που τότε μετείχε στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής κατηγορίας) από τους ιδιοκτήτες της Χριστοβασίλη και Μαρκάκη. Ο στόχος του αιγαλεώτη παράγοντα ήταν, όπως αποδείχτηκε στη συνέχεια, να μετονομάσει την ΠΑΕ του Ζωγράφου σε «ΠΑΕ ΗΑΟ Αιγάλεω» και το Αιγάλεω που αγωνίζονταν στην Γ΄ Εθνική, σε Ηλυσιακό.

Ο γνωστός για την εμπλοκή του μερικά χρόνια πριν στο διαβόητο σκάνδαλο της «παράγκας» άνδρας, επεδίωξε με τον τρόπο αυτό να εξασφαλίσει θέση στη δεύτερη κατηγορία για το Αιγάλεω, που αγωνιστικά είχε ήδη κατρακυλήσει μέσα σε δυο σεζόν από τη Σούπερ-Λίγκα στη Γ΄Εθνική. Επέλεξε βέβαια, να διαβεί στο δρόμο που είχαν ανοίξει οι σχετικές διατάξεις που εφαρμόζονταν για τις συγχωνεύσεις ομάδων, χωρίς να λάβει υπόψη του ούτε τη θέση των ερασιτεχνικών τμημάτων των ΠΑΕ που είχε στην ιδιοκτησία του, ούτε τις επιθυμίες του φίλαθλου κόσμου.

Είναι γενικώς αποδεκτό ότι οι σύλλογοι, στην ύπαρξη των οποίων βασίζεται η δημιουργία των αθλητικών επαγγελματικών εταιρειών, εκφράζουν τα όνειρα και τις επιδιώξεις των τοπικών κοινωνιών στις οποίες εδρεύουν. Ως εκ τούτου, η οποιαδήποτε απόφαση για αλλαγή της ισχύουσας διοικητικής δομής θα έπρεπε το λιγότερο να έχει την ανοχή, αν όχι την έγκριση της βάσης που την στηρίζει. Η γνώμη λοιπόν των διοικήσεων των ερασιτεχνικών τμημάτων, των παλαιμάχων αθλητών, αλλά γιατί όχι και των φιλάθλων των περιοχών, θα έπρεπε να παίζει έναν ουσιώδη λόγο σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Αυτή ήταν άλλωστε και η φιλοσοφία του νομοθέτη που εισήγαγε τις σχετικές διατάξεις περί συγχωνεύσεων αθλητικών σωματείων. Το ζητούμενο ήταν η ενίσχυση του ερασιτεχνικού αθλητισμού και όχι βέβαια η εν μια νυκτί εξαφάνιση από τον ποδοσφαιρικό χάρτη ιστορικών ομάδων, όπως εν προκειμένω, ο Ηλυσιακός.

Στην προσπάθειά του να προκαταβάλει την κοινή γνώμη και ίσως να προετοιμάσει το επιδιωκόμενο για εκείνον αποτέλεσμα, ο Θ.Μ. βρήκε αρκετούς συμπαραστάτες.
Την σεζόν 2008-2009 η ΠΑΕ Ηλυσιακός αγωνίστηκε στο γήπεδο του Αιγάλεω με απόφαση της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Ανωνύμων Εταιριών Β'-Γ' Εθνικής κατόπιν της υποβολής σχετικού παραχωρητηρίου το οποίο εκδόθηκε τον Αύγουστο του 2008 με εντολή του δημάρχου Αιγάλεω. Το επίμαχο αυτό έγγραφο στη συνέχεια ανεκλήθη, με το αιτιολογικό ότι λόγω θέρους δεν ήταν δυνατό να συγκληθεί το δημοτικό συμβούλιο Αιγάλεω για να το εγκρίνει, ωστόσο η «ζημιά» είχε γίνει.

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ηλυσιακός αγωνίσθηκε χωρίς διακριτικά σήματα και για το λόγο αυτό του επεβλήθη πρόστιμο από την Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ) και οι ποδοσφαιριστές του εμφανίζονταν στο γήπεδο με κυανόλευκη εμφάνιση (διαφορετική από τα παραδοσιακά του χρώματα που είναι το κίτρινο και το μαύρο). Το ίδιο έγινε και με την ΠΑΕ Αιγάλεω (της οποίας πρόεδρος εμανιζόταν στα χαρτιά ο παλιός ποδοσφαιριστής της και συγγενής του Θ. Μητρόπουλου Στέλιος Πούλος) που αρχικά αγωνιζόταν στο γήπεδο Δάσους Χαϊδαρίου επίσης με διαφορετικά χρώματα (ροζ-μαύρο) παρόλη την αρνητική απόφαση της Επιτροπής Επαγγελματικού Αθλητισμού (ΕΕΑ) για τη μετονομασία της ομάδας.

Ωστόσο, ο Θ. Μ. επανήλθε με αίτημά του προς το Υπουργείο Ανάπτυξης, που κατέθεσε λίγες ημέρες πριν επικυρωθούν οι τελικές βαθμολογίες των πρωταθλημάτων Β’-Γ’ Εθνικής της περιόδου 2008-2009. Στην αίτησή του ζητούσε βάσει των εμπορικών νόμων να συγχωνευτούν οι δύο ποδοσφαιρικές ανώνυμες εταιρείες του, δια’ απορροφήσεως της μίας (ΠΑΕ Ηλυσιακός) από την άλλη (ΠΑΕ Αιγάλεω).

Η αρμόδια διεύθυνση του Υπουργείου απευθύνθηκε εκ νέου υπηρεσιακά προς την ΕΕΑ, ως μόνη αρμόδια για να γνωμοδοτήσει επί του ζητήματος. Κι αυτό διότι η υπόθεση δεν είχε να κάνει μόνο με το εμπορικό μέρος, αλλά και με την ύπαρξη ερασιτεχνικών αθλητικών τμημάτων , τα οποία στην προκειμένη περίπτωση (τουλάχιστον από πλευράς Ηλυσιακού) δεν συναινούσαν στη διαδικασία.

Όλα έδειχναν πως και η δεύτερη αίτηση του Θωμά Μητρόπουλου δεν ήταν δυνατό να γίνει δεκτή, για διάφορους λόγους. Πρώτα απ’ όλα, η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία είχε ήδη ενσωματώσει στο Καταστατικό της μια διάταξη της FIFA, βάσει της οποίας απαγορεύονταν εφεξής οι συγχωνεύσεις των αθλητικών εταιρειών που έχουν προφανή στόχο την αναβάθμιση της αγωνιστικής κατάστασης των συλλόγων (π.χ. με αλλαγή κατηγορίας, όπως ίσχυε στη συγκεκριμένη περίπτωση). Ακόμη, η αιτούμενη ΠΑΕ Αιγάλεω θα έπρεπε να έχει περιέλθει σε καθεστώς διάλυσης και εκκαθάρισης, καθότι είχε υποβιβασθεί στη Δ’ Εθνική κατηγορία, οπότε δεν θα ήταν δυνατό να απορροφήσει μια υγιή ΠΑΕ, όπως ο Ηλυσιακός.

Παρόλα αυτά, την Κυριακή 09/08/09 και μετά από συνεχείς αναβολές η Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού ενέκρινε με πλειοψηφία 5-3, παρά την αρνητική εισήγηση του προέδρου της εισαγγελέα κ. Κουτελιδάκη, την συγχώνευση των δυο ΠΑΕ δι' απορροφήσεως της μίας (Ηλυσιακός) από την άλλη (Αιγάλεω) με το διακριτικό τίτλο "ΠΑΕ Αιγάλεω ΑΟ".
Το χρώματα της νέας ομάδας είναι μπλε-άσπρο και η έδρα της, το δημοτικό στάδιο «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης».

Αντιδράσεις

Η διοίκηση του ερασιτέχνη Ηλυσιακού υπό τον κ. Βασίλειο Μπαλαμπέκο αμφισβητεί ως παράνομη την απόφαση της συγχώνευσης και για το λόγο αυτό κατέθεσε αίτηση θεραπείας προς την ΕΕΑ. Η τελευταία, απέρριψε ως απαράδεκτη την ανωτέρω αίτηση το Φεβρουάριο του 2010 και ενώ το πρωτάθλημα βρισκόταν σε εξέλιξη, με το αιτιολογικό ότι εκκρεμούσε η λήψη απόφασης για το ζήτημα από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο επίσης έχει προσφύγει ο Ερασιτέχνης Ηλυσιακός.

Στην όλη διαδικασία της συγχώνευσης των δυο ΠΑΕ αντέδρασαν έντονα οι φίλαθλοι και των δύο ομάδων. Στη συγχώνευση αντιτάχθηκε σθεναρά ο Ερασιτέχνης Ηλυσιακός και ο σύλλογος παλαιμάχων ποδοσφαιριστών της ομάδας, που προχώρησαν σε ιδιαίτερα δυναμικές κινητοποιήσεις, από την πρώτη στιγμή.
Στο Αιγάλεω συστάθηκε "Συντονιστική Επιτροπή για τη σωτηρία της ομάδας". Με συγκεκριμένες ενέργειες και πρωτοβουλίες (ανακοινώσεις στο διαδίκτυο, παράσταση στο δημοτικό συμβούλιο Αιγάλεω, συλλογή υπογραφών συμπαράστασης, συνεντεύξεις Τύπου κ.τ.λ.) πέτυχε να αναγνωρισθεί επίσημα σαν κίνηση πολιτών. Μάλιστα κατά τη συνεδρίασή του δημοτικού συμβουλίου της πόλης στις 19-3-2009, η Επιτροπή εξουσιοδοτήθηκε ομόφωνα από όλες τις παρατάξεις να αναζητήσει μια διάδοχο κατάσταση για το ιδιοκτησιακό καθεστώς στην ΠΑΕ Αιγάλεω.

Ερωτήματα για το θέμα έχουν επίσης κατατεθεί στη Βουλή των Ελλήνων από τους βουλευτές Λιάνα Κανέλλη, Γιάννη Δημαρά, Γρηγόρη Ψαριανό, Αθανάσιο Πλεύρη κ.α. Πρόσφατα, αρμόδιος εισαγγελέας έχει ζητήσει διερεύνηση με το ερώτημα εάν έχουν σημειωθεί παρατυπίες, ενώ ευθύνες αναζητήθηκαν και από τον τέως υφυπουργό Ανάπτυξης κ. Βλάχο, που ενέκρινε την απόφαση συγχώνευσης, παρά τις αρνητικές εισηγήσεις των υπηρεσιακών παραγόντων του Υπουργείου του.

Η τελική έκβαση της υπόθεσης

Την Τρίτη 15 Ιουνίου του 2010 ανακοινώθηκε από τον Ερασιτέχνη Ηλυσιακό ότι σύμφωνα με πληροφορίες η εισήγηση προς το αρμόδιο Τμήμα του ΣτΕ ήταν ακυρωτική για την υπουργική απόφαση που αφορούσε στη συγχώνευση της ΠΑΕ Ηλυσιακός με την ΠΑΕ Αιγάλεω.
Ανταπαντώντας, η διοίκηση της ΠΑΕ Αιγάλεω έκανε γνωστή την πρόθεσή της -σε περίπτωση που τελικά το ΣτΕ ακυρώσει τη συγχώνευση- να διαλύσει την ομάδα που ονομάζεται "Ηλυσιακός" και προειδοποίησε τους διοικούντες του ερασιτέχνη Ηλυσιακού να προετοιμαστούν για συμμετοχή στο πρωτάθλημα της Δ' Εθνικής.

* Σχετικός ιστότοπος: http://www.ilisiakos.com/contact.asp

Εδεσσαϊκός 1992



Ο δημοφιλής Εδεσσαϊκός, η ομάδα των καταρρακτών της όμορφης πρωτεύουσας του νομού Πέλλης, δεν είναι χθεσινός στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπορεί σήμερα να αγωνίζεται στο πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής, όμως η ιστορία του στα εθνικά μας πρωταθλήματα φαντάζει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα.

Ο σύλλογος ιδρύθηκε το 1959 και από το 1963 έως και το 1975 συμμετείχε ανελλιπώς στη διοργάνωση της Β’ Εθνικής. Μάλιστα, στα 1963 και 1965 παρότι αναδείχθηκε πρωταθλητής ομίλου, απώλεσε στη συνέχεια την πρόκριση για την Α’ Εθνική, καθώς ατύχησε στους αγώνες μπαράζ που ακολούθησαν.
Το 1978 επέστρεψε στη Β’ Εθνική για να υποβιβασθεί εκ νέου το 1981. Το 1983 κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της ιστορίας του, στην «πειραματική» Γ’ Εθνική που διοργάνωσε η Ε.Π.Ο. Τα επόμενα χρόνια ανεβοκατέβαινε μεταξύ Β’ και Γ’ Εθνικής, έως ότου η μεγάλη στιγμή για τους οπαδούς του ήρθε, επιτέλους, την περίοδο 1991-92.

Με προπονητή το Μάκη Κατσαβάκη, η διοίκηση του συλλόγου προχωρά στην απόκτηση του Τσέχου Τόμας Άμπριχ, του έμπειρου τερματοφύλακα Ναούμ Τάκου (από την Καστοριά), του Θόδωρου Τσολερίδη (από την Καλαμαριά), του ταλαντούχου Πέτρου Πασσαλή (από το Σαμψώντα Γιαννιτσών) και του Μιχάλη Ουζουνίδη από τους ερασιτέχνες του Άρη. Αντίθετα, στην ομάδα της Θεσσαλονίκης μετεγγράφεται ο Μανώλης Μητσόπουλος.

Το πρωτάθλημα ξεκινά με θρίαμβο επί του ισχυρού Ιωνικού εντός έδρας (3-0). Την τέταρτη αγωνιστική ο Εδεσσαϊκός αποσπά πολύτιμη ισοπαλία στην Καλαμαριά από τον Απόλλωνα που προηγείται στη βαθμολογία. Την 11η ημέρα η ομάδα παίρνει την πρώτη της νίκη εκτός έδρας με 2-1 μέσα στα Γιαννιτσά επί της Αναγέννησης, στο τοπικό ντέρμπι. Δυο Κυριακές αργότερα επικρατεί και στη Ρόδο επί του Διαγόρα, όμως αμέσως μετά, μια ήττα (η πρώτη στο γήπεδό της) από τη Νάουσα (που εντυπωσίαζε στο πρωτάθλημα) προσγειώνει ανώμαλα τους ποδοσφαιριστές.

Ο δεύτερος γύρος επιφυλάσσει μεγάλες συγκινήσεις και ο Εδεσσαϊκός αθόρυβα αλλά σταθερά, αποσπά πολύτιμους βαθμούς, ακολουθώντας κατά πόδας την τριάδα της κορυφής. Σημειώνει σπουδαίες νίκες στο Βόλο επί του Ολυμπιακού και στην Ηλιούπολη επί του Χαραυγιακού, έως ότου τα παίζει «όλα για όλα» στη ρεβάνς με τη Νάουσα. Έχοντας κορυφαίο παίκτη σ’ εκείνο το ματς τον Τσολερίδη αρπάζει τους δύο βαθμούς, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τους γηπεδούχους (1-2). Στη συνέχεια κατορθώνει να περάσει με ισοπαλία από την Καστοριά, αλλά την προτελευταία αγωνιστική αποτυγχάνει να κερδίσει εντός έδρας την ΕΑΡ που κινδυνεύει με υποβιβασμό και η αγωνία των οπαδών του κορυφώνεται.

Απομένει το παιχνίδι μέσα στο Αιγάλεω, όπου η τοπική ομάδα θέλει οπωσδήποτε τη νίκη για να μείνει στη Β’ Εθνική, με την προϋπόθεση ότι τα Γιάννενα (που με ισοπαλία σώζονται) θα ηττηθούν στο γήπεδό τους από τη Νάουσα που βρίσκεται στην τρίτη προνομιούχα θέση, πίσω απ’ το βέβαιο πρωταθλητή Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον δεύτερο Ιωνικό. Τους ίδιους βαθμούς με τη Νάουσα έχει και ο Εδεσσαϊκός, αλλά υστερεί στην ισοβαθμία.

Τα δυο παιχνίδια κυλούν παράλληλα και όταν γίνεται γνωστό το αποτέλεσμα των Ιωαννίνων (ο-ο), στο δημοτικό γήπεδο Αιγάλεω απομένουν ελάχιστα λεπτά, με σκορ ακόμη να μην υπάρχει. Σαν από μηχανής Θεός τότε, ο Αντώνης Σαπουντζής εκτελεί από πολύ πλάγια αριστερά με αριστοτεχνικό τρόπο ένα φάουλ, αιφνιδιάζει το γκολκίπερ των αθηναίων Δεσσύλα και στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα (0-1) και στα ουράνια τους συμπαίκτες του!

Ίσως πολλοί να συνοφρυώθηκαν (και δικαίως) από αυτή την απρόοπτη έκβαση, ωστόσο η ιστορία φαίνεται πως κάτι χρωστούσε στον Εδεσσαϊκό, από το 1965. Τότε που ένα ματς μεταξύ Αιγάλεω και Σερρών, του οποίου το αποτέλεσμα (1-1) συζητήθηκε επίσης έντονα, είχε στερήσει με παρόμοιο τρόπο την άνοδο από την ομάδα της Πέλλης.

Στην επιτυχημένη πορεία του Εδεσσαϊκού συνεισέφεραν, πλην των προαναφερομένων και οι Νεοφώτιστος, Τομπάζης, Χαραλάμπους, Στόϊος, Ζουμπούλης, Σταφυλίδης, Κότσυφας, Πολυζωϊδης, Λαδιάς, Καραϊσαρίδης, Μπέτας, Μαλουμίδης, Τζούρτζος, Χατζηλαμπρινός και Πέτκος.
Ο Αντώνης Σαπουντζής ήταν ο πρώτος σκόρερ με 10 τέρματα και τον ακολούθησε με επτά ο Πάρις Ζουμπούλης.

Μια νέα εποχή ξεκινούσε, αφού την επόμενη πενταετία η ομάδα θα γράψει χρυσές στιγμές στο πρωτάθλημα της μεγάλης κατηγορίας.

Πηγές: Σχετικό αφιέρωμα του αείμνηστου αθλητικογράφου Γιώργου Νικ. Παγιωτέλη και προσωπικό αρχείο συντάκτη.

Επαγγελματικό πρωτάθλημα ΕΣΑΚΕ (α μέρος)



Το καλοκαίρι του 1992 το ελληνικό πρωτάθλημα καλαθοσφαίρισης πέρασε οριστικά το κατώφλι του ερασιτεχνισμού και εντάχθηκε επίσημα κάτω από την αιγίδα του ΕΣΑΚΕ. Έπειτα από την ημι-επαγγελματική σεζόν 1991-92, όταν ο ΠΑΟΚ κατόρθωσε να σπάσει το μονοκρατορία του Άρη και να στεφθεί πρωταθλητής Ελλάδας, είχε φτάσει η ώρα για το επόμενο βήμα. Ο χαρακτήρας της διοργάνωσης άλλαξε και έγινε αμιγώς επαγγελματικός. Χορηγοί και διαφημιζόμενοι μπήκαν στο παιχνίδι, οι αμοιβές των αθλητών πολλαπλασιάστηκαν και γενικά, μεγάλα εμπορικά συμφέροντα ενδιαφέρθηκαν για το νέο αθλητικό προϊόν. Μάλιστα, μια είδηση που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση συνέπεσε με εκείνες τις αλλαγές. Στις 15 Ιουλίου του 1992 ο Νίκος Γκάλης άλλαξε φανέλα έπειτα από 13 ολόκληρα χρόνια καριέρας στον Άρη Θεσσαλονίκης και υπέγραψε νέο συμβόλαιο με την ομάδα του Παναθηναϊκού, για τρία χρόνια, αντί 800 εκατομμυρίων δραχμών.
Οι «πράσινοι», έχοντας για δεύτερο συνεχόμενο χρόνο στον πάγκο τους το Ζέλικο Παβλίσεβιτς, εμφανίσθηκαν πεισματωμένοι να πρωταγωνιστήσουν και να ξεπλύνουν τη ντροπή του αποκλεισμού τους από τα ευρωπαϊκά κύπελλα. Έτσι, πλην της ενσωμάτωσης του Γκάλη, οι αδελφοί Γιαννακόπουλου προχώρησαν σε ριζική ανανέωση του έμψυχου δυναμικού τους. Βοήθησε σε αυτό και η είσοδος του δεύτερου ξένου στο πρωτάθλημα της Α1 ανδρών, καθώς και η τακτική των αθρόων ελληνοποιήσεων που τότε κυριαρχούσε. Από το «τριφύλλι» απομακρύνθηκαν οι βετεράνοι Ανδρίτσος, Σκροπολίθας, Πεδουλάκης και Καλαμπάκος, αλλά έμειναν ο Μηνάς Γκέκος με τον Αργύρη Παπαπέτρου. Στις θέσεις όσων έφυγαν αποκτήθηκαν οι κροάτες Άριαν Κόμαζετς, Στόγιαν Βράνκοβιτς, ο εσθονός Τιτ Σοκ (σαν …έλληνας) και ο Χρήστος Μηριούνης.
Τη μάχη για την κατάκτηση του τίτλου έδωσαν βασικά, τέσσερις ομάδες. Ο ΠΑΟ, ο Ολυμπιακός (του Γιάννη Ιωαννίδη), ο Πανιώνιος του Βλάντο Τζούροβιτς και ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ο Άρης, με πολλά οικονομικά και διοικητικά προβλήματα, ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατον να διεισδύσει στην τελική τετράδα της κανονικής περιόδου, όπως και έγινε. Το άστρο του έδυε…
Στο τέλος της 1ης φάσης του πρωταθλήματος, ο ΠΑΟΚ ήταν στην κορυφή με 48 βαθμούς (22 νίκες-4 ήττες). Είχε στη σύνθεσή του (εκτός των Φασούλα, Πρέλεβιτς, Μπουντούρη, Κόρφα, Φιλίππου, Μαματζιόλα και Τσέκο) για τρίτο συνεχόμενο έτος τον έξοχο Κεν Μπάρλοου και τον εκρηκτικό Κλιφ Λέβινγκστον από τους Σικάγο Μπουλς του ΝΒΑ! Φαινόταν πανίσχυρος και έτοιμος να διατηρήσει τα σκήπτρα του.
ΠΑΟ και Πανιώνιος ισοβάθμησαν στη δεύτερη θέση, αμφότεροι με μια νίκη λιγότερη από το δικέφαλο του βορρά. Οι νεοσμυρνιώτες είχαν χάσει μεν τους Μπένατσεκ και Χάντσον, αλλά διέθεταν τον Σλόμπονταν Γιάνκοβιτς και τον αμερικανό Κόλιερ Μπράουν. Μαζί με τους αδελφούς Χριστοδούλου, τους Αγγέλου, Μποσγανά, Δρελιώζη, Χουγκάζ, Κικίλια και τον ομογενή Μπρούγος, ήταν μια ιδιαίτερα υπολογίσιμη δύναμη.
Τέταρτος μαζί με τον Άρη, ήταν ο Ολυμπιακός που αθόρυβα προετοίμαζε την τελική του επίθεση. Είχε στις τάξεις του δυο εξαιρετικούς ξένους: Το μαυροβούνιο Ζάρκο Πάσπαλι και τον αμερικανό Γουόλτερ Μπέρι (που είχε αντικαταστήσει τον αρχικά επιλεχθέντα Ροντ Χίγκινς). Το ρόστερ συμπλήρωναν οι Ελληνιάδης, Σιγάλας, Καμπούρης, Λημνιάτης, Τζορτζ Παπαδάκος, Αντ. Σταμάτης, Χαρ. Παπαδάκης αλλά και οι (δήθεν) ομογενείς Μίλαν Τόμιτς (με το όνομα «Γιαννακόπουλος»), Ντράγκαν Τάρλατς («Κωνσταντινίδης») καιο Φράνκο Νάκιτς. Όσο για τον Άρη, μόνη η υπερπροσπάθεια του Γιαννάκη δεν έφθανε για το κάτι παραπάνω. Παρά τη συνδρομή των αμερικανών Ρόϊ Τάρπλει (από τους Ντάλας Μάβερικς) και Τζέϊ-Τζέϊ Άντερσον, παρά τις προσπάθειες των Πετσάρσκι, Σούμποτις, Ιωάννου, Λυπηρίδη, Βουρτζούμη, Γάσπαρη, Μισούνοφ, Αγγελίδη, Μοραϊτοφ που συνιστούσαν ένα διόλου ευκαταφρόνητο σύνολο. Ας μην ξεχασθεί άλλωστε ότι την ίδια χρονιά, ο Άρης έφθασε στην κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου στο Τορίνο.
Απ’ τα υπόλοιπα αστέρια του πρωταθλήματος τονίζουμε την παρουσία των ξένων: Ντ. Χάμιλτον και Μπάμπιτς στην ΑΕΚ, Μπαρτ και Σάσκι στον Ηρακλή (χωρίς πλέον τον Ντέϊβιντ Ίνγκραμ), Λέοναρντ και Γκρεγκ Τσερτς στο Περιστέρι, Βονς και Κόστνερ στον Σπόρτιγκ, Χάντσον και Γουόρνερ στο Παγκράτι, Ριτς Ρέλφορντ και Σμρεκ στη Δάφνη, Τόμκινς και Σιούελ στον Πειραϊκό, Ντέϊβις και Ιβάνοβιτς στον Απόλλωνα Πάτρας, Ντένις και Ρόμπινσον στο Γυμναστικό Λάρισας.

Τετάρτη 28 Ιουλίου 2010

13ο επαγγελματικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου



Η αγωνιστική σεζόν 1991-92 υπήρξε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, καθώς τον τίτλο του πρωταθλητή διεκδίκησαν οι τρεις ομάδες του τέως ΠΟΚ, ενώ για την αποφυγή του υποβιβασμού πάλεψαν μεταξύ τους -ούτε λίγο ούτε πολύ- 12 σύλλογοι. Με μια ματιά στην τελική βαθμολογία της περιόδου, ο οποιοσδήποτε αντιλαμβάνεται εύκολα για τι πράγμα μιλάμε: Τον 7ο της τελικής κατάταξης Άρη από τον 16ο Πανιώνιο χωρίζουν μόλις δυο βαθμοί (31 έναντι 29), με το ισχύον τότε (για τελευταία χρονιά) σύστημα (2-1-0).

Στα αξιοσημείωτα ήταν πως η ΑΕΚ του Ντούσαν Μπάγεβιτς κατάφερε να πάρει τον τίτλο (επαναλαμβάνοντας το επίτευγμα του 1989) ύστερα από έναν δαιμονιώδη β’ γύρο αγώνων, όπου σημείωσε 12 νίκες και 4 ισοπαλίες, χάνοντας μόνο από τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ. Στον αντίποδα, η ομάδα της Νέας Σμύρνης απώλεσε την κατηγορία για πρώτη φορά στα χρονικά.

Για να συμβεί όμως αυτό, χρειάσθηκε ακριβώς στην τελευταία αγωνιστική η Ξάνθη να νικήσει εκτός έδρας με 2-1 τον αδιάφορο Αθηναϊκό (12ος με 30 β.), την ίδια ώρα που οι νεοσμυρνιώτες συντρίβονταν με 4-0 στο Αλκαζάρ από τη Λάρισα (τερμάτισε στην 8η θέση με 31 β.) Με τις δυο προαναφερόμενες ομάδες ισοβάθμησαν ακόμη η Δόξα Δράμας και η Παναχαϊκή και η ρουλέτα της μεταξύ τους συγκομιδής βαθμών έδειξε κόκκινο στον ιστορικό Πανιώνιο.

Η ΑΕΚ όμως, ήταν πραγματικά ασυγκράτητη. Παρέμεινε αήττητη εντός έδρας, όπου παραχώρησε μόλις 4 ισοπαλίες. Μακριά από τη Νέα Φιλαδέλφεια σημείωσε 10 νίκες και 4 ισοπαλίες, συλλέγοντας συνολικά 54 πόντους. Είχε τη δεύτερη καλύτερη άμυνα με 25 γκολ έναντι 21 του τρίτου Παναθηναϊκού (48 β.) και τη δεύτερη καλύτερη επίθεση με72 τέρματα έναντι 74 του δεύτερου Ολυμπιακού (51 β.), ο οποίος υστέρησε σε νίκες έξω από την έδρα του, καθώς πέτυχε μόλις 6.

Ο τέταρτος ΠΑΟΚ (39 β.) με μόνο μια νίκη μακριά από την Τούμπα, δεν ήταν δυνατό να απειλήσει την κορυφή.
Πέμπτος με 35 βαθμούς αναδείχθηκε ο ισχυρότατος εκείνη την εποχή Απόλλων Αθηνών και έκτος με 34 ο πάντα υπολογίσιμος ΟΦΗ. Από κει και πέρα σκοτωμός! Από τους τρεις «νεοφώτιστους» τα κατάφεραν η Κόρινθος (10η με 31 β.) και ο Πιερικός με 30, αλλά ατύχησε ο Εθνικός, που παρότι έκοψε βαθμό από την ΑΕΚ στο Φάληρο, ήρθε τελευταίος (24 β.) και επέστρεψε άδοξα στη Β’ Εθνική. Άχρωμος ήταν και ο Ηρακλής (9ος με 31 β.), ενώ ο Πανσερραϊκός παρά την προσπάθεια που κατέβαλλε, δεν απέφυγε το μοιραίο (17ος με 26 β.)

Η πρωταθλήτρια ΑΕΚ στηρίχθηκε κύρια στους Μήνου, Βασιλόπουλο, Βάϊο Καραγιάννη, Μανωλά, Σαμπανάτζοβιτς, Παύλο Παπαϊωάννου, Αλεξανδρή, Σαβέβσκι, Γιώργο Σαββίδη, Δημητριάδη και Μπατίστα, ενώ σημαντικά βοήθησαν οι Πατίκας, Σταματής, Κούτουλας, Καραγκιοζόπουλος και Κλόπας.

Πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος αναδείχθηκε ο Βασίλης Δημητριάδης με 28 γκολ, ενώ δεύτερος ήταν ο Σαραβάκος του ΠΑΟ με 24.

Στο Κύπελλο Ελλάδας ο Ολυμπιακός έφθασε στην επικράτηση έπειτα από διπλό τελικό επί του ΠΑΟΚ. Αναλυτικά είχαμε:

Προημιτελικά: Ποσειδών Μηχανιώνας-Ατρόμητος Αθηνών 0-0 και 1-2, Δόξα Δράμας-ΠΑΟΚ 2-0 ΚΑΙ 0-4, ΑΕΚ-ΟΦΗ 0-0 και 2-1, ΟΣΦΠ-ΠΑΟ 0-0 και 1-1.

Ημιτελικά: ΑΕΚ-ΠΑΟΚ 2-0 και 0-3 και Ατρόμητος-ΟΣΦΠ 1-4 και 1-4.

Τελικοί: ΠΑΟΚ-ΟΣΦΠ 1-1 και 0-2.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Βίκτωρ Μητρόπουλος



Γεννημένος στο Αιγάλεω στα μέσα της δεκαετίας του 1940, μορφωμένος (με πτυχίο μηχανολόγου του Πολυτεχνείου), ευφραδής, ιδιαίτερα εμφανίσιμος και λάτρης των ωραίων γυναικών που σπάνια απουσίαζαν από το πλευρό του, αλλά και ένας γνωστός «μπον βιβέρ» που διέμενε στις πολυτελείς «καμπάνες» των ακριβότερων ξενοδοχείων, ο κ. Βίκτωρ Μητρόπουλος έδειξε από πολύ νωρίς πως δεν είχε σκοπό να περάσει απαρατήρητος.

Υπήρξε ο ίδιος ποδοσφαιριστής, ξεκινώντας μάλιστα απ' την ομάδα της πόλης του της οποίας τη φανέλα φόρεσε για πρώτη φορά την περίοδο 1964-65, όταν ο σύλλογος αγωνιζόταν στο πρωτάθλημα της Β’ Εθνικής. Με την άμεση επάνοδο του Αιγάλεω στη μεγάλη κατηγορία ο νεαρός Μητρόπουλος τράβηξε το ενδιαφέρον του Παναθηναϊκού, στον οποίο και μετεγγράφηκε το 1966.

Στέλεχος της αποστολής που ταξίδεψε στο Γουέμπλεϊ για τον Τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης το 1971, ο φιλόδοξος Βίκτωρας παρότι ταλαντούχος και ντελικάτος αμυντικός, δεν κατόρθωσε να μονιμοποιηθεί στην ενδεκάδα των «πρασίνων», λόγω της συνύπαρξής του εκεί με πολλούς διάσημους διεθνείς παίκτες.

Το 1972 η καριέρα του στο «τριφύλλι» τερματίσθηκε και εκείνος επέστρεψε στο Αιγάλεω. Έως και το 1975 -που η ομάδα υποβιβάσθηκε- ήταν βασικός και αναντικατάστατος. Όμως, με την έναρξη της επόμενης χρονιάς κάποιοι συμπαίκτες του στράφηκαν εναντίον του και η τότε διοίκηση του κ. Χρήστου Κανελλόπουλου προτίμησε να τον τον αποδεσμεύσει.
Ο Μητρόπουλος βρήκε τότε αγωνιστικό καταφύγιο στον συντοπίτη Ορφέα που έπαιζε στη Β’ Εθνική, αλλά σύντομα, σταμάτησε οριστικά το ποδόσφαιρο καθώς δραστήριος όπως ήταν, είχε βλέψεις να ασχοληθεί με τα διοικητικά του αθλήματος.

Η αρχική ευκαιρία του δόθηκε λίγα χρόνια μετά τη λήξη της ποδοσφαιρικής του σταδιοδρομίας, όταν πέτυχε να εισέλθει στη διοίκηση του Αιγάλεω Α.Ο., το φθινόπωρο του 1981. Η προϊστορία του ως παίκτης του συλλόγου, αλλά και η μόρφωσή του έδειχναν ικανά εχέγγυα για την επιτυχία.

Ωστόσο η συνέχεια υπήρξε ταραχώδης τόσο για τον ίδιο, όσο και για το Αιγάλεω. Το 1982, βασισμένος στους δεσμούς του με την ομάδα του ΠΑΟ επιτυγχάνει να εξασφαλίσει ορισμένους παίκτες ως δανεικούς στην προσπάθεια να ανεβάσει την ομάδα του στην επαγγελματική Α’ Εθνική. Παράλληλα, εκμεταλλεύεται τη φιλία του με τον τότε Γ.Γ.Α. κ. Κίμωνα Κουλούρη, ώστε να πετύχει την έγκριση κονδυλίων για έργα στο Δημοτικό Στάδιο, που θα αναβάθμιζαν τη θέση του συλλόγου. Είναι γνωστό πως ενώ οι δυο άντρες ήταν σχεδόν «κολλητοί», στη συνέχεια κάτι διατάραξε τις σχέσεις τους σε τέτοιο βαθμό, ώστε πολλοί θεώρησαν ότι «τα σπασμένα» θα πλήρωνε σύντομα η ομάδα.

Πραγματικά, ενώ στην αρχή όλα ήταν "μέλι-γάλα" και το Αιγάλεω κέρδισε την επάνοδό του στη μεγάλη κατηγορία, στη συνέχεια και συγκεκριμένα τη σεζόν 1984-85 το Αιγάλεω υπέστη έναν πρωτοφανή αγωνιστικό κατατρεγμό από τη διαιτησία, πίσω από τις ενέργειες της οποίας αρκετοί οπαδοί του «Σίτι» έβλεπαν να κρύβεται η φιγούρα του κ. Κουλούρη. Ιδιαίτερα, αφού στη διαφαινόμενη «κόντρα» μεταξύ τους, ο ισχυρός άνδρας του ΠΑΣΟΚ δεν υπήρξε διόλου ευγενής με τη φράση που του αποδίδεται να έχει εκστομίσει για τον άλλοτε φίλο του, όταν τον αποκάλεσε «άνθρωπο της νύχτας και αεριτζή της ημέρας» σύμφωνα με όσα γράφτηκαν στις εφημερίδες της εποχής.

Το Αιγάλεω πήρε κακήν-κακώς τον κατήφορο, χωρίς ούτε ο Βίκτωρας, ούτε ο λίγα χρόνια μεγαλύτερος αδελφός του Θωμάς, που από ότι έλεγε ο κόσμος ήταν εκείνος που έβαζε τα λεφτά, να μπορούν να εμποδίσουν την πτωτική πορεία. Το 1988 το Αιγάλεω έχει ήδη κατρακυλήσει στη Γ’ Εθνική και κινδυνεύει να πάει και χαμηλότερα.

Τελικά, την άνοιξη του 1995 και ενώ η ομάδα υποβιβάζεται στη Δ' Εθνική ο Μητρόπουλος αναγκάζεται να αποχωρήσει ύστερα από σχεδόν 14 χρόνια, από τα διοικητικά του Αιγάλεω. Ίσως θα έπρεπε να το είχε αποφασίσει νωρίτερα, από το 1986-87 που είχε παραδεχθεί σε συνέντευξή του πως «Το Αιγάλεω νοσεί», όταν η ομάδα διασυρόταν στη διοργάνωση της Β’ Εθνικής, μη συμπληρώνοντας 11άδα και «γκρεμίστηκε» με συνοπτικές διαδικασίες στην τρίτη κατηγορία. Δεν έφυγε όμως ούτε τότε, ούτε 1-2 χρόνια αργότερα, όταν η αυτοκινητοβιομηχανία Citroen είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον για να αποκτήσει τον έλεγχο της ΠΑΕ.

Φαίνεται πως η συνέχεια της πορείας του, ίσως και να υποδηλώνει τους λόγους για εκείνη την επιμονή του. Όταν στα 1995 το Αιγάλεω έπεσε στη Δ’ Εθνική και η ΠΑΕ αυτοδικαίως διαλύθηκε, ο Βίκτωρ Μητρόπουλος επέλεξε να μεταπηδήσει στα διοικητικά της Αναγέννησης Καρδίτσας, όπου ως αντιπρόεδρός της πέτυχε να συνεχίσει να συμμετέχει στο προεδρείο της Ε.Π.Α.Ε. Αλλά και ο Ιωνικός του αείμνηστου Κανελλάκη (με τον οποίο ο Βίκτωρας διατηρούσε μεγάλη φιλία) του έδωσε επίσης τη δυνατότητα να συνεχίσει να προσφέρει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όποτε χρειάσθηκε ανάγκη.

Το προφίλ του δραστήριου εργάτη του αθλήματος που τόσο έντεχνα καλλιεργούσε όλα αυτά τα χρόνια ενισχυόταν συνεχώς, καθώς απ' τα μέσα της δεκαετίας του ’90 ο Βίκτωρας Μητρόπουλος έχει πιστωθεί με την επίτευξη συμφωνίας με το συνδρομητικό κανάλι Filmnet για τη μετάδοση αγώνων έναντι ποσού 1,2 δισεκατομμυρίων δραχμών, αποδεικνύοντας ότι εκτός των άλλων είναι και ένας ικανότατος μάνατζερ.
Η αναρρίχησή του συνεχίσθηκε με την ανάληψη της αντιπροεδρίας της ΕΠΑΕ επί εποχής Γεώργιου Δέδε και τελικά αυτής ακόμη της προεδρίας της Ένωσης, στα 1999.

Τότε είναι που μια παλιά ιστορία, απείλησε να αμαυρώσει την ατσαλάκωτη μέχρι εκείνη τη στιγμή, εικόνα του. Ο τότε υφυπουργός αθλητισμού κ. Γιώργος Φλωρίδης ανακινώντας μια εκκρεμή δίκη επιχείρησε να πετύχει την έκπτωσή του από τα αξιώματα που κατείχε, βάσει του νόμου που ίσχυε.

Η κόντρα υπήρξε σκληρότατη, με τον Μητρόπουλο (που αργότερα αθωώθηκε ομόφωνα από το δικαστήριο) να αναγκάζεται μετά τη λήξη της θητείας του να αποχωρήσει και να μη θέτει εκ νέου υποψηφιότητα, έως ότου τελεσιδικούσε η υπόθεσή του.

Τα τελευταία χρόνια ο Βίκτωρας Μητρόπουλος επέστρεψε ως αντιπρόεδρος στην αναγεννημένη ΠΑΕ Αιγάλεω του αδελφού του, ενώ παράλληλα εξέδωσε την εβδομαδιαία εφημερίδα « Η Άποψη», μέσω της οποίας απέκτησε τη δυνατότητα να ασκεί παρεμβατική κριτική στα τεκταινόμενα του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Βέβαια, με τον υποβιβασμό της ομάδας το 2007 αλλά και τη δημιουργία της «Super League» (απ’ την οποία απουσιάζει πια ο Θωμάς), οι δυνατότητες ουσιαστικής παρέμβασης έδειχναν γι’ αυτόν περιορισμένες.

Ο κ. Β. Μητρόπουλος απέτυχε κατά τη διάρκεια του 2009 να επικρατήσει τόσο στις εκλογές της Ε.Π.Ο. όταν ηττήθηκε από τον κ. Πιλάβιο, όσο και στις αντίστοιχες αρχαιρεσίες της ΕΠΣΑ λίγους μήνες αργότερα, όταν νικήθηκε από την παράταξη του κ. Δημητρίου. Στη συνέχεια αναζήτησε άλλη διέξοδο με τη φημολογούμενη ανάμειξή του στα διοικητικά του ΟΦΗ, όμως τελικά επέστρεψε για ακόμη μια φορά στο Αιγάλεω, του οποίου είναι οπαδός από τα γεννοφάσκια του, όπως συνηθίζει να λέει. Μετά την έγκριση της συγχώνευσης με τον Ηλυσιακό, εμφανίσθηκε ως ο κύριος υπεύθυνος της ΠΑΕ με τον αδελφό του μάλλον παροπλισμένο και στο περιθώριο της δημοσιότητας. Ωστόσο, έπειτα από το νέο υποβιβασμό του συλλόγου, δηλώνει απρόθυμος να συνεχίσει να κατέχει διοικητική θέση και εύχεται να βρεθεί σύντομα μια λύση για το οικονομικό αδιέξοδο στο οποίο φαίνεται να έχει περιέλθει για άλλη μια φορά η δημοφιλής ομάδα.

Δευτέρα 26 Ιουλίου 2010

Δημήτρης Πηγαδίτης


΄
Ο Δημήτρης Πηγαδίτης (γεν. 1955, ύψος 1.82 μ.) είναι αριστεροπόδαρος παλαίμαχος ποδοσφαιριστής που αγωνίσθηκε στη μεσαία γραμμή και άφησε εποχή για τη δεξιοτεχνία του στις εκτελέσεις χτυπημάτων φάουλ και πέναλτι. Διέθετε τεχνική κατάρτιση, μακρινή πάσα ακρίβειας και διετέλεσε αρχηγός της ομάδας του Α.Ο. Αιγάλεω τόσο στην πρώτη όσο και στη δεύτερη Εθνική κατηγορία κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του '70 και του '80.

Είναι ο παίκτης με τις περισσότερες συμμετοχές στην ιστορία της ομάδας, αφού αγωνίσθηκε σε 325 συνολικά επίσημους αγώνες πρωταθλημάτων και για τις τρεις Εθνικές κατηγορίες του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Την περίοδο 1978-79 κατόρθωσε να ευστοχήσει και στα οκτώ πέναλτι τα οποία εκτέλεσε, ένα ρεκόρ Α' Εθνικής που καταρρίφθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από τον Ούγγρο Ίμρε Μπόντα του Ολυμπιακού Βόλου.

Το Δεκέμβριο του 1985 κάνοντας χρήση 12ετίας υπέγραψε στον Εθνικό Πειραιώς, όπου συνέχισε την επιτυχημένη καριέρα του, ενώ στη συνέχεια μετεγγράφηκε στον Παναρκαδικό για να επιστρέψει και να "κρεμάσει τα παπούτσια του" και πάλι στην ομάδα του Αιγάλεω (1990).

Έχει 4 συμμετοχές στην Εθνική Ελπίδων.
-------------------------------------------------------------------------------------
Συνέντευξη του Δημήτρη Πηγαδίτη στο Νίκο Δημ. Νικολαΐδη

(Δημοσιεύτηκε στο www.egaleocity.gr)
11 ερωτήσεις στο Δημήτρη Πηγαδίτη
Σάββατο, 22 Νοέμβριος 2008 14:51
Δημήτρης Πηγαδίτης. Ο παίκτης που συνέδεσε το όνομά του με την πορεία της ποδοσφαιρικής ομάδας της πόλης μας, για περισσότερα από 15 χρόνια. Ο ηγέτης που σήκωνε στις πλάτες του το Αιγάλεω και το οδηγούσε σε σπουδαίες επιτυχίες.
Τον συναντήσαμε και ανταποκρίθηκε ευγενικά.

Δημήτρη, θύμησε μας πότε ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο και σε ποια ηλικία σταμάτησες;

Ξεκίνησα σε ηλικία 13 ετών στο Αιγάλεω, με προπονητή τον Αλέξι Πέτροβιτς. Τερμάτισα το 1989, όταν ήμουν 34 ετών.

Πως αισθάνεσαι που είσαι ο ρέκορντμαν συμμετοχών του Αιγάλεω σε επίσημους αγώνες στις Εθνικές κατηγορίες, με συνολικά 325 παρουσίες, σε Α, Β και Γ Εθνική;

Όντως, πάρα πολλά τα χρόνια που έπαιξα στο Αιγάλεω. Για μένα αποτελούν μία ευχάριστη ανάμνηση όλες αυτές οι συμμετοχές.

Αιγάλεω, Εθνικός Πειραιώς, Παναρκαδικός, ξανά Αιγάλεω. Μήπως ξεχνάω κάποιο άλλο σταθμό της πολύ σημαντικής σου καριέρας;

Όχι, αυτές ήταν οι ομάδες που έπαιξα. Στον Εθνικό πήγα το Δεκέμβριο του 1985 με χρήση 12ετίας. Μπορούσα σίγουρα να φύγω νωρίτερα, είχα την ευκαιρία αλλά δεν πίεζα καταστάσεις, απλά δεν ήμουν τέτοιος χαρακτήρας. Έτσι, έμεινα πολλά χρόνια στο Αιγάλεω.
Στον Εθνικό πήγα καλή περίοδο και σίγουρα ικανοποιήθηκα οικονομικά, αλλά συνάντησα συνθήκες πρωτόγνωρες σε σχέση με αυτά που είχα συνηθίσει έως τότε και έτσι δεν κάθισα πολύ. Στην Τρίπολη βρήκα εξαιρετικό κλίμα, οι άνθρωποι εκεί εκτίμησαν πολύ την προσφορά μου τα δύο χρόνια που έμεινα…

Τι κέρδισες και τι έχασες από το ποδόσφαιρο;

Κέρδισα πολλούς φίλους, τους οποίους διατηρώ ακόμη. Τα τελευταία όμως χρόνια της αγωνιστικής μου καριέρας έχασα την ψυχική μου ηρεμία. Ξέρεις έφυγα με 12ετία και το Αιγάλεω με πήγε στα δικαστήρια! Χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο Παναθηναϊκός για να ολοκληρωθεί η μετακίνησή μου στον Εθνικό! Αν δεν έφευγα τότε, είχα αποφασίσει να σταματήσω τη μπάλα

Τι προτάσεις είχες για να συνεχίσεις σε μεγαλύτερη ομάδα και γιατί δεν τελεσφόρησαν;

Το 1978 είχα συμφωνήσει σε όλα με την ΑΕΚ, με ήθελαν ο Μπάρλος και ο Φάντροκ. Η προσφορά τους ήταν τότε 4.500.000 δραχμές! Το Αιγάλεω αρνήθηκε να με παραχωρήσει με το αιτιολογικό ότι εάν έμενα ακόμη μία χρονιά η μεταπήδησή μου θα ήταν περισσότερο επωφελής. Ύστερα όμως προέκυψε η στρατιωτική μου θητεία και το θέμα πάγωσε…
Επίσης, το Δεκέμβριο του Ά85 με ήθελαν στον Ολυμπιακό, υπήρχε συμφωνία αλλά και πάλι το Αιγάλεω επιχείρησε να μου κλείσει το δρόμο, υποστηρίζοντας πως είχα υπογράψει νέο τετραετές συμβόλαιο. Προσέφυγα στο ΑΣΕΑΔ και δικαιώθηκα με ψήφους 5-0, αλλά κατέφυγαν εκ νέου στα πολιτικά δικαστήρια, για να με καθυστερήσουν. Παρενέβη τελικά ο Παναθηναϊκός που ήθελε το Μπατσινίλα και ο Εθνικός δεχόταν να τον παραχωρήσει μόνο εάν έπαιρνε εμένα. Έτσι τελικά ολοκληρώθηκε η μετεγγραφή μου…

Η ικανότητά σου στις εκτελέσεις φάουλ και πέναλτι ήταν μοναδική. Μάλιστα η επίδοσή σου της περιόδου 1978-79 (με οκτώ στα οκτώ πέναλτι!) έμεινε ακατάρριπτη για 10 ολόκληρα χρόνια στην ΑΆ Εθνική. Που όφειλες αυτή τη δεξιοτεχνία σου;

Δούλευα πολύ στην προπόνηση στις «στημένες» φάσεις, αυτό ήταν όλο.

Ποια ήταν η καλύτερη και ποια η χειρότερη ανάμνησή σου από παιχνίδια του Αιγάλεω;

Χειρότερη ήταν το χαμένο «μπαράζ» με τη Ρόδο στο Ηράκλειο, το 1981. Θυμάμαι ότι έκανα ένα ολόκληρο μήνα να βγω από το σπίτι μου. Είχα στεναχωρηθεί αφάνταστα.
Καλύτερη στιγμή ήταν το πρώτο μου παιχνίδι ως επαγγελματίας στη Λάρισα, το 1973 αλλά αξέχαστο θα μου μείνει και εκείνο το ματς στον Πύργο εναντίον του Πανηλειακού το 1982-83, που κερδίσαμε 5-3 και ανεβήκαμε στην ΑΆ Εθνική.

Με ποιον συμπαίκτη σου στην ομάδα είχες την καλύτερη συνεργασία;

Όσο παίξαμε μαζί, με το Φράγκο το Μαρτίνο, που ως άνθρωπος είναι από τους καλύτερους χαρακτήρες και μου προσέφερε τεράστια βοήθεια στο παιχνίδι.

Ποια είναι η γνώμη σου για την τωρινή κατάσταση στο χώρο του ποδοσφαίρου;

Από όσα διαβάζω στις εφημερίδες ή βλέπω στην τηλεόραση έχω να σου πω ότι ακόμη κι αν υπήρχε μία μικρή πιθανότητα να παρακολουθήσω ζωντανά ένα ματς ή να ασχοληθώ πιο ενεργά, κι αυτή εξέλειψε.

Θα επιθυμούσες να αγωνίζεσαι στη σημερινή ΠΑΕ Αιγάλεω;

Σίγουρα, αφού το Αιγάλεω με έκανε αυτό που είμαι. Κάποιοι βέβαια δεν αναγνώρισαν την προσφορά μου, αλλά εγώ ναι, θα ήθελα να παίζω σήμερα.

Τελειώνοντας, τι θα ήθελες να πεις στον φίλαθλο κόσμο του «Σίτι»;

Ότι τους ευχαριστώ για την υποστήριξη και την εκτίμηση που έδειξαν στο πρόσωπό μου όλα αυτά τα χρόνια.



Η καριέρα του Δημήτρη Πηγαδίτη στο Αιγάλεω,
με αριθμούς.


Περίοδος Κατηγορία Συμμετοχές Γκόλ
1973-74 Α Εθνική 13 2
1974-75 Α Εθνική 31 1
1975-76 Β Εθνική 33 4
1976-77 Β Εθνική 15 2
1977-78 Α Εθνική 17 -
1978-79 Α Εθνική 24 10
1979-80 Β Εθνική 24 5
1980-81 Β Εθνική 37 13
1981-82 Β Εθνική 31 6
1982-83 Β Εθνική 33 5
1983-84 Β Εθνική 29 3
1984-85 Α Εθνική 27 7
1985-86 Β Εθνική 5 1
1989-90 Γ Εθνική 6 -
Σύνολο 325 50

Κυριακή 25 Ιουλίου 2010

Αθάνατοι σκόρερ της Β' Εθνικής



Στη σχεδόν 50χρονη ιστορία της ελληνικής Β’ Εθνικής κατηγορίας, εκατοντάδες ίσως και χιλιάδες ποδοσφαιριστών χρίσθηκαν σκόρερ, έχοντας τη χαρά να δουν προσπάθειές τους να καταλήγουν στα αντίπαλα δίκτυα, έστω και για μια μόλις φορά. Η αίσθηση της επιτυχίας ενός γκολ είναι μοναδική και χαρίζει πλούσια συναισθήματα σε όποιον τη βιώνει, πόσω μάλλον για παίκτες που είδαν τέρματά τους να συνδέονται με σημαντική συνεισφορά στην ομάδα τους, όπως π.χ. την άνοδο σε ανώτερη κατηγορία ή την αποφυγή ενός υποβιβασμού.

Από την άνοιξη του 1962 που ξεκίνησε επίσημα η διοργάνωση μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, το σκοράρισμα σε ματς Β’ Εθνικής ήταν μια υπόθεση κύρια των «κλασσικών» γκολτζήδων. Καθώς οι άμυνες (ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια) ήταν πιο χαλαρές, αρκετοί ικανοί κυνηγοί ή βιρτουόζοι μέσοι είχαν την ευχέρεια να σκοράρουν επανειλημμένα, προσφέροντας πλούσιο θέαμα στους φιλάθλους. Από ποιον να πρωτοξεκινήσουμε άλλωστε. Σάκης Κουβάς, Λεβαντής, Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Φραντζής, Αντώνης Αντωνιάδης, Βουζουνεράκης, Γεωργόπουλος, είναι λίγα χαρακτηριστικά ονόματα των αρχικών χρόνων της κατηγορίας. Μεγάλο ρόλο σ’ αυτή την πανδαισία που επικρατούσε, έπαιξε η κατά καιρούς παρουσία πολλών αδύναμων συλλόγων, στο παθητικό των οποίων καταγράφηκαν μέχρι και διπλάσιου αριθμού τέρματα σε κάποιους αγώνες.

Ήταν οι εποχές των ξερών γηπέδων, του ρομαντισμού και της ερασιτεχνικής ενασχόλησης. Τη δεκαετία του ’70 δυο νέοι αστέρες έκαναν την εμφάνισή τους στο προσκήνιο. Ό ένας ήταν Πειραιώτης και έπαιζε σε ερασιτεχνικές ομάδες του Ρέντη στα τοπικά πρωταθλήματα της ΕΠΣΠ. Τον έλεγαν Χρήστο Χατζησκουλίδη (φωτό), ήταν πανύψηλος, κατάμαυρος και γυμνασμένος όσο λίγοι εκείνο τον καιρό. Γρήγορα τον ανακάλυψε ο Ατρόμητος Πειραιά που μεσουρανούσε τότε στη Β’ Εθνική και τον ενέταξε στο δυναμικό του.

Από την άλλη, στη βόρεια Ελλάδα ξεχώρισε ένας επίλεκτος μέσος με αρχοντικό στιλ. Το όνομά του ήταν Ηλίας Χατζηελευθερίου και έμελλε να γραφτεί με χρυσά γράμματα στο χρονικό της Β’ Εθνικής κατηγορίας.

Ο Χατζηελευθερίου έχει το προνόμιο να κατέχει τον τίτλο του κορυφαίου σκόρερ όλων των εποχών στην κατηγορία, με συνολικά 152 γκολ. Προξενεί εντύπωση το νούμερο, όμως σε αυτό συνέτειναν τόσο οι λόγοι που αναφέραμε πριν, όσο και το ότι ο συνεπής αυτός παίκτης αγωνίσθηκε στα γήπεδα σχεδόν για μια ολόκληρη εικοσαετία, μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 80. Ήταν ένας διαχρονικός σκόρερ. Πολλοί προσπάθησαν στα κατοπινά χρόνια να φτάσουν την επίδοσή του (Ζντένκο Μουφ, Γιαγκόβλεβιτς, Ροντρίγκεζ Αντεμάρ), όμως ήταν αδύνατο. Στο τέλος της καριέρας του έδωσε την εντύπωση ότι επεδίωκε να πάρει το ρεκόρ από το μοναδικό ανταγωνιστή του. Ίσως και να ήταν έτσι…

Βλέπετε, ο «ψηλός» (Χατζησκουλίδης) που από το 1977 είχε μεταγραφεί στο Αιγάλεω, δεν ευτύχησε να στεριώσει με αυτό στην Α’ Εθνική και το 1979 επέστρεψε στη γνώριμη Β’ κατηγορία. Την επόμενη τετραετία τα δίχτυα των αντιπάλων του «Σίτι» αναστέναξαν ! Ο «κανονιέρης» σέντερ φορ χρίσθηκε δυο συνεχείς περιόδους πρώτος σκόρερ όλης της Β’ Εθνικής και του Νοτίου ομίλου αντίστοιχα(1981-82 με 28 γκολ και 1982-83 με 24 γκολ) ανεβάζοντας την ομάδα του στην επαγγελματική πια Α’ Εθνική. Είχε φτάσει στα 150 γκολ και ήταν ο κυρίαρχος. Από τότε δεν ξανάπαιξε στη Β’ Εθνική, περιοριζόμενoς σε μικρότερες κατηγορίες.

Όμως, ο Χατζηελευθερίου (που είχε αγωνιστεί και το 1981 με τον Ηρακλή στη Β’ Εθνική) καιροφυλακτούσε. Πιο υπομονετικός και πιο μεθοδικός, παρέτεινε τη σπουδαία ούτως ή άλλως σταδιοδρομία του για 3-4 ακόμη χρόνια, αλλάζοντας κάθε σεζόν ομάδα, πάντοτε όμως στην κατηγορία αυτή. Τελικά δικαιώθηκε και για μόλις δυο γκολ άρπαξε το ρεκόρ από το Χατζησκουλίδη, που δε μπορούμε να πούμε ότι τον απασχολούσε ιδιαίτερα η υπόθεση.

Πριν λίγους μήνες άλλωστε έφυγε πρόωρα από τη ζωή σε ηλικία μόλις 58 ετών, νικημένος από την επάρατη νόσο…

Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Α' Εθνική πέντε αστέρων (μέρος β')



Περίοδος 1983-84

Το πρωτάθλημα ξεκίνησε την Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου του 1983 και ουσιαστικά ολοκληρώθηκε εννέα μήνες αργότερα, στις 6 Μαΐου του 1984. Η τυπική ολοκλήρωση ήρθε το Σάββατο 19 Μαΐου, με αγώνα «μπαράζ» μεταξύ του Πανιωνίου και του ΠΑΣ, που είχαν ισοβαθμήσει στην προ-τελευταία θέση της τελικής κατάταξης. Υπήρξαν βεβαίως αρκετές διακοπές, τόσο λόγω των υποχρεώσεων της Εθνικής Ελλάδας των Ανδρών για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 1984, όσο και για τις επίσημες εορταστικές αργίες.

Στα 240 παιχνίδια (επί 30 αγωνιστικών, εκτός του αγώνα κατάταξης) που διεξήχθηκαν σημειώθηκαν συνολικά 529 γκολ, δηλαδή κατά μέσο όρο 17,63 τέρματα ανά αγωνιστική ημέρα (ή 2,2 γκολ ανά αγώνα).

Στη διάρκεια της περιόδου «κόπηκαν» σχεδόν 2,5 εκατομμύρια εισιτήρια (2.454.637 ήταν ο ακριβής αριθμός), που μεταφράζεται σε 81.821 ανά αγωνιστική, ή 10.228 ανά αγώνα, ένα εκπληκτικό νούμερο για τα σημερινά δεδομένα.

Οι έδρες που δηλώθηκαν από τις ΠΑΕ ήταν:
• Το Στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» ο ΟΣΦΠ και ο Εθνικός Πειραιώς (κοινή έδρα).
• Το Στάδιο της Νέας Φιλαδέλφειας (μετέπειτα «Νίκος Γκούμας») η ΑΕΚ.
• Το Στάδιο της Ριζούπολης (σήμερα «Γεώργιος Καμάρας») ο Απόλλων Αθηνών.
• Το «Καυτανζόγλειο» Στάδιο ο Ηρακλής.
• Το γήπεδο Τούμπας ο ΠΑΟΚ.
• Το γήπεδο Χαριλάου (σήμερα «Κλεάνθης Βικελίδης») ο Άρης και η Καλαμαριά (κοινή έδρα).
• Το γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» ο Παναθηναϊκός.
• Το λεγόμενο «Γεντί Κουλέ» του Ηρακλείου Κρήτης (σήμερα «Παγκρήτειο») ο ΟΦΗ.
• Το Στάδιο της Νέας Σμύρνης ο Πανιώνιος.
• Το Δημοτικό Στάδιο Σερρών ο Πανσερραϊκός.
• Το Δημοτικό γήπεδο Αιγάλεω (σήμερα «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης») η ομώνυμη ομάδα.
• Το Εθνικό Στάδιο Ιωαννίνων (σήμερα «Πανηπειρωτικό») ο ΠΑΣΓ.
• Το Στάδιο Δράμας η τοπική Δόξα και
• το Στάδιο «Αλκαζάρ» της Λάρισας η ΑΕΛ.

Οι προπονητές που βρέθηκαν με την έναρξη της χρονιάς στους «πάγκους» των ομάδων (έντεκα ξένοι και 5 έλληνες) ήταν οι γερμανοί Χάιντς Χέερ (στον ΟΣΦΠ) και Φρίντελ Ράους (στον Ηρακλή), οι άγγλοι Λες Σάννον (ΟΦΗ) και Τέρι Μπάρνγουελ (ΑΕΚ), ο αυστριακός Βάλτερ Σκότσικ (Λάρισα), ο ούγγρος Παλ Τσερνάι (ΠΑΟΚ), ο Αντώνης Γεωργιάδης (Άρης), οι πολωνοί Γιάτσεκ Γκμοχ (ΠΑΟ) και Έγκον Πίχατσεκ (Πανιώνιος), ο βούλγαρος Πετάρ Αργίροφ (Γιάννενα), ο Παύλος Γρηγοριάδης (Σέρρες), ο Κώστας Πολυχρονίου (Δόξα Δράμας) , ο σκανδιναβός Μπερντ Τενιούσεν (Απόλλων Αθηνών), ο γιουγκοσλάβος Βέλιμιρ Βάσοβιτς (Εθνικός), ο Βασίλης Δανιήλ (Καλαμαριά) και ο ομογενής από τη Ρουμανία Γιάννης Μαντζουράκης (Αιγάλεω).

Ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε τις αγωνιστικές του υποχρεώσεις δίχως ο τεχνικός του να δηλώσει ποτέ ευθέως προς τους δημοσιογράφους ότι στόχευε στον τίτλο, ωστόσο αυτό ήταν κάτι περισσότερο από εμφανές. Απλά, ο πανέξυπνος Γιάτσεκ (φωτό) δεν ήθελε να φορτώσει με άγχος τους ποδοσφαιριστές του και να τους επιβαρύνει περισσότερο από το τίμημα που ήδη πλήρωναν λόγω της σκληρότατης και μεθοδικής προπόνησης στην οποία τους υπέβαλλε. Ένα χαρακτηριστικό γεγονός (ενδεικτικό της νοοτροπίας του) ήταν η συμπεριφορά του κατά την καλοκαιρινή προετοιμασία, όταν ακολουθούσε κατά πόδας τους παίκτες και μάλιστα λέγεται ότι …πετροβολούσε (δήθεν αστειευόμενος) όσους χαλάρωναν! Με αρκετά νέα παιδιά στη σύνθεση του, αλλά και την πλούσια εμπειρία των παλαιότερων στελεχών, ο ΠΑΟ πήρε από την αρχή τα ηνία στη βαθμολογία. Δεν τα έχασε ποτέ και τερμάτισε στην πρώτη θέση, μπροστά από τον κορεσμένο Ολυμπιακό (που προδόθηκε από ένα κακό ξεκίνημα) και τον έξοχο Ηρακλή, ο οποίος έχασε το κάτι παραπάνω που σίγουρα δικαιούνταν εκείνη την περίοδο. Τελείως απογοητευτική ήταν η «Ένωση» (ΑΕΚ), καθώς πραγματοποίησε τη χειρότερή της εμφάνιση στο επαγγελματικό πρωτάθλημα, ενώ μεγάλη μάχη δόθηκε για την αποφυγή των τελευταίων θέσεων, που οδηγούσαν στη δεύτερη κατηγορία. Οι δυο «νεοφώτιστοι» άρχισαν πολύ άσχημα, ωστόσο σταδιακά κέρδισαν το χαμένο έδαφος και τελικά διεκδίκησαν επί ίσοις όροις την παραμονή τους στην Α’ Εθνική.

Πέμπτη 22 Ιουλίου 2010

Πανόραμα εθνικών πρωταθλημάτων



Όπως είδαμε, έως και την ποδοσφαιρική περίοδο 1958-59 δεν διεξαγόταν κανονικό Εθνικό Πρω¬τάθλημα. Αυτό που γινόταν, δηλαδή μια τελική φάση έπειτα από την ολοκλήρωση των τοπικών πρωταθλημάτων (με ισάριθμη ή όχι συμμετοχή ομάδων από τις τρεις κορυφαίες Ενώσεις της χώρας...) έδινε αφορμές για... παράπονα στους αθηναϊκούς συλλόγους. Εύλογα οι εκπρό-σωποι τής Ε.Π.Σ.Α. διαμαρτύρονταν ότι συμμετείχαν σε ένα ιδιαίτερα δύσκολο τοπικό πρωτάθλημα και στην τελική ευθεία παρουσιάζονταν ήδη υπερφορτωμένοι, σε αντίθεση με τον Ολυμπιακό (μόνιμο πρωταθλητή Πειραιώς) που είχε σαφώς ευκολότερο έργο στα προκριματικά, δίνοντας τον καλύ¬τερο εαυτό του στο τέλος.
Ο ισχυρισμός αυτός, παρότι σήμερα φαίνεται αφελής, είχε βάση εκείνη την εποχή, αν ανα¬λογι-στούμε τα πλημμελή μέσα για την προπόνηση που διέθεταν οι ομάδες και ακόμη τον καθαρά ερασιτεχνικό χαρακτήρα που διατηρούσε το άθλημα.

Στα τέλη τού 1959 καθιερώνεται λοιπόν ο θεσμός τής Εθνικής κατηγορίας ο οποίος και συγκεντρώνει πλέον για λογαριασμό του όλο το ενδιαφέρον του φίλαθλου κόσμου. Φυσικά τα τοπικά πρωταθλήματα έχασαν την παλιότερη αίγλη, αφού όλοι οι ισχυροί σύλλογοι θα έπαιζαν έκτοτε στη νεοσύστατη Α' Εθνική. Μια αέναη περιπέτεια ξεκινούσε. Ας την παρακολουθήσουμε βήμα-βήμα.


* * *

Ερασιτεχνικά Πρωταθλήματα
Α' Εθνικής
(1960-1979)


1η περίοδος (1959-60)

Στις 25 Οκτωβρίου του 1959 ξεκίνησε το πρώτο πρωτάθλημα Α' Εθνικής και την ίδια εκείνη ημέρα σημειώθηκε μια απίστευτη έκπληξη, που όμοιά της δεν επαναλήφθηκε ποτέ στην ιστορία της διοργάνωσης! Ο επί 5 συνεχή χρόνια κάτοχος του πανελλήνιου τίτλου Ολυμπιακός, έχασε με σκορ 1-0 από τον Παγκορινθιακό, μια ομάδα που για πρώτη και μοναδική περίοδο συμμετείχε στο κορυφαίο πρωτάθλημα της χώρας μας!
Ο Παναθηναϊκός -που είχε από το 1953 να γευτεί τον τίτλο του πρωταθλητή - τερμάτισε στην πρώτη θέση της βαθμολογίας μαζί με την ΑΕΚ, ενώ οι Πειραιώτες έμειναν πολύ πίσω, τρίτοι. Στον αγώνα κατάταξης που έγινε στο Στάδιο Καραϊσκάκη (31/7/60) οι «πράσινοι» θριάμβευσαν με σκορ 2-1 επί της «Ένωσης» και κατέκτησαν το τρόπαιο!
Καθρέπτης της τότε δυναμικότητας των συλλόγων ήταν η τελική βαθμολογία της πρώτης εκείνης περιόδου, κατά την οποία ξεχώρισαν οι πρώην Μικρασιάτες Απόλλωνας και Πανιώνιος, όπως και η εκπληκτική από την προηγούμενη δεκαετία Δόξα Δράμας. Σαφώς υποδεέστερη εμφάνιση πραγματοποίησαν οι εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης αλλά και του Πειραιά. Υποβιβάσθηκαν οι τρεις τελευταίοι της κατάταξης, αφού για την 13η θέση χρειάσθηκε αγώνας κατάταξης («μπαράζ») μεταξύ του Παναιγιαλείου και του Παγκορινθιακού (επικράτησε με σκορ 2-1 ο πρώτος).

BAΘΜΟΛΟΓΙΑ 1959-60
ΣΥΝΟΛΟ
Β. ΑΓ. Ν. ΙΣ. Η. ΤΕΡΜΑΤΑ
1. ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ 79 30 22 5 3 59-20
2, ΑΕΚ 79 30 21 7 2 72-27
3, ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ 70 30 16 8 6 52-24
4, ΑΠΟΛΛΩΝ ΑΘ. 66 30 13 10 7 52-33
5, ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ 64 30 14 6 10 46-31
6, ΔΟΞΑ ΔΡ. 60 30 11 8 11 47-41
7, ΠΑΟΚ 59 30 10 9 11 32-32
8, ΑΡΗΣ 59 30 10 9 11 31-35
9, ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ 58 30 10 8 12 34-36
10. ΗΡΑΚΛΗΣ 58 30 9 10 11 29-34
11, ΑΠ. ΚΑΛΑΜΑΡΙΑΣ 56 30 7 12 11 31-39
12, ΕΘΝΙΚΟΣ 56 30 8 10 12 34-46
13, ΠΑΝΑΙΓΙΑΛΕΙΟΣ 55 30 9 7 14 26-43
14, ΠΑΓΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ 55 30 9 7 14 27-45
15, Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ 47 30 4 9 17 27-60
16. Α.Ε. ΝΙΚΑΙΑΣ 39 30 2 5 23 20-73

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ 1959-60
(τεχνικοί κατά σειρά οι: Μηγιάκης, Τσούτσος, Σίμος)

Με: Παναιγιάλειο 2-1, 1-0*
Α.Ε. Νικαίας 1-0*, 6-1
ΑΕΚ 2-2, 0-1*
Μ. Αλέξανδρο 0-0*, 3-0
Απόλλωνα Καλαμαριάς 2-0, 2-1*
Προοδευτική 1-1*, 2-1
Παγκορινθιακό 2-1*, 4-2
Απόλλωνα Αθηνών 0-0, 1-0*
Δόξα Δράμας 3-1*, 1-0
Πανιώνιο 4-3, 1-0*
Εθνικό Πειραιώς 3-0, 3-0*
Άρη Θεσ/κης 1-2*, 3-0
Ηρακλή Θεσ/κης 0-1*, 4-1
ΠΑΟΚ 1-0, 2-0*
Ολυμπιακό 0-0, 4-1*

Σημ.: Με αστερίσκο αποτέλεσμα εκτός έδρας.

Όπως παρατηρούμε από τα αποτελέσματα, ο Παναθηναϊκός μετά την ήττα του από την ΑΕΚ (η οποία του ξέφυγε τότε 3 βαθμούς.) σημείωσε ένα εκπληκτικό σερί 12 νικών με αποκορύφωμα το θρίαμβο επί του Ολυμπιακού στο Καραϊσκάκη την τελευταία αγωνιστική! Η ΑΕΚ την ίδια ημέρα «αυτοκτόνησε» χάνοντας στη Ν. Σμύρνη από τον Πανιώνιο και έτσι οι δυο ομάδες ισοβάθμισαν στην κορυφή.
* * *
Ο θεσμός της Α' Εθνικής (παρά τις πολλές επιφυλάξεις διαφόρων παραγόντων) είχε ήδη επιβληθεί στους φιλάθλους, που απόλαυσαν ένα ιδιαίτερα συναρπαστικό πρωτάθλημα, σ' εκείνη την πρώτη περίοδο εφαρμογής του. Έτσι, η διοργάνωση «στέριωσε» και εγκαταλείφθηκε οριστικά κάθε σκέψη για επάνοδο στην παλιότερη κατάσταση.

Τετάρτη 21 Ιουλίου 2010

Α' ΕΘΝΙΚΗ πέντε αστέρων!



Το χρονικό διάστημα 1984-89 σημάδεψε ανεξίτηλα την πορεία του ελληνικού επαγγελματικού πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής κατηγορίας ποδοσφαίρου (σήμερα «Σούπερ Λίγκα»). Οι φίλαθλοι της χώρας μας είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν καλής ποιότητας θέαμα, τα εισιτηριακά ρεκόρ εκτινάχθηκαν στα ύψη, ενώ ο χαρακτήρας της διοργάνωσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα λειτουργικός (με 30 αντί 34 αγωνιστικών ημερών) και πολύ ανταγωνιστικός: Πέντε διαφορετικές ομάδες κατέκτησαν τους έξι τίτλους πρωταθλητή, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί στο παρελθόν, ούτε επαναλήφθηκε στη συνέχεια.



Παράλληλα, σπουδαίοι ποδοσφαιριστές βρίσκονταν εκείνο τον καιρό στο απόγειο της ακμής τους και μας πρόσφεραν απλόχερα το γνήσιο ταλέντο τους, σε συνθήκες λιγότερο «αυτοματοποιημένες» από αυτές που επικρατούν στη σημερινή πραγματικότητα.
Επιχειρώ με πολύ μεγάλη χαρά μια αναλυτική καταγραφή εκείνης της «ιστορικής» εποχής και ευελπιστώ να με ακολουθήσετε με πραγματικό ενδιαφέρον σε μια διαδρομή αναμνήσεων απ’ την αξέχαστη εποχή των ποδοσφαιρικών ‘80s.



Τότε, που μια αέρινη ντρίπλα του Βασίλη Χατζηπαναγή, ένα ξαφνικό πλασέ του Νίκου Αναστόπουλου, μια παλικαρίσια κεφαλιά του Τάσου Μητρόπουλου, ένα τεχνικό βολέ του Χουάν Ραμόν Ρότσα, μια αστραπιαία ενέργεια του Θωμά Μαύρου, ένα δυναμικό τάκλιν του αξέχαστου Γιώργου Μητσιμπόνα, μια άψογη σέντρα του Δημήτρη Σαραβάκου, ένα αριστοτεχνικό χτύπημα φάουλ του Ντίνου Κούη, μια ορμητική επέλαση του Χρήστου Δημόπουλου, ένα αρχοντικό κόψιμο του Στέλιου Μανωλά ή μια απίθανη επέμβαση του Νίκου Σαργκάνη χάριζαν στους ποδοσφαιρόφιλους ανείπωτες συγκινήσεις.
Θα πρέπει, ολοκληρώνοντας αυτό το σύντομο προοίμιο, να σας ενημερώσω ότι η παρουσίαση των στοιχείων βασίσθηκε αποκλειστικά σε προσωπικές σημειώσεις που κρατήθηκαν με ζήλο και υπομονή απ’ τις εφημερίδες και τα αθλητικά περιοδικά της συγκεκριμένης περιόδου, με πρόσθετες επισημάνσεις σε όποια σημεία έκρινα (τότε) απαραίτητο.



Τα σκίτσα είναι επίσης δικά μου, καρπός μιας έμφυτης σχεδιαστικής ικανότητας αλλά και έκφραση της αγάπης μου για ένα άθλημα που δεν έπαψε ποτέ να μαγεύει χιλιάδες ανθρώπους, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της υφηλίου, εδώ και περισσότερο από έναν αιώνα!

Καλή σας ανάγνωση.

Η (απαραίτητη) εισαγωγή.

Το καλοκαίρι του 1983 ο Ολυμπιακός του Σταύρου Νταϊφά είχε επιβληθεί ως ο μόνιμος πρωταγωνιστής του επαγγελματικού πρωταθλήματος, με το επίτευγμά του να κατακτήσει και τους τέσσερις πρώτους τίτλους στη διοργάνωση, από την καθιέρωσή της το φθινόπωρο του 1979 έως τότε.



Έδειχνε λοιπόν, πραγματικά ακατανίκητος.

Ο Παναθηναϊκός του Γιώργου Βαρδινογιάννη -παρά τις προσπάθειές του τα προηγούμενα χρόνια- δεν είχε πετύχει να χρισθεί ούτε μια φορά πρωταθλητής Ελλάδας και λογικά, προετοίμαζε την αντεπίθεσή του. Από την άλλη, η κυπελλούχος ΑΕΚ του Ανδρέα Ζαφειρόπουλου εμφανιζόταν εγκλωβισμένη σε έναν κυκεώνα διοικητικών προβλημάτων.

Στη συμπρωτεύουσα, οι παραδοσιακές ποδοσφαιρικές δυνάμεις βρίσκονταν σε κρίση. Ο Άρης, ο οποίος είχε φτάσει μια ανάσα από το στέμμα του 1980, ακολουθούσε πτωτική πορεία. Ο ΠΑΟΚ παρέπαιε μεταξύ τρίτης και πέμπτης θέσης, ενώ ο Ηρακλής θεωρούσε επιτυχία του την είσοδο στην τελική εξάδα, που πέτυχε στα 1982.
Ωστόσο, υπήρχε ένας επαρχιακός σύλλογος που έδειχνε ικανός για την υπέρβαση. Ήταν η Λάρισα, έκτη στην τελική κατάταξη του 1981, φιναλίστ του κυπέλλου το 1982 και δεύτερη στο πρωτάθλημα που μόλις είχε ολοκληρωθεί! Ήταν μια ανερχόμενη δύναμη.



Απ’ τις υπόλοιπες ομάδες, δύσκολα κάποια θα ξεχώριζε. Εκείνο που συνέβαινε ήταν κατά καιρούς να σημειώνονται μικρές «αναλαμπές», αν μπορούν να χαρακτηρισθούν έτσι η 6η θέση των Ιωαννίνων το 1979-80, η 7η και 8η θέση των Εθνικού Πειραιά και Πανσερραϊκού αντίστοιχα το 1980-81, οι 7ες θέσεις του κυπελλούχου 1979 Πανιωνίου το 1981-82 και του ΟΦΗ το 1982-83, ή τα κατορθώματα της ακριτικής Καστοριάς (κυπελλούχος το 1980 και 8η στο πρωτάθλημα του 1981-82).



Το φθινόπωρο του 1982, η αθλητική ηγεσία αποφάσισε να μειώσει τον αριθμό των συμμετεχόντων ομάδων στην Α’ Εθνική από δεκαοκτώ σε δεκαέξι και συγχρόνως να ενοποιήσει τους δυο ομίλους της Β΄ Εθνικής κατηγορίας σε έναν.
Έτσι από την πρώτη κατηγορία υποβιβάστηκαν τέσσερα σωματεία, αντί δύο που ίσχυε μέχρι τότε. Την παραμονή έχασαν ο Μακεδονικός Νεάπολης (Θεσσαλονίκης), η Παναχαϊκή, η Ρόδος και η Καστοριά, ενώ μόλις που πέτυχε να διασωθεί ο Πανιώνιος με αντίπαλο την ομάδα της Νέας Ευκαρπίας, σε αγώνα κατάταξης στο Εθνικό Στάδιο Βόλου.
Παράλληλα, τελευταίοι πρωταθλητές ομίλων της Β’ Εθνικής αναδείχθηκαν το Αιγάλεω στο «Νότο» και η Καλαμαριά στο «Βορρά». Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, οι σύλλογοι αυτοί θα έπαιζαν στην επαγγελματική κορυφαία κατηγορία.
Οι 16 «μονομάχοι» που πήραν θέση για το 5ο επαγγελματικό πρωτάθλημα (και 25ο στην ιστορία του θεσμού της Α’ Εθνικής), ήταν σύμφωνα με την τελική βαθμολογία της σεζόν 1982-83, ο Ολυμπιακός, η Λάρισα, η ΑΕΚ, ο ΠΑΟΚ, ο Άρης, ο ΠΑΟ, ο ΟΦΗ, ο Ηρακλής, ο ΠΑΣ Γιάννενα, ο Απόλλων Αθηνών, ο Εθνικός, η Δόξα Δράμας, οι Σέρρες, ο Πανιώνιος, το Αιγάλεω και ο Απόλλων Καλαμαριάς.

Μια αέναη περιπέτεια



Η Δ΄ Εθνική ποδοσφαίρου αντρών είναι ερασιτεχνική κατηγορία και διοργανώνεται από την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία.
Ιστορικό
Ξεκίνησε το 1966 με τη μορφή περιφερειακού "τουρνουά" το οποίο ωστόσο η Ε.Π.Ο. είχε επισήμως καταχωρήσει στα αρχεία της σαν "Γ' Εθνική", λόγω του ότι προέκρινε ομάδες από τα τοπικά πρωταθλήματα για τη Β' Εθνική (έως και την περίοδο 1976-77).
Συνέχισε σαν "Εθνικό Ερασιτεχνικό πρωτάθλημα" με έναρξη την περίοδο 1977-78, το 1988 μετονομάστηκε σε Δ΄Εθνική και το 2001 σε Εθνικό περιφερειακό πρωτάθλημα.
Διεξάγεται σε ομίλους οι οποίοι καταρτίζονται με γεωγραφικά κριτήρια.
Ο πρωταθλητής κάθε ομίλου ανεβαίνει στην Γ΄Εθνική (έως και το 1982 ανέβαινε στη Β' Εθνική) και σε σπάνια περίπτωση (συνήθως αναδιάρθρωσης) ανεβαίνει και ο δεύτερος.
Από κάθε όμιλο υποβιβάζονται κατά κανόνα πολλές ομάδες, συνήθως 4 με 5 και αναπληρώνονται από τις πρωταθλήτριες των τοπικών ενώσεων.



Το πρωτάθλημα των "φτωχών" (γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Το πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής (ή Περιφερειακό πρωτάθλημα, ή Εθνικό Ερασιτεχνικό παλαιότερα) δεν έχει την πολυτέλεια να στηρίζεται ιδιαίτερα από τα ΜΜΕ της χώρας μας. Οι προβολείς της δημοσιότητας αργούν να φτάσουν σε αυτό και όταν (σπάνια) το κάνουν, συνήθως γίνεται για να περιγραφούν διάφορα έκτροπα, παρά για να προβληθεί η αθλητική δραστηριότητα
Κι όμως, από αυτή την ποδοσφαιρική «δεξαμενή» αναδείχθηκαν πάρα πολλοί μεταγενέστεροι άσσοι του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ σε αυτήν επιστρέφουν συχνά οι βετεράνοι προκειμένου να ολοκληρώσουν την καριέρα τους εκεί από όπου ξεκίνησαν, ή απλά για να συνεχίσουν να παίζουν μπάλα χωρίς να ταλαιπωρούνται από τις σκληρές απαιτήσεις του επαγγελματισμού.
Ούτε λίγο ούτε πολύ, το πρωτάθλημα της Δ’ Εθνικής κουβαλά πίσω του ήδη μια πορεία περισσότερων των 30 ετών. Επίσημα, σαν ανεξάρτητη κατηγορία ξεκίνησε την περίοδο 1977-78 με τέσσερις ομίλους. Αν εδώ προσθέσουμε και τα δέκα προηγούμενα χρόνια που γινόταν υπό μορφή «τουρνουά» (1966-76), τότε μιλάμε για μια πολύ μεγάλη ιστορία.
Σύντομα, οι όμιλοι πλήθυναν καθώς όλο και περισσότερες ομάδες προστέθηκαν από τα τοπικά αφού οι διάφοροι παράγοντες πίεζαν για ευνόητους λόγους και πετύχαιναν τελικά την εκπροσώπηση του «χωριού» τους σε μια «εθνική» (μόνο στα χαρτιά τότε) κατηγορία
Τα προβλήματα ήταν πολλά. Οικονομικές δυσχέρειες, τεράστιες μετακινήσεις, επεισόδια, ωστόσο η διοργάνωση άντεξε (και) για λόγους που έχουν να κάνουν κύρια με τις εκλογές της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας.
Το 1987-88 η κατηγορία μετονομάσθηκε σε «Δ’ Εθνική» και έγινε προσπάθεια να συμμαζευτούν οι πρακτικές αντιξοότητες. Όμως, οι τέσσερις (και πάλι) αρχικοί όμιλοι λίγα χρόνια αργότερα έγιναν δέκα και την τριετία 1992-94 δώδεκα (!), σε μια γιγαντιαία εκδοχή.
Από το 2000 καθιερώθηκε ο όρος «Περιφερειακό Πρωτάθλημα», χωρίς όμως να πραγματοποιηθούν παράλληλα και τα απαραίτητα βήματα βελτίωσης.
Τα τελευταία μόνο χρόνια παρατηρήθηκε κάποια πρόοδος με την προσθήκη διαφόρων απαιτούμενων προδιαγραφών όπως η υποχρέωση να χρησιμοποιούνται για τους αγώνες αποκλειστικά γήπεδα που διαθέτουν χλοοτάπητα, με την ορθότερη σύσταση των ομίλων βάσει γεωγραφικών κριτηρίων κ.λ.π.
Αξίζει να θυμίσουμε κάποιες ιστορικές ομάδες που κέρδισαν κατά καιρούς τίτλο στην κατηγορία. Το 1979 ήταν ο Βύζας και ο Παναιγιάλειος, το 1980 ο Διαγόρας Ρόδου, ο Πιερικός και η Καλαμαριά, το 1981 ο Ατρόμητος Πειραιώς, το 1982 ο Ιωνικός Νικαίας, ο Λεβαδειακός και ο Πανηλειακός, το 1985 η Καλαμάτα, το 1989 η Ρόδος και ο Παναιτωλικός, το 1991 ο Φωστήρας, το 1992 η Κέρκυρα και ο Εθνικός Αστέρας, το 1993 η Νίκη Βόλου, το 1996 ο Εργοτέλης και το Αιγάλεω (των 23 συμμετοχών στην Α’ Εθνική), το 1998 ο Ατρόμητος Περιστερίου, το 2003 η Βέροια και η Δόξα Δράμας, το 2005 τα Τρίκαλα, το 2006 η Κόρινθος και τόσες άλλες...
Το 2008-09 συναντάμε έξι πάλαι ποτέ μεγάλους συλλόγους, όπως τα Τρίκαλα (στον τέταρτο όμιλο), τον Παναιγιάλειο και τον Πανηλειακό (στον έκτο), τον Απόλλωνα Αθηνών (ο οποίος κατά τη γνώμη μας είναι το σπουδαιότερο όνομα που πέρασε μέχρις στιγμής από την κατηγορία αυτή) και τον Αθηναϊκό (στον όγδοο) και την Προοδευτική (στο δέκατο όμιλο).
Όσον αφορά στους ποδοσφαιριστές που αγωνίσθηκαν εκεί τα τελευταία χρόνια, ανακαλύπτουμε τα ονόματα των Χρήστου Μαλαδένη, Γιάννη Προβίδα, Ανδρέα Σκέντζου, Λάζαρου Σέμου, Γεράσιμου Κριαρά, Βρασίδα Κοντοθανάση, Κώστα Τσιρώνη, Θανάση Κόη, Βαγγέλη Τσιούκα, Γιάννη Θωμαΐδη, Άγγελου Βιλανάκη, Χρήστου Μικέ, Αλέκου Τάτση, Τιμόθεου Καβακά, Θεοφύλακτου Νικολαΐδη, Χρήστου Καλλιμάνη, Δημήτρη Ζαβαντία, Αλέκου Δέλλιου, Θωμά Τρούπκου, Βαγγέλη Κοέντα, Κώστα Κορμαρή, Κώστα Ηπειρώτη, Παντελή Κολιάκου, Γιάννη Μαλλού, Παναγιώτη Ζιάκα, Γιάννη Βιτεβή, του γκολκίπερ Ηλία Γιούρου, των Σερτζιάν Τσέροβιτς, Γιώργου Σαββίδη, Λεωνίδα Γώγολου, Γιώργου Κόγιογλου, Μάξιμου Κατηκαρίδη, Γιώργου Μπαϊράμογλου, Χρήστου Γαντζούδη, Σωκράτη Πέτρου, Τάσου Καραμάνου, Παντελή Κουμπή, Στέφανου Μπασινά, Σπύρου Νούσια, Θανάση Μπέκου, Δημήτρη Αργυρόπουλου, Κώστα Ντέτσικα, Θανάση Πρεκατέ, Βαγγέλη Αγγέλη, Νίκου Παπαρούνη, Ανδρέα Ανδρούτσου, Θόδωρου Λούρμπα, Δημήτρη Ράπτη, Ηλία Μιχελίδη, Θ. Ανδρουτσόπουλου κ.α.
Ακόμη μεγαλύτερες εκπλήξεις δοκιμάζουμε παρατηρώντας τους προπονητές (που στη συντριπτική πλειοψηφία τους είναι Έλληνες, μεταξύ των οποίων αρκετοί παλαιοί διεθνείς): Ανδρέας Μιχαλόπουλος, Νίκος Καρούλιας, Πέτρος Ξανθόπουλος, Ιάκωβος Χατζηαθανασίου, Χρήστος Βασιλείου, Τάκης Καραγκιοζόπουλος, Μιχάλης Ζιώγας, Γιάννης Αλεξούλης, Βαγγέλης Χοσάδας, Κώστας Καπουράνης, Κυριάκος Αλεξανδρίδης, Δημήτρης Γκένας, Μανώλης Παπαδόπουλος, Κώστας Τσαβαλιάς, Σωτήρης Μαυροδήμος, Γιάννης Χατζηράπτης, Θόδωρος Πατρώνης, Ανδρέας Ζήκος, Τάκης Παραφέστας, Δημήτρης Νόλης, Γρηγόρης Τσινός, Γιώργος Βλαστός, Κώστας Μαλουμίδης, Πέτρος Μαρινάκης, Στέλιος Βογιατζής, Μιχάλης Μπλέτσας, Μανώλης Πατεμτζής, Τάκης Μακροδημήτρης, Δημήτρης Σκούνας, Οράσιο Μοράλες, Ζόραν Μπάμποβιτς, Αντώνης Μαυρέας, Θωμάς Κουρκούνας, Δήμος Κάβουρας, Πέτρος Μπόντζος, Αντώνης Μάνδαλος, Γιάννης Στέφας, Γιάννης Μανδρέκας, Ζέλικο Σίμοβιτς, Δημήτρης Σιαπανίδης, Ρομπέρτο Μπολάνο (προπονητής-παίκτης), Θόδωρος Ανδριόπουλος, Θωμάς Βιρτζαμάνης, Γιώργος Χαλκίδης, Δαυΐδ Μαύρος, Κώστας Βακιρτζής, Τάσος Τσαπανίδης, Βασίλης Ασλανίδης, Βασίλης Καραΐσκος, Δημήτρης Βολωνάκης κ.α.

Τι λετε λοιπόν, αξίζει να δείξουμε λίγο περισσότερο ενδιαφέρον για τους «φτωχούς συγγενείς» του ελληνικού ποδοσφαίρου;


Πρωταθλητές περιφερειακού τουρνουά
1965–66 Λεβαδειακός Εργοτέλης Εθνικός Αλεξ/πολης Μέγας Αλέξανδρος
1966–67 Αστέρας Ζωγράφου ΑΕΚ Φαλήρου ΠΑΟ Διοικητηρίου Ελπίδα Δράμας Ολυμπ. Λουτρακίου Αναγέν. Άρτας
1967–68 Αργοναύτης Πειραιά Μέγας Αλέξανδρος
1968–69 Αναγέν. Άρτας Αναγ. Καρδίτσας
1969–70 Πανδραμαϊκός Απόλ. Κρ. Βρύσης Α.Ο. Καρδίτσας Πανασπροπυργιακός Αχαρναϊκός Εργοτέλης Παναργειακός Φοίνικας Πολίχνης Άρης Αγίου Κων/νου
1970–71 Ορέστης Ορεστιάδας Νάουσα Ορχομενός Ρουφ Ορφέας Αιγάλεω Πανηλειακός
1971–72 Αναγέν. Επανωμής Μουδανιά Θήβα Ηλυσιακός Φοίβος Κρεμαστής Παννεμεατικός
1972–73 Νέστος Χρυσούπολης Νίκη Πολυγύρου Αχιλλέας Φαρσάλων Λαμία Παναιτωλικός Παναρκαδικός Σύρος Ολυμπιακός Λιοσίων Απόλλων Μυτιλήνης
1973–74 Εθν. Σιδηροκάστρου Κοζάνη Μακεδονικός Δήμητρα Τρικάλων Πάτρα Δόξα Βύρωνα Μοσχάτο Διαγόρας Ρόδου
1974–75 Ακρίτες Συκεών Καμπανιακός Ρήγας Φεραίος Εθνικός Αστέρας Άγιος Δημήτριος Αμφιάλη Ορφέας Αιγάλεω
1975–76 Κιλκισιακός Απόλλων Καλαμάτας Εθν. Σιδηροκάστρου Αναγέννηση Άρτας Νίκη Βόλου Πανηλειακός Καλλιθέα Ηρόδοτος
1976–77 Μακεδονικός Εδεσσαϊκός Θύελλα Σερρών Ελασσόνα Χαλκίδα Μεσολόγγι Άγιος Δημήτριος Ιωνικός
Πρωταθλητές Εθνικού Ερασιτεχνικού
1977–78 Αναγέννηση Άρτας Αχαρναϊκός Αναγ. Γιαννιτσών Μακεδον. Σιάτιστας
1978–79 Εορδαϊκός Παναιγιάλειος Βύζας Μεγάρων Πανθρακικός
(φάση από τον αγώνα Ολυμπιακός Λιοσίων-Διαγόρας Αιγάλεω, την περίοδο 1979-80)

1979–80 Πιερικός Χαλκίδα Απόλλων Καλαμαριάς Διαγόρας Ρόδου
1980–81 Τοξότης Βόλου Αχαϊκή Ατρόμητος Πειραιά Κοζάνη
1981–82 Πανηλειακός Θήβα Φλώρινα Αλεξανδρούπολη Ιωνικός Αιολικός Μυτιλήνης Λεβαδειακός ΑΠΕ Λαγκαδά
1982-83 Α.Ο. Νεάπολη Πειραιά Α.Ε. Πολύκαστρο Ασπίδα Ξάνθης Αναγέννηση Άρτας Π.Α.Ο. Θρίαμβος Αθηνών Παναυπλιακός Α.Σ. Πόντιοι Κοζάνης
1983-84 Χαραυγιακός Α.Ο. Κέρκυρα Π.Ο. Ελλασόνας Α.Σ. Ποσειδών Νέας Μηχανιώνας Αίας Σαλαμίνας Παναρκαδικός Τρίπολης Ηρακλής Καβάλας
1984-85 Εργοτέλης Ηρακλείου Αχιλλέας Φαρσάλων Πανθρακικός Κομοτηνής Π.Σ. Καλαμάτα ΓΣ Ηλιούπολη Α.Σ. Αλεξάνδρεια Ημαθίας Α.Ο. Αγρινίου
1985-86 Α.Ο. Περαμαϊκός Πειραιά Πυρσός Γρεβενών Α.Π.Σ. Πάτραι Μέγας Αλέξανδρος Θεσσαλονίκης Ολυμπιακός Χαλκίδας Α.Σ. Νέστος Χρυσούπολης Α.Π.Ο. Παναργειακός
1986-87 Α.Ε. Αχαϊκή Α.Ο. Πανδραμαϊκός Γ.Σ. Μεσσηνιακός Α.Ο. Αναγέννηση Νεάπολης Θεσσαλονίκης Α.Ο. Αναγέννηση Κολινδρού Γ.Ν.Ο. Άρης Νικαίας Ε.Α.Ρ
Πρωταθλητές Δ' Εθνικής-Περιφερειακού
1987–88 Αχιλλέας Φαρσάλων Αστέρας Αμπελ/πων Θρίαμβος Σπάρτη
1988–89 Αναγέν. Γιαννιτσών Ρόδος Πόντιοι Βέροιας Παναιτωλικός
1989–90 Αν. Χαλκηδόνας Θεσ. Ασπίδα Ξάνθης Πανηλειακός Λαμία Χαϊδάρι Άρης Νίκαιας
1990–91 Πανδραμαϊκός Πάτραι Πανναυπλιακός Παναργ. Ορεστικού Ρόδος Ποσειδών Μηχαν. Φωστήρας Αναγέννηση Άρτας Απόλλων Λάρισας Ποσειδών Ηρακλείου
1991–92 Χαλκίδα Ηρόδοτος Κέρκυρα Κιλκισιακός Οδυσσέας Κορδελ. Αναγέν. Καρδίτσας Αιολικός Εθνικός Αστέρας Παναρκαδικός Πόντιοι Κοζάνης Φωκικός Εθνικός Αλεξ/πολης
1992–93 Ηρακλής Πτολεμ. Νίκη Βόλου Απόλλων Κρύας Βρύσης Αχαρναϊκός Κερατσίνι Εράνη Φιλιατρών Χανιά Βελισσάριο Πάτραι Νέστος Χρυσούπολης Κεραυνός Κολχικού Ιάλυσος Ρόδου
1993–94 Ηρακλής Πτολεμ. Αγροτικός Αστέρας Ορέστης Ορεστ. Άγιος Νικόλαος Σπάρτη Λαμία Αλμωπός Αριδαίας Χαλκίδα Μεσολόγγι Βαρβασιακός Τύρναβος Αχέρων Καναλακίου
1994–95 Εν. Διαγόρα - Ρόδου Μαρκό Κοζάνη Φωκικός Παναιγιάλειος Πύργος '79 Αμπελόκηποι Θεσ. Νιγρίτα
1995–96 Εργοτέλης Ναυπακτ. Αστέρας Ηρακλής Πτολεμ. Αιγάλεω Λύκοι Κέρκυρα
1996–97 Αγία Ελεούσα Πάμισος Μεσσήνης Κοζάνη Κερατσίνι Ορφέας Αλεξ/πολης Πρέβεζα
1997–98 Ατρόμητος Αθηνών Αχαϊκή Απόλ. Κρ. Βρύσης Αγερσανί Νάξου Α.Ο. Καρδίτσας Κιλκισιακός
1998–99 Ακράτητος Λεωνίδιο Εθνικός Κατερίνης Χαλκηδόνα Θεσπρωτός Νεάπολη Θεσ/νίκης
1999–00 Αχαρναϊκός Λαμία Πατραϊκός Αμπελόκηποι Θεσ.
2000–01 Φωστήρας Κέρκυρα Χανιά Κασσάνδρα
2001–02 Θρασύβουλος Φυλής Νίκη Βόλου Λεβαδειακός Αγροτικός Αστέρας
2002–03 Ρόδος Ηλυσιακός Βέροια Πιερικός Δόξα Δράμας Αβέρωφ Ιωαννίνων Θύελλα Πατρών Χαλκίδα Ατσαλένιος Ποντιακός Ν. Σάντας
2003–04 Πανδραμαϊκός Θερμαϊκός Κοζάνη Απόλλων Λάρισας Λαμία Παναιτωλικός Χαϊδάρι Εθνικός Αχαϊκή Ηρόδοτος
2004–05 Αστέρας Τρίπολης Πολύκαστρο Διαγόρας Ρόδου Πιερικός Ιωνία Χανίων Αιολικός Μυτιλήνης Μεσσηνιακός Πανθρακικός Α.Ε. Γιάννενα Τρίκαλα
2005–06 Δόξα Γρατινής ΠΑΟΝΕ Εθνικός Κατερίνης Ανδρούτσος Γραβ. Ναυπακτ. Αστέρας Ζάκυνθος Θήβα Ηλιούπολη Κορωπί Ο.Φ. Ιεράπετρας
2006–07 Προσοτσάνη Αναγέν. Γιαννιτσών Πτολεμαΐδα Εθνικός Ολ. Βόλου Πρέβεζα Παναιγιάλειος Κόρινθος Φωστήρας Αίας Σαλαμίνας Αστέρας Ρεθύμνου
2007–08 Οδυσσέας Αναγέν. Μακεδονικός Πυρσός Γρεβενών Φωκικός Εθν. ΦιλιππιάδαςΖάκυνθος Παναργειακός Αγία Παρασκευή Κεραυνός Κερατέας Ολυμπ. Χερσονήσου
2008–09 Βισαλτιακός Αναγέν. Επανομής Κοζάνη Τρίκαλα Δόξα ΚρανούλαςΠαναιγιάλειος Ένωση Πανασπροπυργιακού-Δόξας ΠΑΟ Ρουφ Σαρωνικός Πλατανιάς
2009-10 Μέγας Αλέξανδρος Ηράκλειας Αετός Σκύδρας Μ.Α.Ε. Ποντίων Κατερίνης Τύρναβος 2005 Ναυπακτιακός Αστέρας Πανηλειακός Ηρακλής Ψαχνών Απόλλων Σμύρνης Καλλονή Χανιά

Πρωτοπόροι Έλληνες Οικολόγοι

  Άγις Θέρος (εφ. ΤΟ ΒΗΜΑ, 22.4.1961) ( Γράφει ο Νίκος Δ. – Θ. Νικολαΐδης ) Τα σημερινά προβλήματα της μόλυνσης του περιβάλλοντος (τρύπα τ...