Ήρωας της Ελλάδας (2ο μέρος)

(του Νίκου Δημ. Νικολαΐδη)

«Μίλησες; Πότε, σε ποιον;»

«Ήρθε και με βρήκε πριν από 10-12 χρόνια ένας συγγραφέας που το έψαχνε το θέμα, ήθελε να συμμετάσχει σε μια επετειακή εκδήλωση για το ‘Μικρό Ήρωα’...»

«Και ... του αποκάλυψες την αληθινή σου ταυτότητα;»

«Ναι, με έπεισε ότι οι προθέσεις του ήταν αγνές, γιαυτό κι εγώ του ανοίχθηκα. Μου υποσχέθηκε όμως ότι δε θα δημοσιοποιούσε την ιστορία μου, ότι δηλαδή είμαι υπαρκτό πρόσωπο κι όχι έργο μυθοπλασίας. Θα διηγούνταν στο ακροατήριο μια... υποθετική συνέντευξη μαζί μου, όπως και το έκανε, καθώς έμαθα αργότερα.»


«Φοβερό! Και σήμερα εγώ είμαι ο δεύτερος που τα ακούει, έτσι παππού;»

«Ακριβώς παιδί μου! Άκου λοιπόν πως έχουν τα πράγματα.

Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν για το πως αισθανόμουν τόσα χρόνια μετά τους ηρωικούς αγώνες που δώσαμε. Δικαιώθηκαν οι αγώνες αυτοί; Απολαμβάνουμε τη δημοκρατία και την ειρήνη που όλοι οραματίσθηκαν μετά τη λήξη του πολέμου;

Του απάντησα πως κάτι τέτοιο θα ήταν ουτοπικό. Και συνέχισα λέγοντάς του πως τα ιδανικά για τα οποία θυσιάστηκε η δική μου γενιά δεν γίνονταν σεβαστά ούτε σήμερα. Ωστόσο, οι αγώνες πρέπει να δίνονται, έστω και αν φαντάζουν απέλπιδοι. Στην εποχή μου τίποτε δεν ήταν δεδομένο. Χρειαζόταν να παλέψουμε για όλα, για τη ζωή μας, για την εργασία, για τα προς το ζειν...Αλλά και σήμερα η κατάσταση θα έλεγα πως δε διαφέρει και τόσο πολύ. Οι νέοι καλούνται να ανταγωνισθούν σε ένα σκληροτράχηλο, σχεδόν απάνθρωπο πεδίο. Θέλει υπομονή και τεράστια προσπάθεια... Μετά με ρώτησε για τον εμφύλιο πόλεμο...»

Πλατεία Συντάγματος (3 Δεκεμβρίου 1944)

«Αλήθεια, τι του απάντησες;»

«Του είπα πως ήταν ότι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Τη στιγμή που όλη η Ευρώπη μάζευε τα κομμάτια της και προσπαθούσε να ανασυνταχθεί, εμείς εδώ - που επιπλέον δικαιούμασταν ένα σημαντικό μερίδιο από τα οφέλη της συμμαχικής νίκης, λόγω βεβαίως των θυσιών στις οποίες είχαμε υποβληθεί - ‘τρωγόμασταν’ και σκοτωνόμασταν μεταξύ μας! Για την Ελλάδα ο πόλεμος διήρκεσε όχι πέντε αλλά σχεδόν δέκα χρόνια και το γεγονός αυτό μας έριξε πολύ πίσω, τόσο σαν κοινωνία, με το εμφυλιο - πολεμικό κλίμα που διατηρήθηκε για δεκαετίες, όσο και σαν χώρα, καθώς ουσιαστικά παραμείναμε υπανάπτυκτοι και εξαρτώμενοι από άλλους. Προσωπικά, αρνήθηκα να συμμετάσχω σε εκείνη τη σύγκρουση με το μέρος της μίας ή της άλλης πλευράς. Αν σήκωνα όπλο εναντίον άλλου Έλληνα, θα ήταν σα να απαρνιόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό!...»

«Ήμουν βέβαιος γιαυτό, παππού!»

«Ύστερα θέλησε να μάθει πως κύλησε η ζωή μου μετά τον πόλεμο. Του είπα ότι έζησα σαν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Πως έκανα οικογένεια και δούλεψα σκληρά, χωρίς ποτέ να εκμεταλλευτώ την ιδιότητά του ως αντιστασιακού. Άλλοι, που δεν άξιζαν καν να τους απονεμηθεί ο τίτλος του αγωνιστή, το έκαναν. Έγιναν «μεγάλοι και τρανοί». Με ενοχλεί αυτό ξέρεις. Η καπηλεία του αγώνα είναι μια πολύ βρώμικη υπόθεση. Είναι κάτι που το έβλεπα πολύ συχνά. Άλλοι αγωνίσθηκαν και άλλοι επωφελήθηκαν για αυτοπροβολή. Φαίνεται πως το έχει αυτό η ανθρώπινη φύση, δεν εξηγείται αλλιώς...»

«Τι άλλο θέλησε να μάθει;»

«Για τη σημαία, νομίζω... Ναι, το θυμάμαι καλά, με ρώτησε για τη σημαία...»

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)