Ήρωας της Ελλάδας (1ο μέρος)

"Πως άντεξες τόσα χρόνια ;"

(γράφει ο Νίκος Δημ. Νικολαΐδης)

Ο φοιτητής της Αρχιτεκτονικής Γιώργος Θαλασσινός έχει μεγαλώσει μέσα στην Ελλάδα της ύφεσης. Γεννημένος στις 22 Ιουλίου του 1997, ήταν ακόμη παιδί όταν τη χώρα μας χτύπησε ξαφνικά η μεγάλη οικονομική χίμαιρα. Σήμερα, δέκα χρόνια μετά, ο νεαρός Γιώργος προσπαθεί να εξοικονομεί ο ίδιος τα έξοδά του, εργαζόμενος τα βράδια σαν υπάλληλος ενός ταχυφαγείου (‘delivery’) χωρίς να αδιαφορεί για τα σοβαρά κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα της εποχής μας.

Την επόμενη μέρα της τεράστιας διαδήλωσης στο Σύνταγμα εναντίον της χρήσης του ονόματος της Μακεδονίας από το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων, ο Γιώργος επισκέπτεται το συνονόματο, υπέργηρο παππού του, που ζει μόνος σε ένα μικρό διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια. Ο 92χρονος Γιώργος Θαλασσινός τον έχει καλέσει λίγες μέρες πριν, διαισθανόμενος πως δεν του έμεναν πολλές ώρες ζωής, για να του αποκαλύψει κάτι πολύ σημαντικό, όπως του είπε στο τηλέφωνο.

Η διαδήλωση για τη Μακεδονία (4 Φεβρουαρίου 2018)

Ευρισκόμενος πια κοντά στο -αναπόφευκτο- τέλος του βίου του και ενώ η οικονομική κρίση συνεχίζει να μαστίζει την Ελλάδα, ο Θαλασσινός αισθάνεται την ανάγκη να εκμυστηρευτεί το μεγάλο του μυστικό, ένα μυστικό το οποίο δεν γνωρίζει ούτε ο γιος του ο Αιμίλιος Θαλασσινός, θετός πατέρας του νεαρού. Ότι δηλαδή είναι ο θρυλικός «Γιώργος Θαλάσσης», ο ατρόμητος «Μικρός Ήρωας» της Κατοχής, από τον οποίο ο Στέλιος Ανεμοδουράς εμπνεύσθηκε το δημοφιλές του ανάγνωσμα!

Εξώφυλλο του θρυλικού περιοδικού

«Ο πατέρας διάβαζε φανατικά το περιοδικό» λέει με έκπληξη ο νεαρός. «Έχει κρατήσει 100άδες τεύχη στο πατάρι του πατρικού μας σπιτιού, στην Καισαριανή» !!!

«Ναι παιδί μου, εγώ φρόντισα για αυτό, για να του εμφυσήσω πατριωτικές ιδέες και αξίες, σε μια εποχή που η Ελλάδα προσπαθούσε να γιατρέψει τις πληγές της και να ορθοποδήσει. Τον σπουδάσαμε με χίλιους κόπους και τον στηρίξαμε κι εγώ και η γιαγιά σου η Κατερίνα όσο ζούσε, αλλά και ο νονός σου ο Νίκος Κατσανίκος, που ήταν, φυσικά, ο ‘Σπίθας’. Τον προτρέψαμε μάλιστα να υιοθετήσει ένα παιδί, αφού ο ίδιος δεν έκανε οικογένεια. Και, εύπορος καθώς είναι, θα ήταν αμαρτία να μην προσφέρει μια καλή τύχη σε ένα ορφανό, έτσι ήρθες εσύ κοντά μας.»

«Μα παππού, δεν έχεις μιλήσει για όλα αυτά σε κανέναν, πως άντεξες τόσα χρόνια, να μη μάθει ο κόσμος ότι και εσύ ήσουν ένας ήρωας της Αντίστασης;»

«Άκου αγόρι μου, εγώ και η γιαγιά σου ότι κάναμε το κάναμε για την Ελλάδα και όχι για να κερδίσουμε φήμη ή χρήματα μετά τον πόλεμο. Δώσαμε κάθε ικμάδα της ύπαρξής μας στον Αγώνα εναντίον των κατακτητών και δεν περιμέναμε το ‘μπράβο’ από κανέναν. Απολογούμαστε μόνο στη συνείδησή μας και στο Θεό, σε κανέναν άλλο. Η αλήθεια είναι όμως, πως κάποια στιγμή, είχα μιλήσει γι' αυτά».

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)