"Έφυγε" ο Αιγαλιώτης ρεπόρτερ...

Σε ένα δωμάτιο του "Ερυθρού Σταυρού" έσβησε χθες Δευτέρα 12 Δεκεμβρίου σε ηλικία 85 ετών και μετά από σύντομη νοσηλεία, η ευγενική μορφή του Ανδρέα Οικονομόπουλου, του ανιδιοτελούς φίλου, του καλοσυνάτου Ανθρώπου, του ευγενούς συνομιλητή, του ειρηνιστή, του ρομαντικού, του φίλαθλου, του δημοσιογράφου, του Αιγαλιώτη έως το τέλος της ζωής του, Ανδρέα.
Γεννημένος στα 1931, παιδί της κατοχής και του εμφυλίου, έδειξε από νωρίς το σπουδαίο ταλέντο του στο γραπτό λόγο, καθώς βραβεύτηκε για σχολική έκθεση στο Γυμνάσιο του Περιστερίου όπου σπούδαζε, μια έκθεση με θέμα την πρόσφατη τότε, Απελευθέρωση της Αθήνας από τα ναζιστικά στρατεύματα. Αντί άλλης αναφοράς, παραθέτω αυτούσια τη συνέντευξη που μου είχε παραχωρήσει το Σεπτέμβριο του 2007, την οποία δημοσίευσα στην τοπική εφημερίδα "Αιγάλεω" του Γιώργου Καφετζή.

• Η κηδεία του Ανδρέα θα γίνει αύριο Τετάρτη από το Κοιμητήριο Βύρωνα, στις 11:00 π.μ.

Αντίο φίλε μου, επιτέλους η καρδούλα σου ησύχασε...

Ο λόγος στον Ανδρέα Οικονομόπουλο.

«Από ένα μονόστηλο ξεκινήσαμε όλοι» είχε πει κάποτε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, αναπολώντας την «παρθενική» του επαφή με το χώρο της δημοσιογραφίας. Ένα χώρο που τίμησε με το παραπάνω και ένας από τους πιο αγνούς και ανιδιοτελείς συμπολίτες μας. Ο παλαίμαχος αθλητικογράφος κ. Ανδρέας Οικονομόπουλος, μια ευγενέστατη και πάνω απ’ όλα ρομαντική φυσιογνωμία, βγαλμένη μέσα από το «άρωμα» και το «χρώμα» μιας άλλης εποχής. Πιο απλής, πιο τίμιας, πιο καθαρής. Τότε που η ομορφιά της φύσης συνταίριαζε με τη ζεστασιά των ανθρώπινων σχέσεων και ειδικά στην πόλη μας, στο Αιγάλεω, έβρισκε την πιο χαρακτηριστική έκφρασή της.

Ο Ανδρέας έζησε όλη αυτή τη θρυλική περίοδο της νεώτερης ιστορίας μας, μεγάλωσε στο μεταπολεμικό κόσμο, γεύτηκε χαρές αλλά και απογοητεύσεις και διδάχτηκε πολλά. Είδε παράλληλα να  γκρεμίζονται ελπίδες, να προδίδονται προσδοκίες, συχνά να καταστρέφονται ελπιδοφόρες προοπτικές. Μέσα από την προσωπική του πορεία έβγαλε τα δικά του συμπεράσματα και προικισμένος με τη ζέση ενός αληθινού εργάτη της «πένας», αποτύπωσε στο χαρτί τις εμπειρίες του, αντανακλώντας πάντοτε το κλίμα των καιρών με την ιδιαίτερη ευαισθησία που τον χαρακτηρίζει.

Είναι πραγματικά μεγάλη χαρά για μένα να μοιραστώ με τους αναγνώστες της εφημερίδας μας την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχα μαζί του.

Ανδρέα, θύμισέ μου πότε και που έπιασες για πρώτη φορά στα χέρια σου το δημοσιογραφικό στυλό.

Ήταν Οκτώβριος του 1957 που ξεκίνησα στο «Φως των Σπορ». Τότε βέβαια τα γραφεία του στεγάζονταν στην Οδό Αναξαγόρα, σε ένα πολύ μικρό χώρο. Η εφημερίδα έβγαινε αρχικά μία φορά και στη συνέχεια δύο φορές τη βδομάδα.

Είναι αλήθεια όμως ότι η πρώτη σου «διάκριση» ήρθε σε ηλικία μόλις δώδεκα ετών;

Κάπως έτσι είναι. Από μία Έκθεση Ιδεών στις Εισαγωγικές εξετάσεις του Γυμνασίου, που έγραψα και έκανε το γύρο του Σχολείου. Ο τότε Γυμνασιάρχης με είχε καλέσει θυμάμαι στο γραφείο του για να μου δώσει συγχαρητήρια. Όσο για το θέμα της, ήταν η Απελευθέρωση, επίκαιρο τότε, είμαστε στα 1946.

Ας επανέλθουμε στο ξεκίνημά σου. Έχει καμιά σχέση η κατάσταση που βρήκες τότε με την τωρινή;

Όχι, έχουν αλλάξει πάρα πολλά. Τότε ήταν μία πραγματικά ρομαντική εποχή. Ακόμη και οι ποδοσφαιριστές παρότι οι περισσότεροι ήταν αυθεντικά ταλέντα, βγαλμένα από τις αλάνες, ήταν όλοι ερασιτέχνες. Έπαιζαν απλά για τη φανέλα. Όμως και οι φίλαθλοι, ήταν εντελώς διαφορετικοί. Δεν υπήρχε ο χουλιγκανισμός, μαζί κάθονταν στην κερκίδα και ο καθένας υποστήριζε την ομάδα του.

Πόσο δύσκολο ήταν εκείνα τα χρόνια να κάνει κάποιος δημοσιογραφία; Τι θυμάσαι από τις συνθήκες που επικρατούσαν;

Δύσκολα ήταν φυσικά, αφού χρειαζόταν πρώτα απ’ όλα να υπάρχει η έφεση για το γράψιμο. Λεφτά δεν υπήρχαν και ότι κάναμε το κάναμε από το μεράκι, που κουβαλούσε μέσα του ο καθένας μας. Είπαμε, άλλη κατάσταση τότε...

Ποιος σε βοήθησε περισσότερο στο ξεκίνημά σου;

Πάνω απ’ όλα χρωστάω ευγνωμοσύνη στο Θόδωρο Νικολαϊδη, αλλά και στο Νίκο Ρατσιάτο, τον Γιάννη Χιωτάκη (που ήταν Αρχισυντάκτης) και τον Σεραφείμ Ευαγγελίου. Όλοι τους μου συμπαραστάθηκαν πολύ.

Πόσα χρόνια εργάσθηκες στο χώρο;

Από το 1957 έως και το 1969 έγραφα στο «Φως». Επίσης, την περίοδο 1964-65 είχα δουλέψει στο «Δικέφαλο». Αρκετά αργότερα, το 1982, βγήκε η «Πρωταθλήτρια» και βοήθησα και εκεί.

Υπήρξε κάποιος συγκεκριμένος λόγος για την σχετικά πρόωρη αποχώρησή σου;

Ο λόγος είναι πως είχε αρχίσει να χάνεται η παλιά αίγλη, η ομορφιά που είχε ο χώρος. Αυτό οπωσδήποτε με επηρέασε αρνητικά.

Από όσο γνωρίζω έκανες μία αξιόλογη προσπάθεια με την έκδοση τοπικής αθλητικής εφημερίδας, στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Θέλεις να μου αναφέρεις κάτι περισσότερο;

Το 1961 βγάλαμε τα «Αθλητικά Νέα του Αιγάλεω», όπου ήμουν Διευθυντής Συντάξεως. Περίπου ένα χρόνο αργότερα δημιουργήσαμε με τον πολύ καλό μου φίλο Δημήτρη Μυτιληναίο και τον «Αιγαλιώτη».

Παρακολουθείς σήμερα ποδόσφαιρο;

Ναι, αλλά πολλές φορές απογοητεύομαι από το θέαμα. Αναφέρομαι στο Ελληνικό Πρωτάθλημα. Βλέπω όμως και ξένο ποδόσφαιρο, όλο το Champion’s League αλλά και τις Εθνικές Ομάδες, που μ’ αρέσουν πολύ.

Πως θα σχολίαζες την κοινωνική πραγματικότητα εκείνης της περιόδου που έγραφες σε σχέση με τη σημερινή;

Σήμερα Νίκο σε όλους τους τομείς της κοινωνικής δραστηριότητας υπεισέρχονται τα εμπορικά και οικονομικά συμφέροντα. Όσον αφορά στο ποδόσφαιρο κυριαρχεί η βία, που είναι κοινωνικό και όχι αθλητικό πρόβλημα. Άλλη εποχή η τότε, άλλη η σημερινή.

Η Πολιτική είναι ένας τομέας που σε εξέφρασε ποτέ;

Είχα και έχω τις πεποιθήσεις μου, αλλά ο χώρος δε με εκφράζει ιδιαίτερα...

Ποια είναι η εντύπωσή σου για τη διεθνή κατάσταση στον 21^ο αιώνα;

Το απαράδεκτο της υπόθεσης είναι πως οι ιθύνοντες του πλανήτη δεν έχουν ή δε θέλουν να συνειδητοποιήσουν ότι θα πρέπει κάποτε να σταματήσουν να χάνονται ανθρώπινες ζωές. Που είναι η Ειρήνη που ευαγγελίζονταν μετά τη λήξη του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου; Ήταν δυστυχώς μία υπόσχεση που δεν τηρήθηκε ποτέ μέχρι σήμερα.

Αξίζει κανείς να πιστεύει σε υψηλά ιδανικά, ή οφείλει να είναι πραγματιστής;

Για μένα θα πρέπει να πιστεύει, ακόμη και εάν είναι «χαμένος» από αυτή την ιστορία. Προσωπικά αν ρωτάς, δε μπορώ να αλλάξω, είμαι αυτός που είμαι, ένας ιδεαλιστής έστω και «στραπατσαρισμένος»

Ανδρέα μου σε ευχαριστώ πολύ.