"Νίκο για το ξέσπασμα της Δεκεμβριανής σύγκρουσης, φαινομενική αιτία αποτέλεσε η διαφωνία μεταξύ αριστεράς και δεξιάς στο μοίρασμα των υπουργείων. Το ΕΑΜ είχε πάρει μεν επτά από αυτά, ωστόσο τα περισσότερα ήταν μικρής σημασίας. Τον εμφύλιο πόλεμο τον επεδίωξε και τον ήθελε διακαώς ο ίδιος ο Τσώρτσιλ, ο οποίος ήταν ανυποχώρητος σε οποιαδήποτε απαίτηση των κομμουνιστών. Τότε, η κυβέρνηση των 'ανδρείκελων' που -υποτίθεται ότι- ασκούσε εξουσία στη μεταπολεμική Ελλάδα ζήτησε τον αφοπλισμό του "Ε.Λ.Α.Σ.", ενώ ο "Ε.Λ.Α.Σ." αντιπρότεινε πλήρη αφοπλισμό όλων των ένοπλων σχηματισμών, δηλαδή και του "Ιερού Λόχου" και της "Τρίτης Ορεινής Ταξιαρχίας" που -μετά την βίαιη καταστολή των κινημάτων της Μέσης Ανατολής- είχαν εκκαθαρισθεί από οποιοδήποτε δημοκρατικό αξιωματικό και πλέον στελεχώνονταν αποκλειστικά από βασιλόφρονες, βαθμοφόρους και οπλίτες.
Όπως ήταν φυσικό, ένας μονομερής αφοπλισμός, μόνο του "Ε.Λ.Α.Σ." δηλαδή, δεν θα μπορούσε να γίνει δεκτός από την Αριστερά, διότι, εάν αυτό συνέβαινε, τότε η άλλη πλευρά, που θα διατηρούσε ακέραιο τον οπλισμό της θα είχε σαφέστατο πλεονέκτημα και, ουσιαστικά, θα ήταν ανεξέλεγκτη. Ο "Ε.Λ.Α.Σ." ζητούσε επίμονα να συσταθεί ενιαίος Εθνικός Στρατός, με ισόποση εκπροσώπηση των υπαρχόντων ένοπλων σωμάτων, αλλά ο Τσώρτσιλ, που σκοπό του είχε την, με κάθε μέσο, εξαφάνιση δια παντός της Αριστεράς από την Ελλάδα, απέρριψε προκλητικά την πρόταση. Σου έχω ξαναπεί όμως, ότι και η Αριστερά έκανε τεράστια σφάλματα. Το κορυφαίο όλων ήταν η απόφαση για τη μη κάθοδό της στις εκλογές του 1946 και η κλιμάκωση της σύγκρουσης μέχρις εσχάτων. Με τα 'λιανοτούφεκα' δε μπορείς να πολεμήσεις πάνοπλες πολεμικές μηχανές, άρτια εξοπλισμένες και εκπαιδευμένες. Αυτό αποδείχθηκε και το Δεκέμβρη του 1944, αλλά και αργότερα, την τριετία 1946-1949, όταν ο "Δημοκρατικός Στρατός" υστερούσε σημαντικά των αντιπάλων του.
Από τη στιγμή μάλιστα που η Ρωσία δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να προβεί, έστω σε μια απλή δήλωση συμπαράστασης, ο ένοπλος αγώνας της ελληνικής Αριστεράς ήταν καταδικασμένος σε αποτυχία. Οι λεγόμενοι 'μεγάλοι' είχαν ήδη αποφασίσει ότι η χώρα μας θα πήγαινε στο δυτικό 'στρατόπεδο' στην βρετανική σφαία επιρροής και αργότερα στην αμερικανική. Όπως η Αγγλία δεν επανέβη στην Ουγγαρία λίγα χρόνια αργότερα, έτσι και η Σοβιετική Ένωση δεν είχε σκοπό να μπλεχθεί με κανένα τρόπο στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο. Το γεγονός ότι οι αντάρτες άντεξαν για 3,5 ολόκληρα χρόνια δείχνει ότι ο ελληνικός λαός και ιδιαίτερα η επαρχία, απεχθάνονταν την κυβέρνηση των Αθηνών και, στην πλειοψηφία του, ενίσχυε τους κομμουνιστές μαχητές, οι οποίοι είχαν πολεμήσει σκληρά εναντίον των κατακτητών. Στη δε πρωτεύουσα, η οποία ελεγχόταν από τις κυβερνητικές δυνάμεις, γίνονταν συνεχώς απεργίες και αναταραχές. Όμως η κατάληξη του αγώνα δεν θα μπορούσε, αργά ή γρήγορα, να είναι διαφορετική, αφού και οι Άγγλοι αρχικά και οι Αμερικανοί στη συνέχεια, δεν θα επέτρεπαν ποτέ στην Αριστερά να κυβερνήσει την Ελλάδα.
Όσον αφορά δε στο Ζαχαριάδη, που με ρώτησες, ουσιαστικά δεν έχω γνώμη. Αποτελεί μια αινιγματική, ιδιαίτερα διφορούμενη προσωπικότητα της σύγχρονης ιστορίας μας. Βρισκόταν επικεφαλής του Κ.Κ.Ε., όμως λάβε υπόψη σου, προκειμένου να τον κρίνεις αντικειμενικά, ότι τον αμφισβητούσαν διαρκώς τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη, όπως ο Ζεύγος, ο Σιάντος, ο Παρτσαλίδης κ.α. Δεν χρειάζεται να σου υπενθυμίσω βεβαίως, ότι ανέκαθεν εμείς οι Έλληνες, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα, 'φαγωνόμαστε' μεταξύ μας. Πάντως, η Αριστερά θα είχε καλύτερη τύχη, εάν επέλεγε όχι τον ένοπλο, αλλά τον πολιτικό αγώνα. Θα έπρεπε να 'κατεβεί' στις εκλογές του 1946, όπου και θα αποσπούσε σίγουρα ένα πολύ μεγάλο ποσοστό. Και εάν ακόμη δεν τις κέρδιζε τις εκλογές, θα έβγαινε σίγουρα δεύτερη δύναμη και θα είχε αποκτήσει τεράστια εκπροσώπηση στη Βουλή, όση νοθεία και αν γινόταν, εξάλλου θα υπήρχαν και διεθνείς παρατηρητές που θα έλεγχαν σε σημαντικό βαθμό την ορθή διεξαγωγή της εκλογικής διαδικασίας. Κανένας μας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα τι έγινε τότε και υπό ποιες συνθήκες πάρθηκε η απόφαση της μοιραίας αποχής.
Μετά τη λήξη του εμφυλίου δεν ήταν καθόλου εύκολο η Ελλάδα να ορθοποδήσει, αφού η ύπαιθρος κυρίως ήταν ρημαγμένη, διάσπαρτη από ερείπια και επικρατούσε μια γενική κατάσταση φοβίας και ανασφάλειας. Η δεξιά δεν επεδίωξε τη συμφιλίωση, τουναντίον, προχώρησε σε διώξεις των κομμουνιστών, αφού κάτι τέτοιο επέβαλλαν οι έξωθεν 'προστάτες'. Κατά τη διάρκεια των ετών έως το πραξικόπημα του 1967, υπήρξαν κάποιες αναλαμπές, όπως το φιλελεύθερο διάστημα διακυβέρνησης με τους Πλαστήρα-Σοφοκλή Βενιζέλο στα 1950-51, που όμως ήταν εξαιρετικά σύντομο και δεν κρίνεται, αλλά και η εποχή της κυριαρχίας της 'Ένωσης Κέντρου' του Γεώργιου Παπανδρέου, από το 1963 έως το1965. Η 'Ε.Κ.' ήταν το μόνο κόμμα που προσπάθησε να πάρει μέτρα υπέρ του εργαζόμενου λαού, όπως με την καθιέρωση του 'δώρου' Πάσχα-Χριστουγέννων, του επιδόματος καλοκαιρινής αδείας, οκταώρου κλπ.
Από την άλλη όμως, αντιμετώπισε πολύ μεγάλα εσωτερικά προβλήματα και αναγκάσθηκε να διασπασθεί με την 'αποστασία', της οποίας πρωταγωνιστές υπήρξαν αφενός ο νεαρός μονάρχης Κωνσταντίνος, που ήταν εντελώς άβουλος και τον έκανε ότι ήθελε η μητέρα του η Φρειδερίκη, αφετέρου οι πολιτευτές Κώστας Μητσοτάκης, Στέφανος Στεφανόπουλος και ο τότε υπουργός άμυνας Πέτρος Γαρουφαλιάς. Αμφισβητούμενη μορφή ήταν επίσης και ο Τσιριμώκος, ο οποίος στις 12 το μεσημέρι δήλωνε ενωτικός και στις 7 μ.μ. ορκιζόταν 'δοτός' πρωθυπουργός !!! Ο δε Νόβας, που ήταν μάλιστα και ποιητής, αποτελούσε 'πιόνι' του παλατιού. Στην επόμενη συνάντησή μας Νίκο, θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε για τη δικτατορία."
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου