Έργα και ημέρες των αδελφών Μητρόπουλου…

Οι αδελφοί Μητρόπουλου κατάφεραν το ακατόρθωτο. Να βυθίσουν στην ανυποληψία μια από τις πλέον ιστορικές ποδοσφαιρικές ομάδες αυτής της χώρας: Τον Αιγάλεω Α.Ο.
Όταν γεννήθηκαν με διαφορά δυο ετών ο μεγάλος (Θωμάς) από το μικρότερο (Βίκτωρα) στα μέσα της δεκαετίας του ’40, ο σύλλογος της δυτικής Αθήνας μόλις ιδρυόταν. Πριν καν αναμειχθούν στα διοικητικά του, το Αιγάλεω μετρούσε ήδη 35 χρόνια ένδοξης πορείας. Οι δυο τους λοιπόν, παρέλαβαν στα 1981 ένα «μαγαζί γωνία». Με πλούσιες διακρίσεις, δεκαπέντε συμμετοχές (έως) τότε στη μεγάλη κατηγορία και κάτι ακόμη, πολύ σημαντικό: Έναν ολόκληρο κόσμο, την τοπική κοινωνία μιας πόλης που λάτρευε κυριολεκτικά το ποδοσφαιρικό της καμάρι! Εκατοντάδες νεαρά παιδιά στριμώχνονταν στους αγώνες όρθιοι πίσω από το βορεινό γκολπόστ, σπρώχνοντας με ιαχές και συνθήματα τους ποδοσφαιριστές στη νίκη, τη στιγμή που στην τσιμεντένια κερκίδα της Λεωφόρου Θηβών χιλιάδες μεγαλύτερης ηλικίας οπαδοί δημιουργούσαν με τη σειρά τους μια φανταστική ατμόσφαιρα. Ήταν το θρυλικό «Αιγάλεω Σίτι» του αείμνηστου Γιώργου Ζαμπέτα, μια έδρα πραγματικό φόβητρο για κάθε αντίπαλο!
Ο Θωμάς από το 1980 κιόλας, επί διοίκησης του συχωρεμένου Γιώργου Καραμπατέα, χρηματοδοτούσε σαν εξωτερικός παράγοντας τις προσπάθειες του συλλόγου. Το Αιγάλεω ύστερα από μια ολόκληρη 15ετία μεγάλων επιτυχιών (1961-1975), είχε βρεθεί στη δεύτερη κατηγορία και πάσχιζε να επανακάμψει. Το 1977 επέστρεψε στην Α’ Εθνική, αλλά γρήγορα ξανάπεσε (1979) και το καλοκαίρι του 1981 έχασε μια χρυσή ευκαιρία να επανέλθει, έπειτα από ένα δραματικό αγώνα μπαράζ με τη Ρόδο στο γήπεδο του ΟΦΗ, όπου ηττήθηκε στην παράταση.
Είχε φτάσει η ώρα για συστράτευση δυνάμεων. Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, ο παλαιός πρόεδρος Αλέξανδρος Σταυρόπουλος ηγήθηκε μιας πρωτοβουλίας και ως επικεφαλής ομάδας παραγόντων, ανέλαβε προσωρινά τα «ηνία» από τον κουρασμένο πια Καραμπατέα. Το φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς, ο Βίκτωρας (που σαν ποδοσφαιριστής είχε προλάβει στα 35 του χρόνια να χτίσει μια αξιόλογη καριέρα σε Αιγάλεω, Παναθηναϊκό και Ορφέα) άρπαξε την ευκαιρία που φαίνεται ότι ζητούσε διακαώς. Πέτυχε την είσοδό του στο διοικητικό σχήμα, αναλαμβάνοντας σε πολύ σύντομο χρόνο και αυτή την προεδρία. Έκτοτε, εκείνος και ο (αρχικά αφανής) αδελφός του θα διατηρήσουν (με ελάχιστα διαλείμματα) το απόλυτο πρόσταγμα στην ιστορική ομάδα. Μιλάμε βέβαια για 29 ολόκληρα χρόνια πριν…
Ο καιρός κύλησε αργά, αφήνοντας τα ίχνη του στο σύλλογο των δυτικών προαστίων, όπως και σε κάθε τι άλλωστε… Ο νέος ηγέτης του «Σίτι» διέθετε ηγετικά χαρακτηριστικά: Μόρφωση, εμφάνιση, ευφράδεια, πειθώ και πλούσιες διασυνδέσεις στο χώρο. Γρήγορα, πέτυχε να ανεβάσει την ομάδα του στην επαγγελματική Α’ Εθνική (1983). Όμως, μια ταραχώδης τροχιά θα ξεκινούσε. Ένα μόλις χρόνο αργότερα φάνηκαν τα πρώτα σύννεφα στον ορίζοντα, τα οποία σύντομα μετατράπηκαν σε καταιγίδα. Μια κόντρα του με τον τότε Γενικό Γραμματέα Αθλητισμού Κίμωνα Κουλούρη ήταν καθώς φαίνεται η αιτία για τον κατατρεγμό της ομάδας, που μεταφράστηκε σε συνεχείς υποβιβασμούς. Από την Α΄ Εθνική το Αιγάλεω βρέθηκε το 1987 στην τρίτη κατηγορία και παρά τις προσπάθειες διοίκησης και οπαδών, μέχρι το 1994 δεν έπειθε ότι άξιζε κάτι καλύτερο. Μάλιστα, το πικρό 1995 η ομάδα έπεσε στην ερασιτεχνική Δ΄ Εθνική και η ΠΑΕ διαλύθηκε. Ο Βίκτωρας αναγκάσθηκε τότε (καθώς ο αδελφός του το είχε πράξει νωρίτερα) να αποσυρθεί, ύστερα από παρουσία 14 συνεχών ετών.
Στην τέταρτη κατηγορία, ευτυχώς για εκείνο, το Αιγάλεω είχε συμπαραστάτες και δε χάθηκε. Τον πιστό του κόσμο βεβαίως, δυο άλλα αδέλφια (Γιάννης και Κώστας Αυγεράκης) που απέκτησαν τον έλεγχο της κατάστασης, αλλά και τον δήμο που στάθηκε κοντά. Το σωματείο επέστρεψε άμεσα στη Γ’ Εθνική, όμως η συνέχεια φάνταζε βουνό. Τις δυο πρώτες περιόδους η ομάδα ακροβατούσε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ώσπου το φθινόπωρο του 1998, κάποιοι πίστεψαν στο «άστρο» του Θωμά, που ήταν ήδη επίσημα μέλος της διοίκησης του πρωταθλητή Ολυμπιακού. Τον προσέγγισαν για να δώσει μια λύση στο οικονομικό αδιέξοδο και εκείνος δεν αρνήθηκε, το αντίθετο μάλιστα… Ενίσχυσε τα άδεια ταμεία της ΠΑΕ, για να λάβει ως αντάλλαγμα λίγους μήνες αργότερα την παραχώρηση του πλειοψηφικού μετοχικού της πακέτου. Παράλληλα, με σαφή διαιτητική εύνοια που προκάλεσε ερωτηματικά, το Αιγάλεω κέρδισε μια ακόμη κατηγορία επιστρέφοντας στη Β’ Εθνική μετά από απουσία επτά ετών (1999). Με τον μετέπειτα δήμαρχο Αιγάλεω Δημήτρη Καλογερόπουλο στον προεδρικό θώκο της, η ομάδα έδειξε ότι πραγματοποιούσε ένα εντυπωσιακό come back! Στις 18 Ιουνίου του 2000 διεκδίκησε σε αγώνες μπαράζ με Πανσερραϊκό και ΠΑΣ Γιάννινα την άνοδο στην Α΄ Εθνική, αποτυγχάνοντας στις λεπτομέρειες. Ο Θωμάς, απτόητος, δήλωνε μερικές μέρες αργότερα ότι τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα έχει εξασφαλίσει την επιστροφή στο μεγάλο πρωτάθλημα! Ήταν η εποχή που η Ελλάδα θα ανακάλυπτε με έκπληξη την τεράστια επιρροή μιας «παράγκας» στο σαθρό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα. Και ήταν μόνο η αρχή…
Το 2001, όπως με ικανότητα μάντη πρόβλεψε ο μεγαλομέτοχός του, το Αιγάλεω γύρισε στη φυσική του θέση, όπου θα διατηρείτο για την επόμενη εξαετία. Έπειτα από τις δυο πρώτες αναγνωριστικές χρονιές, κατόρθωσε μάλιστα να κερδίσει μια ευρωπαϊκή έξοδο για πρώτη φορά στα χρονικά (2004). Ο Θωμάς προσέλαβε τότε σαν προπονητή, στη θέση του Χατζάρα που έδειχνε να έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του, τον παλιό βέλγο διεθνή Στεφάν Ντεμόλ. Φάνηκε για όσους ξέρουν, με την ενέργεια αυτή να στοχεύει ακόμη ψηλότερα. Λάθος …
Κάπου εκεί, θα ξεκινούσε η αντίστροφη πορεία. Έπειτα από αδικαιολόγητες παρεμβάσεις στις τεχνικές επιλογές, κόντρες με τους οργανωμένους οπαδούς, αλλοπρόσαλλες ανακοινώσεις, αναίτιους παραγκωνισμούς ποδοσφαιριστών και άλλα φαιδρά, ένας κύκλος αντιπαράθεσης χωρίς τέλος είχε αρχίσει. Η υπερφίαλη στάση του συγκεντρωτικού διοικητικού μοντέλου με νοοτροπία «παντογνώστη», έφτασε τα πράγματα στα άκρα. Δυο μόλις χρόνια από την ιστορική πρόκριση της ομάδας στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, το Αιγάλεω έδειχνε να φθίνει χαρακτηριστικά. Ο φίλαθλος κόσμος, απογοητευμένος από όσα έβλεπε και μάθαινε, συνέχιζε τη μαζική αποχή του. Το «Σταύρος Μαυροθαλασσίτης» χάρις σε μια ανακαίνιση που επιχορήγησε ο ΟΠΑΠ μετατράπηκε σε ένα κουκλίστικο γήπεδο, στις εξέδρες του οποίου όμως υπήρχαν ελάχιστοι οπαδοί.
Το 2007 η ομάδα υποβιβάστηκε άδοξα από τη νεοπαγή «SUPER LEAGUE» και ενώ ο Βίκτωρας (που τα προηγούμενα χρόνια είχε φτάσει μέχρι και την κορυφή της διοικητικής ποδοσφαιρικής ιεραρχίας) υποσχόταν ένα νέο ξεκίνημα. Φευ… Ο αδελφός του, πεισματωμένος από τη γενική αμφισβήτηση, εξακολουθούσε να εφαρμόζει την ίδια άκαμπτη τακτική. Σαν αποτέλεσμα το 2008 ήρθε απανωτά δεύτερος υποβιβασμός, αφού η ομάδα αντί να ενισχυθεί και να διεκδικήσει τον τίτλο στη Β’ Εθνική, αποδυναμώθηκε χωρίς λόγο στις μετεγγραφές του Ιανουαρίου (γιατί άραγε;)
Το ίδιο εκείνο καλοκαίρι, ο Θωμάς έκανε πράξη μια ακόμη αλλόκοτη σκέψη. Αγόρασε τον Ηλυσιακό, σύλλογο Β’ Εθνικής, με στόχο την αμοιβαία μετονομασία των δυο ομάδων και την ανταλλαγή των κατηγοριών στις οποίες αγωνίζονταν. Αρχικά η ιδέα «δεν του βγήκε», όμως τελικά, τον Αύγουστο του επόμενου χρόνου, η διαβόητη «συγχώνευση» ήταν γεγονός, παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που προκάλεσε σε Ζωγράφου και Αιγάλεω. Το πανταχού παρόν «παρασκήνιο» και οι ισχυρές πιέσεις που ασκήθηκαν στην Επιτροπή Επαγγελματικού Αθλητισμού, στο Υπουργείο Ανάπτυξης και στην Ένωση Β’- Γ’ Εθνικής είχαν φέρει ένα αναπάντεχο αποτέλεσμα, που φαινομενικά «δικαίωνε» τα αδέλφια, εξαφάνιζε όμως άδικα μια ομάδα (Ηλυσιακός) από τον ποδοσφαιρικό χάρτη! Χαρακτηριστικό του κλίματος που επικράτησε έως ότου στα μέσα του καλοκαιριού εκδοθεί η οριστική απόφαση, ήταν ότι στις αίθουσες των αρμόδιων οργάνων θεάθηκε ακόμη και ο δήμαρχος Αιγάλεω, που με τη δική του συνεισφορά έβαλε και εκείνος ένα λιθαράκι για να ενισχύσει τον άλλοτε εργοδότη του. Και ας μη θέλει σήμερα, όπως δηλώνει, να έχει καμιά επαφή μαζί του…
Ο Βίκτωρας, θυμωμένος από την αποτυχία του να εκλεγεί στην προεδρία της Ελληνικής Ποδοσφαιρικής Ομοσπονδίας (όταν ηττήθηκε από το Σοφοκλή Πιλάβιο) αλλά και στην αντίστοιχη θέση της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών, επέστρεψε για άλλη μια φορά «στον τόπο του εγκλήματος». Δήλωσε πως πάντα ήταν ΑΙΓΑΛΕΩ (αγαπημένο «μότο» και του δημάρχου), προφανώς ακόμη και τότε που είχε εισέλθει στα διοικητικά του Ιωνικού Νικαίας ή της Αναγέννησης Καρδίτσας και εμφανίσθηκε πρόθυμος να αναλάβει καίρια πόστα.
Γρήγορα όμως διαπίστωσε ότι το καράβι που με τόσο ζόρι προσπάθησαν να κρατήσουν αξιόπλοο αυτός και ο αδελφός του, έμπαζε από παντού νερά…Ο Βίκτωρ, πάντοτε ικανός στο λόγο, αποκάλυψε διωγμό από τη διαιτησία και τους αρμόδιους φορείς, τον οποίο κατήγγειλε με επίσημες ανακοινώσεις που εξέδωσε η ΠΑΕ. Η ομάδα μας, είπε, βάλλεται διότι αρνήθηκε να ενδώσει στα κυκλώματα του παράνομου στοιχηματισμού… Από την άλλη, αναρωτιόταν γιατί άραγε έχει απομείνει τόσο απίστευτα μόνος. Ήταν η στιγμή της ηρωικής εξόδου…
Όταν γράφονται αυτές οι γραμμές, το Αιγάλεω παραπαίει. Πληροφορίες θέλουν η συμμετοχή του στη Γ’ Εθνική να απορρίπτεται λόγω χρεών, ενώ εκκρεμεί πάντοτε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που σύμφωνα με την εισήγηση αναμένεται να ακυρώσει τη συγχώνευση με τον Ηλυσιακό. Ουδείς γνωρίζει το ακριβό ύψος των χρηματικών οφειλών, οι περισσότεροι παίκτες έχουν αποχωρήσει και κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί το μέλλον. Οι οργανωμένοι οπαδοί που στήριξαν μέχρι ένα βαθμό την ομάδα με την παρουσία τους στο γήπεδο, οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές που αναμένουν τις τελικές εξελίξεις για να δραστηριοποιηθούν, ο Ερασιτέχνης Αιγάλεω Α.Ο. που μέχρι στιγμής τηρεί «σιγή ιχθύος» και η «Συντονιστική Επιτροπή Σωτηρίας» που εδώ και μήνες αναζητεί μια υγιή αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς, αλλά και ο δήμαρχος Αιγάλεω με την αλλαγή πλεύσης του τον τελευταίο καιρό είναι οι κρίσιμες συνιστώσες που ίσως δώσουν λύση στο πρόβλημα.
Τα δυο αδέλφια πάντως, «νίπτουν τας χείρας τους». Αλήθεια, ποιος φταίει τελικά;